FanFic.nl

Nobody's Life

37: Wat er gebeurde met Larxene

De laatste keer dat ik in Agrabah was, had ik Larxene opgesloten in de Grot der Wonderen. Dat was wel een tijdje geleden, en mijn acties zorgde voor veel onrust in de organisatie. Maar het was het waard, ondanks dat ik op mijn beurt opgesloten werd in de Onderwereld.

---

"Ugh, waarom moet ik nou weer op een missie met JOU?! Deze missie was al erg genoeg zonder baby erbij, maar nu ben ik het echt zat!"

Mijn rechteroog trok, en ik moest mijn best doen rustig te blijven. Ik was op een missie in Agrabah met iemand die niets anders kon dan anderen beledigen: Larxene.

"En dan ook nog naar Agrabah!" ging ze verder. "Mijn dag kan niet slechter worden, ik zeg het je!"

Dat denk ik toch wel, dacht ik bij mezelf. Ik had Vexens boeken van onderzoek naar de werelden namelijk gelezen, en vooral het boek over Agrabah. En daar stonden een aantal hele interessante dingen tussen...

"Kom mee, Larxene," zei ik terwijl ik mijn haat probeerde te verbergen. "We moeten Heartless uitroeien in de Grot der Wonderen."

"Dat weet ik zelf ook wel!" snauwde Larxene. "Ga aan de kant, baby. IK leid de weg wel!"

Ik klemde mijn kiezen op elkaar terwijl ik mezelf aan de kant liet duwen. Het was nu niet lang meer... Organization XIII zou eindelijk verlost zijn van dit schepsel.

Larxene en ik begonnen meteen met het uitroeien van Heartless toen we de Grot der Wonderen binnenliepen. Ik had mijn zilveren zwaard, de Masamune, al opgeroepen. Larxene gooide haar onder stroom staande mesjes recht in de harteloze wezens, en zij vielen meteen dood neer.

Ik rende naar een andere Heartless en hief mijn Masamune, maar voordat ik de klap kon uitdelen voelde ik een schok door mijn lichaam gaan en viel ik op de grond.

"Die Heartless is van mij, baby," grinnikte Larxene. "Bliksem!"

De Heartless werd ingeslagen door de bliksem en verdween in het niets. Ik kwam voorzichtig overeind. Dat was een pijnlijke schok. Ik keek naar mijn linkerarm en zag dat de stroom daar naar binnen was gegaan: een kleine, rode plek waar rook vanaf kwam. Grommend keek ik naar Larxene wie verder de grot in was gegaan.

We waren dichtbij.

Een kleine grijns verscheen op mijn gezicht toen ik een gouden beeld van een aap zag staan. De aap had een duivelse glimlach op zijn gezicht, en op zijn handen lag een schitterende robijn. Ik keek naar Larxene wie het ook zag. Haar ogen glommen even.

"Dat is een mooie edelsteen," zei ik langzaam. "Maar je kunt hem maar beter niet pakken."

"Wie zegt dat ik hem wil pakken?" snauwde Larxene.

"Goed zo," zei ik met een glimlach. "Het is misschien de grootste, mooiste robijn van alle werelden, je moet nooit dingen stelen."

"Ik zie er anders geen naam op staan," antwoordde Larxene snel.

Mijn glimlach werd breder. "Je moet er gewoon van afblijven, Larxene. Je zou misschien de rijkste Nobody worden van het kasteel, je moet gewoon niet aan spullen komen waarvan je niet--"

"Genoeg!" Larxene duwde me weer opzij, maar ik grijnsde alleen maar. "Het interesseert me niet wat jij zegt, Altix. Ik zal je laten zien wat er gebeurt met spullen die niemand opeist!"

Ze rende naar de gouden aap en griste de reusachtige robijn uit zijn handen. Mijn ogen werden groot en mijn grijns werd net zo breed als die van de gouden aap. Larxene lachte spottend.

"Ha! Marluxia zal wel opkijken als ik terugkom met deze robijn!" grinnikte ze. "Kom mee, baby. We moeten verder!"

Maar nog voordat Larxene een stap kon zetten, smolt de robijn in haar handen. Gillend liet ze het op de grond vallen, en de hele grot begon te schudden.

"Wat gebeurt er?!" schreeuwde Larxene kwaad.

"Nou, Larxene," begon ik grijnzend, "het lijkt erop dat je iets... Verkeerds gedaan hebt."

Ik pakte mijn Masamune en sloeg Larxene met de botte kant bewusteloos. De grot begon in te storten, en ik ging zo snel als ik kon TNK.

---

Zuchtend rolde ik mijn mouw op en keek ik nog een keer naar de verbrande plek waar Larxene mij toen mee aan de kant had geduwd om een Heartless te vermoorden. Larxene had nooit uit die grot mogen komen...

Zexion maakte me wakker uit mijn gedachten.

"De laatste keer dat ik hier was," zei hij, en het leek even of hij mijn gedachten kon lezen, "haalde ik een bepaald lid van de organisatie uit een grot."

Ik schrok. Ik was vergeten dat Zexion degene was geweest die Larxene uit de grot had gered.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.