FanFic.nl

De Hongerspelen: De jongen met het brood

Hoofdstuk 7

Ik probeer nog wat te slapen voor de dag echt begint. Ik besef dat ik nog 3 uur heb. Het slapen lukt maar half. Soms doezel ik in en word dan weer wakker. Dat gaat twee uur lang door. Het slaapt niet fijn, maar ik ben niet van plan mijn bed uit te stappen. Ik moet zo goed mogelijk uitgerust zijn. Vandaag begint de eerste trainingssessie. Alle tributen krijgen 3 dagen training voor ze de arena in gaan. Niet dat die sessies helpen. De Beroeps trainen al hun hele leven en met drie dagen training haal je dat echt niet in. Op een gegeven moment lukt het me niet meer in slaap te komen dus ik besluit te gaan douchen. Ik loop de douchcabine in en kijk naar het paneel met alle knopjes om je douch in te stellen. Ik stel de temperatuur in op 38 graden. Hierna mag ik de shampoo uitkiezen. Ik kies de shampoo uit met rozengeur. Volgens mijn vader houden alle vrouwen van rozengeur en aangezien ik nog steeds probeer de aandacht van Katniss te krijgen kan een beetje rozengeur over mijn lichaam heen geen kwaad. Ik mag de sterkte van de geur kiezen en kies de allersterkste. Daarna komt er water uit de douch. Het water heeft inderdaad de temperatuur van 38 graden. Wanneer ik helemaal nat ben komt er ook shampoo uit de douchkop. Ik merk gelijk dat ik een fout heb gemaakt. De geur van de rozenshampoo is sterk. Te sterk. De binnenkant van mijn neus begint te prikken zo sterk is de geur. Wanneer ik een heleboel van deze shampoo over me heen heb gekregen komt er weer gewoon warm water uit de douchekop die de shampoo van me af spoelt. Hierna wordt ik drooggeblazen. Ik sta nog steeds versteld van de sterkte van de geur. Ik weet zeker dat wanneer ik mijn kamer verlaat heel het Trainingscentrum naar rozen gaat ruiken. Ik probeer een manier te verzinnen om de rozengeur van mezelf en van de kamer kan verwijderen. Ik besluit dat ik nog een keer te gaan douchen. Dit keer kies ik een de shampoo onder het knopje “neutraal” met een normale sterkte. Er komt nu een shampoo met een normale geur uit de douchekop. Ik laat deze shampoo nog een aantal keer uit de douchekop koen en daarna laat ik me weer droogblazen. Ik merk dat de geur van de rozen sterk is verminderd. Maar toch ruik ik het nog goed. Niets aan te doen, besluit ik. Ik kleed me aan. In de kast hangen de kleren die ik vandaag van Porti moet dragen. Voor vandaag is dat een zwarte broek en een rode tuniek. Ik heb honger gekregen na het intensieve douchen en besluit naar de eetzaal te gaan. Wanneer ik langs Haymitch kamer kom gaat de deur open en komt Haymitch naar buiten. We wensen elkaar goedemorgen en lopen zwijgend met elkaar naar de eetzaal. Wanneer we binnenkomen zie ik dat Katniss al aan het eten is. Ik schep ook mijn bord vol. Langs de muur staat een buffet met allerlei lekkere dingen. Ik schep vooral een hoop van de pannenkoekjes op. Een lekkernij die ik thuis maar zelden heb gehad. Wanneer ik aan tafel zit zie ik dat Katniss dezelfde kleren aan heeft als ik. Alleen staat het haar natuurlijk beter. Katniss is al klaar met eten wanneer Haymitch en ik beginnen. Ik heb me al gauw vol gepropt met al het lekkere eten. Ik ben dan ook al eerder klaar dan Haymitch. Wanneer Haymitch klaar is met eten duwt hij zijn bord van zich af, neemt een grote slok uit een flacon die uit zijn zak tevoorschijn komt en leunt hij met zijn ellebogen op tafel.

‘Zo, ter zake. Training. Allereerst: als jullie willen kan ik jullie afzonderlijk coachen. Nu beslissen.’ ‘Waarom zou je ons afzonderlijk willen coachen?,’ vraagt Katniss. ‘Stel dat je stiekem ergens heel goed in bent en je wilt niet dat de ander dat weet,’ antwoord Haymitch. Katniss en ik kijken elkaar aan. ‘Ik ben niet stiekem ergens heel goed in,’ deel ik mee. ‘En ik weet al wat jouw geheime wapen is, toch? Ik heb genoeg eekhoorns van je gegeten, om het zo maar te zeggen.’ Mijn vader koopt altijd de eekhoorns van Katniss. Voor zover ik weet raakt Katniss ze altijd precies in het hoofd. ‘Coach ons maar gewoon samen,’ zegt Katniss tegen Haymitch. Ik knik instemmend. Zou ben ik weer vaak in de buurt van Katniss. Een fijn vooruitzicht. ‘Goed dan,’ zegt Haymitch. ‘Vertel maar eens wat jullie allemaal kunnen.’ Ik besluit dat als ik Katniss wil helpen om een goede kans te maken in de arena, ik ervoor moet zorgen dat Haymitch vooral gericht is op haar sterke punten en niet op de mijne. ‘Ik kan helemaal niets,’ zeg ik dan ook zonder zielig te klinken. ‘Tenzij broodbakken meetelt.’ ‘Nee helaas,’ reageert Haymitch. Hierna richt hij zich op Katniss. Precies volgens plan. ‘Katniss. Ik weet al dat je met een mes overweg kunt,’ zegt hij. ‘Niet echt, hoor,’ antwoord Katniss. ‘Maar ik kan wel jagen met pijl en boog.’ ‘En ben je daar goed in?,’ vraagt Haymitch. Katniss lijkt hierover nat te moeten denken. Terwijl zelfs ik weet dat ze perfect kan schieten. Het is niet makkelijk om een eekhoorn in het hoofd te raken. ‘Redelijk,’ zegt ze uiteindelijk. Ik besluit in te grijpen, want Katniss doet nu alsof ze een beetje kan boogschieten terwijl ze gewoon een expert is. ‘Ze is fantastisch,’ zeg ik. ‘Mijn vader koopt haar eekhoorns. Dan zegt hij altijd dat de pijlen nooit door het lijf gaan. Ze raakt ze allemaal in het oog. Net als de konijnen die ze aan de slager verkoopt. Ze kan zelfs herten neerschieten. Ik noem alle dingen die ik weet en heb gehoord van haar schietkunsten. Katniss kijkt me aan met een wantrouwende blik. ‘Waar ben je mee bezig?,’ vraagt ze. ‘Waar ik mee bezig ben?,’ antwoord ik. Als hij je wil helpen, moet hij wel weten wat je kunt. Je moet jezelf niet onderschatten.’ Ik hoop op deze manier de aandacht van Haymitch vooral op katniss gericht is, maar dat gaat mis. ‘En jij dan?,’ snauwt Katniss. ‘Ik heb je gezien op de markt. Jij tilt zo een zak van vijfenveertig kilo op. Zeg dat maar tegen hem. Dat is niet niets.’ Het is waar wat ze zegt. Maar het verbaast me tegelijkertijd ook dat het haar is opgevallen. Ik probeer de aandacht weer naar haar te krijgen. ‘Ja, en ik weet zeker dat de arena straks vol ligt met zakken meel die ik naar mensen kan gooien,’ zeg ik schamper. ‘Het is niet hetzelfde als met een wapen omgaan. Dat weet jij ook wel.’ Ik merk dat ik harder begin te praten. Ik snap niet waarom Katniss een compliment niet gewoon kan accepteren zoals ieder ander mens. ‘Hij kan worstelen,’ begint ze nu. ‘Hij is vorig jaar tweede geworden bij de schoolkampioenschappen, net achter zijn broer.’ Ook dat is waar. Ik worstel al sinds ik kan lopen. Ik oefen vaak met mijn broer Karl. Ik stond vorig jaar inderdaad tegen hem in de finale. Toen zelfs de grotere jongens uit de hogere klassen, zoals Gale, er al uit lagen. Maar van mijn 2 jaar oudere broer kon ik het niet winnen. Maar nu verlegt Katniss de aandacht weer naar mij. Ik snap niet waarom ze dat doet. Aan de toon van haar stem te horen doet ze het niet om aardig te zijn. ‘Wat heb ik daar nou aan?,’ antwoord ik geïrriteerd. ‘Heb jij ooit iemand zijn tegenstander dood zien worstelen?’ ‘Er word ook altijd man tegen man gevochten,’ werpt Katniss tegen. ‘Je hoeft alleen maar ergens een mes vandaan te halen, dan maak je in ieder geval een kans. Als ik verrast word, ben ik er geweest!’ ‘Maar dat word je niet!,’ zeg ik nu nog harder. Jij gaat ergens in een boom rauwe eekhoorns zitten eten terwijl je iedereen om de beurt met een pijl omlegt. Weet je wat mijn moeder tegen me zei toen ze afscheid van me kwam nemen? Ik dacht dat ze me wilde opbeuren, want ze zei dat District 12 misschien eindelijk een winnaar zou hebben. Toen besefte ik dat ze het niet over mij had, maar over jou! Terwijl ik het zeg besef ik dat het me zo niet lukt om de aandacht op Katniss gericht te houden. ‘Welnee, ze bedoelde jou,’ zegt Katniss. ‘Ze zei: “Ze is een taaie dat, kind.” Zé,’ zeg ik. Katniss is hier eventjes stil van. En ze natwoord opeens met een veel zachtere stem. ‘Maar alleen om dat iemand me heeft geholpen.’ Ik weet wat ze bedoeld. Ik denk weer terug aan die dag 5 jaar geleden. Toen ik haar het brood toewierp. ‘Maar ik wil hier met Haymitch erbij niet die herinnering naar boven halen. ‘Jij wordt in de arena heus wel geholpen door mensen. Ze zullen elkaar verdringen om je te mogen sponsoren.’ Ik weet haast wel zeker dat ik de waarheid spreek. Katniss ziet er immers prachtig uit. ‘Dat geld net zo goed voor jou,’ antwoord ze. Terwijl ik er toch lang niet zo leuk uitzie als zij. Ik rol met mijn ogen naar Haymitch. ‘Ze heeft geen flauw benul. Van de indruk die ze kan maken.’ Zeg ik tegen hem. Hierna richt ik me op het hout van de tafel. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Haymitch heeft stil naar onze woordenwisseling geluisterd en zegt nu een tijdje niks. ‘Zo, goed. Zo, zo, zo.’ Begint hij. ‘Katniss, het is absoluut niet zeker dat er pijlen en bogen in de arena zullen zijn, maar tijdens je privésessie met de Spelmakers moet je laten zien wat je kunt. Toe die tijd blijf je uit de buurt van alles wat met boogschieten te maken heeft. Ben je goed in vallen zetten?’ ‘Ik ken een paar basisstrikken,’ antwoord Katniss. ‘Dat kan van betekenis zijn als het op eten aankomt,’ zegt Haymitch. Dan richt hij zich tot mij. ‘En Peeta, ze heeft gelijk, in de arena is het wel degelijk van belang of je sterk bent. Heel vaak maakt fysieke kracht net het verschil voor een deelnemer. In het Trainingscentrum hebben ze ook gewichten, maar je moet niet laten zien hoeveel je kan tillen waar de andere tributen bij zijn. Het plan is voor jullie allebei hetzelfde. Jullie gaan naar de groepstraining. Gebruik die tijd om iets te leren wat je nog niet kunt. Speerwerpen. Knuppelzwaaien. Een degelijke knoop leggen. Pas bij je privésessie laat je zien waar je echt goed in bent. Ben ik duidelijk?’ vraagt Haymitch. Ik knik net zoals Katniss. ‘Nog één ding,’ zegt Haymitch. ‘Ik wil Dat jullie in het openbaar geen minuut van elkaars zijde wijken. Ik begin te protesteren en Katniss ook. Op dit moment heb ik geen zin om de hele dag met Katniss op te trekken. Ze is vandaag erg vijandig naar mij toe. Ook lijkt het me niet handig om de hele dag alles samen te doen, omdat we beide verschillende talenten hebben waar aan gewerkt moet worden. Maar we hebben nog geen vijf seconden geprotesteerd wanneer Haymitch met zijn vlakke hand op de tafel slaat. ‘Geen minuut! Hier wordt niet over gediscussieerd! Jullie zouden doen wat ik zei! Jullie doen alles samen en je doet alsof je elkaar aardig vindt. En nu wegwezen. Om tien uur staat Effie klaar om jullie naar de lift te brengen.’

Katniss ziet er erg ontevreden uit en loopt boos naar haar kamer. Ik hoor hoe ze de deur van haar kamer dichtslaat. Ik loop ook naar mijn kamer. Ik zelf ben ook niet heel blij. Normaal zou ik het erg leuk vinden om een hele dag met Katniss op te mogen trekken, maar met het humeur dat Katniss momenteel heeft zal het geen leuke dag worden. Ik vraag me af waarom Katniss zo vijandig deed toen ik haar schietkunsten prees. Ik deed het zodat Haymitch wist wat ze kon en daarop in kon spelen. Het enige positieve aan deze ochtend is het feit dat Katniss toch meer over mij leek te weten dan ik dacht. Zou ze toch af en toe haar oog op mij laten vallen?

Wanneer het bijna 10 uur is loop ik naar de lift. Effie staat daar al klaar. Dat verbaasd me niet. We wachten nog even op Katniss. Katniss en ik stappen de lift in. Deze zal ons naar de trainingszalen brengen die onder de begane grond liggen. Wanneer de lift zich opent zie ik voor het eerst de trainingsruimte. Het is een gigantische sportzaal. Ik zie meerdere stormbanen, gewichten en alle soorten traditionele wapens die je maar kan bedenken. Het is nog niet helemaal tien uur, maar alle andere tributen zijn er al. Ze staan in een kring. Iedereen heeft zijn of haar districtnummer op hun shirt staan. Katniss en ik krijgen allebei een “12” op onze rug gespeld. Eerst luisteren we naar de instructies van Atala. Zij is de hoofdtrainster. Ze legt ons het trainingsschema uit. Op vaste plekken bevinden zich specialisten die expert zijn in minstens één overlevingstechniek of vorm van strijd. We mogen zelf bepalen naar welk onderdeel we gaan. Je mag niet vechten met een andere tribuut. Ook niet om te oefenen. Als je tegen iemand wil vechten om te oefenen kun je een specialist vragen of je met één van zijn of haar assistenten mag trainen. Hierna leest Atale de lijst met de verschillende onderdelen op. Tijdens de uitleg van onze hoofdtrainster neem ik de tijd om de andere tributen te bekijken. Ik ben groter en gespierder dan veel andere tributen. Al zijn de jongens van de districten 1, 2, 4, en 11 wel groter dan dat ik ben. Dat verbaasd me niet. District 1, 2 en 4 leveren vaak vrijwilligers. Deze zijn vaak groot en sterk. En niet te vergeten ook nog zeer dodelijk. Ze hebben waarschijnlijk ook al veel ervaring met wapens, omdat ze in speciale academies in hun districten trainen voor deze spelen. Dit is officieel niet toegestaan, maar niemand doet er wat tegen. Net zoals niemand wat tegen de zwarte markt doet in District 12. Deze tributen worden vaak “beroepstributen” of “beroeps” genoemd.

Wanneer Atala klaar is met haar uitleg lopen ze naar de meest indrukwekkendste wapens en hanteren deze zonder moeite. Ze hebben overduidelijk al vaker met deze wapens geoefend. Katniss lijkt geen aanstalten te maken om naar een bepaalde oefening te lopen. Ze kijkt nog steeds naar de beroepstributen. Dus stoot ik haar aan. Ze lijkt ervan te schrikken. ‘Waar wil je beginnen?’ vraag ik. Ok probeer me aan de afspraak met Haymitch te houden en dus niet van Katniss’ zijde te wijken. Katniss kijkt even om zich heen. ‘We kunnen wel wat knopen leggen,’ zegt ze. ‘Helemaal mee eens,’ zeg ik. Wie weet waarvoor dat nog weleens handig kan zijn. Er is nog niemand bij de werkplek van het knopenleggen. De leraar vraagt wat wij al met knopen kunnen en Katniss verteld dat ze iets van strikken weet. De leraar laat ons zien hoe je met touw eenvoudig een val kan maken waarmee je iemand met een been aan een boom laat bungelen. Op een scherm zie je hoe dat eruit ziet. Mij lijkt het een nuttige val. Iemand die erin komt zal daarna makkelijk te overmeesteren zijn. Na een uur kunnen Katniss en ik beide deze val zelfstandig in elkaar zetten. Katniss was hier duidelijk beter in dan ik. Hierna besluiten we naar het camouflageonderdeel te gaan. Hier leer je jezelf te laten verdwijnen door jezelf precies zo te kleuren als je omgeving. Dit kun je doen door jezelf te verven. Of door dekmantels te vlechten van bladeren en planten en deze over je heen te leggen. Ik vindt het onderdeel erg leuk en ben er ook erg goed in. Vooral het verven gaat goed. De camouflage-specialist prijst mijn werk keer opkeer. Ik heb genoeg kunnen oefenen met verven, want ik mocht van mijn vader altijd de taarten versieren met glazuur. Toen ik er goed in bleek te zijn, werd het één van mijn vaste taken in de bakkerij. Ik besluit Katniss te vertellen waarom ik er zo goed in ben om zo een gesprek op gang te brengen. Haymitch zei dat we moesten doen alsof we elkaar aardig vinden en ik praat graag met Katniss. ‘ik doe de taarten,’ vertel ik haar. ‘De taarten?’ vraagt ze verbaasd. Ik merk dat ze naar de beroepstributen keek. ‘Thuis,’ vertel ik. ‘De geglaceerde, voor de bakkerij.’ Katniss bekijkt mijn resultaat aandachtig. ‘Fantastisch,’ zegt ze sarcastisch. ‘Jammer dat je niemand dood kunt glazuren.’ Haar humeur is nog steeds slecht. Ik probeer de sfeer wat luchtiger te maken. ‘Doe nou maar niet zo laatdunkend. Je weet nooi wat je in de arena tegen komt. Stel nou dat het een gigantische taart os…’ begin ik. Maar Katniss onderbreekt mij. ‘Stel nou dat we eens verdergingen,’ zegt ze bits. En zo gaat het de hele tijd door in de drie dagen die we trainen. We leren allerlei nieuwe dingen. Vuur maken- waar ik goed in ben-, messen werpen-waar ik niet in uitblink- en schuilplaatsen maken. Wanneer we bij het onderdeel “hand-to-hand combat” aankomen kan ik eindelijk wat indruk maken op de andere tributen. De specialist bekijkt hoe ik zijn assistent tegen de grond werk. Hij is zeer tevreden, maar vertelt ook dat ik niet alleen moet vechten volgens de worstelregels. ‘In de arena zijn geen regels,’ vertelt de specialist. ‘Dus gebruik je vuisten meer en wees niet bang om je vingers in de ogen of hals van je tegenstander te steken. En hou je handen altijd hoog om je gezicht te beschermen.’ Ik neem zijn advies ter harte en al snel win ik het gevecht tegen drie van zijn assistenten. Ik zie hoe een aantal tributen naar mij kijken. Zelfs een paar van de beroeps lijken mijn vechten indrukwekkend te vinden. Ik hou het gevechtsonderdeel goed in de gaten en zie dat de jongens uit district 2, 5 een 11 ook erg goed zijn in ongewapend vechten. Iets om rekening mee te houden. Katniss blinkt juist weer uit in de eetbareplantentest. Door alle jaren die ze in het bos heeft doorgebracht weet ze goed welke planten je kunt eten en welke niet. Wanneer ik de test doe merk ik dat ik me al gauw zou vergissen en iets giftigs zou eten.

De Spelmakers houden de tributen elke dag in de gaten. Een groep mannen en vrouwen in paarse gewaden zitten op een hoge tribune naar ons te kijken. Tijdens de lunch lopen ze naar een aantal onderdelen om de resultaten van de tributen met de specialisten te bespreken. De lunch eten we in de eetzaal naast de sportzaal. De sfeer tijdens het eten is ongemakkelijk. Wanneer we aan het trainen zijn valt het niet zo op dat we niet met elkaar praten. Maar tijdens het eten moeten we toch echt een gesprek zien te voeren als we willen dat de mensen denken dat we elkaar aardig vinden. Van mijn kant is dat niet moeilijk, omdat ik Katniss echt aardig vind. Maar Katniss is nog steeds bot en kortaf tegenover mij. Wanneer we samen eten zie ik dat in het broodmandje, dat in het midden van onze tafel staat, niet alleen het verfijnde brood uit het Capitool zit, maar ook brood uit de verschillende districten. Ik kiep het mandje om en laat het aan Katniss zien. Ik laat het groenige brood in de vorm van een vis zien. Dat komt uit District 4 waar visserij het algemene beroep is. Daarna laat ik het halvemaansbrood met zaden erop zien. Ik vertel dat deze uit District 11 komt. ‘Zo zie je maar weer,’ beëindig ik mijn les over brood. ‘Je weet wel veel’ zegt Katniss. ‘Alleen over brood,’ antwoord ik. ‘Oké, nu lachen alsof ik iets grappigs heb gezegd.’ We lachen samen en het klinkt behoorlijk overtuigend. Hierdoor wordt er naar ons gekeken, maar we negeren alle blikken. ‘Goed, ik blijf vriendelijk glimlachen terwijl jij doorpraat,’ zeg ik tegen Katniss. Zo proberen we ons te houden aan de opdracht die Haymitch ons heeft gegeven. Ik weet niet waarom hij wil dat we ons als vrienden voordoen, maar Haymitch doet niets zonder een goede reden dus houden we ons aan de afspraak. ‘Heb ik je weleens verteld over die keer dat ik ben achtervolgd door een beer?’ vraagt ze. ‘Nee,’ zeg ik. ‘Maar het klinkt boeiend.’ Katniss begint te vertellen over hoe ze toen ze 14 was ruzie kreeg met een zwarte beer, omdat ze beiden dachten recht te hebben op een bijenkorf. De beer zat haar achterna totdat ze een boom in klom en vanuit die plek een aantal pijlen op hem schoot. Het is een interessant en grappig verhaal en ik luister dan ook geboeid totdat de lunch voorbij is en we weer verder gaan met trainen.

Op de tweede dag, wanneer we bezig zijn met het speerwerpen, zie ik hoe het twaalfjarige meisje uit District 11 ons in de gaten houdt. Ik kan me nog herinneren dat ze “Rue” werd genoemd toen we naar de trekking in haar district keken in de trein. Ik zie hoe Katniss haar speer werpt. Ze kan beter mikken dan ik, maar ik gooi de speer verder. ‘Volgens mij worden we in de gaten gehouden,’ fluister ik tegen haar. Ik zie hoe Katniss om haar heen kijkt en ook ziet dat het meisje naar ons kijkt. Ik gooi nu mijn speer. ‘Ik geloof dat ze Rue heet’ zeg ik zachtjes tegen Katniss. ‘En wat moeten wij met haar?’ vraagt katniss op een botte manier. ‘Niets,’ antwoord ik. ‘Ik houd gewoon het gesprek gaande.’ Hoewel Katniss mij niet uit kan staan, wil ik haar nog steeds beter leren kennen en meer met haar praten. Terwijl we van onderdeel naar onderdeel gaan, zie ik dat het meisje ons en andere tributen vaker in de gaten houd. Misschien heeft haar mentor haar opdracht gegeven om van iedereen de kwaliteiten te weten te komen. Wanneer we ’s ochtends aan het ontbijt zitten of ’s avonds aan het diner, vragen Haymitch en Effie ons de oren van het hoofd over onze activiteiten van die dag. Ze vragen wat we hebben gedaan, wie naar ons keek en wat we van de andere tributen te weten zijn gekomen. Ze lijken vastbesloten te zijn ons zo goed mogelijk voor te bereiden. Iets wat ik kan waarderen. Ik luister dan ook geduldig naar de aanwijzingen die ik van hen krijg. Vooral naar de aanwijzingen van Haymitch. Ik merk dat Katniss iets minder blij is met alle vragen en aanwijzingen. Ik moet ook eerlijk toegeven dat, wanneer Haymitch ons op de tweede avond tot middernacht wakker houd met aanwijzingen over de training en dingen die altijd vast terugkeren in de arena, ik doodmoe ben wanneer we eindelijk naar bed mogen. Terwijl ik met Katniss over de gang loop zeg ik: ‘Iemand zou Haymitch wat alcohol moeten geven.’ Even lijkt Katniss het grappig te vinden, maar haar gezicht wordt daarna gelijk weer serieus. ‘Niet doen,’ zegt ze. ‘Laten we elkaar niet voor de gek houden als er niemand bij is.’ Ik tol om van de slaap en besluit geen aandacht te besteden aan Katniss’gedrag. ‘Best Katniss zeg ik dan ook. De volgende dag praten we niet met elkaar behalve wanneer er andere tributen in de buurt zijn.

De derde trainingsdag wordt er alleen maar tot aan de lunch getraind. Daarna wordt iedereen tijdens de lunch weggeroepen om een privésessie te houden voor de spelmakers. Aan de hand van deze sessie wordt je beoordeeld. District 12 staat zoals altijd als laatst op het lijstje om weggeroepen te worden. Katniss en ik blijven in de eetzaal wachten op onze beurt. Wanneer Rue weggaat voor haar sessie zijn we alleen. We zeggen niks tegen elkaar. Na 10 minuten wordt ik opgehaald. ‘Denk aan wat Haymitch zei over dat je sowieso de gewichten moet gooien.’ Ik had niet verwacht nog wat aardigs van Katniss te horen. Ik glimlach. ‘Bedankt. Ik zal het doen,’ zeg ik. ‘En jij… recht schieten, hé.’ Ze knikt en daarna verdwijn in de trainingsruimte in. Wanneer ik daar binnenkom ben ik gelijk teleurgesteld. De Spelmakers, die op het podium zitten, lijken totaal geen zin meer te hebben in het beoordelen van tributen. Sommige zijn al dronken en wanneer ik binnenloop zijn ze een lied aan het zingen dat ik niet ken. Wanneer ze mij zien houden ze er mee op. Sommige Spelmakers lijken ook echt te kijken naar wat ik ga doen. Ik loop naar de gewichten. Deze zijn rond met een handvat eraan zodat je ze van je af kan gooien. Ik besluit met een laag gewicht te beginnen en dan steeds een hoger gewicht van me af te gooien. Ik begin daarom met het gewicht van 30 kilo. Ik til hem op mijn schouder en duw hem dan met beide handen zo hard mogelijk van me af. Ik heb een tribuut gezien die ze niet zo gooide en die had de hele dag nog last van zijn arm. Het gewicht komt vele meters verder weer op de grond terecht. Hierna gooi ik een gewicht dat tien kilo zwaarder is. Ook deze komt ver van mij pas weer neer en zo gaat het door. Wanneer ik aan een gewicht van 70 kilo begin wordt het gooien moeizamer en komen de gewichten niet zo ver meer wanneer ik deze gooi. Wanneer ik het laatste gewicht pak, eentje van meer dan honderd kilo, weet ik deze nog wel tot op mijn schouder te tillen, maar laat ik hem meer vallen dan dat ik hem van me af gooi. Hij komt vlak voor mijn voet neer. Iets wat zwaarder is dan dat kan ik niet op tillen. Maar ik heb mijn tijd van 10 minuten nog niet vol gemaakt. Ik besluit daarom naar het camouflageonderdeel te gaan. Daar vlecht ik een dekmantel van bladeren, waardoor ik helemaal verander in een hoopje bladeren en niemand me meer kan zien. Ik zie dat de Spelmakers die op mij gelet hebben de onoplettende Spelmaker aanwijzen waar ik ben, omdat zei mij niet van de bladeren, die op de bodem van het camouflageonderdeel liggen, kunnen onderscheiden. Dan krijg ik te horen dat ik mag gaan. Terwijl ik vanaf de trainingszaal naar de lift loop bedenk ik me dat het geeneens zo slecht ging. Tenminste als je rekening houd met de verdeelde aandacht van de Spelmakers. Ik hoop dat ze bij Katniss beter op letten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.