FanFic.nl

Het Verlaten van de Oase

Hoofdstuk negen

Louis’ heldere stem klonk onzeker. Tot Albus’ opluchting barstte hij niet direct in zang uit, maar ook hem horen spreken was ongemakkelijk en pijnlijk.
“Josephine, ik wist geen andere manier meer waarop ik je kon bereiken. Je negeert me, maar..” Louis had het duidelijk moeilijk. “Ik heb je nog zoveel te zeggen.”
Verder was het muisstil in de leerlingenkamer, iedereen luisterde met ingehouden adem. Josephines ogen waren wijd opengesperd en ze leek verstijfd aan de grond. Albus wist niet wat hij moest doen om verdere vernedering voor zijn neef te voorkomen.
Getokkel verraadde dat Louis zou gaan zingen. Albus wist niet eens dat zijn neef gitaar kon spelen. Hij hield zijn adem onbewust en hield zijn hand voor zijn lippen. Misschien kon hij proberen om de brulbrief te vernietigen, maar hij was bang dat de brulbrief slecht op magie zou reageren en hij het enkel erger zou maken.
“Mijn dagen zijn zo leeg zonder jou, maar ik heb geen kans te zeggen dat ik van je houd.”
Albus’ wangen werden rood door plaatsvervangende schaamte. Hij hoorde een aantal meisjes giechelen. Josephine keek zo geschrokken dat Albus even bang was dat er een Dementor achter hem zweefde.
“Ik wou dat ik meer tijd met je had, maar je wilt ‘t nog steeds niet horen, luister nou schat.”
Albus reikte naar zijn toverstaf, zeker dat hij het niet erger kon maken dan het al was. Josephine draaide zich echter op dat moment en stormde weg, naar de meisjesslaapzaal. De brulbrief zweefde achter haar aan, bleef zingen.
“Ik weet niet waarom het over is, maar je moet weten hoe vreselijk erg ik je mis.”
Albus ging achter haar aan, instinctief. Hij wist niet wat hij moest zeggen, maar voor hij dat kon bedenken verdween de trap onder zijn voeten. De treden maakten plaats voor een glijbaan; Albus voet slipte weg en met zijn handen ving hij zijn val op. Op zijn buik gleed hij naar beneden.
Het was even stil, maar het lawaai barstte in een keer los. Gelach, gepraat, geschreeuw.
“Bij Merlijn!”
“Wauw!”
“Ik kan niet geloven dat net gebeurde.”
“Er heeft nog nooit iemand een nummer voor mij geschreven.”
“Zag je hoe hij op zijn smoel viel?”
“Dat ze hem ooit heeft weggedaan.”
“Wat wanhopig!”
“Ik hoop dat ik mezelf nooit zo voor gek zet.”
“Kan ik niet met Louis trouwen?”
Albus krabbelde op en beende weg. Weg van het lawaai, weg van de drukte, weg uit de leerlingenkamer. Hij dwaalde even door de school, maar besloot toen naar buiten te gaan. Hij had enkel zijn schoolgewaad aan, maar de kou deerde hem niet. Vlak bij het meer ging hij op een bankje zitten, de kou van het steen trok door tot in zijn botten.
Hij voelde zich rot tegenover Louis. Hij kon zich al voorstellen hoe voor weken mensen het liedje na zouden zingen, parodieën op zouden verzinnen, hem dramatisch na zouden doen. Waarschijnlijk was het zelfs interessant genoeg om aan een paar roddelbladen te verkopen. Hij zag de koppen al voor zich: Louis Wemel, Labiel en Wanhopig; Louis Wemel, niet goed genoeg voor haar; Afgewezen en Vernederd, het overkomt zelfs de Wemels.
Hij had het kunnen voorkomen, hij had geduldiger kunnen zijn en de brief pas later kunnen geven, hij had Louis kunnen beschermen en de brief kunnen verbranden toen het nog kon. Maar het was te laat, het kwaad was geschied, de roddels verspreidden zich al door het kasteel achter hem.

Toen hij begon te rillen, besloot hij toch naar binnen te gaan. Hij hoopte dat het nieuws Louis zelf nog niet bereikt had, het was vast beter als hij het hem zelf vertelde. Albus liep de verschillende lokalen af, keek in de bibliotheek, de uilenvleugel, maar kon zijn neef niet vinden. Hij ging naar de Grote Zaal om daar op hem te wachten, het was nog te vroeg voor avondeten.
Steeds meer leerlingen druppelden naar binnen. Albus had het idee dat er studenten naar hem keken en stiekem om hem gniffelden, maar wist niet of dit zijn verbeelding was. Louis zag hij nog niet, maar twee andere bekende gezichten wel. Lily liep de zaal binnen met het onbekende meisje met prachtige blauwe ogen aan haar zijde. Albus zwaaide naar Lily en na kort overleg kwam het duo bij hem zitten.
“Ah, eten!” zei Lily terwijl ze neerplofte. Ze schepte haar bord vol met aardappelpuree, bonen en vlees. Ze begon eerst haar eten naar binnen te schuiven en daarna pas aan het gesprek. “Gik goorde da Oeji liedses singt.”
Het meisje met de blauwe ogen keek vragend, maar Albus had er na jaren geen problemen meer mee om Lily te verstaan. “Ik hoorde dat Louis liedjes zingt,” verklaarde hij.
Lily slikte een te grote hap door, kuchte even en vervolgde: “Ja, en dat nu nog meer meisjes op zijn gezicht willen zitten.”
“Lily!” zei Albus geschokt, met een berispende ondertoon.
Ze haalde simpelweg haar schouders op. “Wat? Ik ben al vijftien ondertussen.”
Albus schudde zijn hoofd. “Nee, je bent mijn kleine zusje en hebt geen idee wat je net zei,” zei hij koppig.
“Als onwetendheid je gelukkig maakt.” Lily ging weer verder met eten en nam een hap aardappelpuree. “Aaa, ‘eet, ‘eet, ‘eet!” Ze hield haar mond open en wapperde met haar handen koude lucht naar binnen. Toen dat niet werkte, nam ze een grote slok pompoensap en probeerde ze te gorgelen. Albus probeerde niet op het onsmakelijke spektakel te kijken. “Maar wat wilde je er over zeggen?”
Het blauwogige meisje antwoordde in plaats van Lily. “De aanwezige meisjes vonden het lief en hopen ooit kans te maken bij Louis.”
Albus trok zijn wenkbrauwen op. Dit was absoluut niet de uitkomst die hij verwacht had van het fiasco. “Maar waarom dan?”
“Bij Merlijn, Al, je bent zo’n domme flubberwurm af en toe.” Lily was gefrustreerd genoeg om zelfs te wachten met het nemen van een volgende hap en eerst haar zinnen af te maken. “Louis is deels Glamorgana. Zijn gezang heeft een betoverend effect gehad op alle meisjes die aanwezig waren. Alle mannen vinden hem nu een verschrikkelijke gast die alle meisjes maar telkens af blijft pakken, maar de dames hebben allemaal knikkende knieën.”
Albus vroeg zich af of het hetzelfde effect op Josephine had gehad.
“Volgens mij heeft Artemis zelfs haar vriendje meteen gedumpt om kans te maken bij Louis. Ik wil niet weten hoe erg het was geweest als hij voor een groter deel Glamorgana was. Het werkt nu al bijna even sterk als liefdesdrank.”
Albus wist niet of dit erger of beter was dan hij had verwacht.
Het meisje met de blauwe ogen zuchtte. “Ik kan me niet voorstellen dat zoiets zoveel effect kan hebben. Het idee dat je zo jezelf kan verliezen erdoor is eng.”
Lily schokschouderde. “Je went er aan. Zelfs oom Ron is gewend geraakt aan tante Fleur en dat schijnt lang geduurd te hebben.”
Het meisje knikte. “Je zal we gelijk hebben.”

De meisjes babbelden verder terwijl Albus gespannen bleef kijken of Louis al binnenkwam.
“Albus, luister je wel?”
Hij richtte zijn aandacht weer op zijn zusje.
“Ze zei net dat ze moeite had met Gedaanteverwisselingen. Misschien is het goed als ze bijles krijgt van een bepaald iemand.” Lily wiebelde met haar wenkbrauwen.
Albus keek haar verward aan. “Over wie hebben we het?”
Het blauwogige meisje stak haar hand voorzichtig op. “Mij.” Ze stak haar hand uit naar Albus. “Ik ben Bianca.”
Albus schudde haar hand. “Ik ben Albus en erg slecht in Gedaanteverwisselingen.”
“Bezweringen!” greep Lily in. “Ik bedoelde Bezweringen!”
Op dat moment liep Louis de zaal binnen. Albus reageerde niet op Lily's voorstel. “Sorry, ik moet gaan.” Hij stond op om naar zijn neef toe te lopen.

Reacties: