FanFic.nl

Standalones

Het nieuwe einde

Ze hield het glas Oude Klare’s Jonge borrel scheef in haar rechterhand. Ze zat in elkaar gezakt op de bank, haar hoofd op haar knieën. Een hoopje verdriet, meer was ze niet. Haar dochter liep naar haar toe om haar naar boven te brengen. Ze pakte het glas uit haar hand en zette het op de vloer, en sloeg de arm van haar moeder om haar eigen schouders heen.
“Een, twee, drie,” telde ze en ze trok haar moeder mee terwijl ze opstond.
Haar moeder wankelde op haar benen. Ze sprak met een dubbele tong: “W-weet je, liefje, ik was even oud als jij nu bent toen ik verliefd werd op je vader.”
Danaë had het verhaal over haar vader vaak gehoord. Haar moeder had het haar altijd graag verteld. Ze lachte dan breed en drukte een kus op de lippen van haar echtgenoot. Danaë had haar niet meer zien lachen sinds ze een weduwe was geworden.

In 1989 viel hij haar voor het eerst op, vertelde haar moeder altijd. Hij was een vierdejaars Griffoendor en de nieuwe Wachter van het zwerkbalteam. Meteen was ze verkocht. Vanaf de tribunen van Huffelpuf keek ze toe hoe haar grote liefde de een na de andere Slurk ving. Wanneer Huffelpuf tegen Griffoendor speelde, juichte ze stiekem ook een beetje voor hem.
Ze bleef echter lang niets meer dan een stille aanbidder. Olivier Plank was een droom, te mooi om waar te zijn. Hij werd Aanvoerder van het zwerkbalteam, hij zou toch nooit vallen voor een meisje met grote oren, een nerveuze lach en dikke kuiten. Emilie besloot zich niet voor schut te zetten en had afspraakjes met jongens die ze beter bij zichzelf vond passen. Ze zag hoe knap de meisjes waren waar Olivier zijn arm omheen sloeg en besloot dat onbeantwoorde liefde beter was dan een afwijzing.
Emilie was iemand geweest die goed opging in de massa. Olivier had haar nog niet in zijn vizier gehad tot zijn zesde jaar, toen Emilie in het zwerkbalteam van Huffelpuf ging spelen. Hij zag geen meisje met grote oren, een nerveuze lach en dikke kuiten; hij zag een meisje met schattige sproetjes, prachtige bruine ogen en lange benen. Ook Olivier was bij het eerste aanzicht verkocht, ondanks dat dit twee jaar later gebeurde.
Danaës moeder zou op dit punt in het verhaal altijd liefdevol naar haar echtgenoot kijken, waarna ze zou zeggen dat het stom van haar was geweest om zich niet eerder voor te gaan stellen.
Het duurde niet lang voordat de twee meer en meer met elkaar omgingen. Haar moeder maakte standaard een grapje over dat ze sindsdien het gevoel had te kunnen zweven zonder bezem, zelfs zonder Ballonbruisballen.

De oorlog brak uit. Olivier wilde bij het verzet; Emilie wist niet of ze dapper genoeg was. Emilie was een Dreuzeltelg en stond doodsangsten uit. Ze dook onder bij de familie Plank terwijl Olivier probeerde bij te dragen aan het beschermen van de Dreuzels.
Olivier was verschrikkelijk bang om Emilie kwijt te raken. Dooddoeners waren op zoek naar Dreuzeltelgen om hen te onderwerpen aan hun macht. Toen ze Joost Flets-Frimel, een afdelingsgenoot van Emilie, te pakken kregen, voelde het gevaar zo dichtbij dat ze nachtenlang wakker lagen. Olivier vroeg Emilie ten huwelijk in de hoop haar voor eeuwig bij zich te houden. Ze zei ja en klampte zich aan hem vast.
Beiden overleefden de oorlog.

Ze hadden tijd nodig om te herstellen van de oorlog. Ze zouden nooit meer worden zoals ze vroeger waren, daar was te veel voor veranderd. De angst bleef lang, ook al was Voldemort verslagen. Het duurde langer dan ze hadden gewild, maar uiteindelijk begon het geluk in hun leven weer groter te worden dan de angst. Langzaam maar zeker gingen ze weer stralen. Na twee jaar verloofd te zijn trouwden ze, ook al waren ze nog jong. Het duurde niet lang voor het huwelijksgeluk plaats maakte voor gezinsgeluk. Danaë was mooier dan ze ooit hadden durven hopen.
Haar moeder eindigde het verhaal altijd met het zeggen dat Danaë het beste was dat hen ooit was overkomen.

Het verhaal had ondertussen een ander einde gekregen.

Toen Danaë veertien was, hadden ze het slechte nieuws ontvangen. Hij was ziek geworden, te ziek om nog te genezen. Het was zijn uitstekende conditie die ervoor zorgde dat hij het zo lang vol had gehouden; bijna een half jaar na de diagnose stierf hij.
Danaë vroeg zich af en toe af of ze dat halve jaar liever niet had gezien. Extra tijd met haar vader leek haar het beste wat haar kon overkomen, maar de herinneringen aan zijn ziekbed deden haar twijfelen. Het was een verschrikkelijke tijd geweest. Langzaam kwijnde hij steeds meer weg, werd hij minder zichzelf. Hij bleef leven en zijn familie bleef hoop houden. Het was de hoop die zo slopend was. Eerst hoopte ze dat hij toch nog beter zou worden, daarna hoopte ze dat hij de zomervakantie zou halen, opdat ze nog vaak bij hem op bezoek kon. Uiteindelijk hoopte ze dat hij haar verjaardag nog zou halen. Haar verjaardag haalde hij niet.

Danaës verjaardag was de eerste van vele keren dat ze haar moeder naar boven moest brengen. Emilie vond haar troost onderin een fles Oude Klare’s Jonge borrel, keer op keer.

Terwijl Danaë het trillende lijf van haar moeder de trap op tilde, begon haar moeder weer te praten. “Weet j-je, lieverd?” Haar moeder keek haar met betraande ogen aan. “Doe het niet,” fluisterde ze, gemeend.
Danaë wist niet waar ze het over had, maar stemde toch in.
“Ik meen het,” vervolgde haar moeder. “Word nooit verliefd; er is te veel te verliezen.” Ze barstte in snikken uit. “Ik-ik kan het niet aanzien dat jou dit ooit zou overkomen. Doe het jezelf niet aan.”
Danaë slikte en zei zacht: “Als kind heb je ook veel te verliezen.”
Samen zaten ze op de trap en huilden ze.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.