FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Can I ask you?

Een vrouw met platina blond haar, een grote bril met diamantjes, felrode lippenstift en even rode nagels, marcheerde heupwiegend over een marmeren vloer. Nieuwsgierig keek ze om zich heen. Ze moesten hier ergens zijn. Bij een vertrouwde fontein, met een nieuw beeld erop, ziet de vrouw ze. Heel moeilijk te herkennen waren ze niet. Bijna allemaal hadden ze dezelfde kleur haar. Om niet in de weg te staan waren ze op de rand van de fontein gaan zitten. Sommige lezen een boek, andere zitten te kletsen of keken naar de langslopende ambtenaren. De oudste van de groep heeft geen geduld en stond foto's te maken van dingen om zich heen. De fontein, de wachtende, een langslopende heks met goud haar of de voorgenoemde vrouw. Hij kijkt op van zijn lens en glimlachte.
"Ze is er!" Roept hij naar de anderen die opstaan. Allemaal een andere lengte. Maar de familietrekjes zijn uitermate dominant.
"Hallo allemaal!" De blondine groet hen allemaal met een handdruk. Ze zwijgen.
"Kom maar mee, ik heb een perfecte locatie in dit gebouw gevonden om te praten zonder dat we anderen lastig vallen of zij ons." Ze gaat de zeventien jongelingen voor naar een kleine zaal achter de balie voor bezoekers.
"Neem plaats, dan kunnen we gelijk beginnen! Ik heb er zin in! Jullie ook?" Ze kijkt hen grijnzend aan, ze krijgt sarcastische blikken terug. Geheel niet ontmoedigd neemt ze voorin plaats. Zij achterin.
"Goed, even een vraag vooraf, is het goed dat ik mijn speciale veer gebruik?"
De oudste grijnst koeltjes.
"Het spijt me, maar nee, we hebben een speciale veer voor u, andere journalisten voor u hebben nogal misbruik gemaakt van ons." Hij laat de veer naar haar toe zweven. De vrouw heeft erop gerekend en knikt, koeltjes nu.
"Als eerste, zitten jullie allemaal op Zweinstein?" Nu neemt de kleinste, een roodharig meisje, het woord.
"Nee, ik zit in het eerste jaar, Teddy is al twee jaar klaar en Vic is vorig jaar afgestudeerd."
"En zitten jullie allemaal in Griffoendor?" De enige zwartharige van het stel lacht.
"Nee, ik zit in Zwadderich, net als Domenique. Rose, Molly en Lyssander zitten in Ravenklauw. Lorcan, Hugo, Louis en Frank in Huffelpuf en de rest in Griffoendor."
"En in welk huis zaten jullie, Victoire en Teddy?"
"Ik in Griffoendor en Teddy in Huffelpuf," de oudste van de meiden werpt haar zilverrode haar over haar schouder.
"Lily, ben je nog elf?"
"Nee, twaalf."
"Hoe is jullie band met elkaar?" De speciale veer krast ijverig.
"Heel verschillend, over het algemeen genomen sterk. Pesten is niet echt verstandig; weet je. We zijn met velen, dus ja... samen staan we sterk. Maar onderling zijn er net als bij iedereen ruzies, discussies, breuken maar ook goeie momenten. We kunnen behoorlijk close zijn."
"Als vriendjes het uitmaken bijvoorbeeld?"
"Bijvoorbeeld, maar ook als onze ouders weer in de spotlight staan." Rose slaat haar armen over elkaar bij de harde zin van realiteit.
"Dat vinden jullie niet leuk?"
Alle zeventien schudden hun hoofd.
"Waarom niet?"
"Omdat mensen dan een verwachting krijgen van ons, die we niet waar willen of kunnen maken. Omdat ze er automatisch vanuit gaan dat het een ideaal leven is." Rood haar, sproeten, slungelig uiterlijk maar met bruine ogen.
"En waarom is het geen ideaal leven?"
Een ander meisje, vijftien geschat, antwoord vermoeid.
"Omdat ze vaak weg zijn, omdat we nergens heen kunnen gaan zonder herkend te worden. Omdat ze lang niet altijd tijd voor ons hebben en omdat we onder een hoge druk van presenteren staan."
"Wat zouden jullie doen als ze niet beroemd waren?"
"Zwerkbal spelen," de zwart harige.
"Studeren," zijn broer en zus.
"Meer rondhangen met anderen," de twee veela-erfgenames.
"Proberen voor mezelf te kiezen," hun broertje.
"Nadenken over welke tovenaars wetten nog verkeerd gebruikt worden," twee zusjes, beide rood haar, maar met een melkchocoladekleur huid.
"Proberen om vooroordelen uit den boze te helpen." Ze heeft haar armen nog altijd over elkaar geslagen.
"Dreuzel worden," haar broertje leunt lui achterover.
"Uitvindingen maken die nuttig kunnen zijn," ook zij zijn bruin van huid, alleen zij heeft zwart haar en hij rood.
"Omdat we onder minder druk staan kunnen we meer zijn wie we zijn, dus ja, proberen schouwer te worden, voor mij dan." Haar muisbruine haar, ietwat ronde gezicht en pretoogjes kijken de journaliste fel aan.
"Ik denk ook iets met planten gaan doen." Het broertje, iets ouder, serieuzer, spitser gezicht en een vreemde kleur blond haar.
Twee vuilblonde jongens lijken de vraag niet gehoord te hebben tot eentje antwoord geeft.
"Proberen mensen duidelijk te maken dat het om ons gaat, en niet om onze naam. En verder bezig zijn met toverdranken, of fabeldieren."
De vrouw slikt; ja die lijken verdraaid veel op hun moeder.
Het is even stil terwijl de blondine de antwoorden opschrijft, dan kijkt ze op, turend over haar bril.
"Hoe reageren mensen als ze ontdekken hoe groot jullie familie is?"
Teddy gniffelt, "meestal geschokt, of verbaasd." De anderen lachen mee. De vrouw vraagt door, willekeurig worden er antwoorden gegeven.
"Dan mijn laatste vraag, denken jullie ouders dat hun roem een zegen is?"
Het is even stil.
"Deels." Rose antwoord nadenken en anderen stemmen in.
"Hoezo deels?"
"Nou," begint Albus, "dankzij hun roem hebben we een betere, vredigere samenleving waar meer gelijk en eerlijkheid is."
"Maar?"
"Maar, het nadeel is dus dat we, en dan bedoel ik de hele familie, nergens heen kunnen zonder herkent te worden. Dat we gelijk in de krant staan enzo." Teddy strijkt door zijn rode haren.
"Wat zouden jullie ervoor over hebben om een dag anoniem te zijn?"
Er wordt gelachen, een van de blonde tweeling staat op.
"Mag ik u voorstellen? De familie der grappen, creativiteit en teamwork."
Hij gaat weer zitten en kijkt de vrouw uitdagend aan. Ze knikt, iets anders had ze ook niet verwacht.

Het gesprek is voorbij, na een zakelijke groet verlaten ze de ruimte, terug naar huis. De vrouw volgt hen naar het atrium. Bij het weglopen vangt ze nog een paar woorden op.
"Ja, we zien jullie volgende week."
"Hebben jullie al iets voor Ginny?" Gegrinnik.
"Ja, je zult het wel zien."
"Nog ideeën?"
"Een vrije dag met Harry en of met familie. Je weet wel; haar broers en ouders."
"Hm, ja dat lukt wel. Zie je!"
"Doei!"
Vlammen in de haardvuren flikkeren en dan zijn ze weg. De vrouw glimlacht, ja, hoe koeltjes ze ook overkwamen, hun hart zit op de goede plaats.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.