FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

18

In opperste concentratie sta ik voor mijn werkruimte. Ik heb nog steeds een vreemd, borrelend gevoel in mijn maag en ik voel hoe de ogen van David, Blake en meneer Bernaud in mijn rug prikte. Harm staat aan de andere kant van de zaal en hij steekt bemoedigend zijn duim naar me omhoog. Ik maak hetzelfde gebaar terug en ik sluit de koptelefoon half over mijn oren. Ik zucht trillend en zet mijn hersenen in volledige schoolmodes. De eerste lampen gaan aan en ik start het eerste programma. Het geluid zwelt aan en een voor een komen de bandleden het podium op. Het publiek schreeuwt, joelt en fluit naar harte lust. De concertsfeer is aanwezig en ik schuif voorzichtig het geluid van de microfoon van Bill omhoog.

Ik ben me helemaal niet meer bewust van mijn omgeving. Al mijn aandacht gaat uit naar het kijken naar het optreden en het bijstellen van het geluid. Het is veel werk, maar door alle oefening van de voorgaande optredens weet ik goed wat ik moet doen. Natuurlijk had ik kunnen verwachten dat wanneer alles te makkelijk gaat, er iets mis zal gaan.
‘Shit. Werk mee,’ mompel ik terwijl ik me richt op de tweede laptop op de werkruimte.
Af en toe hapert het programma waardoor de speciale effecten van Bill zijn zang niet overeen komen met wat hij zingt. De laptop begint echt kuren te vertonen. Ik blijf even staan en denk diep na. Ik kan de laptop proberen bij te stellen, met de kans dat het geluid overslaat en alle programmering verloren gaat. Achter me hoor ik Blake protesteren tegen David. Blake wil me bij komen staan, maar ik hef mijn hand op. Blake sluit zijn mond en stapt weer terug. Laat Bill alsjeblieft even de tijd nemen om het publiek toe te spreken. Ik kan alle tijd goed gebruiken. Het nummer eindigt, de lichten vallen weg en als een razende zet ik het geluid van de laptop uit en trek ik alle kabels los. Met een noodgang plug ik alle snoeren in op de monitor. High-pitch op drie, reverb op schuif zes, het is een grote chaos waar ik mezelf uit moet redden. Het blijft stil in de zaal en ik hoor de fans al onrustig roezemoezen. Op het podium is geen enkele beweging te zien. Ik kijk naar Harm aan de andere kant van de zaal die vragend zwaait. Ik hou mijn hand als stopteken omhoog en plug de laatste snoeren in. Nog even! Ik schuif het geluid van de microfoon van Bill heel langzaam omhoog en ik hoor de zanger zacht mompelen. ‘Oh, ja! We zijn er,’ zegt Bill door de microfoon heen.
Ik gebaar naar Harm om de lichten weer op te laten komen. Een spot gaat aan en ik zie de zanger even om zich heen kijken. Hij maakt gebruik van het moment om de fans te bedanken voor hun komst en om het volgende nummer te starten. We liggen een kleine vijf minuten achter op schema en het belangrijkste, ik moet alles nu met de hand doen! Ik heb tijdens de vele concerten goed gelet op hoe Blake het geluid aanpast op de juiste woorden van Bill. Nu pas merk ik hoe belangrijk het is om de nummers van een artiest te kennen. Alle woorden verschillen weer van elkaar en de speciale effecten verschillen ook nog eens per zin en nummer. Naast het in de gaten houden van het geluid van alle instrumenten, moet ik gefocust blijven op Bill zijn zang. Ik heb een behoorlijke druk op mijn schouders liggen en ik wil kosten wat het kost de show nog een ruim uur goed laten verlopen.

Stress! Mijn hersenen draaien op volle toeren om alles in goede banen te leiden. Ik moet mezelf er aan blijven herinneren gewoon te ademen tijdens het werken. Op het einde van het laatste nummer zou Bill een uithaal doen waarbij ik alle vocalen open moest gooien. Op hetzelfde moment zou ik Georg zijn bas uit moeten draaien en een reverb geven aan Tom zijn gitaar. Ik kom handen te kort. Met mijn vingers zo ver mogelijk uitgespreid over de schuiven bereik ik het gewenste resultaat. De show is afgelopen en ik hoef alleen de gewone microfoon van Bill te regelen. Hij bedankt de fans voor hun komst en er wordt wild gejuicht. Stiekem voelt het alsof dat gejuich ook een beetje voor mij is. De standaard routine van de fans gedag zeggen gaat van start. Georg en Tom gooien plectrums, water en hun handdoeken het publiek in en Gustav zweept het publiek nog voor een laatste keer op. Ik schuif al het geluid dicht en blijf een moment staan met mijn handen aan de tafelrand omklemd. Achter me hoor ik zacht geklap. Ik draai me om en Blake kijkt me glunderend aan. Naast hem staat David zacht te klappen en ook meneer Bernaud knikt goedkeurend. ‘Kom, kindje. Tijd voor thee.’ Meneer Bernaud strekt zijn arm naar me uit.
‘Maar, we moeten inpakken,’ zeg ik.
David steekt zijn hand op. ‘Wij gaan eerst je beoordeling bespreken. We hebben Steve en Harm ingeschakeld voor het opruimen.’
De arm van meneer Bernaud sluit zich om mijn schouder en met lichte dwang voert hij me mee naar de back stage van de zaal. We lopen langs de kleedkamer van de band en ik vang een glimp van Bill op. Twee tellen ontmoeten onze ogen voor ik verder geduwd word.
‘Milou?’ roept Bill vanuit de kleedkamer.
David werpt een blik achterom. Ik kan niet zien wat er achter me gebeurt, maar ik vermoed dat Bill achter me aan had willen lopen. In een tweede kleedkamer word ik op een bank gezet en komen de andere mannen om mij heen zitten. Zelf open ik als eerste mijn mond: ‘Blake, het spijt me van de laptop. Ik moest een keuze maken. Is de programmering nog te redden voor aankomende week?’ Blake blijft grijnzen en ik zoek in zijn gezicht naar boosheid of irritatie vanwege de laptop.
‘Zoals je het vanavond hebt gered denk ik dat we de laptop voor de laatste paar locaties wel achterwege kunnen laten.’
Ik kijk hem verbaasd en angstig aan.
‘Samen doen dan hè?’ stelt hij me gerust.
Ik haal opgelucht adem en Blake geeft me een bemoedigend duwtje.
‘Ik mag zeggen dat ik zeer tevreden ben over het resultaat.’
Meneer Bernaud richt zich op zowel mij als David en Blake. ‘Je hebt gehandeld zoals we mogen verwachten van je. Ik denk dat we allereerst de belangrijkste woorden mogen uitspreken.’
Hij reikt zijn hand over tafel naar mij uit. ‘Gefeliciteerd met je eindopdracht en daarmee je diploma.’

Meneer Bernaud staat op om te vertrekken. We hebben besproken wat ze vinden van mijn handelen van deze avond en ik heb veel positieve feedback ontvangen. Ik zou deze aankomende toer week nog afmaken, daarna naar school komen voor het ophalen van alle documenten en dan, dan zou ik klaar zijn.
Meneer Bernaud opent de deur van de kleedkamer en doet een stapje opzij. ‘Eh, goedendag heren?’
De vier bandleden en Faith staan in de deuropening elkaar ongemakkelijk aan te kijken. Het is overduidelijk dat ze probeerde te doen alsof ze niet aan het luistervinken waren.
‘Ik kan zien dat de artiesten… aandacht hebben voor hun personeel?’ zegt meneer Bernaud.
David werpt een blik die kan doden op de jongens en ook ik slik.
‘Als jullie me zochten, dan hadden jullie beter naar Kharm kunnen lopen.’
David kijkt de bandleden serieus aan en gebaart de jongens aan de kant te gaan voor meneer Bernaud.
‘Eh ja, we kwamen voor jou, David.’
Gustav kan niet minder overtuigd over komen. De bandleden kijken elkaar hulpeloos aan.
‘Ik help de jongens wel. David, Begeleid jij meneer Bernaud naar de uitgang?’
Blake is onze reddende engel in deze situatie. Meneer Bernaud groet ons een laatste keer en loopt met David mee die ons opnieuw een dodelijke blik toe werpt. Eenmaal van de gang verdwenen draait Blake zich naar me om. Hij begint luid te brullen en plet me in een dikke knuffel. Ook de anderen voegen zich bij de groepsknuffel.

De jongens blijven in de kleedkamers rondhangen om nog even te douchen voor we de toer bussen weer in moeten om naar de volgende locatie te vertrekken. Samen met Blake voeg ik me weer bij de rest van de crew toe om te helpen met het inpakken van de laatste spullen.
‘Ga je ouders bellen, meis,’ zegt Steve.
Ik sta met een hand vol kabels te klungelen. Met enig protest wordt ik naar achter het podium geloodst om tussen een berg koffers en kisten een telefoontje aan mijn ouders te plegen.
‘Liefje?’
Ik heb mijn moeder te weinig gebeld is wat er bij het horen van haar stem door mijn hoofd schiet.
‘Mam? Is pap daar?’
Er klinkt geruis en even later hoor ik mijn vader zijn stem.
‘Milou, liefje, ik luister mee. Vertel,’ zegt hij.
Ik slik de brok ik mijn keel weg. ‘Ik heb het gehaald,’ antwoord ik.
Er klinkt geroezemoes op de achtergrond. Het geroezemoes gaat over op de verontwaardigde stem van mijn moeder die omslaat naar gillen. Ook mijn vader hoor ik meebrullen. ‘Meen je dat? Wat goed! We zijn zo trots op je!’
‘En nu? Weet je al wat je verder moet doen?’ vraagt mijn moeder na enige tijd als een stel mafkezen te hebben gegild van blijdschap.
‘Deze week afmaken en daarna nog even terug voor het ophalen van het papiertje,’ zeg ik haar.
‘En daarna?’
Het blijft stil aan mijn kant. Daarna? Ik ben zo gefocust geweest op het behalen van mijn diploma dat ik nog geen idee heb wat ik vervolgens ga doen.
‘Geen idee,’ antwoord ik in alle eerlijkheid.
Mijn moeder sust me aan de andere kant van de lijn. ‘Ga voorlopig nog maar eerst even genieten van de tijd met je vrienden. Daarna mag je naar huis komen wanneer je maar wilt. Je kamer is nog altijd vrij hier voor je.’
‘Ja. Dat ga ik zeker doen. Dank je, mam, pap. Ik laat snel weer van me horen.’
Ik hang op en blijf een moment naar mijn telefoon staren.
‘Milou?’
Twee armen slaan van achter om me heen en ik veegde met mijn vrije handen de opwellende tranen weg. ‘Hoe lang sta je al mee te luisteren?’ vraag ik aan Tom.
Ik draai me om en ontmoet zijn bezorgde, bruine ogen. Hij wrijft met zijn duim over mijn wangen.
‘Lang genoeg. Maak je je zorgen?’
Ik schud met mijn hoofd, maar knik vervolgens zachtjes. ‘Ik heb nog helemaal niet nagedacht wat ik ga doen. Ik wil voor nu mijn werk hier afmaken en genieten van mijn vrienden voordat ik terug ga naar huis.’
Tom drukt een zachte kus op mijn voorhoofd. We omhelzen elkaar kort, maar stevig. Zijn natte haar ruikt naar shampoo en zijn shirt blijft aan zijn nog vochtige huid plakken. Als het aan mij ligt laat ik hem nooit meer los. Een vreemd gevoel als je je bedenkt dat ik hem tot voor kort als een hele goede vriend had gezien.
‘Tom?!’
Er wordt vanuit de zaal geroepen.
‘Moet rennen.’
Tom gebaart naar de zaal en ik geef hem een zacht duwtje in zijn rug. Mijn ogen volgen hoe hij tussen de kisten door verdwijnt en plots besef ik me dat het verleden zich weer herhaalt.

Het geluid van het doorspoelende toilet verbreekt de stilte in de ruimte. Ik heb nog niets gegeten en toch weet mijn maag het te presteren om er van alles uit te gooien. Trillend zit ik op de wc pot. Mijn keel brandt van het maagzuur en ik slik het dikke speeksel in mijn mond weg. De stress van de eindopdracht, de enorme vreugde van het behalen van mijn diploma, het beseffen dat ik nog geen toekomst plan heb en dat ik de jongens weer moet verlaten.
‘Kom op zeg! Je bent een volwassen vrouw!’ mompel ik verwijtend tegen mezelf.
Al zou ik door honderd bewakers, verborgen telefoonnummers of door David heen moeten, ik ga mijn vrienden niet uit het oog verliezen! Ik ram met mijn vuist tegen de muur en een pijnscheut trekt door mijn arm heen. Verdomme! Wordt helder! Ik kijk naar het plafond en knipper met mijn ogen tegen het schrale licht van de tl-buis boven mijn hoofd. Langzaam reis ik op van het toilet. Ik spoel mijn mond meerdere keren bij de wasbak voor ik mij weer in de concertruimte begeef. Ik steven op Tom af die aan het praten was met Kharm. ‘Vanavond. Praten,’ is alles wat ik tegen hem zeg voor ik verder steven.
Dat was één. Op weg naar Faith. Ik heb haar hulp nodig.

Reacties: