FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

26

‘Bill?’
Ik klop een paar keer zacht op de slaapkamerdeur van de zanger en wacht geduldig op antwoord. Er klinkt een zachte ‘binnen’ waarna ik me begeef in zijn privédomein. Bill zit met zijn laptop op schoot op zijn bed. Hij verwijdert zijn oortjes wanneer ik binnen kom. Ik heb me twee volle dagen kunnen voorbereiden op dit gesprek. ‘Heb je tijd om te praten?’ vraag ik.
Bill trekt een wenkbrauw op en klapt zijn laptop dicht. ‘Natuurlijk. Waar is Tom?’
Ik haal mijn schouders op. ‘waarschijnlijk een stukje rijden.’
Bill klopt op zijn bed. Ik weet niet hoe ik moet beginnen, ook al heb ik dit gesprek echt meerdere malen geprobeerd te visualiseren in mijn hoofd. Ik maak een pruttelend geluid met mijn lippen om mijn zenuwen van me af te laten glijden. Hoe zal Bill reageren? Ik ben echt bang dat hij furieus wordt. Ik verbreek een belangrijke bro-code. Het is een beste bitch actie om met je ex zijn broertje te flikflooien. Ik heb de afgelopen dagen toch best lopen piekeren.
‘Bill, ik denk dat ik op Tom val.’
Geen reactie. Bill blijft me afwachtend aankijken. ‘en?’ is alles wat hij zegt.
Geen tirade? Ik stotter op zoek naar vervolgwoorden.
‘Relax. Dacht je dat ik boos zou worden?’ zegt Bill.
Schoorvoetend beken ik. Ik krijg een aai over mijn hoofd. ‘Ik dacht al zoiets,’ zegt hij.
Mijn oren gloeien. ‘Hoe dan?’
Ik krijg een scheve grijns terug. ‘We zijn een tweeling. Ik voel het aan als Tom iets verzwijgt.’
Die band blijft verbazingwekkend.
‘Wel jammer dat die oetlul me niet gewoon zelf verteld wat er is,’ zegt hij.
Mijn voorhoofd vormt zich in een bezorgde frons. ‘Ik weet niet goed wat ik moet doen, Bill. Af en toe is ie zo…’
Bill maakt mijn zin af. ‘Onvoorspelbaar? Ik kan alleen voelen als er iets is. Ik kan helaas niet in zijn hoofd kijken.’
Ik krijg een arm om me heen geslagen. ‘Ik ben in ieder geval blij voor jullie. Geen verwijten, geen beschuldiging.’
Hij kijkt me aan zoals mijn vader mij aan kijkt wanneer hij me gerust probeert te stellen. Als een braaf meisje knik ik terug. De enorme baksteen in mijn maag lijkt verdwenen.
‘Maar vertel!’

We zijn van Bill zijn kamer naar de keuken verplaatst. Bill zet een dampende beker onder mijn neus en pruttelt verder aan het koffieapparaat. ‘Dus hij heeft je zowaar meegenomen op de motor?’
Ik knik en bloos wanneer ik weer terugdenk aan die middag.
‘Maar die avond heeft hij zich niet laten zien,’ vat Bill samen.
Het is zo frustrerend! De ene keer verbaas ik me over zijn acties en het volgende moment is hij bloedchagrijnig. Dit zeg ik ook tegen Bill die zijn hoofd schudt. Op dat moment knalt de deur open en stevent Tom door de woonkamer.
‘Fijn dat je er weer bent,’ zegt Bill.
Tom mompelt iets met douchen en ik gebaar achter zijn rug naar Bill. Dit is precies het gedrag wat ik bedoel! ‘Net een puber,’ zucht ik.
Bill gniffelt en zegt: ‘Precies dat.’

‘Wat doe je?’
Ik zit op mijn knieën op de grond van mijn logeerkamer. Volgens mij heb ik een compleet slagveld om me heen gecreëerd met al mijn spullen. Tom staat tegen de deuropening aangeleund toe te kijken. ‘Mijn koffer ordenen.’
Ik vouw een paar shirts op en probeer de meest tactische plek te vinden in mijn koffer.
‘Nu al?’ vraagt Tom.
Ik kijk naar hem op. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en ik vang zijn blik op. ‘Over een week vertrek ik al.’
Tom werpt een korte blik over zijn schouder en komt mijn kamer in. Mijn spullen worden uit mijn handen overgepakt en in mijn koffer gelegd. Hij legt een hand op mijn wang en ik krijg een warme kus. Zou hij al met Bill hebben gepraat? Ik heb de afgelopen dagen veel met Bill gepraat over mijn twijfels. We hebben samen besloten dat we Tom zijn gang zouden laten gaan. Hij moet vanuit zichzelf naar Bill gaan om te praten. Tot die tijd houd ik mijn mond. Dat is trouwens verdomde lastig als die jongen die je hoofd op hol laat slaan je zo kust.
‘Ik had eigenlijk je hulp kunnen gebruiken.’
Verbaasd kijk ik hem aan.
‘Ik probeer wat te mixen, maar ik krijg niet de juiste sound. Heb je even?’ vraagt hij.
Ik volg hem naar de studioruimte in de woonkamer. In het begin van mijn vakantie hebben Tom en ik ons een paar uur vermaakt in deze ruimte. Ik was helemaal in mijn element met alle knopjes en schakelaars en Tom had plezier beleefd in mijn kinderlijke enthousiasme.
‘Luister.’
Tom ploft op een bureaustoel en klikt op zijn computer een track aan. Ik schuif het geluid harder en een vol geluid klinkt door de ruimte.
‘En daar klopt het nog niet helemaal.’
Ik heb mijn ogen gesloten en concentreer mij op de geluiden. Ik vraag hem het stuk te herhalen en luister aandachtig. ‘Die crash kun je denk ik beter dempen.’
Ik rol met mijn bureaustoel naar zijn computer en kijk hem vragend aan. Tom laat de muis los en geeft mij de ruimte. Ik verstel verschillende geluiden en klik op afspelen. Het zijn minimale aanpassingen, maar ze maken wel een verschil. Afwachtend kijk ik naar Tom. ‘Ja, maar die bas moet dan wel dieper klinken.’

Tom:
Rusteloos. Ik ben de laatste paar dagen rusteloos en het voelt alsof ik mijn controle verlies. Zelfs mijn sigaret, al voor de helft opgerookt, krijgt me niet gekalmeerd. Milou is oorzaak nummer een. Dat is niet helemaal eerlijk, ik ben zelf oorzaak een. Om Milou draaien mijn gedachten.
‘fucking idiot,’ prevel ik tegen mezelf.
Rook komt mijn neus uit en vermengt zich met de buitenlucht. Ik wil niet dat ze weg gaat. Wat een kut gedachte. De gedachte van een lafaard. Een zwijmelende puber. Waardeloos. Sinds wanneer zijn dat mijn karaktereigenschappen? Ik weet niet waarom ik zo denk. Voorheen hadden we een luchtige relatie. Geen klef gedoe, geen geouwehoer. Oké, ook nog geen relatie. Mag ik het een relatie noemen? Mijn eigen gedachte maken me gek. Het ergste? Ik verzwijg alles voor iedereen. Zelf Milou krijgt niet te weten hoe erg mijn hoofd op hol slaat door haar. Zij blijft wel luchtig onder alles. Ze doet even normaal tegen Bill ook al zoent ze mij. Ik heb mezelf meerdere keren afgevraagd of ik een afleiding ben. Onze gezichten lijken op elkaar en via mij is ze ook een beetje bij Bill. Ik frons diep en klem mijn kiezen op elkaar. Jaloezie siert je niet, Tom. Ze lijkt zo gelukkig bij Bill. Telkens als ik thuis kom, zitten ze gezellig bij elkaar. Kletsend, tegen elkaar aan geleund. Ik gun het mijn broertje. Goh, hij moest eens weten! Maar tegelijkertijd is mijn hebberigheid grootst en eis ik haar het liefst helemaal voor mezelf op. Schuldgevoel prop ik ver weg. Ja, ik geniet van haar aandacht nu het kan. En wanneer ze weer bij Bill is… Fuck. Geen idee wat dan.
‘Hè gadverdamme, Tom.’
De rook van mijn sigaret wordt in mijn eigen gezicht gewapperd. De rook brand in mijn ogen.
‘Ik was je al aan het zoeken. Zin om mee te wandelen?’
De kwelling. Milou geeft me een tik op mijn schouder en loopt met een huppeltje de voortuin uit. Afwachtend kijkt ze om. Ik kwel mezelf, maar ik kan er niets aan doen. Ik ben een brok hormonen bij haar in de buurt.
‘Waar gaan we heen?’ vraag ik.
Milou loopt in een goed humeur naast me. Ze neuriet een van onze nummers en staart met een glimlach op haar gezicht vooruit. ‘Lunch halen,’ antwoordt ze.
Ik voel mijn maag reageren op die woorden. Milou gniffelt. ‘Volgens Bill zit daar verderop een bakker.’
Ik knik. ‘Ze hebben daar pretzels.’
Milou kijkt me met grote ogen aan. ‘Pretzels?’
Ik heb een klein kind wakker gemaakt.
‘Aw yeah! Pretzel time!’ roept ze.
‘Maak je keuze,’ zeg ik.
We staan al een paar minuten voor de vitrine vol lekkers, maar Milou kan niet besluiten wat ze wilt hebben. ‘Bill vroeg croissantjes, maar er zijn ook appelbollen.’
Moeilijke keuze… Ik zeg tegen de winkelbediende dat we twee croissants, drie pretzels en drie appelbollen willen.
‘Dat is te veel,’ zegt Milou.
Ik haal mijn schouders op. ‘Je kent ons.’
We krijgen papieren zakken over de toonbank aangereikt en Milou stopt alles in een meegenomen boodschappentas. Als we de winkel weer uit lopen en ons begeven tussen het drukke volk van Los Angeles merk ik dat Milou moeite heeft om me bij te benen.
‘Sorry, ik stoot tegen mensen op. Ik ben bang dat de tas uitscheurt,’ zegt ze.
Ik pas mijn tempo wat aan. Wanneer Milou voor de zoveelste keer haar evenwicht probeert te bewaren pak ik haar arm vast en vlecht mijn hand om de hare. ‘Tom, we zijn in het openbaar,’ stamelt ze.
‘Niemand die het opvalt,’ zeg ik.
Dat is het fijne aan deze stad. Zelfs als beroemdheid kan ik hier redelijk ongezien gaan waar ik wil. Voor dat kleine eindje naar huis ga ik me geen zorgen maken.
‘Mazzelaars,’ mompelt ze.
Ik kijk in de richting waar Milou naar kijkt. Een man in pak overhandigd een sleutelbos aan een stelletje. Het stelletje kijkt dolblij naar elkaar en naar hun nieuw aangeschafte thuisbasis. Milou kijkt verlangend naar het plaatje. ‘Ik wil ook mijn eigen huisje,’ zegt ze tegen niemand in het bijzonder.
Ze zit regelmatig op haar laptop te kijken of er nieuwe huizen beschikbaar zijn en tot haar frustratie heeft ze tot op heden nog niets gevonden.
‘Hoe staat het dan met dat huisje in Hamburg?’ vraag ik.
Ze tuit haar lippen en blaast haar wangen bol. ‘Ik stond als achttiende op de lijst. Geen schijn van kans.’
Ik geef haar een bemoedigend kneepje in haar hand. ‘Het moet op je pad komen.’
Ze lacht sarcastisch. ‘Mag ik dat pad zelf uitgraven?’

Milou:
‘Wat zit jij te grijnzen?’
Ik werp de zak met croissantjes in Bill zijn richting en leeg de rest op de bar.
‘Andrew,’ mompelt Bill terug.
Ik kom achter hem staan en buk voorover om mijn armen om zijn nek te slaan. ‘Andrew? Je vriendje?’
Bill grijnst en krijgt een lichte blos. ‘Zoiets. Hij komt deze week weer naar huis.’
Ik fluit even bij het zien van de foto van de jongen. ‘Niet slecht, diva.’
Ik krijg een zachte tik op mijn wang en beide schieten we in de lach. Tom komt ook binnen en gunt me geen blik. Alweer? Net hebben we nog gewoon gewandeld samen. Niets aan de hand en weer binnen slaat zijn humeur om. Zijn houding wordt stijf en hij krijgt een frons op zijn voorhoofd. Ik voel mezelf opgelaten. Bill ziet mijn gezicht en staat op. Hij pakt borden uit het keukenkastje en plaatst deze op het aanrecht.
‘Tom, wat dacht je er van om vanavond uit eten te gaan?’
Zijn broer kijkt hem aan en zucht nadenkend uit. ‘Pfoe, euh, ja. Prima. Wat had je in gedachte?’ Wauw, goed gedaan Bill! Ik pak de borden van Bill over en leg de broodjes daar op.
‘Milou, trek in vis?’
Ik geef beide jongens hun bord en samen lopen we naar de bank. ‘Prima, ik betaal vanavond wel mijn eigen portie.’
Beide jongens slaken een zucht. ‘Je bent onze gast.’
Bill wordt afgekapt door Tom. ‘Laat maar, de dame heeft haar eigen plannen.’
Tevreden zet ik mijn tanden in de verse pretzel. Oeh, zout.

Reacties: