FanFic.nl

knight in shining armor

Touché

Linde had zich nog nooit zo leeg gevoelt. Het liefst van al wou ze gewoon naar huis gaan, zo lang in bad gaan tot het vlees van haar botten zou koken, en daarna haar bed in te kruipen om nooit meer op te staan. Maar inplaats daarvan was ze gedoemd de hele avond door te brengen in het hospitaal, waar ze de vragen moest beantwoorden van de ene politieagent die ze zo wanhopig had willen vermijden.
'Dus laten we alles nog eens overlopen.' Zei Thomas, terwijl hij zijn benen over elkaar sloeg en zijn aantekeningen doorbladerde.
'Je zegt dus dat die man gewoon op de weg stond? En totaal niet reageerde toen je aan kwam? Zelf niet toen je hem waarschuwde?'
'Ik heb alles verteld wat ik je te vertellen heb. Niets persoonlijk Thomas, maar mijn keel is op dit moment gewoon te pijnlijk.'
'Kan ik me voorstellen. Weet je trouwens zeker dat je toch geen klacht tegen hem wil neerleggen? Nu heb je gewoon een pijnlijke keel maar het had veel en veel erger kunnen zijn.'
Dat was nu al de vijfde keer dat hij het vroeg. Dacht hij nu echt dat haar mening zou veranderen enkel en alleen voor zijn mooie ogen? Die ogen zo groot en fonkelend als smaragden.
'Je weet toch wel, dat als je niets tegen hem doet. Wij hem ook niet kunnen tegen houden?' Zuchtte hij vermoeid.
'Hij is niet gevaarlijk, gewoon in de war. Jij hebt hem niet gezien Thomas, maar ik wel. Die wonden waren niet alleen van de aanrijding. Er waren er zelf al weer aan het genezen. En bovendien vertoonde hij tekenen van uitdroging. Ik weet niet wat er met hem gebeurt is, maar hij is duidelijk slachtoffer van een misdaad.'
'O Linde.' Lachte Thomas, op die typische manier van hem. ''Ik heb je altijd bewonderd om dat gulle hart van jou. Maar zo nu en dan is het van het goede echt te veel.'
'Wat? Geloof je me soms niet?'
'Ik geloof best dat hij in een niet zo beste staat was. Maar is het misschien al eens bij je opgekomen dat die vent last heeft van psychose 's? Ik heb eens gelezen over een kerel die in zo een fase het bos is in gelopen, en ze hebben hem pas drie weken later terug gevonden. Gewond en uitgedroogd.'
Linde kon wel door de grond zakken. Thomas en zijn verdomde logica ook altijd.
'Misschien is dat wel waar. Maar dat maakt geen verschil. Die man is in de war en wist niet wat hij deed. Dus ik ga het niet erger voor hem maken.'
Zuchtend stond Thomas recht. Bijna galant stak hij zijn hand uit en hielp haar om recht te staan.
'Als je van gedachten veranderd. Je weet waar ik woon.'
'Weet ik inderdaad.'
En dat is niet meer bij mij.
De bittere ondertoon in haar stem ontging hem volledig. Tot haar grote verbazing boog hij zijn gezicht naar haar toe en kuste haar op de wang.
Alarm. Alarm. Het koste haar al haar zelfbeheersing om haar armen niet om zijn hals te slaan en haar mond passioneel op de zijne te drukken.
'Ga nu maar naar huis, en probeer maar wat te bekomen van alles.' Fluisterde hij in haar oor. Linde aan benen leken vervangen te zijn door een hoop drilpudding. Ze moest weg. Ze moest weg van hem. Verdomme waarom moest haar verstand net nu een pauze nemen?
'Ik moet trouwens ook gaan. Camille vermoord me als ik nog een minuut langer overwerk.'
En daar was het toverwoord. Op slag was linde weer bij haar positieven.
'Juist ja. Dat kunnen we niet laten gebeuren. Een pas verloofd koppel zou beter zo veel mogelijk tijd met elkaar door brengen.'
Tot haar verassing leek ze daar een gevoelige snaar te raken. Al het bloed uit zijn gezicht trok weg en het zweet brak hem uit.
'Hoe weet jij dat? En ik had Camille nog zo gevraagd om het even geheim te houden.'
'Camille? Die belooft om iets geheim te houden?' Lachte Linde verbaasd. 'Thomas, dat is als een hoer die beweert dat ze een maagd is.'
De kleur van zijn gezicht sprong van wit naar hoogrood.
'Nou ja...Interessante benaming...'
'Weet ik. Doe vooral de groeten aan je verloofde. Ik kijk echt uit naar het huwelijk.'
Het gevoel dat door haar heen liep was werkelijk onbeschrijfelijk.
'Touché, vuile klootzak.' Mompelde ze opgewonden. 'Touché.'

Reacties: