FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

17

Bill:
Faith werkt mijn wallen met een dikke laag foundation weg. Het is gisteravond laat geworden en de drank had gevloeid met zichtbaar resultaat in de ochtend. David had er niets van gezegd en dat vind ik eigenlijk wel best zo.
Naast me zit Milou op een make-up stoel. Ze moet lachen van alle poeders die Faith over haar gezicht smeert. Vandaag heeft ze de taak van gastvrouw en ze moet zelfs deel nemen aan de opnamen en interviews. Het is heel duidelijk aan haar te merken dat ze dat helemaal niks vindt. Op jongere leeftijd had ze het ook al niet fijn gevonden om volledige aandacht te krijgen. Vanochtend was ze al heel stil geweest in de auto. Ik stel haar gerust dat het voornamelijk om de band gaat als grapje en ze kijkt me dankbaar aan. Langzaamaan wordt ze weer spraakzamer.

‘Oké, camera één rolt. Starten maar!’
We lopen in de hoge hal van het opleidingsgebouw achter Milou aan. Ze spreekt in het Engels op een rustige, kalme toon terwijl ze haar best doet de camera zoveel mogelijk te vermijden. Ze heeft een zwart overhemd aan bovenop een donkere spijkerbroek. Faith heeft gekozen voor een hele neutrale look zodat Milou er professioneel en als een echte gastvrouw uit zou zien. Haar wilde haar en verschillende armbanden maken toch dat ze een eigen uitstraling heeft. Een tikkeltje alternatief. Dit valt in het niet in vergelijking met mijn aanwezige uiterlijk, maar sluit wel perfect aan op de omgeving en het doel van deze opnames. We krijgen een rondleiding langs verschillende lokalen waar colleges worden gevolgd. Ik ben oprecht geïnteresseerd in de school en kijk mijn ogen uit.
‘Hier boven lopen we langs de theorielokalen. De school heeft er voor gekozen de praktijk lokalen zo veel mogelijk beneden te vestigen vanwege de minimale geluidsoverlast voor de andere lessen. Vanaf hier hebben we perfect uitzicht op de schoolcampus en…’
Milou doet haar best om haar lachen in te houden, maar haar trillende lip verraad haar.
‘Als we naar de schoolcampus kijken zien we hier een traditie van onze studievereniging.’
De camera en onze ogen richten op het schoolplein en Milou barst in lachen uit. Op het schoolplein danst een student gehuld in slechts een motorhelm over het plein van de campus. Het is de jongen die gister de weddenschap met Milou en Tom heeft verloren.
‘Sorry, maar dit kan niet op film,’ proest Milou uit.
Ze ademt diep in en uit om haar houding weer netjes te krijgen. De crewleden achter ons gniffelen en meneer Bernaud legt zijn hand zuchtend op zijn voorhoofd.
‘Studenten,’ zegt hij verontschuldigend.

We zijn aangekomen in een grote collegezaal. De stoelen staan als een auditorium opgesteld rondom een klein podium waar hoorcolleges gegeven worden. We nemen plaats op de derde rij van het auditorium voor het interview. Een onafhankelijk journalist met eigen film crew is geregeld voor het afnemen van dit interviewen en ik wissel mijn blik af tussen de twee camera’s die nu op ons gericht zijn. We krijgen allemaal een microfoontje opgespeld en een extra lichtscherm wordt neergezet voor een betere belichting.
‘Welkom terug bij Music industries. Zojuist heeft u kunnen kijken naar de band Tokio Hotel en hun rondleiding door de technische opleidingsschool voor show en geluid en nu zitten zij hier bij mij. Welkom,’ opent de journalist het interview.
We beantwoorden het handjevol standaard vragen van de journalist. Vragen over het nieuwe album, de toer en de videoclips.
‘En vandaag zijn jullie op pad met een speciale gast. Zou je jezelf willen voorstellen?’
De camera wordt gericht op Milou die onder het smalle tafeltje van haar zitplaats haar eigen been fijn knijpt. ‘Ik ben Milou Tchè, studente aan de technische opleiding voor show en geluid en vandaag gastvrouw voor Tokio Hotel.’
‘Zeg Milou, volgens bronnen ben je niet alleen studente op deze opleiding. Klopt het dat je ook werkzaam bent binnen het Tokio Hotel team?’
Milou knikt beleefd en ik probeer een idioot grote grijns te onderdrukken.
‘Jazeker. Ik ben enige maanden al werkzaam als stagiaire bij hun crew als assistent geluid en licht,’ antwoord ze.
‘Betekend dat je de afgelopen tijd dus mee bent geweest op toer?’
Milou knikt opnieuw en antwoord: ‘Dat klopt. Ik heb deel mogen uitmaken van hun werk.’
De journalist richt zich weer op ons. ‘Zijn jullie überhaupt op de hoogte dat jullie crew nauwe samenwerking heeft met opleidingsscholen?’
Als frontman neem ik het woord. ‘Ja en nee. We weten dat er regelmatig mensen van opleidingen mee mogen werken met projecten zoals fotoshoots, interviews of zoals nu met een toer. Meestal weten we eigenlijk alleen dat iemand een stage doet en meer ook niet. Dit is de eerste keer voor ons om een echte opleidingsschool te mogen bezoeken.’
Mijn perfect ingestudeerde antwoord komt er vloeiend uit. David heeft er op gehamerd dat we zo min mogelijk mogen los laten over Milou zelf. Dat kan nadelige publiciteit geven en dat is zowel voor Milou zelf als voor de band niet wenselijk.
‘Hoe bevalt het werken met deze internationale sterren, Milou?’
De journalist probeert, zo voorspelbaar als die lui zijn, toch wat extra informatie los te peuteren. Milou kijkt kort mijn kant uit. Ze weegt haar antwoord zorgvuldig af. David kijkt vanachter een cameraman gespannen naar haar.
‘Het zijn bewonderenswaardige mannen met een eigen stijl. Er valt goed met ze te werken en ze weten goed wat ze willen.’
Zo beleefd! Ze weet zich heel goed in haar rol te houden van gastvrouw en crewlid.
‘Dat klinkt professioneel, maar krijg je de bandleden ook in hun dagelijkse routine te zien?’ vraagt de journalist door.
‘Jazeker, je kunt niet om elkaar heen. We ontbijten met de crew samen en daar is de band onderdeel van. Zij zijn net zo goed mensen als dat wij zijn en ze mengen zich net zo makkelijk in onze routine.’

De rest van het interview verloopt al even formeel en saai. Halverwege worden we gesplitst van Milou voor aparte interviews en terwijl Milou een serieus interview aan het afleggen is, klooien en grappen wij wat aan bij ons interview. Ik kijk uit naar de lunch van straks. Mijn maag rammelt.

Tom:
‘Ik moet even zeiken,’ zeg ik zo charmant als het maar kan tegen de rest van de band. ‘Wilt mevrouw de gastvrouw me de weg wijzen naar het dichtstbijzijnde toilet?’
Milou kijkt me vragend aan en gaat me zonder iets te zeggen voor de hal in. Na een aantal hoeken omgeslagen te zijn trek ik haar naar me toe en druk ik mijn lippen op de hare. Gewillig wordt mijn zoen beantwoord.
‘Sorry, ik trok die saaie interviews niet,’ zeg ik tussen onze zoen door.
Milou grinnikt. ‘Tom, dit kunnen we niet maken. Stel dat iemand langs loopt?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Spannend toch juist?’ antwoord ik.
‘Wc was dus een excuus?’
Precies ja.

Vijf minuten later lopen we de cafetaria weer binnen. Mijn blik kruist die van Bill en gelijk voel ik weer een schuldgevoel door mijn lichaam razen. Milou neemt plaats naast Bill alsof er niets gebeurd is en start een gesprek met Faith. Misschienias het makkelijker voor haar. Bill is niet haar broer.

Milou:
Eenmaal terug in het hotel gooi ik snel de nette kleding uit en trek ik mijn vertrouwde werkkleding aan. Alle andere spullen dump ik mijn tas in en zuchtend laat ik me op mijn bed vallen. De laatste week van de tour zou in gaan vanaf vanavond. Binnen een maand krijg ik te horen of ik officieel mijn diploma heb behaald en dan begint mijn leven als zelfstandige volwassen. Na de lunch van vanmiddag heb ik nog een uitgebreid gesprek met de directeur en meneer Bernaud gehad. Ik hoef alleen nog maar mijn eindverslag en goedkeuringen van Blake, Harm en David toe te sturen en dan heb ik mijn diploma echt op zak. Het is werkelijk een vreemd idee om straks klaar te zijn met alles.
Er wordt op mijn kamerdeur geklopt en Harm steekt zijn hoofd om de hoek. ‘De bus staat klaar!’
Op naar de show locatie van vanavond.

Tot mijn verbazing is meneer Bernaud ook aanwezig op de show locatie. Hij staat druk te praten met David en ik ga aan de slag met het opzetten van alle apparatuur. Tussendoor eten we een snelle hap – te gaar gekookte broccoli met lauwe aardappelpartjes - en een uur voor tijd word ik gewenkt door David die met Harm, Blake, de band en meneer Bernaud staat te praten. Wantrouwig stap ik op het gezelschap af.
‘Je zult je wel afvragen wat ik hier nog kom doen,’ opent meneer Bernaud het gesprek.
Twijfelend knik ik.
‘In overleg met David, je begeleiders en de bandleden gaan we je vanavond beoordelen op je eindproject.’
Overdonderd blijf ik staan. ‘Wat?’ breng ik met volle verbazing uit. ‘Eindopdracht? Dat is het verslag, toch?’
Blake lacht me toe en schuift zijn armen over elkaar. ‘Je hebt al genoeg getypt. Geschreven woorden zeggen niets over je ervaring. Vanavond doe je het geluid alleen.’
Ik kijk van Blake naar de anderen in de kring. ‘WAT!’
Het komt er nog net niet gillend uit.
‘De band heeft er geen problemen mee en je begeleiders denken dat je dit aan kunt.’
David knikt ter bevestiging op het verhaal van meneer Bernaud. Hier ben ik zo niet op voorbereid! Een vlaag van misselijkheid overvalt me en ik heb moeite met glimlachen. Dit is natuurlijk geweldig! Ik zou een heel concert, een groot concert, alleen mogen regelen. Ik heb voor Tokio Hotel al ervaring opgedaan met verschillende artiesten, maar niets was zo groot en uitgebreid als deze show.
‘Dit gaat je lukken,’ verzekert meneer Bernaud die me bemoedigend op mijn schouder klopt.
De chaos in mijn hoofd neemt toe en ik slik om mijn misselijkheid de kop in te drukken. Tom kijkt me bezorgd aan en ook Bill zijn ogen voel ik op me gevestigd.
‘Geef me tien minuten,’ mompel ik waarna ik naar de toiletten loop.
Voor de wasbakken begin ik te trillen en adem ik diep door mijn neus in.
‘Milou?’
Het is Bill aan de andere kant van de deur.
‘Het gaat,’ roep ik terug.
Niet overtuigd stormt Tom de toiletten binnen. Ik krijg een kleine flashback van het schoolfeest van vijf jaar geleden. Tom was toen ook de toiletten binnen gewalst. Ook toen had ik last gehad van misselijkheid en flauwte.
Hij komt naast me staan en houdt me bij mijn schouders vast. ‘Gaat wel? Sodemieter op, je bent lijk bleek! Zeg het als je moet overgeven.’
Ook Bill komt binnen en kijkt me bezorgd aan. ‘Is de opdracht te groot?’ vraagt hij.
Ik haal schokkerig mijn schouders op. ‘Het overviel me. Ik ben de back up van Blake gewend.’
Ik draai de kraan open om een slok koud water naar binnen te werken. ‘Het gaat weer,’ antwoord ik glimlachend. ‘Plotse stress is niet goed voor me.’
Bill knikt begrijpelijk, maar Tom blijft me aanstaren.
‘Ik ga me klaar maken. Jullie ook. Vanavond gaan we knallen!’

Reacties: