FanFic.nl

Het Verlaten van de Oase

Hoofdstuk twee

"Wat hoorde ik nou, beste broeder?" zei James terwijl hij naast Albus plofte. "Heb je zowaar met iemand gepraat?" Hij pakte twee kippenbouten uit een gigantische schaal.
"Hik goorde et ook," viel Lily hem bij, die tegenover Albus zat en haar eetgewoontes duidelijk van haar oom Ron had geleerd.
Albus haalde zijn schouders op. "Kunnen jullie er niet zo moeilijk over doen? Ze sprak me enkel aan."
James barstte in lachen uit. "Wat ben je toch een verschrikkelijke puber, zelfs het kleinste beetje informatie delen is te veel voor je."
Albus klakte met zijn tong. "Kan je me met rust laten?"
"Dan niet," zei James bits. "Kom, Lily."
Ze stak nog wat extra kippenbouten in haar zakken en volgde braaf. Albus bleef alleen achter. Hij was gewend dat zijn broer en zus samen een team tegen hem vormden, hij wist dat ze het niet eens waren met zijn standpunt, hij was vaak genoeg geconfronteerd door hen. Vergelijkbare gesprekken vonden telkens plaats als hij meer dan drie woorden met iemand gewisseld had; hij was het allemaal gewend. Albus haalde zijn schouders op en at verder.
Zijn gedachten gingen terug naar de les Bezweringen en het schaamrood stond op zijn kaken. Zes jaar lang had hij lessen met iemand gevolgd die hem nooit wat opgevallen; zelfs haar grote neus niet. Haar woorden hadden iets in hem geraakt, hij was er van geschrokken. Buiten zijn familie om had er nog nooit iemand tegen hem gesproken, nooit zo direct. Het bevestigde zijn eigen theorie voor hem: niemand durfde zo tegen hem te praten, hij was de zoon van Harry Potter. Enigszins verdrietig gaf hij aan zichzelf toe dat het meisje niet de eerste kon zijn die zo over hem dacht, dat zij enkel de eerste was die het hardop zei. Hij liet zien hoofd hangen, had geen trek meer.
Albus voelde een hand op zijn schouder. Verbaasd keek hij op. Een onbekend meisje, klein van postuur, met prachtige blauwe ogen, glimlachte nerveus naar hem. Albus wachtte tot ze begon te spreken.
Ze schraapte haar keel. “He, uh, Albus.” Ze schraapte haar keel weer. “Ik wilde even zeggen dat het me een goed idee lijkt dat je jezelf, uh, wat meer openstelt, maar ik weet niet of de lijst het beste idee is.” Ze frunnikte zenuwachtig aan haar gewaad. “Als je een keer wilt praten, wil ik best luisteren.” Ze durfde hem niet aan te kijken. “Oké doei.” Ze schuifelde weg voordat ze haar nader kon verklaren.
Albus was compleet verstomd. Hij vroeg zich af wie het meisje was, waarom er zich opeens zoveel meisjes met zijn leven bemoeiden, waar ze het in Merlijns naam over had. Het moest iets te maken hebben met het meisje met de grote neus, hij wist het zeker. Dat rare mens probeerde zijn leven overhoop te gooien in de hoop dat ze er zelf iets aan zou hebben; en dan noemde ze hem egoïstisch. Hij raapte zijn moed bij elkaar en ging op weg naar de leerlingenkamer in de hoop haar tegen te komen en verduidelijking te krijgen.

Hij hoefde haar niet tegen te komen om verduidelijking te krijgen. Op de gangen merkte Albus al dat er gefluisterd werd als hij langsliep en dat sommige leerlingen zelfs naar hem wezen. Met een rechte rug en verheven hoofd liep hij naar de toren van Griffoendor. Hij was amper voorbij het portretgat voordat het kabaal losbarstte. James sprong enthousiast op hem af. “Heb jij dit echt gedaan?!” schreeuwde hij bijna. “Dit is het geniaalste en het luiste wat ik ooit heb gehoord om meisjes te versieren!” Hij kakelde van het lachen. “Dit is zo niet-Albus!”
Albus ergerde zich aan het enthousiasme van zijn broer. “Kalmeer,” gebood hij hem. “En waar heb je het over?”
James bleef op en neer springen. “Over de lijst natuurlijk!” Hij trok zijn broer aan zijn arm mee naar het prikbord. “De lijst die jij hebt opgehangen!”
Vol ongeloof staarde Albus naar het bord. Er hing inderdaad een lijst op het prikbord, met daarboven een tekst die hem totaal niet aansprak.

Wie wordt de Zweinsvelddate van onze enige, echte Albus Potter? Vanaf 15 januari zijn de inschrijvingen geopend voor de meest spannende wedstrijd die Zweinstein kent. Probeer je geluk en misschien eindig je op Valentijnsdag wel aan de arm van de favoriete Potterjongen!

Met open mond staarde Albus naar de lijst. Er stonden wel zeker twintig namen op. Wat voor triests was dit? Hoe kon James denken dat hij dit zelf op had gehangen? Dit had hij absoluut niet zelf gedaan! Het was die meid, hij wist het zeker, het kon niet anders.
“Als ik wist dat hier zoveel reacties op zouden komen, had ik dit al jaren geleden gedaan,” zei James naast hem.
Albus keek hem vernietigend aan.
James stak zijn handen op in onschuld. “He, niet voor jou, voor mij!”
Albus' blik bleef even vernietigend. Hij voelde de woede zich om zijn aderen wikkelen, zich met het bloed mee verplaatsen. De intensiteit werd heftiger richting zijn handen. Ze begonnen te trillen, automatisch maakte hij vuisten. “Ik heb dit niet zelf gedaan,” zei hij met zijn kiezen op elkaar geklemd. “Waar is ze?” vroeg hij woest. “Waar is die – waar is die grote neus?”
Ondanks de woede in zijn stem begonnen een paar omstanders te giechelen.
“De beschrijving is niet heel accuraat, maar ik denk dat je mij bedoelt,” hoorde hij achter zich.
Albus draaide zich om. Hij schrok zo van wat hij zag dat alle woede even uit zijn lichaam verbannen was. “Wat – wat is er met je gezicht?” vroeg hij vol walging.
“Oh dit?” vroeg ze nonchalant. “Je leek de vorige keer zo afgeleid door mijn neus dat het me verstandig leek om hem er tijdelijk af te toveren.”
Albus stond met een mond vol tanden. Nog nooit had hij zoiets bizars meegemaakt, nog nooit had hij iemand zo bizar meegemaakt. Hij had geen idee wat hij met de situatie aan moest.
Ze liep hem voorbij en bekeek de lijst aandachtig. “Hmmm, balen, ik had meer reacties verwacht.”
Albus was nog steeds zijn tong verloren.
“Meer reacties?” riep James verbaasd uit. “Dat er al überhaupt iemand op date wil met mijn ongelooflijk asociale broertje is me een wonder!”
Ze keek hem aan, een vertederde uitdrukking op haar gezicht (of wat er nog van over was). “Wat lief dat je denkt dat dat daadwerkelijk echt is!” Ze plukte de lijst van de muur en overhandigde hem aan James.
Hij bekeek de lijst beter en begon al snel te gniffelen. “Het is wel opvallend dat Brianna Banaan er drie keer op staat.”
Het meisje haalde haar schouders op.
“En namen verzinnen is niet echt je sterkste kant he?” Hij keek haar aan met een speelse glimlach. “Eliza McEten-“
“Ik vond die eigenlijk best goed,” onderbrak ze hem.
James ging onverstoord door. “Tracy Tomaat klinkt ook bijna realistisch. Oh, maar ik denk dat Kim Kip mijn absolute favoriet is!” James begon te bulderen van het lachen.
“Eigenlijk is Kim Kip een vierdejaars Griffoendor,” zei het meisje terwijl ze schokschouderde. “Gezien er nu tranen in haar ogen staan, heb ik het idee dat je haar beledigd hebt.”
James kon niet stoppen met lachen.

Albus had al deze tijd nodig gehad om zijn tong terug te vinden. “Wat is dit in Merlijns naam?! Waarom zou je dit doen?” Hij liep naar het meisje toe en rechtte zijn rug. Hij was een kop groter dan zij was en hij genoot ervan dat hij boven haar uittorende. Hij voelde zich dominant, machtig.
“Zoals ik al zei, ik probeer je te helpen,” zei ze met een nonchalance dat verraadde dat ze niet onder de indruk van hem was.
“Ik hoop dat het je nooit lukt om Heler te worden,” siste hij haar toe voordat hij boos wegstormde.

Reacties: