FanFic.nl

Het Verlaten van de Oase

Hoofdstuk een

De meest eenzame jongen op Zweinstein was juist een van de jongens waar veel studenten graag bevriend mee wilden zijn: Albus Potter. Hij moest er niets van hebben, jaagde men praktisch weg als ze met hem probeerden te praten, stond alleen zijn familieleden toe. Vrijwel iedereen kon zijn beredenering hiervoor opdreunen: hij wilde geen vrienden zijn met mensen die enkel om zijn naam gaven, hij wilde vrienden die hij kon vertrouwen en niet zijn geheimen doorverkochten aan de Heks & Haard, hij wilde Albus zijn, niet de zoon van Harry Potter. Hij gaf echter niemand de kans hem zo te behandelen. Zijn oudere broer, James, had hem vaak verteld zich niet zo melodramatisch te gedragen, zich niet zo aan te stellen en niet te denken dat hij belangrijker werd gevonden dan daadwerkelijk zo was. Albus haalde dan simpelweg zijn schouders op en bleef bij zijn standpunt. Hij wist dat hij gelijk had.
In zijn zesde jaar hadden de meeste leerlingen de hoop opgegeven. De jongens met wie hij een slaapzaal deelden, waarvan hij niet eens zeker wist hoe ze heetten, groetten hem niet eens meer in de morgen. Af en toe was er een meisje dat dacht dat het haar wel zou lukken, dat zij wel door zijn bubbel heen zou kunnen prikken en werd Albus mee uitgevraagd, maar hij weigerde altijd bruut. Hij bleef bij zijn standpunt.

Albus was voor de zoveelste keer door de nieuwste versie van Een Beknopte Beschrijving van Zweinstein aan het bladeren toen hij gestoord werd.
"Je bent best wel een minkukel, wist je dat?"
Hij keek op van zijn boek en zag een meisje met haar handen in haar zij voor hem staan. Ze had een opvallend grote neus.
"Pardon?"
"Oh sorry!" Het volume lag tegen schreeuwen aan. "Verstaat Uwe Majesteit me alleen als ik eerst heb gebogen?" Ze boog zo diep voor hem dat haar neus bijna haar knieën raakte. "Je bent best wel een minkukel," herhaalde ze kalm.
Met een opgetrokken wenkbrauw en scheef hoofd bekeek Albus het meisje. Hij had geen idee wat er gaande was, maar verwachtte dat James er iets mee te maken had. Of anders Lily, zij leek sterk op haar oudste, en stiekem ook favoriete, broer. "Wat moet je van me?" zuchtte hij.
Ze nam de vrijheid naast hem te gaan zitten en verklaarde zichzelf met veel woorden en meer handgebaren. "Ik kom net bij Lubbertje vandaan en heb, natuurlijk volledig onterecht, te horen gekregen dat ik niet compleet voorbereid ben voor mijn selectiegesprek voor de opleiding tot Heler. Iets over dat erg veel leerlingen dat willen en dat het erg lastig is, bla bla bla, dat ik misschien wat aan mijn houding moet werken en professioneler over moet komen."
Albus kon het zich levendig voorstellen.
"Het gesprek gaat natuurlijk pas over een jaar zijn, maar ik had zo'n standaard gesprekje met Lubbertje en toen kwam het ter sprake. Ik wil niet dat hij een jaar lang om de zoveel tijd ga vragen of ik er wel genoeg aan werk en dat soort dingen, dus ik ga zo snel proberen het op te lossen. Ik heb bedacht hoe ik zo snel mogelijk hem kan overtuigen dat ik een prima houding heb en dat ik iedereen ervan kan overtuigen dat ik goed volk ben."
Albus vroeg zich af wanneer ze zou stoppen met praten.
"En zo ben ik bij jou uitgekomen, vanzelfsprekend. Als ik zijn favoriete kluizenaar kan overtuigen dat er meer aan het leven is dan kluizenaarschap, dan gelooft hij vast dat ik een toelatingscommissie kan overtuigen dat ik geschikt ben voor een opleiding."
Albus klakte met zijn tong. "Nee," was zijn simpele antwoord en hij verlegde zijn focus weer naar zijn boek.
"Natuurlijk zeg je van niet, anders was je ook geen goede uitdaging geweest. Zo snel ga ik me echter niet van stuk laten brengen."
"Dat je neus groot is, betekent niet dat je hem in andermans zaken moet steken." Geërgerd raapte Albus zijn spullen bij elkaar en vertrok hij naar zijn slaapzaal.

Albus maakte zich geen zorgen om het meisje en haar plannen. Al zes jaar lang lukte het hem om de nodige neppe vrienden van zich af te slaan, zij zou niet anders zijn. Toen hij de volgende ochtend echter het lokaal Bezweringen in liep en het betreffende meisje al zag zitten, schrok hij en liep hij naar haar toe. "Waar ben je mee bezig?" vroeg hij bozig.
"Met het volgen van mijn lessen," antwoordde ze kalm.
Albus keek haar verbouwereerd aan. Haar gezichtsuitdrukking veranderde langzaam naar verbaasd. "Wacht, wist je niet dat we in hetzelfde jaar zitten?" Haar ogen waren groot. "Ik had door dat je graag op jezelf bent, maar ik had me niet gerealiseerd dat je zo ongelooflijk veel om jezelf geeft dat je je genoeg afsluit van de wereld om iemand zes jaar over het hoofd te zien."
Albus klakte met zijn tong. "Dat is ook niet zo," blufte hij. Hij kon zich niet voorstellen dat hij die neus zes jaar over het hoofd had gezien.
Ze stond op en maakt zich zo recht mogelijk, alsnog was ze een kop kleiner dan hij. Haar ogen vernauwden zich. "Ik geloof je niet, bewijs jezelf. Hoe heet ik?"
Albus bleef stil.
"Bij Merlijn! Ik weet bijna niet wat ik moet zeggen. Het is indrukwekkend, het is simpelweg indrukwekkend hoe ongelooflijk egoïstisch je blijkbaar kan zijn." Ze schudde haar hoofd. "Ik dacht dat je nog wel wat meekreeg van de wereld om je heen."
Weer bleef Albus stil. Hij wist zich geen houding te geven. Het meisje begon telkens andere mensen aan te wijzen. "En haar, ken je haar wel? Of hem? Of die jongen van Zwadderich daar? Het meisje met de blonde paardenstaart?"
Albus durfde niet toe te geven dat hij van twee helemaal niets wist.
Afkeer droop van haar gezicht af. "Als ik jou was, zou ik me inderdaad maar zorgen maken dat mensen alleen maar vrienden met je willen zijn wegens je papa. Het komt niet door je stralende persoonlijkheid. Bij Merlijn, ik dacht dat je een stille jongen was die een beetje een raar idee had over hoe de wereld in elkaar steekt, maar die diep van binnen wel prima was. Blijkbaar had ik het fout, blijkbaar ben je gewoon een nare jongen." Ze ging weer zitten en besteedde geen aandacht aan hem. Albus wilde niet aan zichzelf toegeven dat hij zich rot voelde tegenover het meisje.

Reacties: