FanFic.nl

Nobody's Life

42: De wreedheid van de organisatie

Saïx, Zexion en Xemnas waren in de Grey Area verschenen. Mijn hart leek een slag over te slaan, maar ik vertelde mezelf dat ik niet bang kon blijven voor een nutteloze leider als hij. Dat zogenaamde hoofd van de Organization wie zijn tijd verspilt aan in de Chamber of Repose zitten en zijn verlangen uiten naar een hartvormige maan.

En toch, zodra hij in mijn richting keek, kon ik niets anders doen dan meteen mijn ogen naar de grond richten.

"Sorry dat het zo lang duurde, Altix," zei Zexion. "Ik heb Saïx alle details gegeven van onze missie."

"Dat is mooi," zei ik zonder op te kijken. "Is het nu tijd voor onze volgende missie?"

"Oh ja, over de volgende missie gesproken," zei Saïx plots met een duistere stem. "We zijn tot de conclusie gekomen dat een andere missiepartner beter is voor jou."

Mijn ogen werden groot en deze keer keek ik wél op. Ik kon meteen zien aan de manier waarop iedereen naar me keek wat ze hadden bedacht. Ik maakte een kort moment oogcontact met Xemnas en ik begreep wat er gaande was. Maar dit konden ze niet maken. Ik viel stil.

"Dat klopt," zei Xemnas langzaam, zoals gewoonlijk. "De volgende missie is belangrijk voor je persoonlijke ontwikkeling als lid van Organization XIII. En ik zal je daarbij helpen."

"D-dit ga je niet menen," zei ik met een lichte trilling in mijn stem.

Lexaeus keek verbaasd op toen hij dat hoorde.

"Het spijt me, Altix," zei Zexion op een toon waaruit duidelijk bleek dat het hem helemaal niet speet. "De Superior kwam zelf met idee."

"Jullie hebben elkaar dus niet onder vier ogen gesproken, maar onder zes," mompelde ik kwaad.

"Het is ook maar een uitdrukking," reageerde Zexion schouderophalend.

"We verspillen onze tijd," onderbrak Xemnas ons. "Altix. Het is tijd om te gaan. In Twilight Town zijn genoeg Heartless verschenen om te vernietigen."

Ik stond op. "Laten we dan maar opschieten," mompelde ik.

"Kijk me aan als je tegen me spreekt," zei Xemnas duister, en ik kon gewoon aan zijn stem horen dat hij breed aan het grijnzen was.

"Je hebt een ziek gevoel voor humor," gromde ik zonder op te kijken.

Xemnas kon niets anders doen dan grinniken en ook Saïx leek het erg grappig te vinden. Zexion keek een andere kant op, maar ook op zijn gezicht stond een glimlach. Ik voelde me machteloos in deze organisatie vol harteloze, wrede mensen. Er was werkelijk niemand die ik kon vertrouwen. Niemand had respect voor die ene, ware emotie die ik nog had. Sterker nog, iedereen maakte misbruik van mijn situatie. Ze maakte misbruik van het feit dat ik me niets kon herinneren van voordat ik een Nobody werd, en dat de enige emotie die ik nog kon voelen angst was. En het ergste: ik wist niet waarom. Deden ze dit allemaal alleen om zichzelf te vermaken? Wat was ik, een pop aan touwtjes?

Maar ik kon niets doen. Zo lang ik in deze organisatie zat, was er niets dat ik kon doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.