FanFic.nl

healing in the past,

Not a good start

Ze hoorde een deur open gaan. Ruw werd ze naar binnen geduwd, en uiteindelijk op een stoel geduwd.
'Jongens. Wat heeft dit te betekenen?'
'Vader. Alstublieft, kan dit later?'
De smeekende toon in Rob zijn stem zou bijna amusant geweest zijn, mocht die zelfde stem haar enkele ogenblikken niet bedreigd had met een levensgrote barbecue, met haar als hoofdgerecht.
'Ze verkoos deze outfit?' Riep de razende stem. 'Ze verkoos deze outfit, en dus word ze maar op haar wenken bediend? Twee zonen van het trotse geslacht McGregor, die zich gedragen als de kamermeisjes van een verdomde Sassenach!'
Wat een broek al niet teweeg kan brengen. Ze zien de outfit en meteen leek iedereen vergeten te zijn waarom ze hier nu eigenlijk waren. McGregor senior ging genadeloos verder met zijn zoons te wijzen op hun fouten. Het beeld danste haast voor haar ogen. De vader die in zijn woede bijna op een hartaanval aan het stevenen was, de zonen die beide plots erg veel interesse hadden in het topje van hun laars. Cat kon een glimlach amper onderdrukken.
'Van Hadley had ik dit nog verwacht. Hij is er idioot genoeg voor. Maar jij Rob! Jij had als oudste toch echt wel beter moeten weten!'
Werkelijk, deze familie was een en al warme gevoelens voor elkaar. Je zou bijna huilen van ontroering.
'We schelen tien minuten, vader. In wijsheid stelt dit niet veel voor.'
Niemand leek in te gaan tegen Hadley zijn opmerking. Senior en Rob gingen verder met hun discussie. Tot een nieuwe stem het woord nam.
'Niet dat ik me in familie situatie 's wil mengen. Maar waren we hier niet om het meisje te ondervragen?'
En daar ging haar geluk. Een grote hand trok haar blinddoek weg. Na zo lang in het donker duurde het enkele ogenblikken voor ze eindelijk een klaar beeld kreeg van haar ondervragers. De tweeling had plaats genomen achter de man van wie ze aannam dat het MacGregor senior was. Die stond op zijn beurt achter een hoge en rijkelijk versierde stoel waar een tweede man in zat. Zelf een blinde kon de familiale banden tussen de vier mannen zien, de zelfde hoge jukbeenderen. De zelfde licht getinte huid, de zelfde hazelnootkleurige ogen. Maar in die ogen zag ze het enige verschil. Zelf enkele ogenblikken geleden, toen haar eigen leven bedreigd werd door de twee, dan nog had ze een glimp kunnen zien van hun ware karakter. Twee vrolijke jongens die wel luid konden blaffen, maar ze zouden haar alleen iets aandoen mocht haar schuld werkelijk bewezen zijn. MacGregor senior daarentegen, die bekeek haar met zo veel haat dat ze het kon voelen. Die zou er niet voor terugdeinzen om de brandstapel met zijn eigen handen aan te steken. Haar geluk dat deze man niet de gene was die de beslissingen was. Dat was overduidelijk de man in de stoel. Cat kon raden dat dit de oom was van de tweeling, de oudere broer die alle macht geërfd had.
'Zozo, Catherine Cooper. Ik moet toegeven, jongedame. Jouw komst heeft voor behoorlijk wat opschudding gezorgd in mijn huis.'
'Mijnheer, het was nooit mijn bedoeling om u in problemen te brengen.' Antwoorde ze onschuldig. 'Als ik u in de weg loop, dan wil ik best vanavond nog vertrekken.'
Hadley hield geschrokken zijn adem in, als tegengewicht ging Rob zijn mond bijna tot op de grond van verbazing. De man in de stoel staarde haar strak aan. Meteen had Cat spijt van haar gevate antwoord. Ze had moeten weten dat ze hen hiermee tegen te schenen zou trappen. Maar dan, tot haar eigen verbazing, gooide de man zijn hoofd in zijn nek en begon hartelijk te lachen.
'Hadley had me al gewaarschuwd voor jouw scherpe tong. Ik dacht altijd dat hij overdreef, maar blijkbaar heeft hij zijn beschrijving nog beschaafd gehouden.'
Cat haalde haar schouders op.
'Wat kan ik zeggen? Ik probeer altijd aan mensen hun verwachtingen te voldoen.'
'Dat zie ik inderdaad.' Hikte hij vrolijk.
De man had enkele ogenblikken nodig om te bekomen, dit duidelijk tot grote ergernis van zijn broer.
'Goed om te weten dat je de jonge dame zo amusant vind. Maar wat ik vooral zou willen weten is waarom ze alleen rondzwierf in dat gevaarlijke gebied.'
'Dat heb ik al meerdere keren aan uw zoon verteld.'
'We kennen de leugens die je hem verteld hebt. Maar zelf die idioot van een zoon van mij, had meteen door dat dit leugens waren.'
'Bent u altijd zo charmant als het over uw eigen vlees en bloed?'
Een onschuldige wedervraag waarmee ze wat tijd hoopte te winnen. De man hapte in het aas.
'Ik zou niet weten waarom mijn familieleven jou aangaat.'
'U denkt het recht te hebben op ieder detail uit mijn privé leven. Het lijkt me niet meer dan eerlijk dat ik enkele vragen terug mag stellen.'
De mannen staarden haar verbijsterd aan.
'Ben je nu gewoon dom, of arrogant. Ik ben het die hier de vragen stelt...'
'Werkelijk? En ik die dacht dat het uw broer was die hier de baas was.'
'Jij kleine...'
De oudere broer hief zijn hand op, voor de man naar haar toe kon lopen.
'Ze heeft een punt. Ik waardeer je hulp echt wel. Maar misschien is het beter dat je de kamer verlaat.'
'Wat? Robert dit meen je niet. Dit gaat ook mij aan.'
'Net daarom. Als het over dit soort zaken gaat, dan kan jij nogal emotioneel reageren, Coll. Ik zou niet willen dat je de jonge dame afschrikt.'
Werkelijk? Hoe galant.
Coll leek te bedenken of hij alsnog bezwaar kon maken. Maar met een blik legde Robert Senior hem het zwijgen op.
'Wij zijn nog niet klaar met elkaar.' Siste hij naar Cat, toen hij langs haar liep.
Een bedreiging dat Cat serieuzer nam dan al dat geschreeuw samen.

Reacties: