FanFic.nl

Het Verlaten van de Oase

Hoofdstuk elf

Het zou een dag worden vol confrontaties waar Albus niet erg veel zin in had, maar voor een van deze confrontaties plaats kon vinden, ontving hij bij het ontbijt een brief waarvan hij vergeten was dat hij hem zou ontvangen. Zijn zusje had twee dagen daarvoor een brief gestuurd naar hun ouders, maar er was in de tussentijd zoveel gebeurd dat het van zijn netvlies was verdwenen.

Lieve Albus,
Zoals je waarschijnlijk wel weet, heeft je zusje ons een brief gestuurd. Nu is dit natuurlijk niet ongewoon, ze schrijft ons nog altijd tweemaal per week. Ze maakt zich zorgen om je, Albus. Ze was heel eerlijk en vertelde dat Josephine een lijst met namen heeft verzameld van potentiële meisjes voor je. Je vader en ik zijn altijd al erg benieuwd geweest naar haar, sinds Fleur vertelde dat Louis voor het eerst een meisje mee naar huis zou nemen. We kennen haar niet, Albus, en we weten niet wat haar redenen zijn, maar laat het je niet dwarszitten. Je bent sterk, je staat hierboven. Niemand is het waard om jezelf pijn te doen, Allie. Wanneer iemand je boos maakt, vergeet dan niet dat je erboven staat. Lily vertelde dat je twee vingers had gebroken. Ik maak me zorgen, lieverd.
We hebben al twee weken niets meer van je gehoord, op de vorige twee brieven die we hebben gestuurd heb je niet geantwoord. Ik snap dat dit met je leeftijd te maken heeft en dat je het in je zesde jaar misschien te druk hebt voor je ouders, maar stel ons op de hoogte van hoe het met je gaat. Als we iets voor je kunnen doen, kan je dat altijd zeggen. Ik kan ook langskomen op Zweinstein, als je wilt, of we kunnen elkaar zien in Zweinsveld tijdens jullie volgende uitje.

Lily vertelde ook dat er een meisje is dat jou leuk vindt, wat leuk om te horen! Ik hoop dat je je open durft te stellen voor Bianca. Misschien helpt het je om de andere dingen te vergeten.

Hier gaat het goed. Zoals ik vorige keer schreef, is je vader erg druk. Gezien het bijna vijfentwintig jaar geleden is dat Voldemort is verslagen, is de aandacht die hij krijgt nog groter dan gewoonlijk. Op dit moment probeert hij tegen te houden dat er een standbeeld van hem wordt geplaatst, hij vindt het idee alleen al verschrikkelijk. We bevinden ons nu nog vier maanden voor de daadwerkelijke verjaardag, dus ik verwacht alleen maar meer drukte.
In de Zwerkbalwereld gaat het ook goed. Lees je mijn stukjes nog altijd in de Ochtendprofeet?

Ik weet dat ik je nog in de kerstvakantie heb gezien en dat je me waarschijnlijk een aansteller vindt als ik dit zeg, maar ik mis je, Allie.
Heel veel liefs, ook namens je vader,
Je moeder

De toon van de brief was veel liever dan Albus had verwacht, zijn moeder kon erg streng zijn en soms wat bits. Hij vond het vervelend dat ze zo bezorgd was, er was niets om bezorgd over te zijn. Albus wilde niet dat ze langs zou komen, hij was geen kind meer. Hij wist dat hij haar zo snel mogelijk terug moest schrijven, maar stelde het uit naar de middag. Hij had er nog geen zin in.

Tijdens het eerste uur, Geschiedenis van de Toverkunst, verwachtte Albus Josephine tegen te komen en achteraf met haar te kunnen spreken. Toen de les begon, was ze er echter nog niet. Zijn gedachten waren niet bij de aantekeningen die hij aan het maken was, waardoor hij er bij het teruglezen achter kwam dat hij had opgeschreven dat in Noord-Engeland heksenverbrandingen plaatsvonden tot 2003 en dat het Internationaal Overleg van Heksenmeesters voor een eeuw door een dezelfde Dreuzel werd geleid.
Aan het eind van de les sprak hij hetzelfde meisje aan als hij de dag ervoor had gedaan. Weer kwam hij direct ter zake: “Weet jij waar Josephine is?”
Het meisje rolde met haar ogen. “Ook goedemorgen. Josephine is nog steeds op de slaapzaal, ze durft nog niet naar buiten.”
Albus trok zijn wenkbrauwen op. “Het effect hoort allang uitgewerkt zijn. Is Lavida nog steeds bij haar?”
“Lavanya,” corrigeerde het meisje hem scherp. “Lavanya is gewoon naar haar les toe.”
Albus keek om zich heen, naar de meisjes van Griffoendor, en vroeg zie af wie Lavanya zou kunnen zijn.
Het blonde meisje zuchtte. “Lavanya is niet hier, ze is een vierdejaars.”
“Oh.” Albus liet een stilte vallen. Hij wist zich geen houding te geven tegenover het meisje. Zou Josephine haar verteld hebben dat hij niet wist wie ze was na zes jaar?
“Kom, we moeten naar Oude Runen.” Ze gebaarde dat hij mee moest lopen.
Gehoorzaam liep Albus achter haar aan.

Die dag hadden de zesdejaars Griffoendor geen les met Huffelpuf, dus Albus hoopte Louis tijdens de lunch te kunnen spreken. Hij was naast Roos gaan zitten, maar was te druk met het staren naar de ingang om met haar te praten. Roos vond het niet erg en las een boek.
Louis keek schuchter om zich heen toen hij de Grote Zaal binnenstapte. Wederom veroorzaakte hij beweging aan de tafel van Griffoendor, maar een hele andere dan de dag ervoor. Meisjes bloosden, sloegen hun handen voor hun gezicht, begonnen overdreven enthousiast gesprekken met hun buren aan. Albus wist redelijk zeker dat hij Artemis onder de tafel zag kruipen.
Louis liep naar de tafel van Huffelpuf, Albus liep hem tegemoet. Hij schraapte zijn keel. “Zullen we even samen lunchen, Louis?”
Louis knikte. “Dat lijkt me een goed plan.”
Ze gingen naast elkaar zitten aan de tafel van Huffelpuf. Even was het stil.
“Dus, ik neem aan dat het wat anders is gegaan dan gepland?” verbrak Louis de stilte.
Albus keek naar zijn schoot. “Ze dacht dat er iets beheksend in de brief zou zitten gezien het van mij kwam, dus ze opende hem in een volle leerlingenkamer.”
Louis grinnikte, tot Albus’ verbazing, en pakte wat brood uit een schaal. Albus was bang geweest dat Louis boos zou zijn omdat hij hem zo voor schut had gezet, hij had niet verwacht dat Louis zou gaan grinniken.
“En daardoor kreeg ik een groepje meisjes achter me aan,” concludeerde Louis terwijl hij boter op zijn brood deed.
Albus knikte. “Voor het geval je nog niet genoeg meisjes achter je aan hebt.”
Louis haalde zijn schouders op. “Daar ben ik niet in geïnteresseerd. Er is maar een meisje dat ik wil.”
“Dat meisje zit nu op haar slaapzaal.” Albus vertelde het met tegenzin. “Ze heeft Geschiedenis van de Toverkunst gemist omdat ze haar slaapzaal niet uit durft.”
Er viel weer een stilte tussen de twee jongens. Albus wilde Louis nog wat vragen, maar hij was bang zijn neef te kwetsen. Hij bleef dubben, voelde de tijdsdruk van het naderen van de volgende les. Hij wilde hem niet beledigen, maar hij wist dat hij het zich voor altijd af zou blijven vragen als hij het moment liet schieten. Toen Louis opstond om naar zijn volgende les te gaan, flapte Albus de vraag eruit. “Wist je dat het dit effect zou hebben?”
Louis bevroor in zijn beweging.
Albus herhaalde zijn vraag. “Louis, wist je dat het dit effect zou hebben?” Hij haalde diep adem. “Heb je de brulbrief naar Josephine gestuurd, wetende dat meisjes je in de armen rennen als ze zoiets horen? Dat ze niet hun eigen zin meer volgen?”
Louis ontweek zijn blik. Hij haalde zijn schouders op. “Misschien.”

Reacties: