FanFic.nl

Emo(tion)

Hoofdstuk 7.

"Scarlett wacht effe!" Roept Brad. Scarlett is op het randje van de fontein gaan zitten. "Wat wil je? Zo te zien ben je er snel overheen." Zegt ze. Brad is naast haar komen zitten. "Natuurlijk niet, ik hou alleen van jou! Ze kwam ineens dichterbij en probeerde me te zoenen... en we hadden een paar biertjes enzo..." "Tuurlijk! Je laat het ook nooit he?! Waarom moet je altijd elke avond dronken zijn? Als jij niet zo vaak aan jezelf had gedacht, waren we misschien nog samen geweest." Zegt ze. Het is donker, maar Brad kan een traan over haar wang zien lopen. "Jij bent de gene die vreemd ging!" Roept Brad. Scarlett wil weglopen maar Brad houd haar tegen. "Scar..." Begint hij. "Nee Brad, het heeft geen zin meer... Ik had je de afgelopen weken hard nodig, maar je was er niet... m'n moeder heeft borstkanker Brad... Ik had je nodig, en alles wat jij deed was drinken!" Huilt ze. Shit, dit wist hij niet. Hij is een klootzak, hij verdient Scarlett niet eens. "Het spijt me zo erg... Ik wist niet dat je moeder..." zegt hij medelevend. "Het maakt niet meer uit Brad... je was er niet voor me, en ik ben er klaar mee." Ze veegt een traan weg met haar mouw. Het blijft een tijdje stil. "Was Duncan er wel voor je?" Vraagt hij voorzichtig. "Dat met duncan was niks, we hebben niks en het gaat niks worden ook." Zegt ze. Om de een of andere reden voelt Brad zich opgelucht. "En als we het nou opnieuw proberen? Ik stop met drinken en dan beginnen we gewoon opnieuw?" vraagt Brad. "Ben je serieus? Nee Brad! Er is geen 'ons'... niet meer. Laat me nou maar gewoon, en ga verder met je leven." Ze staat op en loopt weg. Verder gaan met zijn leven?! Welk leven? Hij kan zich geen leven zonder haar voorstellen. Hij geeft een schop tegen de rand van de fontein. Hij heeft het verkloot, hij heeft het echt verkloot... en Scarlett wil hem niet meer terug. Hij wil weg hier, en snel. Hij loopt terug naar binnen en zoekt Mike. Shannon komt weer naar hem toe gelopen. "Blijf uit m'n buurt!" Zegt hij, nog voor Shannon iets kan zeggen. Hij loopt naar Mike, die verderop met Myra staat te kletsen. "Mike we gaan, nu." Hij trekt Mike mee en loopt richting de deur. "Hoezo? Wat is er??" Vraagt hij verbaasd. "Ik leg het thuis uit." Hij trekt Mike mee naar buiten.

"Dus? Wat was er?" Vraagt Mike als ze thuis zijn. Ze lopen naar boven en gaan weer op Mike's bed zitten. "Shannon probeerde me te zoenen, maar Scarlett zag dat. Dus ik rende achter haar aan, en we hebben gepraat in de tuin. Ik heb het verkloot Mike... terwijl haar moeder ligt te vechten tegen borstkanker, dronk ik het ene biertje na het andere. Ze had me nodig en ik heb het verpest... Ik ben een lul, ze verdient beter." Zegt hij somber. "... Dus jullie hebben gepraat?" Vraagt Mike. "Eerder ruzie gemaakt." het blijft even stil. "Zullen we gaan slapen?" vraagt Mike. Brad knikt. Hij is best moe.

Maar het lukt hem niet. Het word 3 uur, 4 uur, half 5. Nog steeds kan hij niet slapen. De woorden van Scarlett spoken door zijn hoofd. Het is zijn schuld. Hij heeft zich in deze situatie gewerkt. Het is zijn schuld... Brad sluipt stilletjes naar de badkamer. Hij gaat voor de spiegel staan. Zijn zwarte haar zit door de war. Hij pakt het nagelvijltje uit de la van het kastje onder de wasbak. Zonder geluid te maken, doet hij het laatje weer dicht. Hij pakt het vijltje en beweegt het naar zijn arm. Het is lang geleden sinds hij zichzelf heeft gesneden. Met een snelle beweging strijkt hij met het nagelvijltje over zijn pols. Er verschijnt een rode streep. Brad dept het bloed weg met een nat doekje, en er blijft een flinke snee over. Hij spoelt het bloed van het nagelvijltje af, en bergt het voorzichtig terug op. Zal hij nog wat van die pillen nemen? Misschien ontspant hij er van. Brad sluipt terug naar Mike's kamer, en haalt het potje uit zijn jaszak. Voorzichtig draait hij het open. Hoeveel zal hij er pakken? Drie? Hij pakt er drie uit en slikt ze één voor één door.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.