FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

12

Drie kwartier. Drie kwartier heb ik mezelf moeten verdedigen. Mijn mond voelt droog aan en ik heb alle concentratie nodig. In de tussentijd hebben de jongens drinken voor me neer gezet en bemoedigende gebaren gemaakt. Faith heeft ze uiteindelijk de bus uit gejaagd om wat meer privacy en rust te creëren. Gespannen wacht ik op het eind oordeel.
‘Mevrouw Tchè?’
De woordvoerder van het kwalificatiegesprek verschijnt weer in beeld. ‘We hebben de uitslag voor u.’
Ik voel mijn hart in mijn keel bonzen. Met deze beoordeling sluit ik een van de belangrijkste vakken van mijn opleiding af. Daarnaast geeft dit gesprek doorslag of ik mijn afstudeerproject mag vervolgen. Ik probeer rustig te blijven voor de webcam.
‘Wij hebben ondervonden dat u kwalificatie geschikt bent om af te kunnen studeren dit jaar.’
Een grote last valt van mijn schouders af bij deze woorden en ik bedank de gespreksvoerder. Er wordt nog gesproken over documenten en handtekeningen, maar in mijn hoofd zit alles al goed. Het gesprek eindigt en Faith komt vragend om de hoek kijken. ‘Gehaald!’
Ik spring op en Faith geeft me al gillend een omhelsing. De rest van de bandleden komt ook naar boven gestormd en voor ik het weet is er een groepsknuffel ontstaan. Weer een stukje dichter bij mijn diploma! Ik moet opgelucht lachen en voel nog geen twee tellen later tranen over mijn wangen rollen. Ben ik aan het huilen of aan het lachen? Van alle kanten word ik geplet en ik voel hoe Faith een kus op mijn wangen drukt en hoe Bill mijn tranen probeert weg te vegen. Ik ben te blij en moe om mijn emoties in te houden.
‘Zo te zien mogen we vanavond een fles wijn open trekken?’ Blake komt grijnzend de bus in gelopen en ik veeg met mijn mouw mijn tranen van mijn gezicht. ‘Ik mag verder met mijn afstudeerproject.’
Ik krijg een aai over mijn hoofd, gevolgd door een stevige knuffel van de geluidstechnicus. ‘jij slaagt wel over een paar weekjes,’ stelt hij me gerust. ‘Ik neem je eerste shift voor het rijden. Jij gaat eerst je hoofd even leeg maken en vanavond drinken wij dat wijntje.’

‘Twintig minuten voor we starten!’ Vanavond sta ik samen met Blake op het geluid. Het geplande optreden van deze avond vindt plaats in een kleinere zaal dan dat we gewend zijn en Blake kan alle hulp goed gebruiken. Er is veel kans op rondzingend of overslaand geluid door de kleine ruimte en Blake wilt dit zoveel mogelijk voorkomen. Een extra paar oren en handen komen daar bij van pas. De zaal is al verduisterd en over enkele tijd wordenn de eerste concert bezoekers al naar binnen gelaten.
‘Waar is hij!’ Kharm loopt paniekerig rond. ‘Verdomde artiesten! Altijd hetzelfde liedje,’ zegt hij terwijl hij op ons af loopt. ‘Wie heeft de gitarist van dat zooitje ongeregeld gezien? We starten zo!’ Tom was een half uur geleden nog in de backstage kamer geweest en was plots spoorloos verdwenen.
‘Niemand rept hier een woord over tegen David!’ zegt Kharm.
De manager is nog koffie aan het drinken en deze avond heeft hij Kharm aangesteld om alles goed te laten verlopen. Arme Kharm, dit kan hij niet gebruiken.
‘Gevonden!’ roept een bodyguard.
Tom komt met een drafje aangerend met twee bodyguards achter zich aan.
‘Waar was je! We beginnen zo!’ sneert Kharm.
De gitarist haalt zijn schouders op en loopt op me af. ‘Bewaren tot vanavond,’ gromt hij als hij langs loopt. Ik krijg een envelop in mijn handen gedrukt en verbaasd kijk ik hem aan. Ik krijg een boze blik terug als ik aan de plak rand pulk. Boodschap begrepen. Ik stop met een knikje de envelop in mijn kontzak en knik naar Kharm. Zonder verder iets te zeggen loopt Tom al richting de back stage. Blake leidt mijn aandacht weer naar de knoppen en in de zaal openen de deuren. Showtime!

Eindelijk! We zijn klaar. Het is al dik in de nacht en buiten klinkt alleen het geluid van de laatste autodeuren die dicht worden geslagen. Ik ben kapot en volgens mij geldt dat ook voor de rest van de crew. We zeggen niet veel terwijl we naar de toer bussen lopen. De band zelf is nog bezig met het afronden van een overleg met David. Ik heb de sleutels van bus drie toegeworpen gekregen en nu slenter ik achter Steve en Blake aan. Op automatische piloot lopen die twee naar hun eigen slaapcabine. Ik was mijn gezicht nog snel in het minuscule badkamertje voor ik naar mijn slaapcabine vertrek. Tegen de tijd dat ik daar ben, zijn de anderen al in diepe slaap. Het zachte gesnurk van Blake vult de bus. Ik trek het gordijntje van mijn cabine weg en blijft verbaasd op mijn hurken voor de cabine zitten. Op mijn hoofdkussen ligt een grote doos geadresseerd aan mij. Ik knip het lampje in mijn cabine aan en trek de doos op mijn schoot. Voorzichtig en vol nieuwsgierigheid trek ik de deksel omhoog. ‘Wat?’ mompel ik zacht.
‘Sorry.’
Ik schrik op van Tom die achter me staat. ‘De inloggegevens staan in de envelop. Evenals het garantiebewijs. Als je het niks vindt, moet je het zeggen.’
Nog even verbaasd staar ik naar de in plastic gehulde laptop in de doos. Ik vis de envelop uit mijn achterzak en haal een klein, handgeschreven briefje tevoorschijn.
‘Van die enorme kluns. Laptops slopen blijk ik goed in te zijn.’ Staat er genoteerd. Ongelovig kijk ik naar de gitarist. Hij heeft zijn haar los gewrikt uit zijn knotje en speelt met het elastiekje.
‘Maar… Wat?’ Ik heb moeite met het vinden van woorden. Tom grijnst ongemakkelijk. ‘Weet je hoe veel moeite het heeft gekost om een pakket op tijd te laten bezorgen op een concertlocatie? Ik had echt net genoeg tijd om dit de bus in te sneaken,’ zegt hij met zijn handen in zijn zakken.
Ik leg de doos zorgvuldig op mijn bed en krabbel overeind. Ik sla mijn armen om zijn nek en begraaf mijn gezicht in zijn warrige haar om mijn idiote grijns te verbergen. Tom legt zacht zijn handen om mijn middel en verstevigd daarna zijn greep wat meer.
‘Dank je,’ fluister ik. ‘Je hebt veel moeite gedaan zo te horen. Is dit echt niet teveel?’
Ik voel Tom zijn wang tegen mijn hoofd. ‘Als je gaat zeuren over geld, dan doe ik je wat,’ antwoordt hij. ‘Je betaald maar terug door bij me te zijn.’
Ik word me opeens heel erg bewust van onze omhelsing. Wat ongemakkelijk laten we elkaar los.
‘Bij de volgende drank match is het eerste biertje sowieso voor mijn rekening,’ grap ik om de sfeer te verlichten. Ik probeer een geeuw te onderdrukken en Tom geeft me een zacht zetje. ‘Ga slapen. Die laptop kun je morgen wel installeren,’ fluistert hij.
Zo zacht als hij kan verlaat hij de bus en ik kijk door de voorruit hoe hij van de laatste tree afspringt. Mijn ogen kruizen die van David en een schok van schuldbewust golft door mij heen. Wat heeft David gezien? De manager glimlacht flauwtjes en richt zich op de gitarist. Ik klauter met een kloppend hart mijn slaapcabine in. De nieuwe laptop ligt naast mijn kussen.

Tom:
‘Gaat dit problemen geven?’
De eerste die ik tegen kom moet uitgerekend David zijn. ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ antwoord ik nors.
‘Afleiding is niet bepaald handig,’ zegt de manager.
‘Rot op met je afleiding. Ik ben professioneel genoeg om mijn eigen keuzes te maken,’ snauw ik hem toe.
David snuft. ‘Ze blijft een crewlid.’
Ik draai me volledig naar hem toe. ‘Ze werkt zich uit de naad om zichzelf te bewijzen! Ze is niet een hersenloze trien.’
David blijft kalm. ‘Ik heb het beste met jullie carrière voor. Begrijp dat, Tom.’
‘Onze vriendschap beïnvloed dat niet meer hoor,’ zeg ik tegen hem. ‘We hoeven niet meer door te breken.’
Ik probeer mijn stem ingetogen te houden. David kijkt me met een ongeïnteresseerde blik aan.
‘Ik had het over iets anders dan vriendschap,’ zegt hij hoofdschuddend.
Hij legt een hand op mijn schouder en stapt daarna onze bus in. Boos blijf ik achter op de parkeerplaats. David had het al voor elkaar gekregen dat Milou uit ons leven moest verdwijnen voor een veel te lange tijd. Het had zijn doel bereikt, we waren doorgebroken als band. Met als gevolg dat Bill zijn eerste vriendinnetje had moeten achterlaten. Zijn pijn was mijn pijn geweest. Het zat toch nu weer goed tussen die twee? Ik trap tegen de dikke band van de toer bus aan.
Verdomme! Haar geur hangt nog om me heen evenals de warmte van haar lichaam tegen het mijne. Ik doe echt alles voor haar glimlach. Ik voel me verdomd veel tot haar aangetrokken en ik kan alleen maar fantaseren over haar. Mijn kop is een zooitje. Dit is verraad, Tom! Verraad tegenover je broedeigen tweelingbroer.
Ik blijf nog een tijdje heen en weer lopen en pas wanneer ik me wat bedaard voel, stap ik de bus in. Alsof ik nu kan slapen.

Reacties: