FanFic.nl

De Hongerspelen: De jongen met het brood

Hoofdstuk 5

Gelijk nadat we de trein uitkomen worden we naar het Correctiecentrum gebracht. Hier ontmoet ik mijn zogenaamde voorbereidingsteam. Deze mensen hebben als fulltimebaan mij zo mooi mogelijk maken. Ik ben hier niet erg gerust op. Mooi zijn is in het Capitool een breed begrip. De mode hier ia vreemd. Dit is al te zien aan mijn voorbereidingsteam. Robia is een wat dikkige vrouw die naar mijn schatting 40 jaar oud moet zijn. Maar wie zal het zeggen? Ze kan veel ouder zijn aangezien het hier een gewoonte is om operaties te ondergaan om er zo jonger uit te zien dan je werkelijk bent. Robia heeft knalroze haar wat recht omhoog lijkt te groeien. Haar huid is erg bleek. Nadat ik haar heb ontmoet stelt een man die Huban het zich voor. Hij moet ongeveer 30 jaar oud zijn. Wat mij gelijk opvalt aan Huban zijn zijn nagels. Deze moeten minstens 10 centimeters lang zijn. Ook weer een vorm van mode. Mij lijkt het alleen maar erg onhandig bij het werken. Sylka is de laatste die zich aan mij voorstelt. Zij ziet eruit als een vijftiger en heeft diamanten in haar gezicht laten zetten. Het ziet er eerder eng uit dan mooi. Deze mensen maken mij klaar voor mijn stylist. Allereerst moet ik me baden in een bad met een vloeistof erin wat op modder lijkt. Het voelt ook aan alsof het modder is want Wanner Huban mij begint te schrobben voelt dat zeer schurend aan. Wanneer ik uit het bad kom is mijn hele huid voelt mijn huid schrijnend aan. Hierna moet ik in een gewoon bad om zo de grijze drab van mijn huid te krijgen. Wanneer ik uit dit bad kom bekijkt het team me een tijdje. Robia wijst op mijn handen. ‘Ieks!’ gilt ze. ‘Hoe kom je aan al die brandwonden?’ vraagt ze met een piepstem die totaal niet bij haar postuur past. ‘Ik ben bakker van beroep’ leg ik uit. ‘Bij elk beroep gebeuren ongelukken.’ ‘Rustig maar’ zegt Sylka tegen Robia. ‘We kunnen hem wel handschoenen aantrekken ofzo. Portia zal dat wel goed vinden.’ ‘Wie is Portia?’ vraag ik aan Sylka. ‘Je stylist’ antwoord ze. Zij bespreekt met jouw je thema voor je district wanneer wij met je klaar zijn.’ ‘Jullie zijn nog niet klaar?’ vraag ik terwijl ik niet té teleurgesteld wil klinken. Dit modegedoe hangt me nu al de keel uit. ‘Nee’ zegt Huban. ‘Maar wel bijna. We moeten nog een aantal kleine dingen doen.’ Hierna worden mijn wenkbrauwen geëpileerd, omdat ze te borstelig zouden zijn. Mijn nagels keurig geknipt en mijn gezicht ingesmeerd met een doorzichtig, stroperig goedje. Eerst voel ik er niks van, maar daarna brand het verschrikkelijk. Maar ik geef geen kik. “Wat is dat?’ vraag ik alleen maar. ‘Het zorg ervoor dat je geen baardgroei krijgt wanneer je in de arena bent ’antwoord Robia. Het moet vijf minuten op je gezicht blijven zitten. Hierna wassen we het eraf en ben je klaar voor Portia. Na een aantal minuten word het spul van mijn gezicht gehaald en bekijkt het team me. ‘Ik denk dat Portia hiermee wel kan werken’ zegt Sylka die de leiding lijkt te hebben binnen dit team. ‘We moesten je er zo goed mogelijk en toch naturel uit laten zien en volgens mij is dat gelukt.’ Sylka klapt in haar handen en keert zich naar Huban en Robia. ‘Laten we Portia gaan halen om haar het resultaat te laten zien.’ Hierna huppelen ze met z’n drieën de kamer uit. Fijn, denk ik bij mezelf. Ik word “het resultaat” genoemd. Ik sla een badjas om mijn naakte lijf en wacht op Portia. Het wachten duurt niet lang. Al gauw gaat de deur van de kamer open en komt een vrouw binnen die een bijzonder bleke huid heeft. De huid is zo bleek dat het wel chirurgisch aangepast moet zijn. De huid rond haar ogen is fel paars. Ik ben niet van plan om als eerste wat te zeggen dus ik wacht tot zei iets zegt. De eerste minuut kijkt ze alleen naar me. Daarna stelt ze zich voor. ‘Ik ben Portia’ zegt ze met een stem die verrassend normaal klinkt als je die stem vergelijkt met de stemmen van mijn voorbereidingsteam. ‘Mijn naam is Peeta’ antwoord ik. ‘Tribuut van District 12.’ ‘Ja dat weet ik antwoord Portia. Kun je je badjas even uit doen zodat ik kan zien of het voorbereidingsteam hun werk goed heeft gedaan?’ Hoewel ik dat liever niet zo doen, doe ik toch de badjas uit en Laat me bekijken door Portia. Na ongeveer een halve minuut zegt Portia: ‘Trek je badjas maar weer aan. Je ziet er gezond uit. Vaak krijg ik uitgemergelde tributen te zien vanuit District 12.’ Ik weet wat ze bedoeld. Portia is al jaren de stylist van de tributen van District 12. Ze heeft al veel tributen zien komen en gaan. ‘Tja antwoord ik. Mijn ouders zijn de eigenaars van de enige bakkerij in District 12. Meestal blijft er dan ook nog wel wat brood voor ons over.’ Portia knikt begrijpend. ‘Ik heb het al gehoord van Robia. Hoewel zij het vooral over je brandwonden op je handen en polsen had en niet over je gezonde lijf’ zegt ze bijna lachend. ‘Heb je honger Peeta?’ vraagt ze. ‘Ik rammel’ geeft ik toe. ‘Kom maar mee naar de andere kamer’ zegt ze. Ik loop achter haar aan de deur door. We lopen een mooie kamer in met uitzicht op het Capitool. Portia maakt en handgebaar naar de bank die dichtbij de tafel in het midden van de kamer staat. Ik ga op die bank zitten. Portia neemt plaats tegenover mij. Ze drukt op een knop aan de zijkant van de tafel. Even gebeurt er niets, maar dan splitst het tafelblad zich in tweeën en komt er een dienblad omhoog met allermaal lekkernijen. Vlees bedekt met romige saus, de kleine witte broodjes die ik in de trein heb gegeten en glazen sinaasappelsap. Ik weersta de impuls om gelijk op dit lekkere eten aan te vallen. Ik ben nu een tribuut in de hongerspelen en wil me dan ook volwassen gedragen. Het is al erg genoeg dat ik met een behuild gezicht de trein instapte. Portia zet één van de borden aan mijn kant van de tafel met een glas sinaasappelsap. Daarna zet ze een bord en een glas aan haar eigen kant. ‘We praten onder het eten over de kleding die je tijdens de openingsceremonie aan zult krijgen’ zegt ze met een glimlach. ‘Je bent vast heel benieuwd wat je zult dragen.’ Ik ben met heel veel gedachten bezig geweest op weg naar het Capitool. Maar de gedachte over welke kleding ik aan zou hebben tijdens de openingsceremonie was zeker niet één van die gedachte. Maar om Portia, die duidelijk erg enthousiast is over wat het dan ook mag zijn wat zij voor mij heft ontworpen, niet teleur te stellen zeg ik: ‘Ik ben inderdaad erg benieuwd wat het dit jaar word voor de mannelijke tribuut van District 12.’ ‘Ow, maar dit gaat niet alleen over jou Peeta’ zegt Portia nu nog enthousiaster. Cinna en ik hebben besloten de tributen van District 12 bijpassende kostuums aan te trekken. ‘Wie is Cinna?’ vraag ik verbaasd. Zo heet de stylist van de vrouwelijke tributen van District 12 niet weet ik. ‘Cinna is de nieuwe stylist voor de meisjes’, zegt Portia. ‘Wat is er met die andere vent gebeurt?’, vraag ik. ‘Die is’ … even lijkt Portia te twijfelen over wat ze zal antwoorden. ‘Die heeft besloten dat het genoeg is geweest en is met pensioen gegaan’, vervolgt ze. ‘Maar waar ik het over wil hebbe nis dus jullie kostuum. Cinna kwam met een nieuw idee om de bedrijfstak van jullie district op een prachtige manier weer te geven.’ ‘Dat zou dan voor het eerst zijn’, zeg ik. Het is gezegd voordat ik het tegen kan houden. Daar gaat mijn voornemen om volwassen over te komen. Portia kijkt me even aan, maar praat daarna onverstoord verder. ‘Cinna bedacht dat we ons minder moeten richten op de steenkool die jullie in je District produceren en meer moeten richten op waar steenkool voor gebruikt word.’ Ze stopt met praten en kijkt me aan. Ik bedenk me dat ze waarschijnlijk wil dat ik zeg waar steenkool voor gebruikt wordt. ‘Steenkool wordt gebruikt om een vuur brandende te houden’, zeg ik daarom. ‘Inderdaad’, antwoord Portia. Ik zie een twinkeling in haar ogen. Ik denk even na en zeg dan: ‘Dus nu gaan jullie Katniss en mij in de fik steken?’. Ik zeg het met een grijns, want ik heb geen idee waar Portia heen wil met dit gesprek. Portia lacht en zegt dan tot mijn schrik: ‘Goed geraden’.

Ongeveer een uur later loop ik met Portia en mijn voorbereidingsteam naar de lift. Ik ben gekleed in een soort strakke overall, Portia noemt het een catsuit, die zwart is van kleur en heb bijpassende laarzen erbij gekregen met dezelfde kleur. Bij de lift zie ik Katniss al klaar staan in hetzelfde kostuum, maar dan flink wat kleiner. Ik zie haar stylist, die dan Cinna moet heten, en haar voorbereidingsteam ook bij haar staan. Ze ziet er zoals altijd oogverblindend uit. Terwijl ik haar zie bedenk ik me dat ik zo’n meisje nooit wat aan zou kunnen doen. Maar die gedachte probeer ik gauw van me af te zetten. Als ik terug naar huis wil moet ik dat ook wel. Ik kijk Katniss dan ook niet aan en voor zover ik kan zien doet ze dat ook niet bij mij. De beide voorbereidingsteams feliciteren elkaar met overdreven enthousiasme en ook Portia is erg enthousiast over de kostuums. Cinna is wat bedeesder wat ik kan waarderen. We zoeven met de lift naar beneden en komen in een grote stal terecht. Overal staan strijdwagens met daarvoor 4 paarden klaar. Omdat District 12 als laatste in de rij zal aansluiten kan ik voor mij de strijdwagens van de andere districten zien. De meeste tributen staan al klaar. De openingsceremonie begint ook bijna. Katniss en ik worden daarom gauw naar onze strijdwagen gedresseerd door Cinna en Portia. Nadat we in onze wagen staan voel ik hoe Portia nog wat plukt aan mijn cape op mijn kostuum en zie ik hoe Cinna hetzelfde doet bij Katniss. Hierna lopen ze druk pratend we. ‘Wat vind jij ervan’, fluistert Katniss tegen mij wanneer de stylisten buiten gehoorsafstand zijn. ‘Van dat vuur’? Ze kijkt een beetje angstig. Ik ben er eerlijk gezegd ook niet gerust op. Een vlammende cape is misschien dan wel het meest bijzondere, maar wat mij betreft vooral het gevaarlijkste kostuum. ‘Trek jij mijn cape eraf, dan doe ik de jouwe,’ antwoord ik dan ook terwijl ik mijn gezicht voel verstrakken. ‘Afgesproken,’ antwoord ze. Wie weet komen we er dan met lichte brandwonden vanaf denk ik bij mezelf. ‘Ik weet dat we Haymitch beloofd hebben om precies te doen wat ze zeggen, maar ik denk niet dat hij hieraan gedacht heeft,’ zegt Katniss duidelijk nog niet op haar gemak. Ook ik zou willen dat Haymitch er was om ervoor te zorgen dat we niet met deze dodelijke kostuums de ceremonie in moeten. ‘Waar is Haymitch eigenlijk?,’ vraag ik dan ook. ‘Hij hoort ons toch tegen dit soort dingen te beschermen?’ ‘Met al die alcohol in zijn lijf is het waarschijnlijk niet verstandig om hem in de buurt van een open vlam te laten komen,’ antwoord Katniss. Een heel goede grap is het niet, maar door de zenuwen schiet ik zomaar in de lach net zoals Katniss zelf. Heel even lijken we gewoon vrienden van elkaar. In stilte hoop ik dat ik deze stemming tussen ons kan vast blijven houden. En Katniss mij te laten vertrouwen. Ik wil haar graag uit leggen wat ik voor haar voel, maar ik blijf het maar uitstellen. De situatie lijkt nooit juist te zijn, maar wanneer is deze nu wel juist? Ik hoor hoe de openingsmuziek begint te spelen. De enorme staldeuren glijden open en ik zie de straten waar de zijkanten zwart zien van de mensen. We gaan als in een soort optocht naar de Stadscirkel waar de president ons welkom zal heten. Daarna rijden we naar onze verblijfplaats waar we onze tijd doorbrengen voor we de arena ingegooid worden. Ik zie hoe de tributen van District 1 als eerste uit de stal verdwijnen en hoor het gejuich van de mensen wanner ze de tributen zien. Geen wonder. Ik heb de beide tributen van District 1 gezien. Ze zijn erf=g fit en knap om te zien. En District 1 is altijd al één van de favoriete districten geweest in het Capitool. Wanneer ons rijtuig vlakbij de deur is komt verschijnt Cinna achter ons met een brandende fakkel. ‘Daar gaan we dan,’ zegt hij. Ik zet me schrap voor de brandende pijn, maar voel niks wanneer onze capes beginnen te branden. De vlammen geven alleen een kriebelig gevoel. Niet een heel fijn gevoel, maar vergeleken met het gevoel echt vuur voelen de kleren juist heerlijk aan. Cinna klimt hierna voor ons op de wagen en steekt onze hoofdtooien ook aan. Ik hoor hoe hij een zicht slaakt van opluchting. ‘Ze doen het,’ zegt hij zichtbaar tevreden. ‘Denk erom,’ zegt hij nog, ‘hoofd omhoog. Lachen. Ze zullen jullie geweldig vinden!’ Cinna springt van de strijdwagen en loopt weg. Samen kijken we hem na. Opeens draait hij zich om en roept iets naar ons. ‘Ik kan het slecht verstaan doordat het volkslied is begonnen met spelen en dat alles overstemt. Hij merkt dat we het niet verstaan en roept nog een keer iets. Dit keer maakt hij een gebaar waarbij hij zijn ene hand in de andere houdt. ‘Wat zegt hij?,’ vraagt Katniss aan mij. Ze kijkt me nu met haar mooie grijze ogen aan terwijl ze tegen me praat. Ze ziet er prachtig uit met die vlammen om haar heen. ‘Volgens mij wil hij dat we elkaars handen vasthouden,’ antwoord ik haar. Ik pak haar rechterhand vast met mijn linkerhand en kijk om naar Cinna om te zien of dat is wat hij echt bedoelde. Hij steekt zijn duimen op. En dan beginnen onze paarden te lopen en rijden we vanuit de stal de stad in. Buiten zijn de mensen gelijk verrast over hoe geweldig wij eruit zien met de vlammen om ons heen. De mensen beginnen uitbundig te joelen wanneer ze ons zien. Ik denk aan het advies van Cinna over dat we moest lachen en begin daarom ook te lachen en te zwaaien naar de mensen. Ik hoef er helemaal geen moeite voor te doen. Nu ik er op mijn best uitzie en hand-in-hand met Katniss voel ik me rijker en gelukkiger dan wie dan ook. Even vergeet ik waarvoor we hier zijn. Ook Katniss weet zichzelf goed te presenteren zie ik op de grote schermen aan de zijkant van de weg. Ze lacht en zwaait net zoals ik en blaast de mensen zelfs een paar kushandjes toe. Ik vraag me af hoe ze opeens zo uitgelaten word. In de trein wilde ze nog niks weten van de mensen in het Capitool. De mensen in het Capitool overladen ons intussen met bloemen en schreeuwen onze voornamen. Ik besef me hoe goed deze situatie is voor het werven van sponsoren. We maken een geweldige indruk en de al die mensen die onze naam schreeuwen zullen onthouden wie we zijn. Naast mij vangt Katniss een roos op die naar haar word toegegooid. Ze blaast een kushandje naar de gever. Hierdoor wordt haar naam nog luider genoemd. Wanneer we de stadscirkel binnen rijden voel ik hoe Katniss mijn hand begint los te laten. Ik ben echter niet van plan de hare los te laten. Het is beter om ons als team te presenteren voor het publiek. Bovendien vind ik het fijn wanneer zij mijn hand vasthoud. ‘Nee hou me vast,’ zeg ik dan ook. ‘Alsjeblieft. Straks val ik eruit.’ ‘Oké,’ antwoord ze. De strijdwagens stellen zich op rond de kring van de Stadscirkel. Ik zie hoe voor de ramen van de huizen allemaal mensen staan om een glimp op te vangen van de nieuwe tributen. Hierna trekken onze paarden onze wagen naar de villa van president Snow. Wanneer we daar aankomen eindigt de muziek. Op het balkon van de villa staat de president. Het is een kleine, dunne man met spierwit haar en een baard in diezelfde witte kleur. De president houdt een welkomsttoespraak. Ik zie op de schermen dat de camera meer op ons dan op de president of de andere tributen is gericht. Na de speech maken onze paarden nog één keer een rondje om de stadscirkel heen om daarna richting het Trainingscentrum te draven. Wanneer onze strijdwagen het Trainingscentrum in verdwijnt schuiven de deuren achter ons neer. Onze voorbereidingsteams staan al uitgelaten klaar en we worden overspoeld door felicitaties. Cinna en Portia zorgen ervoor dat de voorbereidingsteams iets verder weg gaan staan zodat zij veilig onze capes en hoofdtooien kunnen verwijderen. Portia legt ze op de grond neer en blust ze met een spuitbus. Dan pas laten qwe lekaars handen los. We hebben elkaar zo strak vastgehouden dat er haast geen bloed meer in onze handen kan zitten. Ik masseer mijn hand en Katniss doet hetzelfde met haar hand. ‘Dank je wel dat je mij overeind hield. Ik stond echt een beetje te bibberen,’ zeg ik tegen haar. Ik heb totaal geen last gehad van een bibberig gevoel, maar ik heb sterk de neiging Katniss een compliment te geven. ‘Daar merkte ik niks van,’ antwoord ze me. ‘Ik weet zeker dat niemand het heeft gezien.’ Weer wil ik Katniss graag becomplimenteren. ‘Ik weet zeker dat iedereen alleen maar jou heeft gezien,’ zeg ik tegen haar. ‘Je zou vaker vlammen moeten dragen. Ze staan je goed.’ Ik glimlach terwijl ik het tegen haar zeg. Als antwoord geeft ze me een kus op de wang.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.