FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

35 --> einde

Gemeen hè? Vanaf dit punt houdt het meekijken met mijn leven op. Misschien. Ik denk dat je, als je tot hier aan toe hebt meegelezen, wel nieuwsgierig bent naar de afloop van mijn verhaal. Ik bedoel maar, je hebt mijn peuter, puber en adolescententijd meegemaakt!
Er is geconstateerd dat ik inderdaad een van de weinige mensen ben die de nare gevolgen van een bacterie heeft gekregen in mijn maag. Van lichte ontstekingen naar maagzweren en uiteindelijk maagperforatie. Niet zo heel gek dus dat ik bloed uit spuugde. Ik krijg nog kriebels als ik daar aan terug denk.
Ik heb nu medicatie. Een handjevol pillen op iedere dag. Geen pretje, maar het houdt me in leven. Ik moet verschillende diëten aanhouden en intensief sporten mag ik ook niet meer. Een klein borreltje bij het eten is nog toegestaan, maar meer ook niet.
Tom en Bill? Natuurlijk zijn die er nog! Mijn twee beste vrienden ben ik vanaf het ziekenhuis niet meer uit het oog verloren. We zijn familie. Nee echt, we zijn nu echt familie. Vorig jaar zijn Tom en ik getrouwd. Ja, heerlijk clichè, toch? Eind goed al goed, zoals het hoort. Dat had ik ook gehoopt. Toch lig ik hier weer in dat nare, witte bed.

‘Mama!’
‘Och, lieve Klaudi,’ zeg ik tegen de kleine kleuter die op mijn bed af rent. ‘Je lijkt zo op je vader.’
‘Maar met het innerlijk van zijn moeder,’ zegt een lange man in de deuropening.
Ik hef mijn hand omhoog en de man zet de peuter in zijn armen op de grond bij zijn oom. Hij pakt mijn hand vast en geeft Klaudi een klein zetje. De kleuter geeft me een knuffel en voegt zich bij zijn kleine zusje en zijn ome Bill. Zwaar zuchtend laat ik me weer in de hoop van kussens vallen. Ik voel me slapjes.
‘Vandaag is het zo ver,’ zegt mijn man, Tom.
Hij draait met de trouwring om mijn ringvinger. Zijn ronde steentje siert het zilveren voorwerp. De ring is zit losjes.
‘Ja, ik heb geen zin,’ zeg ik.
‘Denk maar aan de leuke dingen die we hierna kunnen doen,’ zegt Tom.
Zijn glimlach zorgt nog altijd dat ik ook ga lachen.
‘Hoe gaat het met de jongens?’ vraag ik.
Mijn oogleden worden zwaar. Ik sluit ze en draai mijn hoofd richting Tom.
‘We zijn bijna op het eind van het volgende album. Georg en Gustav hebben bloemen gestuurd.’
Ik open mijn ogen weer en kijk naar de vaas achter Tom. Margrieten. Hij heeft geluisterd.
‘En het ontwerp?’
‘Is prachtig. Maak je daar maar geen zorgen meer om.’
Ik knik tevreden. De jongens hadden mij de opdracht gegeven om de cd af te mixen en een passend ontwerp er bij te maken. Voor de laatste paar nummers was ik niet sterk genoeg meer geweest.
‘Je haar wordt al weer lang,’ zeg ik.
Mijn hand gaat door de zwarte bos van Tom. Het hangt al weer over zijn schouders.
‘Hoe je het ooit in je hoofd hebt gehaald om het kort te knippen,’ grap ik.
Ik hou een hoestje binnen. Mijn dochtertje kirt blij in de armen van haar peetoom. Klaudi zit naast hem op de grond te kleuren. Ik kijk Bill aan en glimlach breed. Hij kijkt me kort aan en vestigt daarna zijn aandacht weer op het meisje in zijn armen. Ze heeft zijn hart al veroverd.
‘Ik ben moe, Tom,’ zeg ik.
Hij kijkt me aan en drukt een kus op mijn voorhoofd.
‘Dat snap ik. Voor je het weet doe je je ogen weer open.’
‘Papa, zijn jij en mama goede vriendjes?’ vraagt Klaudi.
Hij is naar zijn vader gelopen en wordt op schoot getrokken. Klaudi zit sinds een paar dagen op school en hij heeft moeite met vriendjes maken. Ik geloof dat het wel goed komt. Hij heeft een hartje van goud en dat zal hem helpen.
‘Papa en mama zijn hele goede vriendjes. Ook met ome Bill,’ zegt Tom.
Ik sluit mijn ogen weer en luister naar hun gebabbel.
‘Hoe dan? Hoe zijn jullie vriendjes geworden?’ vraagt Klaudi.
‘Nou, dat gaat al een hele tijd terug. Het startte allemaal met dat hangertje van je moeder.’
Een laatste glimlach glijdt over mijn gezicht. Ik ga terug naar waar ik ooit begon.

einde.

Reacties: