Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond » 21
Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond
21
Bill:
“Check! Hij hangt!”
Grijnzend bekijk ik het berichtje van Milou. Ze heeft een foto gestuurd van haar ingelijst diploma aan haar kamermuur in Duitsland.
“Perfect! Hangt goed!” bericht ik terug. We zijn eindelijk weer thuis in ons appartement in Los Angeles om van onze welverdiende vakantie te genieten. De toer zit er op en de eerste week van onze thuiskomst heb ik volgens mij niets anders gedaan dan slapen.
“Wat ben je allemaal aan het doen?” bericht ik achter mijn vorige berichtje aan. Ik nip aan mijn ijskoffie en zak nog iets verder onderuit op de bank.
“Zoeken naar een eigen plekje.”
Milou is de laatste paar weken bezig met het zoeken naar een eigen huisje. Als afgestudeerde vrouw wilt ze haar eigen leven gaan draaien. Ik had haar in het begin voor gek verklaard. Haar moeder is de beste kokkin die je kunt inbeelden, haar vader is een super gezellige vent en ze mag doen wat ze wilt van beide! Aan de andere kant begrijp ik ook dat gevoel dat je zelfstandig wilt zijn. Tom en ik hadden dat al op vroege leeftijd ervaren. Daarnaast heeft Milou al twee jaar zelfstandig gewoond. Wij moeten ook nog altijd wennen wanneer we weer bij onze ouders komen. “Al wat gevonden?”
‘Waar ga je heen?’
Ik kijk op van mijn telefoon door Tom die in de richting van de voordeur loopt. Brommend houdt hij zijn helm omhoog. Duidelijk, hij is toe aan zijn privétijd. Veel woordwisseling hebben we niet nodig.
“Nee, weinig aanbod. Ben toe aan ruimte.”
Ze heeft een huilende en boos kijkende smiley achter haar berichtje geplakt.
“Skype?” antwoord ik terwijl ik al naar mijn laptop op de eetkamertafel slof.
“Jep.”
Ik start het programma en verzend het verzoek voor een videochat. Het duurt even voor er geantwoord wordt, maar dan verschijnt haar gezicht op het beeldscherm alsof ze aan de andere kant van de tafel tegenover me zit.
‘Goedemorgen,’ grap ik al kijkend op het klokje in de hoek van mijn beeldscherm. Met het tijdverschil tussen onze landen moet het daar al avond zijn.
‘Haha, mijn ontbijt start pas over veertien uur,’ zegt ze sarcastisch.
‘Maar nog geen succes?’
De beelden van haar webcam komen schokkerig binnen. ‘Totaal niet. Te prijzig voor mijn scharminkele salarisje.’
Ze draait zich om en roept iets naar een onbekende persoon. Ze wenkt naar de persoon en een tel later komt het gezicht van een oudere vrouw in het beeld. ‘Mevrouw Tchè?’ zeg ik blij.
De moeder van Milou zwaait naar het beeldscherm en babbelt tegen Milou.
‘Dag Bill. Dat is een ander gezicht! Je herkent mij gelukkig nog wel ondanks al die extra rimpels.’
‘Dat valt wel mee mevrouw. Het is goed om u weer eens te zien.’
Milou haar moeder maakt een kort praatje en ik voel me weer een vijftien jarig kind op bezoek bij haar thuis. Nog even en ik zou het appelgebak uit hun keuken weer kunnen ruiken.
‘Ben je alweer aan het zoeken?’
Mevrouw Tchè tikt op het beeldscherm van Milou haar laptop en Milou duwt haar vinger weg. Het beeld trilt kort van de webcam die heen en weer gaat.
‘Misschien komt er weer wat nieuws vrij. Ik moet ook een eigen leven opbouwen.’
Ik hou mijn lachen in en luister naar het gekibbel tussen dochter en moeder. Milou zou het waarschijnlijk niet willen weten, maar ze lijkt best veel op haar moeder.
‘Kind, je moet eerst leren leven voor je je settelt. Ga de wereld verkennen!’
Milou draait met haar ogen. ‘Ja, want na drie maanden de wereld bereist te hebben ken ik de wereld nog niet.’
Haar moeder duwt lachend tegen haar schouder. Duidelijk een familietrekje.
‘Je begrijpt wat ik bedoel. Zeg Bill, lieverd, klopt het dat jullie je eigen stekje hebben in Los Angeles?’
‘Dat klopt. Al twee jaar,’ antwoord ik.
‘Nou, perfect! Boek een vakantie en ga daar heen! Daar ben je nog niet geweest!’
Milou duwt haar moeder de kamer uit en komt binnen een paar tellen weer voor het beeldscherm zitten. ‘Moeders,’ Verzucht ze.
‘Ze heeft wel een punt. In Amerika ben je nog niet geweest.’
Ze leunt met haar ellenbogen op haar bureau en knikt. ‘Ik wil sowieso een keer jullie stad zien, maar een ticket is niet goedkoop.’
Ja, intercontinentaal vliegen heeft een prijskaartje. ‘Je kan toch hier blijven pitten?’
Als een soort opwelling begint mijn brein overuren te maken. We zijn pas een maand weg van elkaar, wat niets is in vergelijking met de vier jaar tijd van daarvoor, maar ik wil haar graag weer in levende lijve zien.
‘Ja, dag Bill! Wat dacht je van David?’
Mijn opgewektheid valt een moment terug in een teleurgestelde houding. Oh ja, David. De media. Nu we weer terug zijn in onze woonplaats ligt de media op de loer om ons privéleven naar boven te halen. Wie wilt er nou niet weten wat de beroemde Bill Kaulitz als lunch haalt, denk ik sarcastisch. Nee, we zijn drie maanden volop in het nieuws geweest met interviews, de toer en ander promotiewerk. Dit is zeker niet genoeg voor de media.
‘En wat nou als we je inhuren?’
Vandaag is een topdag! De ijskoffie moet zeker geholpen hebben met het aanzwengelen van mijn drillende massa daar in die schedelpan.
‘Wat suggereer je, meneer Kaulitz?’
Wacht, mijn woorden konden verkeerd geïnterpreteerd zijn. Herkansing.
‘Als geluidstechnicus! Ik ben onschuldig!’
Ik hou mijn handen omhoog en Milou lacht. ‘Wat gebeurd er in die grijze massa van jou? Leg uit!’ Mijn grijns word breder en ik pak een kladblokje van tafel af. Dit vereist enige planning.
Reacties:
