FanFic.nl

Het Verlaten van de Oase

Hoofdstuk tien

Albus was niet de enige die had opgemerkt dat Louis binnen was gekomen.
“Louis,” verzuchtte een meisje aan de tafel van Griffoendor terwijl ze met grote ogen naar hem keek.
Tien andere meisjes van dezelfde tafel keken verschrikt op en hapten simultaan naar adem. Het was Artemis die het snelst op hem afrende. Een dozijn meisjes volgden in haar kielzog. Ze haalden een verbijsterde Albus in. De zwerm giechelde en gilde naar Louis.
“Zullen we een keer samen wat drinken?!”
“Kom met mij mee naar Madame Kruimelaars!”
“Louis!”
“Ik ben verliefd op je!”
De aandacht van iedereen in de Grote Zaal was getrokken. Het groepje dromde om Louis heen, die voorzichtig stappen achteruit zette. In mom van tijd hadden ze hem omsingeld. Albus probeerde zich tussen de dames door te wurmen, maar ze waren niet bereid om ook maar een centimeter in te geven. Ze moesten zo dicht mogelijk bij Louis staan en krijsten door elkaar heen voor zijn aandacht.
“Albus?” schreeuwde Louis over het lawaai heen. “Bij Merlijn, wat is dit, man?”
Albus wilde antwoorden, maar hij werd omver geduwd door de meisjes die opeens naar achteren vlogen. Ze krabbelden omhoog om weer naar Louis te lopen, maar hij werd beschermd door een onzichtbaar schild.
Met grote passen kwamen professor Wiggelaar en professor Lubbermans aanlopen.
“Wat is hier aan de hand, Wemel?” vroeg professor Wiggelaar boos. “Je mag toverkunst niet gebruiken om je medeleerlingen door de Grote Zaal te slingeren!”
“Ik kreeg geen adem!” Louis gebaarde naar de cirkel meisjes om hem heen. “Ze kwamen met z’n allen op me af!”
“Dat betekent nog niet je ze dertig centimeter door de lucht mag laten vliegen! Dames, laat die jongen met rust!”
Even verstomde het kabaal dat ze maakten, alsof ze twijfelden. Niemand zette echter een stap. Toen de eerste haar aandacht weer op Louis vestigde, begonnen ze wederom te vechten om zijn aandacht.
“Wat is hier aan de hand?” vroeg professor Lubbermans. Hij richtte zich tot Albus. “Zijn ze allemaal onder de invloed van liefdesdrank?”
Albus zuchtte en schudde zijn hoofd. “Ze hebben hem horen zingen.”
Professor Lubbermans haalde zijn hand door zijn haren. “Wat een bijzonder krachtig effect. Gelukkig werkt dat effect maar tijdelijk.”
Professor Wiggelaar viel hem bij. “Binnen een paar uur moet het vervaagd zijn. Zolang hij niet in hun buurt is en ze hem niet zien, moeten de dames zich normaal kunnen gedragen.”
“Ik begeleid hem wel naar zijn leerlingenkamer,” zei professor Lubbermans. Hij gebaarde naar Louis dat hij hem moest volgen.
Louis volgde de instructie op en het onzichtbare schild duwde een aantal meisjes opzij. Met een sliert giechelende meisjes achter zich aan verdwenen de twee uit de Grote Zaal.

Albus ging weer bij zijn zusje zitten.
“Goed gedaan, Al. Je had echt bijdrage aan het verbeteren van de situatie die je hebt veroorzaakt.”
Albus gromde. “Doe niet zo bijdehand, Lily.”
“Het was wel een leuk schouwspel,” ging ze verder. “Het is jammer dat er geen Hocus Pocus Pops serveren tijdens het avondeten reserveren, die hadden het compleet gemaakt.”
Bianca giechelde en sloeg Lily speels tegen haar arm. “Laat je broer met rust, joh.”
Geërgerd stond Albus op en liep hij terug naar de leerlingenkamer.

De rust was weer hersteld in de leerlingenkamer. Albus zocht Josephine; ze had naar hem moeten luisteren, ze had de brief niet open moeten maken waar de rest bij was. Hij wilde haar vertellen wat voor gekte ze had veroorzaakt.
Ze was niet in de leerlingenkamer. Misschien was ze nog steeds op haar slaapzaal, maar Albus kon dat niet controleren; hij had geen zin om voor de tweede keer die dag de trap in een glijbaan te veranderen.
Hij nam plaats in een fauteuil bij het haardvuur en wachtte tot ze naar beneden zou komen. Hij wachtte en wachtte, maar ze verscheen maar niet.
Uiteindelijk kwam er een bekend gezicht de trap af; het meisje met de blonde paardenstaart, een van de meisjes die Josephine had aangewezen om te vast te stellen hoe erg Albus in zijn eigen wereld leefde. Ze moest een jaargenoot zijn, dus ze moest op dezelfde slaapzaal liggen als Josephine. Albus haastte zich naar haar toe. “Is Josephine op de slaapzaal?” kwam hij meteen ter zake.
Het meisje keek hem even verward aan. “Uh, ja,” antwoordde ze. “Ze zit daar met Lavanya en heeft haar opgedragen haar te dwingen binnen te blijven.”
“Hoezo?”
Het meisje haalde haar schouders op. “Ze is nogal onrustig door de brief van Louis.”
Albus knikte. “Dank je.”
Ze glimlachte naar hem en liep naar een groepje vriendinnen die naar hen aan het staren waren.

Josephine had zich waarschijnlijk gerealiseerd wat voor effect de brief op haar zou hebben en probeerde op deze manier te voorkomen dat ze Louis zou zien en zich automatisch aan hem over zou geven. Ze was slimmer dan alle andere meisjes.
Albus was benieuwd wat Louis nog meer voor haar had gezongen en baalde ervan dat Roos hem niet had geholpen met het openen van de brief. Misschien had ze ergens wel gelijk gehad toen ze zei dat het niet zijn recht was om er naar te luisteren, maar hij wist zeker dat hij geduldiger was geweest als hij van tevoren het lied had kunnen horen, en dat de hele situatie dan voorkomen had kunnen worden.

Het was pas negen uur en Albus was nog niet moe, maar toch vertrok hij naar boven. Louis en Josephine waren degenen met wie hij wilde praten en beiden waren opgesloten, onbereikbaar voor hem. Zijn huiswerk voor de volgende dag had hij al af, er was niemand meer in de leerlingenkamer die hij kende; hij had geen reden om wakker te blijven.
In zijn bed bleef hij woelen. Hij dacht aan de volgende dag, hoe hij de gesprekken met Louis, Josephine en professor Lubbermans zou voeren. Hij moest zijn excuses aanbieden aan Louis, Josephine vertellen wat er aan de hand was, maar hij wist niet waar hij het met professor Lubbermans over moest hebben. Zijn peetvader had bezorgd geklonken, maar Albus wilde hem niet vertellen wat er allemaal aan de hand was; professor Lubbermans stond te dicht bij zijn familie. Hij viel in slaap voordat hij wist wat hij tegen professor Lubbermans zou zeggen.

Reacties: