FanFic.nl

Emo(tion)

Hoofdstuk 9.

Oke, hoe gaat hij dit aanpakken? Aan de regenpijp klimmen tot aan het badkamer raam? Of toch maar een gokje wagen en de achterdeur nemen? Hmm... toch maar het raam, stel je voor dat zijn vader hem ziet. Brad pakt de regenpijp vast en klimt tegen de muur. Dat valt niet mee, die regenpijp is enorm glad. Nog een klein stukje... yes, hij heeft het gehaald. Hij klimt op het raamkozijn en gaat erop zitten. Shit, het raam is dicht. Daar had hij nog niet echt over na gedacht. Dan maar de achterdeur. Scheldend in zichzelf klimt Brad terug naar beneden. Hij loopt naar achter. Gelukkig, de achterdeur staat wel op een kier. Heel zachtjes sluipt hij naar de bijkeuken. Hij kijkt om het hoekje. Zijn vader ligt te slapen op de bank. 'Jezus, wat is dit hier.' Fluistert Brad in zichzelf als hij de zooi ziet. Op de salontafel en naast de bank, liggen blikjes bier en sigaretten. Zijn vader heeft niet eens fatsoenlijke kleren aan, alleen zijn ochtendjas. Nou ja, maakt niet uit. Het boeit hem niet, hij heeft kleren nodig. Brad sluipt langs zijn vader naar de trap, en loopt naar boven. Zijn kamer ziet er nog precies hetzelfde uit. Posters van Green Day, My Chemical Romance, Sum 41 en Blink-182 hangen boven zijn bed, een enorme zooi op zijn bureau en natuurlijk nog de foto muur. Alle dierbaren momenten hangen op deze muur. Een foto van zijn moeder, een paar foto's van familie, een paar met Mike en Mira en niet te vergeten: Scarlett. Hij pakt de lijst van hem en Scarlett van de muur en kijkt er een tijdje naar. Dit was een half jaar geleden, op het strand. Hij geeft haar een kus op haar wang en zij lacht, met haar waperende blonde haren in de wind. 'Kom op Brad, ze wil je toch niet terug. Stop nou eens met treuren, zo kom je er nooit overheen!' Zegt een stem in z'n hoofd. Brad hangt de lijst terug. En kijkt in zijn kast voor wat kleren. Een zwarte broek en een zwarte blouse? Ja waarom ook niet, zwart is nooit mis. Hij is echt emo nu. Met zijn tatoeages, wenkbrouw piercing en zijn zwarte haar. Hoe laat is het eigenlijk? Brad kijkt op de wekker naast zijn bed. '20:06' shit! Al 8 uur geweest?? Dat word haasten om nog op tijd bij Parker's feest te komen. Hij stopt wat geld en sigaretten in zijn zak, en sluipt terug de trap af. Zijn vader ligt nog steeds op de bank. Heel zachtjes trekt hij de deur achter zich dicht, en loopt richting het oude schuurtje achter de snackbar.

"Brad! Hey gast, waar bleef je man?" Zegt Parker terwijl hij de deur open doet. "Ik had wat vertraging, hoezo? Is de bier al op dan?" Lacht hij. "Nee joh, er is nog genoeg" lacht Parker. "Kom erin kerel" Brad loopt naar binnen. Het is hier echt druk. Overal staan jongeren te dansen op keiharde punk rock muziek. En achter in de kamer staan een paar oude bankstellen waar gasten op zitten te blowen. Er staat ook een klein salontafeltje waarvan één poot net iets korter is. Parker volgt zijn blik. "Daar moet je zijn, voor het spul." Roept Parker. Brad kan hem maar moeilijk verstaan. "Wacht, ik loop wel effe mee." zegt Parker. Brad volgt hem naar de bankstellen. "Hey guys, dit is Brad, hij is een vriend van me. Kunnen jullie hem effe iets geven?" Vraagt Parker. Brad voelt zich hier best ongemakkelijk bij. Iedereen is hier minstens twee jaar ouder dan hem. "Tuurlijk, wat wil je hebben knul?" Vraagt een jongen. "Uhm... ik... doe maar iets." Zegt Brad. Dit is zo raar, hij schaamt zichzelf kapot. "Sorry, wat zei je? Doe maar wiet?" Roept de jongen boven de muziek uit. "Uh... dat zei ik eigenlijk niet..." Probeert Brad, maar ze horen hem niet. De jongen loopt naar achter en komt even later terug met een joint. "Alsjeblieft knul, dat is dan 5 dollar." Zegt de jongen. Brad geeft hem de 5 dollar en pakt de joint aan. Hij heeft dit wel al eens eerder gedaan, maar hij vond het niet zo super. Tja, er is geen weg meer terug nu, hij zal wel moeten. Hij pakt een aansteker uit zijn zak en steekt de joint op.

De rest van de party bevalt best goed. Hij heeft een paar biertjes op en wat sigaretten gerookt, en zelfs met wat meiden gedanst. Maar hij is echt dronken nu. Hij voelt zich een beetje licht in z'n hoofd. "Hey Parker, dat ventje is echt katje lam man." Lacht een jongen tegen Parker. "Ik weet het haha." zegt Parker. "Wow wow, staat hij nou te dansen met Sarah?!" Zegt de jongen. "Kom op gast, ze vind je toch niet leuk." Zegt Parker terwijl hij een slok van zijn bier neemt. "Ja maar ik haar wel. Die gast moet echt effe dimmen." de jongen pakt het flesje bier van Brad en doet er een paar pillen in. Parker ziet het niet. Even later komt Brad terug en drinkt zijn (ondertussen 8ste) flesje bier een een keer op. Hij voelt zich een beetje raar. Hoe laat is het eigenlijk? Brad kijkt op de klok, maar het is te wazig. "Hey gasten! Kom kijken! Quinten en Max zijn aan het vechten achter het schuurtje!" Roept een jongen ineens uit het niets. De muziek word gelijk afgezet en iedereen rent naar buiten om te kijken. Nu kan hij tenminste rustig op de klok kijken. Het is nog steeds wazig, maar hij kan het wel zien. Het is 02:17. Zo laat alweer? "Hey, kom je?" Vraagt Parker. "Wat? ... oh ja, ik kom eraan." Zegt Brad. Hij hoort sirenes, zouden het de smerissen zijn? Jawel hoor, mannen in donkerblauwe pakken stappen uit een witte bus. Hij ziet ze praten met Parker. De twee vechtende jongens worden uit elkaar gehaald, en iedereen moet het oude schuurtje verlaten. "Sorry knul, volgende keer beter." Zegt Parker. "Geeft niet hoor." Zegt Brad een beetje afwezig.

Hij loopt door de stad. Waar moet hij eigenlijk heen? Hij gaat echt niet naar huis en in Lost Highway is waarscheinlijk ook niemand om half 3 s'nachts. Hij loopt een paar straatjes door en komt bij de snelweg terecht. Wat doet hij hier? Hij is moe, voelt zich ziek en zijn hoofd klopt als een gek. Alles is wazig. Hij ziet een paar lichten en hoort auto's rijden maar dat is het dan ook wel. Hij klimt over de vangrail en gaat erop zitten. Zal hij oversteken? Ja, goed idee. Hij kijkt om zich heen om te zien of er een auto aan komt. Alles is zo wazig. Brad staat op en steekt over. Maar dan ineens een keiharde klap! Alles word zwart.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.