FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

20

De show is afgelopen en met een rotgang hebben we alles opgeruimd. Het was een groot spektakel geweest en zowel de band als de crew leek emotioneel toen de lichten voor de allerlaatste keer uit gingen. Tijdens het opruimen waren sommigen heel stil en terug getrokken waar anderen luid aan het juichen waren en vol tevredenheid aan het opruimen waren. Zelf had ik, heel voorspelbaar, gehoord bij de eerste groep die in stilte zijn werk deed. Nu sta ik ongemakkelijk met een glas wijn in mijn hand tussen de crewleden in de barruimte van het hotel. Morgen zou iedereen terug gaan naar Berlijn om vanaf daar een eigen kant op te gaan. Ik blijf hier en ga morgenochtend met een taxi terug naar Edinburgh. Mijn koffer heb ik vandaag niet eens uitgepakt.
De eerste mensen gaan al weer terug naar hun hotelkamers. Verlangend kijk ik naar de deur die leidt naar de hal van het hotel. Ik ben helemaal niet in een feest stemming.
‘Volgens mij ben je het wel zat.’
Bill komt naast me staan. Hij heeft een grote grijns op zijn gezicht en hij speelt met het laatste restje wijn in zijn glas. Ik probeer eenzelfde grijns op te zetten, maar slaag hier mager in.
‘Wat wil je nog doen?’ fluistert hij in mijn oor.
Ik zucht en laat mijn geforceerde glimlach varen. ‘Het zou fijn zijn om gewoon gedag te kunnen zeggen zonder alle mensen die blijven staren.’
Ik had heel erg mijn best moeten doen om een geschikt moment te plannen om de jongens gedag te zeggen en tot op heden heb ik nog geen geschikt moment gevonden om dit echt op mijn gemak te kunnen doen. Waar we ook zijn, er is altijd wel iemand van de crew in de buurt. Ook David en Kharm leken de afgelopen weken rond te patrouilleren als een stel arends. Bill kijkt zoekend om zich heen alsof hij het zelfde denkt. ‘David zit onderuitgezakt bij Steve en nog wat mensen. Kharm vermaakt zich zo te zien met Faith en Georg. We kunnen er tussenuit sneaken?’
Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. Bill draait zich om naar Tom die niet ver van hem vandaan staat. Ze kijken elkaar een moment aan en Bill knikt naar de deur. Tom knikt terug en staakt zijn gesprek.
‘Hier, kamer 388. We komen over een paar minuten,’ fluistert Bill.
Ik krijg een kamer pas in mijn handen gedrukt en ik krijg een zacht duwtje in mijn rug. Ik zet mijn nog volle glas wijn ergens op een tafel neer en loop naar de hal. Daar blijf ik een moment met de kaart in mijn handen staan. Dit is behoorlijk egoïstisch. Bill zag dat ik de pest had in de borrel en voor mij waren hij en Tom bereidt om weg te glippen van hun eigen afscheidsborrel. Op een slakkengang loop ik op de lift af en met nog een tragere gang druk ik de knop van de zevende etage in. Ik blijf zeker nog een minuut of drie voor de hotelkamer deur staan voor ik het lef heb om deze ook echt binnen te stappen.
Het is volledig donker in de kamer en mijn ogen moeten wennen aan de omgeving. De bedden van de jongens zijn opgemaakt en hun koffers staan al klaar voor vertrek. De opvallende kleding van Bill over een stoel verraden dat ik in de juiste kamer ben. Er zijn maar weinig mensen die een shirt vol gaten combineren met een net jasje.
Achter me hoor ik de deur open gaan en het licht in de kamer wordt aangedaan. Voor de tweede keer vanavond moeten mijn ogen wennen aan de omgeving.
‘Tada!’
Bill houdt een fles wijn en een paar glazen omhoog. Tom sluit de deur achter hem en haalt zijn schouders op.
‘Zuiplap,’ mompel ik.
‘Dat hoorde ik! En moet jij nodig zeggen!’
Bill ploft op de grond voor zijn bed en graait naar de afstandsbediening van de tv. Hij trapt zijn schoenen uit en woelt met een hand door zijn haar heen. ‘Veel beter. Hier ben ik aan toe.’
Tom heeft zijn schoenen ook al in een hoek van de kamer gegooid en rekt zich uit.
‘Kom! Zit!’
Bill tapt met zijn vlakke hand op de grond naast hem en gehoorzaam laat ik me in kleermakerszit naast hem ploffen. Hij draait de fles wijn open en schenkt een glas voor me in. ‘Vanavond wil ik de vakantie inluiden met een zinloze film kijken en wijn drinken,’ zegt hij.
Hij maakte het zich gemakkelijk en ook ik leun wat meer achterover tegen de bedrand aan.
‘Ik ga eerst douchen,’ deelt Tom mee die zijn vest over de kleding van Bill op de stoel werpt en de badkamer in verdwijnt.
‘Dit is inderdaad echt veel beter dan de borrel.’
Bill heft zijn glas op en ik tik aarzelend tegen zijn glas. ‘Is het niet een beetje aso dat we hier zitten, omdat ik geen zin heb in die borrel?’
Bill wuift mijn woorden weg. ‘Ik had sowieso al geen zin daar in. Morgen zit ik nog de hele dag bij die lui. Dan zit ik liever bij mijn vrienden.’
Ik glimlach verlegen.
‘Daarbij gaat iedereen toch zo richting bed of lekker doorzakken. Georg, Gustav en Faith zullen ongetwijfeld over een half uurtje ook deze kant op komen.’
Ik krijg een duwtje tegen mijn schouder van Bill en hij kijkt me lachend aan. ‘Hey, kom op. Die lach mag breder. Na morgen zullen we niet weer van de aardbodem verdwijnen. Daar zorg ik wel voor.’
Ik staar naar de inhoud van mijn glas. ‘Weet ik. Ik ga ook mijn best doen om veel contact te houden. Dit is niet het einde van de wereld. We zijn geen vijftien meer,’ antwoord ik.
‘Zo mag ik het horen. Al zou ik soms wel weer terug willen naar mijn vijftien jarige ik.’
Tom komt uit de badkamer gelopen met een handdoek als een tulband op zijn hoofd geplaatst. Hij komt naast me zitten en wikkelt de tulband af om zijn haar verder te drogen. Zijn lichaam voelt nog warm aan van het warme water en ik moet me weerhouden om niet naar zijn borstkas te blijven staren waar zijn shirt aan vast blijft plakken.
‘Vijftien zeg je?’
Tom pakt de fles wijn naast Bill en schenkt voor zichzelf een glas in. Hij staart naar de tv waar een of andere oude film op af speelt. ‘Ja, ik mis de dagen waarop we onzinnig rond konden rennen zonder ons druk te hoeven maken over de media of onze reputatie,’ zegt Bill.
Tom knikt instemmend.
‘Onzinnig rondrennen doen jullie nog steeds,’ merk ik op en ik krijg van beide kanten eenzelfde lach.
‘Weet je wat dit moment nog beter zou maken?’
Bill kruipt op handen en voeten naar zijn koffer en rommelt door de inhoud. Naast wrijft Tom zacht met zijn wijsvinger over mijn hand. Ik beantwoord zijn aanraking door mijn hand zacht over de zijne te leggen.
‘Skittles!’
Bill houdt triomfantelijk een zak snoepgoed omhoog en ik barst spontaan in lachen uit.
‘Skittles en wijn?’
Tom kijkt Bill plagerig aan en de zanger steekt zijn tong naar hem uit. ‘Prima combinatie! Moet kunnen!’
Als een klein kind trekt hij de zak op zijn schoot en rukt die open. Een hand vol van de gekleurde snoepjes verdwijnt in zijn mond. ‘Yuck, nu is mijn wijn bitter.’
Tom zucht en ik blijf giechelen.
‘De anderen staan voor de deur,’ zegt Bill terwijl hij opkijkt van zijn telefoon.
Tom laat mijn hand los en strompelt naar de deur. ‘We kopen niet aan de deur,’ grapt hij waarna hij een stap opzij zet.
Georg, Gustav en Faith stappen langs hem naar binnen en zetten tassen met drinken en snacks neer. ‘Tijd voor spelletjes!’ roept Faith.
ze plant zichzelf naast Bill en haalt een pakje kaarten tevoorschijn. ‘We sluiten je laatste avondje hier af met gezelligheid.’

‘Je laat af en toe wat van je horen hè?’ zegt Blake die me plet in een knuffel.
‘Van mij kom je niet makkelijk af,’ antwoord ik.
We staan in de hal van ons hotel waar we afscheid van elkaar moeten nemen. Mijn taxi komt pas over een uur en de anderen moeten op tijd vertrekken voor hun vliegreis op naar huis. Buiten fluiten de eerste vogels en ik onderdruk een geeuw.
‘Houd je sterk hè, meissie?’ zegt Faith die door mijn haren woelt.
‘Beloof jij nou maar weer van je te laten horen vroeg of laat,’ antwoord ik.
Faith trekt een scheve grijns en knikt. Ze houdt een notitieblokje omhoog met daarop mijn telefoonnummer genoteerd. ‘Ook al heb ik geen mobiel bij me, in India zijn er vast wel telefoons.’
Ze drukt een kus op mijn wang.
‘Geef een belletje zodra je getekend hebt.’
Bill heeft met beide handen mijn gezicht omvat om me streng aan te kijken met deze woorden. Hij slaat zijn armen om me heen en ik sluit mijn ogen en wieg heen en weer in onze knuffel.
‘Je staat weer als Stip in mijn telefoon genoteerd,’ grap ik.
Bill giechelt om zijn bijnaampje vanuit onze peutertijd. Ook Tom sluit zijn armen om me heen. Hij begraaft zijn hoofd in mijn nek en blaast in mijn oor. ‘Ik ga je echt missen,’ mompelt hij.
Ik probeer te knikken en schuur met mijn wang tegen zijn haar. Er wordt achter ons gekucht door David en met een verdrietig gevoel laat ik Tom los. Hij is de laatste van wie ik afscheid neem en de crew vertrekt richting de uitgang van het hotel. Ik blijf alleen achter in de grote hal die mijn treurige gevoel vergroot. Nog voor iedereen de deur uit is, heb ik mij al omgedraaid naar de lift. Op mijn kamertje blijf ik een tiental minuten op de bedrand zitten en voor mezelf uit staren. De voorgaande keer dat ik mijn vrienden moest verlaten, had ik mijzelf lusteloos gevoeld. Ik was toen vijftien jaar geweest en ik had niet geweten wat ik met de wereld aan moest. Toen was ik nog afhankelijk en had ik nog geen reëel wereldbeeld. Ik zie mezelf in de weerspiegeling van mijn raam en moet onwillekeurig glimlachen. ‘Je bent gegroeid, muts,’ mompel ik zacht tegen het spiegelbeeld. Met een opgelucht gevoel duw ik mijzelf zuchtend overeind. Aan de slag!

Reacties: