FanFic.nl

Hulp van Mettaton (en Burgerpants)

Hulp van Mettaton (en Burgerpants)

Het Mettaton Hotel vlak voor de Core in Hotland is altijd een fijne plek om je tijd te verdoen aan geld uitgeven. De hotelkamers zijn duur en om in het restaurant te kunnen eten moet je alles reserveren. Maar het was een fijne plaats, en daarom bezocht ik Hotel Mettaton. Ik was moe en wilde mijn momentje rust hier vinden.
Rondom Hotel Mettaton was het donker en ik wandelde over de rode loper naar het verlichte hotel. Ik opende de glazen deur en zag meteen de fontein waar een beeld van een vrolijke Mettaton op gemaakt was. Onmiddellijk werd ik begroet door een klein monstertje dat bij de ingang stond.
"Hoi, welkom in het Mettaton Hotel! Wij zijn de--," de gezichtsuitdrukking van het monstertje veranderde even toen hij mij wat beter aankeek. "Hey, ken ik jou niet ergens van?"
Ik krabde op mijn hoofd. "Dat zou wel kunnen, ja. Heh, sorry, ik kom hier alleen even langs om te rusten."
"Ah, dat is perfect! Het Mettaton Hotel staat bekend om zijn rustige luxe!"
"Perfect," glimlachte ik. "Bedankt."
Ik liep langs de fontein en ging op de rand zitten zitten. De lift naar het centrum van de Underground was in gebruik en daarom stonden een aantal monsters ongeduldig te wachten. Zo af en toe liepen er wat monsters van het restaurant naar buiten en andersom. Dit alles gaf me een rustig gevoel. De sfeer in dit hotel was perfect.
Ik begon na te denken over wat ik met mijn leven kon doen op de oppervlakte. Er waren zoveel mogelijkheden, maar ik had het gevoel alsof ik nooit iets zou kunnen zijn. In ieder geval niets waarmee ik vrede kon hebben. Er is te veel en de verkeerde keuze is snel gemaakt. Daar komt iedereen op een gegeven moment in zijn leven wel achter. Wat moest ik doen? Wat was het beste plan van aanpak? Wat kon ik...
"Goedenavond mevrouw, heeft u misschien interesse in een Glamburger?"
Ik keek op. Het personage dat naar me toe was gelopen met een schaal Glamburgers kende ik maar al te goed. Zijn kattenoren, werkkleding en een gezichtsuitdrukking alsof alles wat hij deed een toneelstuk was zeiden genoeg.
Het leek erop dat hij de opdracht had gekregen Glamburgers te verkopen aan bezoekers van het hotel. En blijkbaar moest hij nu ook zijn winkel verlaten.
Ik keek naar het voedsel.
"Ik neem aan dat dit niet goedkoop is... En ik heb niet zo veel geld," zei ik, in mijn zak voelend hoeveel muntjes ik had.
"Geen probleem," zei de verkoper met op elkaar geklemde tanden en een erg neppe glimlach. Maar toen veranderde ook zijn gezichtsuitdrukking. Hij veranderde niet veel, maar zijn neppe glimlach verdween.
"Wacht es even, ik ken jou," zei hij toen. Hij kreeg ditmaal een echte glimlach. "Wat doe jij hier, kleine maat?"
Ik grinnikte. "Ik heb gewoon even wat tijd nodig om na te denken. Let vooral niet op mij, ik ben een beetje te blut voor dit hotel. Maar het is een fijne plek om te komen."
"Ah, een fijne plek," zei hij, en hij kreeg meteen spastische trekjes aan zijn linkeroog. "Dat is precies wat ik hier van vond VOORDAT ik deze baan had."
Hij zette weer een gezicht op waardoor iedereen hem altijd vreemd aankijkt. Zijn grijns was onmenselijk groot maar zijn ogen straalden pure doodverveling uit. En hierbij kwamen er zoveel rimpels op zijn gezicht dat hij er plotseling uitzag als een honderd jaar oude man.
Ik schudde grijnzend mijn hoofd bij het zien ervan.
"Maar hoe gaat het nu met jou en Mettaton, eh..." Ik kon niet op zijn naam komen. "...Burgerpants?"
De verkoper keek naar de grond met een overdreven verdrietige blik.
"Jep, ik denk dat ik die naam maar moet accepteren," zei hij. "MAAR GOED! We doen het er maar mee! Ik neem het je niet kwalijk, kleine makker. Van jou kan ik het hebben!"
Burgerpants ging ook op de rand van de fontein zitten met de schaal Glamburgers nog steeds in zijn handen.
"En hoe het met Mettaton en mij gaat...? Nou, het blijft allemaal hetzelfde. Ik haat hem en hij houdt eindeloos veel van zichzelf. Net zoals de vele fans die hij heeft. Noem ze maar op, noem ze maar op. Ik heb een hekel aan deze baan. Maar hey, wat doe je d'r aan! Helemaal niks! Ahahahaa!!"
Zijn hele lichaam maakte spastische bewegingen en even dacht ik dat hij de hele schaal over de grond zou laten vallen, maar toen raapte hij zichzelf weer bij elkaar.
"Ja, kleine makker. Word niet zoals ik. Ik ben negentien jaar en ik heb mijn hele leven al verkloot. Jij hebt nog een toekomst."
Ik keek om me heen. "Ja... maar mijn toekomst ziet er ook niet zo helder uit. Ik maak vaak verkeerde keuzes."
"Die keuzes kunnen nooit zo slecht zijn als die van mij," reageerde Burgerpants. "Mijn hele leven is een verkeerde keuze. Alles wat ik doe word uiteindelijk toch weer tegen me gekeerd. Dus hé, denk er maar niet te veel over na, oké? Met jou loopt het goed af. Want jij bent niet zo'n idioot als ik!"
"Je levenslessen zijn motiverend," zei ik grinnikend. "Bedankt."
"Ach, geloof deze oude man maar op z'n woord," antwoordde hij terwijl hij met zijn duim naar zichzelf wees. "En probeer vooral nooit te worden zoals hij!"
"Waarom ben je eigenlijk geen acteur geworden?" vroeg ik. "Dat wilde je vroeger toch?"
Burgerpants keek scheel. "AHAHAAH. Ja. Vroeger. Maar die tijd is voorbij. Ik ben te oud om nog naar de toneelschool te gaan. Ik eh... vond Mettaton eerst erg gaaf omdat hij een acteur is. Maar weet je, hij is helemaal niet zo cool hij zich voordoet op TV. Hij behandelt zijn werknemers niet met respect!"
Ik zuchtte. "Dat verbaast me eigenlijk niet zo veel."
"Ha! Eindelijk iemand die me begrijpt!" riep hij uit. "Neem een Glamburger, buddy. Gratis. Voor jou maak ik een uitzondering."
Ik keek naar de burgers. "Weet je dat zeker?" vroeg ik.
"Tuurlijk! Neem maar gewoon. Er is niemand die het ziet."
Ik nam een Glamburger en begon te eten. Dit voedsel was erg populair in de Underground. Veel monsters kwamen van heiden en ver om alleen maar het voedsel in het Mettaton Hotel te proberen. En ik moet toegeven, het smaakte niet verkeerd.
"Wanneer ook wij naar de oppervlakte gaan, kan ik een nieuw leven beginnen," begon Burgerpants dromerig. "Een nieuwe start. Misschien krijg ik dan eindelijk de kans om het helemaal te maken. Heh. Als alle mensen zijn zoals jij, makker... dan ligt er een gouden toekomst voor mij in het verschiet! Dan kan ik eindelijk deze ellendige plek achter me laten en ver, ver weg wonen van Mettaton... Stel je eens voor hoe geweldig--"

Het werd plotseling stil in de lobby van het hotel. De lichten gingen uit en niemand kon meer iets zien door de duisternis. Naast mij hoorde ik Burgerpants diep zuchten.
"Oh nee..." mompelde hij.
"OH YESSSS!!!" klonk het opeens luid, en een enkele, felle spotlight ging aan.
Ik knipperde een paar keer om te wennen aan het licht, en ik zag waar de spotlight op scheen. Bij de ingang van het hotel, op de rode loper, stond Mettaton. In zijn nieuwe lichaam. En hij poseerde op de meest dramatische manier.
"Mettaton is TERUG, allemaal!" zei hij met zijn robotachtige, maar toch verschrikkelijk emotionele stem.
De meeste monsters in de lobby begonnen te klappen en te juichen. Uit het niets verscheen confetti en Mettaton knipoogde naar iedereen.
Ik schoot bijna in de lach door zijn binnenkomst. Zo overdreven. Zo zelfverhogend. Het was bijna belachelijk.
Burgerpants keek snel een andere kant op. Er stonden zweetdruppels op zijn voorhoofd en hij hield zijn tanden stevig op elkaar. Ik kon zien hoeveel inspanning het hem kostte om Mettaton te negeren, en ik grinnikte.
"Beste bezoekers! Het is een eer om u hier allen te zien! Ik hoop dat u een fabuleuze tijd heeft in mijn nederige hotel... En onthou goed: in de duisternis zijn wij nooit verdwaald... want een echte ster maakt zijn eigen licht!"
Ik begreep niet waar die laatste zin op sloeg, maar de monsters in de lobby vonden het blijkbaar erg inspirerend en ze begonnen allemaal te klappen. Mettaton boog diep alsof hij zojuist een geweldige act had opgevoerd. Burgerpants kreeg nog meer spastische bewegingen.

Toen gingen de lichten weer aan. De monsters in het hotel gingen weer verder met waar ze mee bezig waren en Mettaton wandelde rond. Toen zag hij Burgerpants en mij op de rand van de fontein zitten. Meteen liep hij met kleine sprongetjes naar ons toe. Burgerpants deed zo zijn best om niet naar deze majestueuze robot te kijken, maar het had geen zin. Hij had hem al in de gaten gekregen.
"Oh Burgerpants, wat ben je nu toch aan het doen???" zei Mettaton met een zweverige stem. "Weet je niet dat het tegen de regels is om te praten met klanten voordat ze iets gekocht hebben???"
De arme verkoper keek voorzichtig naar Mettaton en hij glimlachte weer die neppe glimlach.
"Deze klant heeft al iets gekocht, meneer," antwoordde hij met overslaande stem. "Dus dat is geen probleem."
"Oh, goed zo! Nou, waar wacht je nog op? Continueer uw werk, BP!"
Met spastische trekjes aan beide ogen keek Burgerpants in mijn richting. "Sorry, buddy. Ik moet weer aan het werk. Maar eh, kom gerust nog een keer langs, oké?"
Ik salueerde glimlachend. "Zal ik doen!"
Mettaton keek naar Burgerpants en toen naar mij. Zijn ogen werden groot toen hij mijn gezicht zag.
"Hey... Wacht eens een magnifiek momentje..."
Hij ging voor me op de grond zitten zodat hij op ooghoogte kwam en keek me met een serieuze blik onderzoekend aan. Ik begon te begrijpen waarom Burgerpants het zo onaangenaam vond wanneer deze robot bij hem in de buurt was. Met een onschuldige glimlach keek ik naar Mettaton wie nu absurd dichtbij was gekomen.
"Ja, ja, ja..." zei hij langzaam met gefronste wenkbrauwen. "Nu zie ik het..."
Het was nog even stil.
"OH DARLING!!!!!!!!!!"
Mettaton schreeuwde zo hard dat ik me dood schrok, en het volgende moment pakte hij me bij mijn schouders en trok me overeind.
"IK WIST WEL DAT JIJ HET WAS, MIJN SCHAT," zei hij met een overdreven toon in zijn stem. "Ohh, waarom had je me niet verteld dat je zou komen vandaag? Dan had ik wel wat geregeld! Wil je een hotelkamer? Wil je een diner? Zeg het maar!"
Ik werd een beetje duizelig door de drukte. "Eh, ik ben hier eigenlijk alleen gekomen voor een beetje rust," zei ik.
"OHH! Sorry, darling!"
Hij liet me los en ik wankelde even. Mettaton verontschuldigde zich opnieuw.
"Laat me het goed maken! Ik geef je een gratis overnachting hier in dit hotel! Wat zeg je daarvan?!"
Ik keek om me heen en knikte toen. "Dat lijkt me wel wat. Bedankt, Mettaton."
"Maar dat is absoluut GEEN probleem! Kom, ik breng je naar je kamer."
"Uh, n-nee, dat hoeft--"
"Nee, nee, ik sta erop! Kom, kom!"
De robot sleurde me mee naar de hotelkamers. Burgerpants keek met een medelevende blik toe en hij zwaaide dramatisch. Ik zwaaide terug.
Mettaton opende de deur en gooide me de kamer in.
"Zo, darling! Dit is DE PERFECTE PLEK voor wat rust! Kom ons gerust weer eens bezoeken, en vergeet morgenvroeg niet te ontbijten in het restaurant! Ik zal alvast alles voor je reserveren, okidoki?"
Hij wuifde zwierig met zijn hand en sloot de deur.

Ik ging zuchtend op het gigantische bed zitten en keek naar de Mettaton posters aan de muur.
Een geweldig rustig hotel, dacht ik bij mezelf. Behalve wanneer Mettaton zelf aanwezig is. DRAMA, GEWELD, ROMANTIEK! Hoe overdreven kon het zijn?
Ik ging op het bed liggen en staarde naar het plafond. Mijn toekomst kon in ieder geval nooit slechter zijn dan die van Burgerpants. Al zijn dromen waren al in duigen gevallen. En Mettaton... die robot wist precies hoe hij zich moest gedragen om geliefd te zijn onder de meeste monsters. Mijn toekomst was nog steeds een donker vlak. Wat moest ik nou..?
Maar wat Mettaton zei...
In de duisternis zijn wij nooit verdwaald, want een echte ster maakt zijn eigen licht.
Misschien, als ik echt mijn best deed, als ik echt vastberadenheid wist te tonen op de oppervlakte... Zou ik dan ook in staat zijn mijn eigen pad te verlichten?

Voor het eerst begreep ik wat hij eigenlijk bedoelde. Ik ging onder de dekens liggen op het absurd grote bed, en het duurde niet lang voordat ik in slaap viel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.