FanFic.nl

De Hongerspelen: De jongen met het brood

Hoofdstuk 2

Ik kijk in de richting van de stem en zie haar dan staan. Gekleed in een blauwe jurk en met haar zusje achter haar rug verscholen. Op het podium weten ze niet precies wat te doen. Ze zijn vast niet bekend met de procedure voor wanneer iemand zich als vrijwilliger aanbied. Het gebeurd immers nooit. ‘Geweldig’ klinkt de stem van Effie vanaf het podium. ‘Maar volgens mij moeten we eerst de boetewinaar aankondigen, en vervolgens vragen of er vrijwilligers zijn, en als er iemand naar voren komt dan.. eh… Ze weet duidelijk niet precies wat te doen. ‘Wat maakt het uit?’ klinkt nu de stem van de burgemeester. ‘Wat maakt het uit?’ herhaalt hij weer. ‘Laat haar maar naar voren komen.’ Wanneer Prim dat hoort begint ze te gillen en klampt ze zich aan haar zus vast. ‘Nee, Katniss, nee! Je mag niet gaan! ‘Prim laat me los’ hoor ik Katniss tegen haar zusje zeggen. ‘Laat me los!’ zegt ze nu met nog meer drang. Waarom ze zo ruw tegen haar zusje doet is me werkelijk een raadsel. Net als ik denk dat Prim, Katniss absoluut niet los gaat laten komt Gale uit de rij met achttienjarige jongens en neemt hij Prim mee. ‘Ga maar Catnip’ zegt hij terwijl hij Prim stevig vasthoudt. Katniss loopt het loopt het podium op zonder een traan te laten. Daar staat ze dan. Ik kan het maar slecht bevatten. Ik hou van haar en nu gaat ze vechten in een arena waar er een reële kans bestaat dat iemand haar dood? District 12 wint toch bijna nooit? Heeft zij een kans? Zijn de vaardigheden die ze tijdens het jagen heeft opgedaan genoeg voor haar om te winnen? Ik heb nooit de moed gehad om haar aan te spreken en nu zal ik haar misschien nooit meer zien. Dit alles schiet door mijn hoofd wanneer ik Katniss op het podium zie staan. Effie Prul doet alsof zich een halve minuut geleden niks dramatisch is gebeurd. ‘Bravo, hoor!’ zegt ze alsof een kind een moeilijke som heeft opgelost. ‘Dit zien we graag bij de spelen!’ Ze lijkt te genieten van de sensatie. ‘Hoe heet je’ vraagt ze met haar hoge stemmetje aan Katniss. ‘Katniss Everdeen’ het is een doffe stem die de vraag beantwoord. ‘Tien tegen één dat dat je zusje was. Je wilt natuurlijk niet dat zij met alle eer gaat strijken, hè?’ Ik vraag me af wie ze voor de gek denkt te houden met die opmerking. ‘Vooruit allemaal! Een groot applaus voor onze nieuwste tribuut!’ zegt Effie met nog steeds een vrolijke stem. Ik ben niet van plan te klappen voor de hongerspelen. Zeker niet wanneer Katniss er gedwongen aan mee doet. Al gauw blijkt dat heel District 12 niet van plan is te klappen. Katniss wordt dus behoorlijk gewaardeerd. Haar dappere daad wordt gewaardeerd. Dan gebeurt het: de één na de ander drukt de middelste drie vingers van de linkerhand tegen de lippen en steekt dan de hand naar Katniss op. Zonder nadenken volg ik het voorbeeld. Ik ken de betekenis van dit oude gebruik. Het is een teken van dankbaarheid, bewondering en afscheid die je neemt van een geliefde. Eigenlijk afscheid van een geliefde die dood is of dood gaat. En omdat de kans dat Katniss het niet overleefd behoorlijk groot is maak ik ook dit gebaar. Op dat moment komt Haymitch het podium op zwalken. Het is niet moeilijk te zien dat hij stomdronken is. Hij loopt naar Katniss toe en slaat een arm over haar schouders. Waarschijnlijk ruikt ze nu de walgelijke lucht van drank. ‘Moet je haar eens zien. Moet je deze eens zien!’ brult hij. ‘Ik mag haar wel. Lekker veel….’ Hij denkt even na. ‘Pit’ zegt hij met een grijns. ‘Meer dan jullie!’ schreeuwt hij. Net als ik me afvraag of hij het tegen de rest van de kandidaten heeft, zie ik hoe Haymitch naar de rand van het podium loopt en naar de lens van een camera wijst. ‘Meer dan jullie!’ Het lijkt erop dat hij dus niet ons, maar de mensen in het Capitool bedoeld die vast en zeker op het randje van hun stoel zitten. Ik vraag me af of deze actie nadelige gevolgen zal hebben voor Haymitch. Het Capitool laat zich vaak niet voor gek zetten. Hij lijkt met z’n dronken kop nog meer in de camera te willen schreeuwen, maar valt dan net van het podium af. Hij lijkt bewusteloos te zijn. Niemand lacht. Zelfs gebeurtenissen als deze laat niemand vergeten waarvoor hij hier is en ik kan mijn ogen niet van Katniss afhouden die nog steeds dapper stand houd op het podium. Er is maar één vraag waarmee ik me bezig houdt. Zal ze terugkomen? Er komen twee mensen aan lopen met een brancard en Haymitch word weggedragen. Effie probeert na deze gebeurtenissen de boete weer verder te laten gaan. ‘Wat een spannende dag’ hoor ik haar zeggen terwijl ik nog steeds naar Katniss kijk die nog steeds met een emotieloos gezicht op het podium staat. ‘Maar het wordt nog veel spannender! Het is tijd om onze jongenstribuut te kiezen!’ Ze loopt naar de bol waar de jongensnamen inzitten en pakt een briefje. Dit keer pakt ze het eerste briefje die ze pakken kan. Mijn wereld stort in wanneer ze de naam opleest. ‘Peeta Mellark’. Ik moet ook de arena in. Ik moet de arena in met het meisje waar ik van houd en 22 mensen die me waarschijnlijk maar al te graag dood willen hebben.

Ik doe mijn mond die ongemerkt is opengezakt weer dicht wetend dat dit gefilmd wordt. Ik loop naar het podium toe mijn pas is zelfverzekerd en mijn rug is recht. Maar ik weet dat mijn gezicht wel laat zien hoe erg de schok voor mij is. Ik ga op mijn plek op het podium staan. ‘Zijn er nog mensen die vrijwillig voor District 12 willen strijden vraagt Effie aan het publiek. Niemand bied zich aan. Ook Karl, mijn broer, bied zich niet aan. We hebben al eens tegen elkaar gezegd dat we niet wilden dat de één voor de ander zich aan bied. Wat helpt het? De burgemeester leest het Verdrag van het Verraad op. Dit verplichte stuk is eigenlijk een samenvatting die uitlegt waarom er elk jaar een boete wordt gehouden. Ik luister er niet naar. Ik probeer mijn gezicht emotieloos te houden zoals Katniss. Om mijn aandacht een beetje af te leiden probeer ik te schatten hoe klein de kans is dat ik samen met Katniss de arena in zou moeten. Wanneer de burgemeester klaar is met het lezen van het Verdrag van het Verraad geeft hij een teken dat aanduid dat Katniss en ik elkaar de hand moeten schudden. Ik wil Katniss laten weten dat ik geen kwade bedoelingen naar haar toe heb. Ik geef daarom een zacht kneepje in haar hand. Ze reageert er niet op. Wanneer het volkslied begint te spelen ga ik verder met de vraag hoe klein de kans is dat dit zou gebeuren. Ik geef het al gauw op. Ik weet het niet. Ik weet wèl dat de kansen totaal niet in mijn voordeel zijn vandaag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.