FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

24

Milou:
Met een enorme zonnebril op paradeert Bill naast me door de winkelstraten. Het is vreemd om te zien hoe zo’n opvallend figuur hier in Los Angeles volledig opgaat in de mensenmassa. In deze stad is er altijd drukte in het centrum, zo zei Bill. Gelijk heeft hij, bij het oversteken van de straten moet ik zorgen dat ik Bill bijbeen om hem niet te verliezen in de menigte. Hij wijst allerlei winkels aan en vertelt opgewekt wat hij waar vandaan haalt. Zelf kijk ik mijn ogen uit in deze jungle van advertenties en mensen.
‘Tijd voor ijskoffie,’ zegt Bill terwijl hij me meetrekt naar een koffiezaakje. Het is buiten 26 graden en mijn shirt kleeft tegen mijn rug aan. IJskoffie is zeker welkom.
‘Twee karamel ijskoffie met slagroom graag.’
Bill went zich naar mij. ‘Dit vind ik zo fijn, ik kan normaal over straat en mijn eigen koffie bestellen. In Duitsland was dat toch echt moeilijker.’
Bill rekent de ijskoffie af en gebaart dat ik mijn portemonnee kan opbergen. ‘Vrienden mogen elkaar trakteren, toch?’

‘Bill, volgens mij worden we gevolgd.’
Al een paar minuten lang loopt een groepje meisjes achter ons aan en iedere keer dat ik om kijk, zie ik ze giechelend een andere kant op kijken.
‘Volgens mij maken ze foto’s,’ zeg ik tegen hem.
Bill zijn wenkbrauw komt boven zijn zonnebril uit en hij smakt met zij mond. ‘Dat moeten we niet hebben. Wacht even.’
Hij stopt plots bij een winkel en draait zich om naar de meisjes. ‘Kan ik jullie helpen?’
Hij zet zijn stralendste glimlach op en een paar meisjes beginnen hoog te piepen.
‘Bent u echt Bill Kaulitz?’
Bill blijft glimlachen en de meisjes beginnen hoog te gillen.
‘Zeg, volgens mij zijn jullie foto’s aan het maken terwijl ik een vrije dag heb,’ zegt Bill.
De meisjes kijken beschaamd weg en prevelen een excuses. Bill legt een hand in zijn zij. ‘Laten we een deal sluiten. Verwijder die onzinnige foto’s, dan maken we een selfie.’
Als ogen nog meer konden schitteren had het me niets verbaasd. De telefoontjes komen snel naar voren en een voor een gaat Bill met de meisjes op de foto.
‘Is dat uw vriendin?’ vraagt een van de meisjes.
Ik kijk naar Bill die blijft glimlachen. ‘Nee, ze is een medewerkster van ons team. Ik kan moeilijk alleen shoppen, toch?’
De meisjes kijken me schattend aan en richten zich daarna weer op Bill. Ze bedanken hem en Bill wendt zich weer naar mij.
‘Kom, volgende winkel.’
Zonder om te kijken loopt hij door met mij op zijn hielen. ‘Af en toe herkennen ze je wel. Vandaag ben ik toevallig in een goede bui.’
We stappen een winkel binnen en Bill rommelt tussen de kledingrekken door.
‘Heb je normaal gesproken altijd iemand mee voor het shoppen?’ vraag ik.
‘Nee, meestal niet, maar dat hoeven zij niet te weten.’
Hij haalt een shirt uit een rek. Met een vragend gezicht houdt hij het voor zich. Ik knik en het shirt wordt over zijn arm gehangen. ‘Daarbij, ik heb aan David beloofd dat we geen rare mediaverhalen creëren. Ik heb alle mogelijke smoesjes al bedacht om ons te redden.’
‘En gewoon vertellen dat we goede vrienden zijn?’ opper ik.
Bill schudt zijn hoofd. ‘Komt ongeloofwaardiger over op de media dan een medewerker. Daarom moest je een contract ondertekenen.’
Hij blijft stilstaan en draait zich naar me toe. ‘Je vind dat toch niet erg?’ vraagt hij onzeker.
Ik hou mijn handen omhoog. ‘Zolang ik maar geen David op mijn dak krijg,’ glimlach ik.

Met volle tassen en een tweede ijskoffie slenteren we in de richting van het huis van Tom en Bill.
‘Ik plak,’ jammer ik al wapperend met mijn shirt.
Ook Bill wappert met zijn hand voor zijn gezicht en knikt. Eenmaal bij het huis aangekomen is Tom verdwenen. ‘Waarschijnlijk ook even afkoelen,’ mompelt Bill. ‘Trek in chinees? Pizza?’
Hij houdt een paar bestelfolders omhoog en ik trek mijn neus op. ‘We hebben gister al pizza gehad.’ Ik loop naar de keuken toe en trek de koelkast open. ‘Frisdrank, drank, citroenen en gember…. Is dat alles?’
Bill grinnikt en doet de koelkast dicht. ‘We zijn niet zo vaak thuis of we zijn gewoon lui.’
‘Waar is een supermarkt?’ vraag ik.
Bill noemt een aantal namen op en ik tik de namen in op mijn telefoon. Op een kwartiertje rijden zit een supermarkt.
‘Sleutels?’
Bill kijkt me verschrikt aan en tast zijn zakken af.
‘Maar, rijbewijs?’
Ik wapper met mijn portemonnee en graai de sleutels uit zijn handen. ‘Ga je mee of blijf je bankhangen?’

‘Worteltjes?! Nee…’
Bill duwt als een klein kind het winkelwagentje vooruit en heeft commentaar op alles wat ik in de wagen gooi. Ik negeer zijn geklaag en zorg dat hij met zijn karretje in mijn buurt blijft. Na een kwartiertje komen we bij een zelfscankassa aan en laat ik Bill voor kassière spelen. Bill heeft zo te zien overal plezier in. ‘Boodschappen doen is best leuk!’ zegt hij wanneer we met twee tassen vol weer naar de auto gaan.
Ik grinnik en start de auto. ‘Denk je dat Tom het erg vindt dat we zijn auto hebben gepakt?’ vraag ik aan Bill die neuriënd uit het raam kijkt.
Hij schudt zijn hoofd. ‘Niet als jij het bent. En je hebt een rijbewijs, dus dat zit wel goed.’
Ik blijf met een glimlach op de weg geconcentreerd.
‘Ja toch? Wat zit je te grijnzen?’
Ik gooi mijn portemonnee op zijn schoot en Bill vist mijn rijbewijs er uit. ‘Wat! Dit is niet een internationale pas!’
Ik haal mijn schouders op en rij rustig door.
‘Wat als we aangehouden worden!’ Bill kijkt gelijk om zich heen.
‘Worden we niet. Ik hou me aan alle verkeersregels.’
Met alle rust rijd ik onze straat in. Bill frunnikt aan zijn nagels en haalt opgelucht adem wanneer we de garage binnen rijden. ‘Wil je dat nooit meer doen?’ zegt hij.
Uit de achterbak haal ik de boodschappentassen waarvan ik er een in Bill zijn handen druk.
‘Ik kan niks beloven.’

‘Is de tafel al gedekt?’ vraag ik aan Bill.
De keuken ruikt naar kruiden en vlees en het eenpansgerecht pruttelt vrolijk op het fornuis.
‘Bijna!’
Bill wappert met een tafelkleed. De lente-uitjes voeg ik als laatste toe. Een grote stoomwolk komt uit de pan met rijst wanneer ik de deksel omhoog til. Perfect. Ik hoor de garagedeur open gaan en het luide gebrom van een motor weerklinkt.
‘Ah, perfect op tijd,’ zegt Bill.
Hij zet onderzetters neer en neemt plaats. Ik sta door de pan met groente en vlees te roeren.
‘Daar is ie dan hoor!’
Bill maakt een overdreven gebaar en ik doe hem na. Spetters saus vliegen door de lucht en belanden op het witte shirt van Tom. ‘Fuck! Heet!’ roept hij.
Hij heeft een zwarte motorhelm op en veegt met zijn handen over de vers gemaakte vlekken. Hij draait zich snel om en knalt met zijn helm tegen de deurpost aan. Ik trek snel de spatel naar me toe en sla mijn handen voor mijn mond. Oeps. Bill barst in lachen uit en ik verberg mijn brede grijns. ‘Fijne binnenkomst.’
Het klinkt gedempt en ik loop op hem af met een doekje. ‘Blijf staan,’ zeg ik.
Giechelend dep ik de vlekken op zijn shirt schoon. Tom trekt zijn helm van zijn hoofd. ‘Wat ruikt het vreemd?’
Bill wijst op het aanrecht. ‘Milou heeft stoofvlees gemaakt.’
Tom haalt zijn wenkbrauw op. ‘Dezelfde die je moeder maakt?’
Ik wandel naar de gootsteen en knik. ‘Misschien niet even lekker, maar ik evenaar haar al aardig.’
De jongens zijn het er over eens dat ik de rest van de week mag koken. Dat het gasfornuis werkt is al een wonder.
‘Je olie moet trouwens bijgevuld worden. Van je auto dan.’
Tom kijkt mij verbaasd aan. ‘Hoe weet jij dat?’
Bill gebaard vanuit de keuken dat ik mijn mond moet houden. ‘Stond op het dashboard,’ zeg ik.
Bill maakt een verloren gebaar. Ik blijf Tom aankijken.
‘Hebben jullie mijn auto gepakt?’ vraagt hij.
Ik zeg niks en neem een laatste hap.
‘Wie heeft gereden?’
Hij draait zich om naar Bill die schuldig zijn vinger mijn kant op wijst.
‘Zonder te vragen?’
Ik blijf hem geamuseerd aankijken.
‘hm. Dan ga ik straks de olie wel bijvullen.’
Bill zijn hoofd schiet overeind en verbaasd kijkt hij mij aan. Ik geef hem een knipoog en sta op om de borden naar het aanrecht te brengen. ‘plannen voor morgen?’ vraag ik.
Bill pakt zijn mobiel en bladert door zijn digitale agenda. ‘Ik heb in de middag een overleg. Meer niet. Kun je je vermaken?’
Natuurlijk, denk ik bij mezelf. Ik heb nog een paar boeken in mijn koffer zitten en na dat lange shoppen van vandaag kan ik me wel redden.
‘Tom, vermaakt jij Milou morgen?’ vraagt Bill aan zijn broer.
We wisselen een korte blik uit. Dat moet wel lukken.

Reacties: