FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

34

Milou:
Ik ben zo moe. Ik krijg mijn ogen niet open en het voelt alsof mijn gewicht tien keer zwaarder is. Ik weet dat ik bij bewustzijn ben. Ik hoor mensen om me heen en in de verte klinkt een piepend geluid. Waar is Tom? Ik voel warmte aan mijn linkerkant. Er wordt over mijn hand geaaid en ik reageer door mijn vingertoppen te bewegen. Daar is hij dus. Er klinkt geroezemoes. Ik probeer de klanken vorm te geven. Het lukt niet.

Waren dat pap en mam? Hoorde ik dat goed? Ik ben nog steeds suf. Af en toe zie ik licht en schimmen voorbij lopen. Ik krijg mijn ogen nog niet verder open. Toms kettinkje met onze steentjes voelt zwaar op mijn borstkas, maar het geeft me wat troost.

Geen licht buiten. Het is net zo donker als wanneer ik het opgeef om mijn ogen te openen. Naast me neuriet iemand. Het klinkt als Bill.

‘Goedemorgen, liefje. Ik kon geen bloemen kiezen. Ik heb geen idee waar je van houdt. Stom hè? Zulke dingen wil ik nu juist weten.’
Tom ratelt voor zich uit. Hij heeft mijn hand vast en speelt met mijn pink.
‘Madeliefjes,’ mompel ik.
Naast me hoor ik Tom naar adem happen. Ik heb het gevoel dat ik naar boven drijf. Het zware gewicht blijft achter en ik krijg mijn ogen verder open. Ik moet knipperen om gewend te raken aan de witte omgeving.
‘Milou, ben je wakker?’ vraagt Tom zacht.
Ik zie zijn glimlachende gezicht boven de mijne hangen. Zijn gezicht ziet er vermoeid uit. Zijn zwarte haar valt als een krans om zijn gezicht.
‘Nee, ik slaap nog,’ grap ik.
Mijn stem klinkt iel en mijn keel voelt gortdroog en pijnlijk aan. Tom drukt op een knopje boven mijn hoofd en aait mijn gezicht. Een vrouw in lichtblauwe kleding komt aangelopen. ‘Goedemorgen mevrouw Tchè, fijn dat u wakker bent. Dokter Wing komt zo naar u toe. Hoe voelt u zich?’
Ik probeer overeind te komen en klem mijn kaken opeen tegen de pijn die ik voel. Zowel de zuster als Tom schieten op me af en helpen me te zitten. Ik krijg een hele stapel kussens in mijn rug geduwd.
‘Het gaat redelijk,’ mompel ik.
Ik trek een grimas en Tom grinnikt. ‘Niet liegen. Je hebt pijn,’ zegt hij.
Ik haal diep adem en leg mijn hoofd in de kussens. ‘Ik had naar je moeten luisteren,’ zeg ik.
Tom schudt zijn hoofd en knijpt weer in mijn hand. De zuster is bezig met het inschenken van een glas water.
‘Ik had je beter in de gaten moeten houden,’ zegt hij.
Ik probeer met mijn ogen te draaien en lach. Auw, dat doet verrekte pijn. ‘Ik hou van je,’ fluister ik.
Tom blijft me aankijken. Zijn mond vormt een halve glimlach en een rechte streep. Volgens mij weet hij niet of hij blij moet zijn of moet huilen. Nee, Tom zal niet zomaar huilen.
‘Waar is Bill?’ vraag ik.
De zuster legt een hand in mijn nek en gebaard me de beker met water te ondersteunen. Het vocht voelt verzachtend in mijn keel.
‘Die is bij je ouders. Ze zijn gisternacht aangekomen.’
Ik slik de laatste slok door. ‘Ze zijn al langs geweest hè?’
Tom knikt.
‘Ik ben blij dat jullie zo dicht bij me zijn gebleven. Ik heb alles kunnen horen.’
‘En dat betekend dat de narcose iets te sterk was.’
Een kleine man in een witte jas komt naar binnen. ‘Goed te zien dat u wakker bent, mevrouw Tchè. Uw partner heeft goed op u gelet.’
Ik glimlach naar Tom die een lichte blos krijgt. De arts stelt zich voor als dokter Wing. Hij gebaard de zuster om het gordijn rond mijn bed dicht te trekken en daarna te vertrekken. Hij blijft aan mijn bedrand staan.
‘Heeft meneer Kaulitz u al op de hoogte gebracht?’
Tom schudt zijn hoofd. Ik kijk hem angstig aan.
‘We zullen het een en ander moeten bespreken.’

Reacties: