FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

30

Milou:
‘ah, wat heb ik gedaan,’ fluister ik zacht.
Ik strijk met mijn vinger over de geelblauwe vlek op Toms borstkas.
‘Ja, die zal nog wel mooier worden,’ grinnikt hij. ‘Een mooie souvenir. Of herinnering.’
Ik kijk hem vragend aan.
‘Aan dit.’
Hij trekt me naar zich toe en drukt me plat. We zijn nog steeds naakt. Ik voel het bloed naar mijn wangen weer stijgen. Tom was gisteravond gretig geweest. Ikzelf trouwens ook moet ik bekennen. Het is zeker vijf maanden terug dat we wat gedaan hadden. Er waren veel momenten geweest waarop we het hadden kunnen doen, maar vaak werden we gestoord en kwam er dus niks van. Deze intimiteit maakt een band toch echt sterker.
‘Mafkees,’ zeg ik.
Tom gaat op zijn rug liggen en kijkt me aan. ‘Deze mafkees mag je anders vanaf vandaag je vriend noemen.’
Hij opent een oog en kijkt me afwachtend aan. Vanmiddag hebben we onze eerste bijeenkomst en onze eerste persconferentie. Daar wil ik dus nog even niet aan denken.
‘Maak je geen zorgen, het zal wel meevallen,’ zegt Tom bij het zien van mijn bedachtzame blik. ‘Of vind je het zo’n verschrikkelijk idee om mijn vriendin te zijn?’
Ik ontspan. ‘Heel verschrikkelijk,’ zeg ik overdreven.
Tom grinnikt en legt zijn hand op de blauwe plek.
‘Net spierpijn,’ zegt hij met een grimas op zijn gezicht.
Ik plant er een zachte kus op. ‘Volgende keer mep ik harder.’

Bill komt rond het middaguur thuis. Hij heeft zo te zien weinig geslapen, maar hij grijnst breed bij binnenkomst. Even later stappen we Toms auto in – Ik word weggestopt op de achterbank – en rijden we naar de hoofdvestiging van Universal Studios in Los Angeles.
Mijn hart bonkt in mijn borstkas. Met iedere stap die we zetten heb ik het idee dat dat bloedpompende orgaan door mijn botten heen breekt.
‘Fijn dat jullie zo snel konden komen heren, dame.’
Voor ons zit een klein team aan mensen. Kharm zwaait voorzichtig naar me. Zijn ogen gaan vlug naar de man naast hem. Volgens mij ben ik zo rood als een biet. David knikt naar ons en loopt om de tafel heen om ons te begroeten. De jongens krijgen een ferme hand en David slaat op de schouder van Tom. Ik onderdruk een zenuwachtige giechel bij het zien van Tom die ineenkrimpt. David moest eens weten wat Tom onder zijn shirt verbergt.
‘Milane.’
God, wat heb ik een hekel aan mijn geboortenaam. Ik hef mijn hoofd en kijk David recht aan. Ik boor mijn nagels in mijn handpalm om het trillen tegen te gaan.
‘Dag David,’ zeg ik.
De managers starre houding verzwakt en hij glimlacht breed. ‘Het werd tijd. Ik ben niet helemaal blij met het verloop, maar alsnog,’ zegt hij, ‘gefeliciteerd.’
Hij steekt zijn hand naar me uit en aarzelend pak ik die aan.
‘En dan nu ter zake!’

Mijn arme hersenen! Zoveel informatie. Andrew had me niet voor niets gevraagd of ik dit aan kan. Bij een beetje beroemd zijn komt behoorlijk wat kijken. Beveiliging, rechten, media, alles duizelt.
‘We plannen daarom dat de eerste openbaring binnen nu en twee weken zal plaatsvinden. Met voorkeur voor International of Haben sie gehort. John, jij regelt de afspraak.’
Kharm is naast me komen zitten en schrijft aan een stuk door mee met de bespreking.
‘Ik maak een kopie voor je,’ fluistert hij tussen het aantekeningen maken door.
Ik knikt dankbaar naar hem.
‘Goed, dan rest ons nu de afhandeling. De band verklaart niets zonder overleg met het management. Mevrouw Tchè krijgt een visumverlening en Jonathan, jij gaat op zoek naar een geschikte fotograaf,’ zegt een van de mannen aan de tafel.
Tom en Bill knikken goedkeurend naast me.
‘Wacht, wat?!’ zeg ik.
De gehele tafel kijkt mijn kant op.
‘visumverlenging?’ vraag ik. ‘Ik heb al een tijdelijke visum gekregen en die loopt af over anderhalve week.’
David neemt het woord. ‘Ja natuurlijk. De media gelooft niet in afstandsrelaties. Zeker niet met deze hier.’
Hij slaat weer op Toms schouder. De anderen rond de tafel knikken instemmend.
‘Wat? Niemand die mijn woorden voor waarheid nemen?’ zegt Tom.
Sommige mensen kijken weg en ik zie Bill een enorme grijns krijgen.
‘Lekker vertrouwen hier,’ mompelt Tom.
‘Of een lekkere reputatie die je zelf hebt opgebouwd,’ antwoord ik hem.
Er klinkt gegniffel en Tom kijkt me verbaasd aan.
‘Maar ik heb me verbeterd!’ zegt hij zo overdreven mogelijk.
Ik leg mijn hand op die van hem. ‘Tuurlijk. Vandaar dat wij met die koppen in de krant staan.’
Ik wijs op de verschillende artikelen die in het midden van de vergadertafel liggen. Ik kan hier de humor wel van inzien.
‘Ze houd je goed onder de duim,’ merkt een van de teamleden op.
David schraapt zijn keel en ik richt mijn aandacht weer op hem.
‘Kharm neemt je straks mee naar onze makelaar.’
Bill valt David in de rede. ‘Wij betalen,’ zegt hij ferm.
Ik staar beide aan. Het kwartje valt pas na enkele seconden. ‘Wat? Dacht het niet, Bill.’
Ik heb niets in te brengen hier. Het team praat gewoon over me heen. Het gesprek wordt beëindigd en nog geen tien minuten later sta ik alleen met Kharm, een securityguard en een onbekende man in de ontvangsthal.
‘Eh, zullen we maar gaan?’ stottert Kharm.
Had ik al gezegd dat mijn hoofd tolt?
Tom:
Poederlaag over poederlaag. Visagisten lijken verslaafd aan dat spul. De zoveelste stoflaag wordt op mijn gezicht aangebracht.
‘Vijf minuten,’ roept een man.
‘Komt goed,’ zegt Bill.
Ik weet niet of hij dat doelt op mij of op de man. Vandaag zal voornamelijk ik het woord hebben en eigenlijk staat dat idee me niet aan. Bill is veel beter in om zich heen lullen. Dit heb ik zelf veroorzaakt.
‘Laten we gaan,’ zegt Bill.
Hij schudt zijn schouders los. Gespjes en andere metalen voorwerpen rammelen aan zijn jack. Samen met David lopen we een klein podiumpje op. Waar ik om mij heen kijk flitsen camera’s en roepen mensen naar ons. Ik zet een glimlach op en zwaai. We nemen plaats achter een tafel en een assistente stelt de microfoons voor ons af. Ik grijp gelijk naar het glas water voor mijn neus. Ik ga alles over me heen laten komen. Ik ben al zenuwachtig genoeg.
‘Goedemiddag dames en heren. Hef uw hand voor vragen.’
Verschillende journalisten gooien hun hand in de lucht en een jongen met een microfoon op een lange stok wordt naar een journalist in de hoek gestuurd.
‘Volgens mij is dit de vraag waar iedereen op wacht. Is het waar?’ vraagt de jonge journalist.
Hij kijkt de ruimte rond en meerdere mensen knikken. Ik voel Bill een bemoedigend stootje geven tegen mijn bovenbeen. Ik grijns en richt me tot het publiek.
‘Dat ligt er aan wat je verstaat onder het,’ zeg ik.
De microfoon gaat door naar een volgende journalist.
‘Heeft u een relatie met de jongedame van de foto’s?’
Bill moet ook grijnzen en het publiek begint te roezemoezen.
‘Ja, dat is mijn vriendin,’ antwoord ik.
David knikt goedkeurend naar me. Niet meer informatie geven dan nodig is.
‘Klopt het dat u haar al langer kent?’
Ik knik. Mooi niet dat ik alle info aan hun neus ga hangen!
‘Klopt het dan ook dat uw vriendin tevens een collega is?’
Deze vraag is voor David. ‘Mevrouw heeft inderdaad collegiaal verband gehad met de band. Zij heeft onder toezicht via haar opleiding haar stage bij ons mogen voltooien.’
De vragen blijven maar komen. Ik antwoord ze allemaal even kortaf. Ik moet me echt inhouden om niet het hele verhaal te vertellen. Ik wil zo graag gewoon open en eerlijk zijn. Geen geheim gedoe meer.
‘Zijn jullie je bewust wat dit nieuws kan doen met jullie fans?’
Bill schuift naar voren en zegt; ‘Dat zijn we zeker, maar wij hebben de beste fans die er zijn. Ze zullen dit wel begrijpen.’
Ik neem het woord over. ‘En al blijkt dat niet zo te zijn, dan zullen ze het daar mee moeten doen. Ik geef haar voorlopig mooi niet op!’
David bromt en werpt me een afkeurende blik toe.
‘Eh, niet dat ze mijn eigendom is of zo. Gewoon, omdat ik van haar hou.’
Vanuit het publiek klinken enthousiaste stemmen. David houdt zijn hand voor zijn gezicht. Bill gniffelt aan mijn andere zijde.
‘Wat?’ fluister ik.
Bill wuift mijn woorden al weg. Was ik te enthousiast?
‘Mag de pers haar naam weten?’ vraagt een dame in een knalrood colbert.
David buigt weer naar de microfoon toe. ‘Milane Tchè,’ is alles wat hij zegt.
‘Milou,’ verbeteren Bill en ik hem in koor.
Er klinkt gelach vanuit de zaal.
‘En wat zijn de verdere plannen? Voor zowel de band als voor uw persoonlijke leven?’
We vertellen dat we bezig zijn met een nieuw album, maar dit in alle rust willen doen.
‘Verder wil ik gewoon in alle rust tijd met mijn vriendin kunnen doorbrengen,’ antwoord ik.
Die rust kan ik wel vergeten. Dit zal wel een tijdje door sudderen. Toch hoop ik met deze persconferentie het verkeerde beeld weg te halen.

Reacties: