FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

22

Tom:
‘Wat ben je aan het doen?’ vraag ik aan Bill die met een veel te blij humeur op deze vroege ochtend door de woonkamer rent met spullen.
‘Opruimen voor onze logé!’ roept hij.
Ik haal mijn schouders op en loop naar onze keuken om een kop koffie te zetten voor mezelf. Een van de weinige dingen waarvoor onze keuken wordt gebruikt.
‘Nee nee nee! Die wil ik bewaren!’
Bill trekt het pakje met koffiecupjes uit mijn handen en ruilt ze om voor een ander pak.
‘Maar ik wil die,’ antwoord ik nijdig.
Bill bergt het pak weer op in de kast. ‘Vanavond weer,’ antwoord hij.
Hij kijkt op de klok en maakt een opgewonden geluidje. ‘Ze zal er zo zijn! Mag ik je sleutels?’
Bill steekt zijn hand ongeduldig uit voor mijn neus en wenkt voor mijn autosleutels. Blijkbaar reageer ik te traag, want hij zegt: ‘Ook goed, dan rij jij maar. Die koffie komt zo wel.’
Ik laat een diepe zucht horen en laat mijn kopje voor wat het is. De garagedeur gaat krakend omhoog en ik start de motor van mijn auto. Bill heeft het zichzelf al gemakkelijk gemaakt op de bijrijdersstoel en ik draai het navigatiesysteem naar hem toe.
‘Het vliegveld?’ vraag ik wanneer Bill het adres heeft ingetikt en het navigatiesysteem de route toont.
Bill knikt enthousiast. Hij is de laatste tijd wel vaker zo eng enthousiast en opgetogen. Meestal vermijd ik het om te vragen waar hij zo blij over is. Mijn eigen humeur is de afgelopen tijd bokchagrijnig. Na de toer was ik toe aan rust en een hyperend broertje om je heen helpt dan niet bevorderlijk.

Op de parkeerplaats voor oppikken en afzetten parkeer ik de auto en draai ik mij naar Bill toe die een kleine duizend letters per seconde probeert te typen op zijn telefoon. ‘Wat moeten we hier doen?’ Bill zijn hoofd schiet omhoog en hij kijkt me verward aan. ‘Ze is er over een paar minuten. Ze heeft nog geen kaart voor het openbaar vervoer.’
Het blijft stil vanaf mijn kant. ‘Wie?’ vraag ik uiteindelijk.
Bill maakt een melodramatisch gebaar en zucht overdreven. ‘Ik heb het er al een maand over! Jij met je wie…’
Ik moet er uit zien als een schaap. Bill trekt zijn wenkbrauw op en kantelt zijn gezicht. ‘Ik heb vorige week nog verteld dat ze hier heen komt.’
Ik probeer voor de geest te halen op wie Bill doelt.
‘Milou, sufkop!’ Bill laat zich achterover zakken in het leer van de stoel en mijn hersenen spinnen een beeld samen van een luid zingende Bill die na een skype gesprek door de kamer danst. Ik had op dat moment mijn oortjes ingedaan en op de bank gezeten. Shit, waarom had ik niet beter geluisterd?
‘Nou, dan heb je precies dertig seconden om je voor te bereiden, want daar komt ze aan!’
In mijn hoofd gaan allerlei radartjes en belletjes af en ik klem mijn handen om het stuur. Wat?! Ik ben helemaal niet voorbereidt! Ze is hier? In L.A.? Hoe dan?!
Het portier van Bill wordt open getrokken en haar stralende gezicht komt tevoorschijn.
‘Taxibedrijf Kaulitz en co?’
Een enorme explosie vindt plaats in mijn hoofd. Ze is maar drie maanden weg geweest en toch veroorzaakt ze een ontploffing aan gedachten en emoties bij mij.
‘Je hebt de auto gevonden! Moeten we helpen met je koffer?’ vraagt Bill vrolijk.
Ze schudt haar blonde haren en loopt zelf naar de achterklep. Zonder moeite zet ze haar koffer in de achterklep waarna ze op de achterbank kruipt. Vanaf haar positie geeft ze een knuffel aan Bill en het volgende moment voel ik haar armen langs mijn hoofdleuning rond mijn nek sluiten. ‘Fijn je weer te zien,’ mompelt ze in mijn oor en ik kippenvel glijd over mijn ruggengraat.
‘Blijkbaar ben je een verassing voor hem.’
Bill kijkt mij grijnzend aan en ik voel hoe Milou haar armen terug trekt om mij beter aan te kijken.
‘Serieus? Ik dacht dat je het had verteld?’
Bill wuift dat verhaal al weg en ik haal mijn schouders op. ‘Riemen vast?’


Milou:
Het is moeilijk te peilen of Tom naar me kijkt met die gigantische zonnebril op zijn neus. Ik verzet mijn gedachten en leun met mijn arm tegen het raam van de auto aan. De wegen glijden voorbij en ik geniet van het uitzicht. Het is buiten snikheet en ik ben blij met de koele bries van de airco in de auto.
Twee maanden terug had Bill geopperd dat ik naar Los Angeles moest komen om even weg te zijn van mijn vastgeroeste thuissituatie. Of eigenlijk was mijn moeder de aanstichter van deze reis. Na het toeren was ik officieel afgestudeerd en had ik in Schotland mijn diploma mogen ondertekenen. Hierna was ik terug naar huis gevlogen om weer in te trekken bij mijn ouders. Veel keuze had ik niet en ergens was het heerlijk om mijn ouders weer te zien en te genieten van de o zo vertrouwde omgeving. In die tijd merkte ik dat ik heel erg verlangde naar mijn eigen plekje. Ik had in de afgelopen twee jaar tijd op mijn studentenkamer de nodige eigen spullen al verzameld en ik was gewend geraakt aan het alleen zijn op mijn kamer. Thuis werd ik volop verwend en ik had zeker niet te klagen, maar ik ben een afgestudeerde dame. Ik wil op eigen benen staan. Volledig.
‘Oh ja, deze dingen moet je nog ondertekenen.’
Bill graait in zijn handtas en haalt een stapel documenten tevoorschijn. Ik scheur mijn blik los van de stad die voorbij glijd en pak de documenten en pen van Bill aan.
‘En het is zeker dat David dit goed keurt?’ vraag ik hem na het doorlezen van de documenten.
‘Ja! Veilig voor de media en David. Een beter excuus bestaat niet.’
Ik glimlach en onderteken mijn tijdelijke werkovereenkomst.
‘Perfect! Welkom in onze prachtige, mevrouw persoonlijke mixtechnicus!’ zegt Bill.
‘Je hebt haar ingehuurd?’ vraagt Tom verbaasd.
Zijn blik blijft strak gericht op het verkeer.
‘Als persoonlijke hulp. Voor gratis overnachten in hotel Kaulitz,’ antwoord Bill.
Ik blader nog een keer door de documenten en hou stil bij een duidelijk zelf gefabriceerd document.
‘Hierbij ga ik akkoord met het maken van minstens drie maaltijden in de week, zonder broccoli, het opmaken van de bedden en het halen van de wekelijkse boodschappen?’ lees ik op en vis het blad er tussen uit. ‘Jij bent een mooie!’
Bill grinnikt en in de achteruitkijkspiegel zie ik Tom ook kort grijnzen.
‘Vanavond wordt het pizza. Mijn kosten,’ zeg ik lachend.
De twee broers tikte elkaars vuisten aan. Boys be boys.

De garagedeur sluit automatisch achter de auto en ik rekt me buiten de auto uit. Ik was rond de avond vanuit Duitsland vertrokken en hier is het pas net middag.
‘Jetlag?’ vraagt Tom aan me.
Ik wil mijn koffer uit de achterbak pakken, maar Tom is mij voor. Ik onderdruk een geeuw.
‘Powernap helpt wel. En sterke koffie!’ zegt Bill.
Hij is al dartelende voort naar de deur naar – blijkbaar- de hal gelopen. Tom heeft mijn koffer in een hand vast en verdwijnt door de deur.
‘Je hoort het, Het opperhoofd heeft gesproken. Eerst koffie.’

Reacties: