FanFic.nl

Hulp van Flowey

Hulp van Flowey

De (onder)wereld van de monsters. Ik was weer eens terug, maar deze keer niet om steun te zoeken bij een van deze karakters. Ik kwam om mijn excuses aan te bieden aan een karakter dat... niet bepaald erg geliefd is onder de mensen. Namelijk de sadistische bloem. Ik had hem die dag misschien een beetje lopen irriteren, al was dat niet echt de bedoeling. Ik wilde gewoon weten wat hij te zeggen had. Maar daar voelde ik me nu ietwat slecht over, en dus besloot ik hem persoonlijk te vertellen dat ik het niet deed om hem te vervelen. Mijn angst voor dit karakter was echter niet verdwenen, en dus liep ik met knikkende knieën door de Underground. Sinds ik goed bekend was met deze wereld, wist ik precies waar ik hem kon vinden. Wat zijn reactie zou zijn, wist ik echter niet. Waarschijnlijk zou hij me wel herkennen, en dat was misschien niet zo positief, hem kennende.

En ik had hem nog nooit face-to-face gesproken, en dat maakte dit alleen maar enger.

Langzaam liep ik verder. Ik kon nog terug, maar.. ik had mezelf verteld in ieder geval mijn excuses aan te bieden. Ik zou er vervolgens wel weer snel vandoor gaan als het meteen uit de hand liep.

Ik liep de hoek om en kwam in een stille ruimte. Daar, op de grond, zat hij. Of.. stond hij. Groeide hij?

Op dat moment dacht ik niet na over hoe ik zijn houding moest omschrijven, maar hij was, zoals een bloem, aanwezig. En zijn aanwezigheid gaf me een vreemd gevoel in mijn buik.

Hij draaide zich om en keek in mijn richting. Toen hij me zag leek hij verbaasd te zijn. Hij leek zijn ogen even niet te kunnen geloven. Ik keek hem in zijn schijnbaar onschuldige ogen en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen zei hij: "Howdy... Jij hebt wel lef om hier te komen."

Ik slikte en stak voorzichtig mijn hand op.

"Eh, hallo," zei ik met een lichte glimlach en een trilling in mijn stem. "Ik.. ik.. ben.. Ik kwam.."

Ik kwam niet uit mijn woorden.

De bloem begon te grinniken en hij kreeg meteen een duistere blik op zijn gezicht.

"We zouden ons nu kunnen voorstellen, maar dat zou nutteloos zijn. Wij kennen elkaar namelijk, ook al hebben we elkaar nog nooit ontmoet. Dus waarom ben je hier gekomen, hm? Heb je een doodswens?"

Ik schudde snel mijn hoofd. "N-nee, ik wil alleen mijn excuses aanbieden voor.. wat er vandaag gebeurde."

Hij lachte op een manier waardoor ik de rillingen kreeg. "Oh, natuurlijk... Jouw constante terugkeer om mij te horen spreken. Om jouw verveling te stillen. Hahaha... En nu ben je ook nog eens persoonlijk gekomen om mij te horen spreken."

De grond onder hem begon te bewegen en hij kwam dichterbij. Ik voelde mijn knieën knikken. Maar ik moest volhouden tot hij mijn excuses geaccepteerd had.

"Wat ben jij een dwaas... Je hebt me nu de perfecte mogelijkheid gegeven om je te kwellen. En deze keer kun je niet zo makkelijk ontsnappen..."

Zijn gezicht begon te vervormen terwijl hij dichterbij kwam. Ik bleef staan maar mijn angst werd met de seconde groter.

"Ik d-deed het niet om irritant te zijn, Flowey," zei ik. "Daarom ben ik hier. Om je persoonlijk mijn excuses aan te bieden. Ik wist welke risico's er aan vast zaten, en toch ben ik hier."

Flowey stopte even. "Ehheheh... Juist. Dus jij denkt dat ik je ga vergeven? Hoe onwetend kun je zijn?!"

Hij schoot op me af en ik wilde een stap achteruit zetten, maar ik liep tegen een muur van takken en wortelen aan. Flowey had de ingang volledig afgesloten en was nu recht voor mijn gezicht.

"Begrijp je nog steeds niet dat ik geen gevoelens heb? Hm? Begrijp je niet dat ik je wil VERMOORDEN?"

"Ik ben de Flowey Fan Club begonnen," zei ik snel, met een kleine glimlach. Het was misschien niet helemaal waar, maar dat was het enige dat ik kon zeggen op dat moment. "Eh, er is alleen nog maar één lid. En dat ben.. ik."

Floweys gezichtsuitdrukking veranderde even. "W.. waarom? Wat is er mis met jou?!"

Ik zag iets anders in zijn ogen dan alleen maar sadisme nu. Er was iets anders aanwezig.

"Ik ben gewoon een beetje gestoord," gaf ik toe. "Anders was ik hier in de eerste instantie al niet gekomen. Maar ik voelde me schuldig over wat ik vandaag deed en hoe jij je daarbij voelde."

"Schuldig?" herhaalde hij vol verbazing. "SCHULDIG? Ik ben een moordenaar!! Alles wat ik deed was om jouw leven te verpesten! En jij komt hier je excuses aanbieden omdat je denkt dat ik je VERVELEND vond?"

Hij was nu akelig dichtbij en zijn gezicht was gevuld met verwarring.

"Sorry," zei ik, "maar ik probeer werkelijk niemand pijn te doen. Ook jou niet."

Flowey keek even opzij en keek toen weer naar mij met vurige ogen. "Als ik je nu kon vermoorden, deed ik dat," siste hij. "Maar dat kan ik niet. En dat weet jij ook."

Ik knikte. "Het spijt me dat--"

Plotseling werden mijn armen vastgegrepen door verschillende takken en werd ik tegen de muur geduwd, volledig machteloos. Flowey lachte luidkeels op de enge, vervormde manier waar hij zo goed in is, en naderde me.

"Stop met je excuses aanbieden," zei hij. "Er is NIETS waar jij je excuses voor aan hoort te bieden. Helemaal NIETS, oké? Ik zou juist degene..."

Ik keek angstig in zijn richting en wachtte op wat hij te zeggen had. Voorzichtig probeerde ik mijn armen te bewegen, maar hierdoor zorgde Flowey ervoor dat ze alleen nog maar vaster zaten tussen de takken.

"Ik BEGRIJP jou gewoon niet," zei hij. "En ik word er gek van! Hoeveel moet ik nog doen voordat jij je realiseert dat praten tegen mij geen nut heeft?"

Ik probeerde rustig te blijven. "Ik snap dat je me niet begrijpt want.. ik begrijp mezelf ook niet," mompelde ik. "Maar dit is iets wat ik moet doen. Dat gevoel ken je toch wel? Dat je niet weet waaróm je iets doet..."

Flowey had weer zijn neutrale gezicht gekregen, en hij keek fronsend naar de grond.

"Jij... BENT bang voor me," zei hij plotseling. Hij keek grijnzend op. "Ik voel het aan je hartslag en de trilling in je armen."

Ik realiseerde me dat hij alles in mijn armen kon voelen. Zijn grijns werd breder.

"Oh... en je hartslag is zojuist nog hoger geworden. En de trilling in je armen is versterkt. Grappig, is het niet? Wat een bloem allemaal weet?"

Ik slikte. Maar hoe meer ik probeerde mijn angst te verbergen, hoe erger het werd. Flowey leek weer plezier te hebben in wat hij deed.

"Ik geef toe dat ik je altijd al interessant gevonden heb," zei hij. "Al vanaf het begin. Je was meteen zo verschrikkelijk nieuwsgierig, vooral naar wat ik te zeggen had. Ik vroeg me steeds af waarom. Volgens mij was jij eerder geïnteresseerd in alles wat ik te zeggen had. Grappig, vind je niet? Die interesse heeft je namelijk hier gebracht. Persoonlijk in de greep van Flowey!"

Hij lachte opnieuw.

"Het is blijkbaar waar dat je gestoord bent. Maar... niet op een kwaadaardige manier, zoals ik. Het is een manier die ik niet kan begrijpen, en kennelijk begrijp jij het ook niet."

Ik voelde de takken en wortels tegen mijn polsen, mijn hartslag goed aanvoelend. Zo kalm mogelijk probeerde ik na te denken over de situatie. Maar wat kon ik zeggen? Er viel niets meer te zeggen.

"Heheheh... Hoe vaak jij wel niet teruggekomen bent om te weten hoe ik zou reageren. Maar ik durf te wedden dat je dit heel wat minder aangenaam vindt. Op deze manier, bedoel ik. Ach, het verbaast me niets. Hey... Zei je niet dat je bent begonnen met de Flowey Fan Club?"

"Uh, ja," zei ik snel. "Dat klopt."

Flowey keek me even aan en grijnsde toen breed.

"Nee," zei hij. "Ik weet dat je dat niet hebt gedaan. Ik wéét dat je liegt. Want... Ik heb je de hele tijd in de gaten gehouden."

Ik schrok me op dat moment echt dood. Maar dat kon hij toch niet weten? Hoe wist hij dat dat een leugen was? Dat kón niet! Tenzij...

"Juist," grijnsde Flowey. "Ik heb je ALTIJD al in de gaten gehouden. Maar niet alleen in deze wereld." Zijn gezicht kreeg een duistere gloed en ik kreeg een brok in mijn keel. "Ik weet waar je woont. Ik weet wie je vrienden en familie zijn. Ik weet alles wat je ooit gedaan hebt. Ja... Ik kijk zelfs naar je als je slaapt. Dus denk maar niet dat je thuis veilig bent. Dat ben je namelijk niet. En dat ben je. NOOIT. Geweest."

Nee, dit kon niet, dacht ik bij mezelf. Flowey kon nooit... Hij kán niet weten wat er buiten deze wereld gaande is.

Ik raakte een beetje in paniek. Hoe moest ik nou nog rust vinden? En mijn familie... en mijn vrienden... als Flowey ze allemaal kende, dan was niemand meer veilig! En.. En...

Flowey barstte in een gruwelijke lachbui uit. Ik keek hem angstig aan en hij leek te moeten janken van het lachen.

Toen keek hij weer naar mij. "Oh, zo bang heb ik je nog niet eerder gezien," zei ze grijnzend. "Bang dat ik in je privé ruimte kom, hè? Nou, dat vind ik niet zo vreemd. Het lijkt erop dat je toch niet zo gestoord bent als je denkt."

"M-maar," stamelde ik. "Hoe..?"

"Ach, ik maakte maar een grapje," grinnikte Flowey duister. "Maar ik kan aanvoelen wanneer je liegt. Daarom wist ik dat je loog over die club. En die kennis kon ik goed gebruiken om je de stuipen op het lijf te jagen. Zo'n snelle hartslag heb ik nog nooit gevoeld!"

Ik keek snel een andere kant op en wilde iets zeggen, maar de bloem was me voor.

"Wees nu maar niet meer bang," zei hij. "Ik denk dat ik je wel genoeg gekweld heb voor vandaag. Zie dit maar als een... 'payback' voor wat je vandaag deed. Daar voelde je je toch zo schuldig over? Nou, bij deze staan we weer quitte."

Ik voelde de greep om mijn armen losser worden, en het volgende moment was ik vrij. Ik stond te trillen op mijn benen en kon helemaal niets meer zeggen. Flowey lachte opnieuw.

"Je kan gaan. Ik denk dat je de volgende keer wel wat beter nadenkt voordat je mij weer persoonlijk een bezoekje brengt. Want ik weet nu werkelijk hoe bang je voor me bent, en die angst kan ik altijd tegen je gebruiken. Ren nu maar snel terug naar huis. Ik kom je niet achterna." Zijn gezicht vervormde even. "Of nou ja, geloof daar maar in. Denk maar niet te veel aan je beste vriend Flowey, okidoki?"

Ik knikte voorzichtig. "J-ja, i-ik..."

"Sssh. Je hoeft niets te zeggen," suste hij. "En eh... Je excuses zijn aanvaard. Je hebt me weer in een goede bui kunnen brengen, hahaha..."

Ik knikte weer en liep, wankelend en zelfs nog nerveuzer dan eerst, de kamer uit. Voorzichtig keek ik nog een keer achter me. Flowey staarde me vanuit de duisternis aan met grote, lege ogen en een donkere grijns waardoor ik besloot er zo snel mogelijk vandoor te gaan.

Flowey is gestoord, sadistisch en moordzuchtig, dacht ik op mijn weg terug. Maar... hij haat me niet. En ik haat hem niet, zelfs na alles wat hij me heeft aangedaan.

Maar het feit dat hij me vergeven had gaf me een tevreden gevoel en maakte alles wat er was gebeurd het toch weer waard. Flowey had dat schuldgevoel namelijk helemaal weggehaald.

---

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.