FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

32

Oké, ik heb te hard gelachen. Nu doet mijn buik zeer. Dat kan ook komen door de opspelende zenuwen. Ik weet het niet. De beveiligingsman naast ons ratelt voor de zoveelste keer het plan op. Uitstappen, tien minuten lachen en foto’s maken, daarna naar binnen en handjes schudden.
‘Het komt allemaal goed, Milou. De pers is op de hoogte van je verschijning,’ zegt Kharm geruststellend.
Bill en Tom lopen ondertussen te klieren en ik probeer gespannen alle informatie te onthouden. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten. Ik weet hoe druk het kan zijn. Tijdens de afgelopen toer hebben we ons vaker door een menigte moeten loodsen om op veilig in het hotel te komen. Alleen verschilt er nu één ding. Nu kan ik niet meer relaxt wegvluchten achter de rug van een van de roadies, nu zal ik naast Tom moeten staan en net zo goed de aandacht opeisen. Dat staat me echt niet aan en Tom weet dat. Toch moet ik hier aan gaan wennen. Dat krijg je met beroemde vrienden.

Oh mijn god! De drukte! De lichtflitsen! Het gegil! Ik ben nog niet eens de auto uitgestapt en het liefst kruip ik nu weg op de achterbank. Doeg jongens! Zoek het uit, ik ga naar huis om weer onder een steen te wonen. Kan ik dit echt aan? Moesten we nou gelijk naar links? Tom draait zich om naar het portier waar ik nog niet uit ben gestapt. Hij bukt en kijkt me grijnzend aan. Hij steekt zijn hand uit en aarzelend pak ik deze vast. Tom kijkt me een moment lang aan en haalt een wenkbrauw omhoog. Zijn glimlach blijft in plooi. Ik zucht diep om mezelf moed te geven en plooi mijn eigen mond in eenzelfde glimlach. Ik word de auto uit gehesen en klamp mijn hand nog wat strakker vast rond die van Tom. Ik mag echt blij zijn dat ik op mijn vertrouwde geveterde laarzen sta. Ik moet er niet aan denken om op naaldhakken te moeten staan. Of nog erger, op de plateau schoenen van Bill.
‘Hier! Hier! Deze kant op mevrouw Tchè!’
Van verschillende kanten wordt mijn aandacht opgeëist. Ik heb geen idee welke kant ik op moet kijken. Bill is al een paar passen verder gelopen en poseert hier en daar kort. Dat bange vogeltje van vroeger is hij zeker niet meer. Moet je zien wat een lef hij uitstraalt. Ik probeer zijn beeld te volgen door mijn kin ook de lucht in te steken en breed te lachen. Dit is zo raar! Het past niet bij me. Tom begint naar de ingang te lopen. Daar blijven we weer staan voor de nodige foto’s. Ik besluit mijn aandacht te richten op Tom. Hij kijkt geamuseerd in het rond en heeft zijn modellengezicht opgezet. Licht samengeknepen ogen en zijn hoofd een tikkeltje gekanteld. Geen gezicht vind ik zelf. Zenuwachtig verberg ik mijn gegiechel achter mijn hand.
‘Wat?’ vraagt Tom.
Het kan me niets schelen dat er honderd man staat te kijken, dit is die geforceerde kant van hem die ik alleen maar grappig kan vinden. Ik knijp in zijn zij en Tom maakt een vreemde beweging. Zijn modellengezicht veranderd in zijn natuurlijke lach. Veel beter. Hij prikt mijn richting op en ik ontwijk zijn beweging lachend. Met beide armen pakt hij mij vast en ik word tegen zijn borstkas aangedrukt. De fotograven blijven foto’s maken. Tom rust met zijn kin op mijn schouder. Hij wijst naar een fotograaf en ik volg zijn vinger. De aangewezen fotograaf steekt enthousiast zijn duim op en ik voel Toms lippen in mijn nek drukken. Het kriebelt en mijn glimlach blijft hangen.
‘Bij de volgende wil ik jouw modellenblik zien,’ zegt hij in mijn oor. Hij wijst naar een andere fotograaf en beide trekken we de meest overdreven kop die we kunnen bedenken. Het is net een spelletje, dat gefotografeerd worden. Bill komt naast ons staan en ik word tussen de twee jongens ingedrukt. Vervolgens haken beide jongens hun armen door de mijne en begeleiden ze me naar binnen.

Tom:
Ik ben zo trots! Ik mag haar aan de hele wereld laten zien en het liefst schreeuw ik het uit. Niet dat ik dat doe, ik heb nog steeds het imago hoog te houden dat ik de rustige kant van de tweeling ben. Gillen hoort bij Bill.
Maar damn, ze doet het goed. Bij het uitstappen dacht ik dat ze rechtsomkeert zou maken, maar nu staat ze gewoon breeduit te lachen alsof dit een tweede natuur van haar is.
‘Je doet het prima,’ fluister ik in haar oor.
Ze kijkt me verlegen aan. Zo ken ik haar beter.
‘Kom, handjes schudden,’ zeg ik waarna ik haar een klein zetje geef.
Er zijn zoals gebruikelijk veel mensen die even gedag willen zeggen. We begroeten iedereen kort en ik hou Milou dicht bij me in de buurt. We worden begeleid naar een trappenhal waar we VIP-kaartjes krijgen. Zo kunnen we de trappen op klimmen om naar het privédeel van deze club te komen. De ruimte is donker en licht verspringt op de muziek van een DJ die beneden in de grote ruimte staat te draaien. De club staat vol dansende mensen en ook hier boven is het aardig druk. Mensen staan te dansen, kletsen met een drankje in hun hand en vermaken zich zo te zien prima. Ik voel me wel thuis in deze sfeer.
‘Wil je wat drinken?’ vraag ik aan Milou.
Ik moet harder praten dan gebruikelijk, maar ze verstaat me gelukkig wel. We lopen naar de bar toe en ik steek drie vingers op. De barman komt even late aan met twee cocktails en een biertje. Milou staat wat onhandig met het glas te spelen.
‘Hier,’ zeg ik.
Ik verwissel ons drinken en met één teug werk ik de mierzoete bende naar binnen. Milou volgt mijn voorbeeld en neemt een flinke slok van het bier. De bartender kijkt ons vreemd aan. Bill moet lachen en gezamenlijk gaan we aan een hoge tafel hangen. Al snel raken Bill en ik aan de praat met een groepje mensen.

Milou:
Trek ik bier heb ik niet meer. Mijn maag is aan het protesteren en eigenlijk wil ik naar de wc’s lopen om uit deze warme ruimte te ontsnappen. Tom en Bill lijken zich nog te vermaken en ik zoek naar het juiste moment om er even tussenuit te kunnen. Kharm had me gewaarschuwd dat ik vanavond in de gaten gehouden word. Ik heb geen idee of dat ook hier geldt. Ik speel wat met mijn nog halfvolle bierglas en duw mijn buik tegen de rand van de statafel aan. Dit gaat niet goed. Ik móet naar de wc. Ik draai me om en baan haastig een weg door de drommen met mensen. Bij de trappenhal vlucht ik de vrouwentoiletten in en sluit ik mezelf op in het eerste hokje wat ik tegenkom. De zure lucht van urine helpt. Mijn maag draait zich om en… Niets? Mijn hoofd begint sterk te bonken en mijn maag lijkt zich volledig samen te trekken. Ik weet zeker dat ik gegeten heb en genoeg inhoud heb om er uit te gooien. Waarom komt het dan niet? Ik krijg het warm en mijn shirt begint te plakken aan mijn rug. Samen met de koelte van de toiletruimte maakt dat een vreemde gewaarwording. Ik hou me vast aan de wanden van het hokje en sluit mijn ogen. Het misselijke gevoel zakt weg. Ik wil weer recht gaan staan als mijn maag toch nog beslist om alles eruit te kiepen. Met gesloten ogen hoop ik maar dat niemand me hoort. Of me negeert. Allemaal prima. Ik spuug in het toilet en merk dat dit niet de standaard bittere smaak in mijn mond is. Ik open mijn ogen en blijf verbijsterd kijken naar de wc pot. Dat kan niet uit mijn mond zijn gekomen. De roodzwarte kleur steekt lelijk af tegen de door TL-buizen verlichte pot. Ik veeg met mijn hand langs mijn mond en bekijk mijn trillende vingertoppen. Rustig blijven, Milou. Niks aan de hand. Ik wil naar huis. Ik spoel snel door en veeg mijn handen schoon aan wc papier. Bij de wasbakken spoel ik mijn mond. Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld. Ik ben zo bleek! Ik wil echt naar huis nu. Ik draai me om en loop in de richting van het VIP gedeelte. Het is zo druk! Hoe ga ik de jongens terug vinden? Blijven lachen, oh ja. Mijn handen trillen nog steeds en mijn buik is nog niet tot rust gekomen. Al snel zie ik Bill boven de mensen uittorenen. Dan moet Tom daar in de buurt zijn.
‘Daar ben je. Ik was je al kwijt,’ zegt Bill wanneer ik me bij hem voeg.
‘Bill, ik wil naar huis,’ zeg ik tegen hem.
De zanger glimlacht en knikt. ‘Ik heb ook wel genoeg van dit feestje. Ik wil mijn schoenen uit kunnen doen. Ze zitten toch niet zo lekker als ik dacht.’
Hij draait zich om naar Tom en wijst richting de deur. Ik loop alvast met Bill naar de trappenhal. Bill spreekt een vrouw van de organisatie bij de deur aan. Binnen enkele tellen staat er een auto voor ons klaar op de stoep. Bill geeft me een duwtje en ik glip de auto in. De ijzersmaak in mijn mond is nog steeds niet verdwenen. Tom komt druk pratend met Kharm de auto in en de chauffeur zet koers naar huis.
Ik hou me stil op de achterbank. Ik moet veel slikken om de misselijkheid tegen te gaan en ik heb mijn ene hand zo nonchalant mogelijk op mijn buik geklemd. Het liefst wil ik nu dubbelslaan en mijn knieën tegen mijn borstkas drukken. Zo misselijk ben ik, maar dat kan ik niet laten merken. De chauffeur stopt bij de flat van mijn appartement. Ik stap vlug uit.
‘Doeg,’ zeg ik snel.
Bill zwaait kort, hij heeft een cocktail teveel op denk ik. Hij heeft zijn aandacht al weer gericht op zijn telefoon. Tom ontwijk ik. Hij zegt nog iets, maar ik heb het portier al dichtgeslagen. De avondwind maakt me duizelig en met snelle passen loop ik het flatgebouw binnen. Ik duw mijn voordeur achter me dicht en leun met mijn rug tegen het koude glas. Ik laat het trillen toe en beef over mijn hele lichaam. Ik voel steken in mijn buik en ik zak neer op mijn billen. Badkamer. Ik probeer overeind te krabbelen en omklem met beide handen mijn buik. Mijn ogen prikken en mijn neus verstopt langzaam. Bij de wasbak gooi ik voor een tweede keer deze avond mijn maaginhoud er uit. Weer zwartrode drab. Ik veeg met de rug van mijn hand langs mijn mond. Tranen, snot en bloed blijven plakken. De steken worden erger. Ik moet hoesten en rode spetters vliegen in het rond. Ik zak neer op de witte tegels van de vloer. Het hoesten wordt heviger en ook mijn andere hand is rood aan het kleuren. De badkamer duizelt om me heen. Waar is Tom?

Reacties: