FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

28

Met een mond vol tanden sta ik daar. Bill en Milou kijken geschrokken op.
‘Tom? Wacht even…’
Bill springt overeind en wilt naar mij toe lopen. Geschrokken doe ik een stap achteruit. Ik begrijp het niet meer. Bill blijft bevroren staan. ‘We waren aan het praten.’
Koortsig probeer ik mijn hoofd tot rust te brengen. Ik zie de krant met de foto op de grond liggen. ‘Bill, ik… Nee.’
Het komt er stotterend uit. Ook Milou is opgestaan. Haar wangen zijn nat van de tranen.
‘Ik kan er niet meer tegen!’ roep ik gefrustreerd.
Wat is er aan de hand met me? Van binnen kook ik door het zien van die innige omhelsing. Ik ben een gore klootzak. Zie je wel!
‘Tom, doe rustig,’ zegt Bill.
Ik sla met mijn vuist tegen de muur aan. ‘Niks rustig! Ik heb het verknalt.’
Beelden flitsen door mijn hoofd heen. ‘Ze was eerst je vriendin, toen dat gekloot van de band en nu kunnen jullie weer bij elkaar zijn. Dan is zoiets fucked up!’
Ik wijs naar de krant. Milou kijkt me verward aan. ‘Waar heb je het over, Tom?’
Ik gooi mijn handen in de lucht. ‘Ik heb het over het feit dat ik een egoïstische klootzak ben.’
Mijn stem klinkt verheven. ‘Jullie hebben nota bene gezoend tijdens de toer!’
Ik zie de geschrokken blikken van Bill en Milou.
‘Wat?!’
Ik draai me om naar de stem achter mij.
‘Andrew!’ roept Bill.
Enkele seconden blijft het muisstil in de kamer.
‘Dus dit is wat je bedoelt met eerlijk zijn?’
De hoogblonde jongen is lijkbleek geworden. ‘Fijn om te weten.’
Bill rent achter Andrew aan naar de woonkamer. Milou blijft mij twijfelachtig aankijken. ‘Tom, wat bedoel je allemaal?’
In de woonkamer klinkt het breken van glas. Haar hand sluit zich om mijn pols. Als een gebeten hond trek ik mijn arm terug. Ik blijf haken aan haar kettinkje en met een ruk vliegt het stukje steen aan het gebroken zilveren kettinkje de kamer door. Vol ongeloof kijkt ze me aan. ‘Dacht je werkelijk… Bill en ik?’
Haar gelaatstrekken veranderen. Haar losgeslagen hand balt zich tot een vuist. ‘Verdomme Kaulitz! Hoe stom kun je zijn.’
Mijn woede borrelt opnieuw op. ‘Hoezo?! Het is toch zo?’ sneer ik terug.
Haar vuist dreunt tegen mijn borstkas aan. Ik hap kort naar adem en doe een wankele stap naar achter.
‘Vuile klootzak! Hoe durf je dat te zeggen. Bill en ik hebben niks meer.’
Een tweede klap weet ik te ontwijken. ‘En al die momenten van jullie samen dan?!’ roep ik terug.
Ik maak mezelf groter en kijk haar boos aan. Wat ben ik aan het doen? Ze is furieus. ‘Dat waren momenten als vrienden onderling. Of wanneer ik advies wilde!'
Als haar ogen vuur konden schieten, dan hadden ze dat nu gedaan.
'Waarover?’
‘Over jou!’ roept ze.
Mijn houding verslapt bij deze woorden. Over mij? Ik kan hier geen touw meer aan vast knopen. Waarom ben ik zo boos. Het is niet Milou haar schuld dat ik fucking jaloers ben. Deze paniek heb ik echt aan mezelf te danken. ‘Waarom?’ vraag ik.
Mijn gezicht tintelt een seconde later.
‘Omdat ik gek op je ben, rotzak!’ schreeuwt ze.
Ik voel een straaltje vocht uit mijn neus lopen en ik knipper met mijn ogen. Ik kijk naar haar nog gebalde vuist en haar ogen die zich vullen met tranen.
‘Maar Bill dan?!’
Mijn geschreeuw klinkt hard en Milou graait met haar handen in haar haren. ‘Wat Bill?! Hij heeft hier niets mee te maken!’
Ze ijsbeert door de kamer en geeft een trap tegen de krant. ‘Tom, je brengt me in de war. Ik kan geen hoogte van je krijgen.’
Rode druppels vallen op mijn shirt en we blijven elkaar aankijken. Milou haar schouders schokken en tranen rollen over haar gezicht. Ze doet haar best om haar emoties in te houden en zelf weet ik eigenlijk niet meer wat ik moet voelen. ‘Maar… Bill….’
Milou schudt wild haar hoofd. ‘Nee, Tom. Bill en ik hebben gezoend tijdens de toer om zeker te zijn dat we niets meer voor elkaar voelen dan vriendschap.’
Mijn mond gaat open en dicht en ik heb moeite met de juiste woorden vinden. ‘Dus wij?’
Haar verdediging breekt en ze slaat haar handen voor haar gezicht. Tussen de rasperige ademhalingen door zegt ze: ‘Ja.’
Eén woord. Eén woord is er maar nodig om het laatste restje woede en twijfel weg te nemen. Ik laat me langs de muur naar beneden glijden en nu ga ik met beide handen door mijn haar. ‘Fuck.’
Ook Milou ploft op de grond. In de woonkamer horen we nog steeds schreeuwende stemmen van Bill en Andrew. Wat een bende heb ik er van gemaakt. Alle woede, jaloezie en onzekerheid was voor niets. ‘Fuck! Je meent het echt hè?’ zeg ik.
Ze heft haar hoofd uit haar handen. Er komt geen woord meer uit. Alleen een knikje. Ik sluit een moment mijn ogen en word me bewust van het kloppende gevoel van mijn neus. Ik adem diep in en uit en open mijn ogen. Haar gesnik is nog maar zacht te horen. Ze heeft haar knieën opgetrokken en haar hoofd steunt op haar knieën. Ik steek een hand uit en trek haar hand voor haar gezicht vandaan. Dezelfde hand trek ik voorzichtig naar me toe en ik omklem haar lichaam. Ze drukt haar gezicht tegen mijn borstkas en haar zachte gesnik gaat over op lange halen. Zelf blijf ik slikken om mijn eigen tranen weg te duwen. Ik leg een hand op haar achterhoofd en laat mijn eigen wang op haar kruin rusten. Wat nu?

Milou:
Die klootzak haalt het meest kwetsbare in me naar boven. Ik jank al mijn emoties eruit. Tot ik geen vocht meer in die traanbuizen heb zitten. Ja, dat is een goed plan.
‘Milou?’
Het is de stem van Bill.
Ik haal mijn gezicht van Toms beschermende borstkas af en veeg met de rug van mijn hand tranen en snot van mijn gezicht. Ik hoor Bill een ontzet geluid maken.
‘Tom, je gezicht.’
Bill staat samen met de hoogblonde jongen in de deuropening. Ze hebben elkaars handen vast en kijken beide geschokt naar ons. Ik draai mijn gezicht naar Tom en schrik bij het zien van de schade die ik heb aangericht.
‘Maar een schrammetje,’ mompelt hij.
Ik sla een hand voor mijn mond en voel mijn eigen opengeslagen knokkels prikken. Tom pakt mijn verwonde hand en drukt er een zachte kus op. Zijn baard plakt van het bloed. Wat een aanblik.
‘Ze is een taaie,’ zegt de hoogblonde jongen.
Bill komt de kamer in en raapt mijn gebroken kettinkje van de grond.
Beschaamd kijk ik weg. Beide broers gniffelen zacht. Ik wordt overeind gehesen en Tom krabbelt zelfstandig omhoog. Bill vouwt mijn hand open en legt het kettinkje er voorzichtig in. ‘Het kettinkje is gebroken,’ zegt hij wanneer ik het koortje omhoog hou. Tom frunnikt aan zijn eigen hals en haalt zijn kettinkje tevoorschijn. Hij schuift mijn steen aan zijn koortje en bindt dit om mijn nek. We blijven stil.
‘Dit is wat ongemakkelijk. Maar eh…’ De hoogblonde jongen steekt zijn hand uit. ‘Andrew,’ zegt hij.
Ik wrijf opnieuw in mijn gezicht en pak zijn hand aan. ‘Milou.’

De woonkamer is een ravage. Oké, ik heb Tom zijn gezicht verbouwd, maar Bill en Andrew hebben de woonkamer kort en klein geslagen. We moesten ons manoeuvreren langs scherven en de omgegooide koffietafel. Ik vraag me af of dat de kracht van Bill of Andrew is geweest. Overal ligt troep. Zoveel schade als er om ons heen ligt, zo gelijmd lijken onze relaties. Een verwarrend en tegenstrijdig contrast.
‘Auw,’ kreunt Tom.
Ik zit op mijn knieën op de bank met een teiltje warm water naast me. Tom trekt zijn hoofd koppig weg wanneer ik zijn gezicht schoon probeer te deppen.
‘Zit stil,’ beveel ik hem.
Ik leg mijn hand zacht op zijn wang en met mijn andere hand breng ik de lap met warm water naar zijn gezicht. Toms gezicht vertrekt wanneer ik over zijn neus wrijf. De lap neemt langzaam alle rode kleur op. Bill en Andrew zitten naast elkaar. Vanuit mijn ooghoek zie ik ze zo nu en dan blikken uitwisselen. Volgens mij zit dat wel goed. Andrew is een lange man. Voor mijn begrippen dan. Hij komt bij lange na niet boven Bill uit. Hij heeft eenzelfde bouw als Bill en ook hij zit onder de tatoeages. Andrew had zich verontschuldigd naar mij toe. Hij was heel onzeker geweest toen Bill op toer ging en hij op de hoogte werd gebracht dat Bills ex-vriendinnetje met hem mee ging. Ik was verbaasd geweest dat hij dat wist.
‘Ik heb zo mijn connecties,’ had hij gezegt.
Bill had een bemoedigend kneepje in zijn hand gegeven. Hij vond het wel schattig dat zijn vriendje onzeker was. Bill was al die tijd heel luchtig gebleven over zijn relatie, maar nu ik ze hier zo zie zitten zie ik een hele blije Bill.
‘Zo,’ zeg ik bij de laatste veeg.
Tom zijn gezicht is weer herkenbaar en het teiltje water heeft een troebele kleur gekregen. Hij tast voorzichtig zijn neus af en grijnst scheef. ‘Je had ‘m kunnen breken.’
‘Is dat een uitnodiging?’ grap ik terug.
Ik leeg het teiltje in de gootsteen en spoel mijn eigen handen schoon. Het water prikt in mijn wondjes.
‘Wat gaan we hier aan doen?’
Bill wijst naar de krant op de rechtgezette koffietafel. Andrew draait zijn hoofd om de tekst te bekijken. ‘Dat kan nog wel eens vervelende publiciteit verzorgen.’
Tom en ik kijken elkaar aan. Ik weet niet wat ik hier mee moet. Hier wilde ik voor waken. Geen aandacht vestigen.
‘Bekendmaken.’
Hij heeft zijn blik nog steeds niet losgescheurd van de mijne. Ik stop met het drogen van mijn handen. ‘Wat?’ zeg ik.
‘Geen slechte zet. Hoe ga je dat willen doen met fans?’ Andrew richt zich op Tom.
‘Gewoon uitleggen. Echte fans begrijpen dat wel,’ antwoord hij.
‘En het management?’ Andrew kijkt nu ook Bill aan.
‘Ze heeft zichzelf al bewezen. Ze hebben pech.’
Al die tijd heeft hij zijn ogen op mij gericht.
‘Ze mogen denken wat ze willen. Ze hoort bij mij,’ zegt hij.
Mijn mond gaat open en dicht.
‘Denk je dat je dat aan kunt?’ vraagt Andrew mij.
Ik kijk hem aan en haal schokkerig mijn schouders op. ‘Ik… euh… ja, nee… Ik heb geen idee.’
Mijn gedachten zijn blijven hangen bij Tom zijn laatste zin.
‘Wil je dat?’ Bill kijkt me onderzoekend aan. ‘Wij hebben expres gekozen voor anonimiteit, maar nu heb je weinig keuzes.’
Zijn blik staat bezorgd.
‘Je kunt er ook voor kiezen om nu onder te duiken. Dan heb je hoogstens een paar weken last van de media, maar daarna is de wereld dit weer vergeten,’ zegt Andrew. ‘Ik ben freelance journalist,’ antwoord hij wanneer hij mijn vragende blik ziet. ‘Als jullie echt zeker zijn van dit,’ hij gebaard van Tom naar mij, ‘dan lijkt mij het slim om het zo grootst mogelijk uit te pakken. Dan pakt dit verhaal positiever uit en zijn jullie evengoed snel van alle commotie af.’
Ik kom uit de keuken vandaan en neem plaats naast Tom. Hij pakt mijn niet verwonde hand en wrijft met zijn duim over mijn handpalm. Tom heeft zijn keuze al gemaakt. Ik twijfel.
‘Je veranderd heus niet in een diva,’ grapt Bill. ‘Die rol neem ik op me.’
Hij steekt zijn kin overdreven de lucht in en Andrew slaat zijn hand grinnikend voor zijn gezicht.
‘Die rol doet niemand je na. Alsof iemand dat zou willen.’
Hij krijgt een plagerig duwtje van Bill. Zelf moet ik glimlachen. Ik kijk Tom recht aan.
‘Ik vind het eng,’ geef ik toe.
‘Wie was nou degene die ons leerde geen moer te geven om de rest van de wereld?’ zegt Tom. ‘Ik,’ hij gebaard naar Bill en Andrew, ‘wij zullen je beschermen.’
Bill en Andrew knikken. Ik ben blij met wat Tom zegt, maar toch knaagt er iets aan me. Wat moet ik verwachten? Durf ik deze stap te wagen? Toms hand heeft nog steeds de mijne vast. Kunnen we echt zeggen dat we een relatie hebben? Eentje waardig genoeg om bekend te maken?
‘Van mij ben je nog niet af,’ zegt Tom.
‘Wat is het plan?’

Reacties: