FanFic.nl

You killed your father | John Murphy

001

John was nu al twee dagen ziek en begon zich steeds slechter te voelen, in plaats van dat zijn toestand beter werd.
"Abby luister nou, John is doodziek. Hij heeft echt hulp nodig, ik kan het niet aanzien. Mijn vrouw kan er ook niet meer tegen. Alsjeblieft." Hoorde John zijn vader door de deur heen. Hij kwam overeind en stapte uit bed, om zijn deur op een kier te zetten, zodat hij Abby en zijn vader kon zien. Abby Griffin was een van de beste artsen op de Ark. Ze kon bijna iedereen wel genezen.
"Geloof me, Alex. John zal beter worden, het is een simpele griep. Er zijn meer mensen die op het moment in dezelfde toestand als John liggen," zei Abby en ze keek het appartement door, waarschijnlijk zocht ze naar John, die door de kier stond te kijken.
"Een simpele griep? Hij kotst zijn longen bijna uit zijn lijf en jij noemt het simpel?" Zijn vaders stem klonk opdringerig. "Geef me gewoon medicijnen voor hem, dan praten we nergens meer over." Abby schudde haar hoofd, zag John. Hij voelde hoe zijn maag weer begon te protesteren en hij schoof snel de deur helemaal open, waarna hij zich naar de badkamer begaf. In het voorbijgaan keek hij even naar Abby.
"Zie je nou wel?! Tien minuten geleden hing hij ook al boven de pot. Geef hem desnoods iets tegen de misselijkheid." John hoorde zijn vader smeken. Hij trok door en kwam overeind. Zijn moeder kwam net aangelopen en keek bezorgd naar hem.
"Gaat het een beetje?" John knikte lichtjes en liep richting zijn kamer terug, maar zijn vader merkte hem op en liep naar hem toe.
"Het spijt me, ik heb alles geprobeerd. Het komt goed," fluisterde hij en hij bracht John naar zijn kamer terug. John keek even achterom en zag dat Abby verdwenen was. John wist wel dat het goed zou komen, zijn vader maakte er een groter probleem van dan hij zelf wilde, maar hij vond het in ieder geval wel lief dat zijn vader zoveel moeite voor hem deed.
"Pap, het komt goed. Abby heeft gelijk, het is gewoon een simpele griep. Morgen voel ik me vast al wat beter," zei hij, toen hij weer in zijn bed ging liggen. "Echt, geloof me." Zijn vader knikte, maar John wist dat hij er geen vertrouwen in had. John gaf niet snel op, maar hij wist dat hij zijn vader toch niet kon overtuigen, dus hij liet het er maar bij. Hij zou het morgen wel zien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.