FanFic.nl

Hulp van Papyrus

Hulp van Papyrus

We zaten aan de eettafel. Papyrus had lasagne gemaakt. Het was lang geleden dat hij dat gedaan had, aangezien er iedere keer dat hij probeerde deze pasta te maken een vervelend hondje het huis in rende en alles opat. Maar Papyrus had een geweldige nieuwe deur laten installeren. Eentje die volgens hem 'hond-bestendig' was. En tot nu toe leek de deur goed te werken, er verscheen namelijk geen vervelend hondje om de lasagne op te eten. Het enige wat nog aan de tafel ontbrak, was Sans. Hij was, zoals gewoonlijk, nergens te bekennen.

Ik schepte een beetje op mijn bord en pakte mijn mes en vork. Maar hoe heerlijk ik lasagne ook vind, op dat moment had ik geen honger. Ik dacht telkens aan de test die ik de volgende dag moest doen, en ik wist niet of ik het zou halen. Papyrus was al begonnen met eten, maar stopte toen hij de manier zag waarop ik naar de pasta keek.

"Hey... Wat is er?"

Ik keek verschrikt op. "Oh, uh, niets bijzonders."

Papyrus sprong overeind en plaatste zijn handen op tafel. "OH, UH, JAWEL!!" zei hij. "Dat kun je niet verbergen voor DE GEWELDIGE PAPYRUS! Dus, wat is er? Is het de lasagne? Is de lasagne mislukt???"

Glimlachend hief ik mijn handen. "Nee, nee, de lasagne is perfect," zei ik snel. "Het is alleen..." Ik zuchtte. "Morgen... de test..."

Papyrus ging langzaam weer zitten. "Oh, dat," zei hij. Hij hield zijn hoofd schuin met een vragende blik op zijn gezicht. "Uhm.. Wat is daarmee?"

Ik schudde mijn hoofd. "Ik maak me te veel zorgen, hè... Maar wat als ik iets verkeerds zeg? Wat als ik faal?"

Papyrus zette zijn ellebogen op tafel en vouwde zijn handen.
"Daar gaan we weer," zei hij hoofdschuddend. "Luister, wat kán er fout gaan? Noem eens iets."

Ik keek even weg. "De kans is groot dat ik niet meer weet wat ik moet zeggen. Of dat ze me gaan beoordelen op wat ik gemaakt heb en dat het zo slecht is dat ze veel kritiek zullen geven. En wat als de anderen veel beter zijn dan ik? Dan maak ik mezelf belachelijk."

Papyrus knikte langzaam. "Dat is een mond vol. Maar weet je wat?"
Hij boog naar voren en balde zijn vuist.

"JIJ GAAT NIETS VERKEERD DOEN! Jij bent bijna net zo geweldig als de GEWELDIGE PAPYRUS! Dus waarom zou je iets verkeerd doen?"

"Maar.. Hoe weet je zeker dat er niets fout zal gaan?" vroeg ik zacht.

Het skelet stond met een snelle beweging op waardoor de stoel waar hij op zat omviel. Hij negeerde het en zette zijn handen in zijn zij.

"MENS, IK ZAL JE VERTELLEN WAT ER GAAT GEBEUREN! Jij komt daar binnen, doet je ding, je weet precies wat je moet zeggen en de mensen vinden het GOED. Kritiek krijg je niet! En weet je waarom niet? OMDAT NIEMAND PERFECT IS! Behalve ik natuurlijk. MAAR IK BEN DAN OOK ENIG IN MIJN SOORT!" Hij lachte. "Maar wat ik dus wil zeggen is... Maak je niet druk, oké? Het is niet nodig. Ik geloof in je, en ik ben niet de enige. Je vrienden en familie op de oppervlakte staan altijd voor je klaar, net als wij hier. Dus.. geloof in jezelf. Want als jij het niet kan, kan niemand het."

Ik glimlachte. "Papyrus... Dank je. Je weet altijd precies wat je moet zeggen."

Papyrus ging met een brede glimlach zitten. "GEEN PROBLEEM, MIJN BESTE VRIEND! IK DOE ALLES OM ER VOOR TE ZORGEN DAT MIJN VRIEND HAAR LASAGNE OPEET!"

Grinnikend pakte ik mijn vork en begon te eten. En de lasagne smaakte werkelijk heerlijk.

---

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.