FanFic.nl

Siënna

Confuus

‘Dus jij woont in België?’ Vraagt Elle nogal schaapachtig.
‘Ja in Antwerpen.’
‘België is toch een stad in Duitsland hé? Waarom spreek je dan geen Duist, net als Tom en Bill?’ Ik kijk haar met stomheid geslagen aan. Meent zij dit nu? Serieus? Bill, die naast mij zit verslikt zich in zijn drankje en moet heel hard zijn best doen om niet te lachen. Ik staar haar nog altijd aan en wil iets zeggen maar Tom is mij voor.
‘Elle, België is een buurland van Duitsland, geen stad?’
‘Ben je daar zeker van?’ Vraagt zij doodserieus? Oké, één ding is duidelijk, warm water heeft ze niet uitgevonden. Bill houdt het niet meer en barst in lachen uit.
‘Ja Elle, ik ben er heel zeker van dat België een land is.’ Antwoord Tom en bijt op zijn tanden, hij vindt het duidelijk niet zo leuk. Bill staat op en mompelt iets van dat hij even naar de wc moet. Ik ben nog niet goev van wat zij net zei en ik zie dat Tom zich duidelijk niet op zijn gemak voelt. Voor Elle nog meer onzin kan uitkramen sta ik op en zeg dat ik wat ga rusten. Lange vlucht en al.
Om eerlijk te zijn wil ik gewoon even alleen zijn en dit alles analyseren. Maar wat valt er te analyseren eigenlijk? Hij heeft een vriendin waar ik niets van wist. Had ik dat geweten dan had ik mij geen domme dingen in mijn hoofd gehaald. Als ik naar boven loop om naar de logeerkamer te gaan kom ik Bill tegen.
‘Slim is zij niet maar zij heeft een hart van goud.’ Hoor ik hem zeggen. Ik weet niet goed wat ik moet antwoorden en glimlach wat ongemakkelijk.
‘Ik ben blij dat je hier bent Siënna. Eigenlijk heb ik je nog niet kunnen bedanken, niet fatsoenlijk in elk geval, voor wat je voor mij hebt gedaan.’
‘Bill dat moet echt niet, ik heb gedaan wat iedereen zou gedaan hebben.’
‘Neen, dat is niet waar en dat weet jij ook. Dus aub, geen tegenspraak, ik wil je bedanken met een etentje.’
‘Moet je echt nite doen hoor.’
‘Ja wel, ik wil je bedanken en ik wil je beter leren kennen.’ Ik knik maar want een neen gaat hij zeker niet aanvaarden.
‘Heel goed, ik heb al een reservatie voor morgenavond bij Maude.’
‘Ah, dus jij hebt al een reservatie?’ Vraag ik al lachend.
‘Wel, bij Maude moet je echt wel een maand op voorhand reserveren dus toen ik wist van Tom dat je zou komen heb ik dat ook onmiddellijk gedaan.’
‘Aha, dus neen zeggen was geen optie.’
‘Neen, maar geloof mij spijt ga je niet krijgen.’ Ik moet lachen, ze hebben één ding gemeen; opgeven sta niet in hun woordenboek.
‘Hoe is het met je been?’ Verander ik van onderwerp.
‘Heel goed. Geen pijn en binnen 2 maanden laat ik een nieuwe tattoo zetten. Ik ben niet zo voor littekens.’
‘Ah zo, en wat ga je laten zetten?’
‘Ik ben nog bezig met wat ontwerpen. Nog niet 100% uit wat ik wil. Misschien een vliegtuig. We zien wel, ik heb nog wat tijd.’
‘Cool, in elk geval ik ga even een dutje doen. Ik ben nog moe van de reis.’
‘Oké, ik kom u wel wakker maken als het eten klaar is.’
Met die woorden loopt hij terug naar beneden en ik richting de kamer die ik de mijn kan noemen voor de komende drie weken.

Slapen lukt niet echt. Tranen blijven over mijn wangen stromen als ik naar het plafond blijf staren. Ik blijf de laatste drie maanden in mijn hoofd herhalen. Heb ik zijn woorden, zijn gebaren, zijn acties nu zo verkeert geïnterpreteerd? Ik voel een stekende pijn en hoor mijn hart in mijn keel kloppen. Tom heeft een vriendin. Ik rol mij op tot een bolletje en wacht. Ik wacht tot mijn tranen op zijn en tot ik niet meer kan. Als ik denk dat ik hier nog drie weken moet blijven, voel ik mij heel ongemakkelijk worden. Ik weet niet of ik drie weken lang toneel kan spelen.

Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen want ik word wakker als ik geklop hoor op de deur. Even kijk ik om mij heen en als ik door heb waar ik ben, voel ik terug een last op mijn schouders zakken. Als er iemand voor de tweede keer klopt sta ik op en loop naar de deur. Tom staat naar mij te zien met een glimlach op zijn lippen.
‘Hey, heb ik je wakker gemaakt?’
‘Ja, ik sliep, maar dat is niet erg.’
‘Ik wil gewoon is horen hoe het met u is. Je was zo stil in de auto en je hebt nog niet veel gezegd. Ik ben dat niet gewoon Si.’
‘Gewoon ben wat moe. Meer niet.’
‘Siënna? Ik zie dat er nog iets is.’ Ik besluit dat ik het gewoon ga zeggen wat er op mijn lever ligt. Mijn moeder zegt vaak dat ik beter altijd alles eerlijk kan zeggen. Het staat toch op mijn gezicht geschreven.
‘Wel om eerlijk te zijn Tom, het was misschien wel fijn geweest om te weten dat je een vriendin hebt.’ Even weet hij niet wat zeggen.
‘Ik heb paar keer op het punt gestaan om het je te vertellen maar, ik weet niet, er was nooit het juiste moment.’
‘Elk moment was juist geweest. Zo iets hou je toch niet achter?’
‘Maar wat maakt het uit, Elle verandert toch niet tussen ons?’ Ik voel mij kwaad worden maar dat kan ik niet maken. Hij mag niet weten wat ik voel. Ik voel mij al belachelijk genoeg, Tom moet niet weten dat ik iets voel voor hem.
‘Neen, je hebt gelijk.’ Ik probeer zwak te glimlachen maar ik zie ook onmiddellijk dat hij mij niet gelooft?
‘Kom je naar benden? Het eten is klaar.’ Ik ben nog moe en ik heb absoluut geen zin om Elle en haar onnozele uitspraken nog te horen deze avond.
‘Ik ga passen vanavond, ben nog moe.’
‘Oké, ik snap het wel. En morgen met Bill weg heb ik net gehoord?’
‘Ah ja, juist, hij wil mij fatsoenlijk bedanken.’ Zeg ik met nadruk op fatsoenlijk.
‘Plus, zo kan ik hem ook wat beter leren kennen.’ Ik weet niet waarom ik dit zeg. Voelt zo verkeerd aan. Maar ik ben gekwetst en ik wil niet klein en zwak lijken in zijn ogen. Oké, ik weet het, het klinkt stom, maar mijn woorden hebben het gewenste effect. Ik zie iets veranderen in zijn ogen.
‘Veel plezier morgen, het is daar heel lekker.’ Meer zegt hij niet en wacht ook niet op mijn antwoord, draait zich om en loopt naar beneden. Shit! Ja, nu zijn wij nog verder van huis.
Ik kan niet meer slapen, ben op van de zenuwen en heb spijt van wat ik zei. Eerst probeer ik te lezen, maar als ik voor de 4de keer dezelfde zin moet lezen omdat ik niet oplet, leg ik mijn boek weg. Vervolgens pak ik mijn Ipad en probeer wat Modern Family te zien. Daar word ik altijd gelukkig van. Het helpt wel een beetje en met momenten lukt het ook om niet meer aan mijn stommiteit te denken. Tegen 22 uur ga ik mij douchen en kruip terug in mijn bed. Ik sluit mijn ogen en herhaal de gebeurtenissen van vandaag nog 10 keer in mijn hoofd, voor ik eindelijk in slaap val.

Volgende morgen word ik weeral door geklop op de deur gewekt. Als ik naar de klok kijk zie ik dat het nog maar 8 uur is. Als ik slaperig naar de deur loop hoop ik uit de grond van mijn hart dat het niet Tom is.
Ik heb de deur nog niet volledig open of ik zie al blonde krukken en een overenthousiaste stem goeiemorgen naar mij roepen. Neen, ik overdrijf niet. Zij roept!
‘Goeiemorgen, ik dacht misschien wil je mee naar de Yoga? De jongens zijn toch niet direct wakker.’ Wel, ik was ook nog niet wakker en dacht eigenlijk nog wat te slapen maar ja…
‘Hum, Yoga? Dat is niet zo mijn ding Elle.’
‘Oh kom aub mee, het ga leuk worden en ik kan je wat beter leren kennen.’
Haar gebleechte tanden doen zeer aan mijn ogen. Uiteindelijk stem ik toch in.
‘Maar Elle, ik heb niet echt Yoga-kleren bij.’
‘Oh dat geeft niet ik heb nog wel iets dat je kunt lenen.’ Elle huppelt letterlijk, ik overdrijf niet, terug naar haar kamer. En komt even later terug met een short en een top. Ik neem haar kleren aan en zeg dat ik binnen 20 min naar benden kom. Met veel tegenzin fris ik mij wat op doe mijn haar in een hoge staart en kleed mij om. En wonder boven wonder pas ik in haar kleren.

Met veel tegenzin loop ik naar beneden en daar staat Elle met twee groene smoothies in haar handen.
‘Ontbijt voor onderweg.’
‘Ontbijt?’ En ik wijs naar het groene drankje dat walgelijk er uit ziet.
‘Ja is heel gezond en het beste van al geen extra, onnodige calorieën.’ Ik zucht, oké dat ook nog. Om eerlijk te zijn echt verrast ben ik niet. Met wat tegenzin neem ik het drankje aan en loop achter haar aan naar de auto.
Onderweg naar de Yoga-studio, blijft ze gewoon doorkletsen. Ik krijg geen woord tussen. Niet dat ik echt wil maar uit beleefdheid zou ze toch is een second kunnen zwijgen zo dat ik een antwoord kan geven. Zij is even snugger als een fruitvliegje maar Bill heeft gelijk, zij heeft een goed hart. En het is moeilijk om haar te haten.
Wat Yoga betreft, ik bak er niets van. Is niet echt mijn ding. In Antwerpen heb ik is meegedaan met een gratis les Yoga, wel op het einde van de les zijn ze mij komen wakker maken. Ik was gewoon in slaap gevallen. Hoe gigant! Ja, Yoga is niet mijn ding en het groene sapje al helemaal niet.

Onderweg naar huis na een uur puffen en zweten, kletst Elle moeiteloos verder. Ik ben eigenlijk niet aan het opletten, tot ik Tom zijn naam hoor.
‘… ik weet het niet goed maar sinds het accident, is alles anders. Hij blijft zeggen dat ik het niet begrijp en dat alles anders is. Maar wat is er dan anders? Snap je? Ik heb toch ook recht op wat uitleg? Ik maak toch ook deel van zijn leven uit. Maar misschien denk ik er te veel over na? Dat zal het wel zijn. Het komt wel terug goed…’
En zij is mij terg kwijt. Natuurlijk is alles anders. De eerste paar dagen liep ik ook met een naar gevoel in mijn buik rond. Dat leven zo kort is en je kunt gewoon het ene moment iets doen dat je al 100 keer in je leven hebt gedaan en het andere momenten kun je stoppen met ademen. Als ik al zo denk wat moet het dan voor hem niet zijn? Hij heeft die dag bijna zijn broer verloren. De belangrijkste persoon in zijn leven. Maar ik verwacht niet dat Elle dat gaat snappen.
Wij lopen langs achter naar binnen en ik zie dat Tom al in de keuken staat met een tas koffie. Oh een tas koffie zou echt smaken. Elle huppelt richting Tom en geeft hem een kus op zijn mond. Oké, dit is pijnlijker dan ik dacht, ik voel een steel door mijn hart gaan.
‘Hey baby, wij zijn al naar de Yoga geweest.’ Tom kijkt met een vragende blik naar mij.
‘Ja, was wel leuk hoor Elle, maar Yoga is toch niet zo mijn ding.’ Zeg ik in de hoop dat ze morgen niet weer voor mijn deur staat.
‘Oh spijtig, dan ga ik morgen alleen moeten gaan.’ Zegt Elle overdreven teleurgesteld. Wat is dat toch met haar en overdreven emotioneel reageren op alles? Bill loopt de keuken binnen en kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar mij.
‘Staat je goed Siënna.’ Zegt hij terwijl hij voorbij loopt en ook een tas koffie makt.
‘Bedankt, van Elle mogen lenen. Mag ik ook een tas koffie aub.’
‘Natuurlijk, melk, suiker?’
‘Gewoon zwart en in een grote tas aub.’ Ik en koffie zijn onafscheidelijk. Ik zie dat Tom uit zijn ooghoek naar mij en Bill kijkt. Elle is weer aan het kletsen zonder dat er echt iemand aan het luisteren is denk ik. Heel even heb ik medeleden met haar maar dan denk ik weer aan de kus en ja ik voel weer een steek.
‘En Si, klaar voor vanavond? Ik dacht misschien kunnen wij na het eten nog cocktails gaan drinken. Ik weet nog een leuke Lounge bar.’
‘Klinkt goed, één of twee margarita’s, dat kan er wel in.’
‘A ha Tequila drinker dus, wij gaan goed overeen komen.’ Haha, ik moet lachen. Klinkt echt wel beter dan mezelf in slaap huilen, net als gisteren nacht.
‘Oké, ik ga mij douchen en omkleden. Ik zie jullie zo.’ Zeg ik en zet mijn tas aan de afwas.
‘Oh nee hou die Yogashort maar aan staat u echt goed.’
‘Ha! Wacht of ik ga zo mee eten vanavond.’ Bill moet ook lachen en schud zijn hoofd.
‘Ik ben er zeker van dat je met een kleedje of een jeans beter staat.’ Ik schud mijn hooft en zwaai nog voor ik naar boven loop.
‘Wat? Ze staart er echt goed mee.’ Hoor ik Bill nog zeggen, waarschijnlijk tegen Elle en Tom.
Na de douche kleed ik mij in een short en een top. Profiteren zolang ik in LA ben. Eens terug thuis moet ik waarschijnlijk terug mijn winterjas aan doen. Aangekomen beneden hoor ik stemmen in de woonkamer. Nogal luid, om eerlijk te zijn. Ik wil niet afluisteren maar het is sterker dan mezelf. Dus ik blijf staan op de trap.
‘… maar Tom hoe kan ik het snappen als je mij niets uitlegt. Je zegt altijd later of ik zeg het nog wel is maar dat doe je niet. Ik herken u niet meer sinds het accident.’
‘Het is gewoon anders oké, ik wil niet mee naar die stomme feestjes waar wij heel de tijd moeten glimlachen en fake zitten doen. Ik heb al te veel van mijn tijd daar aan besteed.’
‘Maar dat zijn mijn vrienden Tom en die stomme feestjes daar voel ik mij wel thuis.’
‘Ja ga dan alleen! Ik heb u nooit gevraagd om samen met mij thuis te blijven.’
‘Maar ik wil niet alleen gaan.’
‘Sorry, Elle maar ik voel mij bij die mensen niet thuis. Om maar te zwijgen van het feit dat zij de laatste keer zelf de pers hebben gebeld om foto’s te laten nemen.’
‘Dat is niet waar Tom, zo zijn ze echt niet.’
‘Elle, dat is wel zo. Geloof mij ik heb het met mijn eigen oren gehoord.’
‘Dit hou ik niet meer vol! Ik wil mijn sociaal leven terug. Ga je mee vanavond of niet?’
‘Sorry maar neen.’ Ik hoor Elle iets grommen en kwaad weglopen, zij riep nog iets naar Tom maar dat heb ik niet verstaand. Ik loop terug naar boven, wacht twee minuten en kom dan de trap af. Alsof ik niets gehoord heb. Tom zit alleen in de zetel, zoals verwacht. Ik loop de kamer binnen en zeg luid hey.
‘Hey. Alleen hier?’
‘Ah hey Si, ja Elle is even naar buiten en Bill is met de honden gaan wandelen.’
‘Ca va? Je ziet er niet goed uit om eerlijk te zijn?’
‘Net een woordenwisseling gehad met Elle. Maar maak je geen zorgen komt wel goed.’ Is het gemeen van mij om te wensen dat alles niet goed komt? All is fair in love and war, zeggen ze wel is. Nu begrijp ik die uitdrukking.
‘Oké, gaan we iets leuk doen? Ik heb nog 5 uur voor ik klaar moet staan voor mijn date met Bill.’
‘Ah, het is een date dan?’
‘Hahaha, zo voelt het wel.’ Oké, waarom doe ik dit? Ik zie duidelijk dat hij zich daar niet goed bij voelt of is dit juist mijn bedoeling. Wil ik hem terugpakken?
‘Ah zo, mijn broertje is dan ook onweerstaanbaar.’ Zegt hij al glimlachend. Ah, gaat hij dit spelletje meespelen? Want Sorry ik heb niets te verliezen.
‘Inderdaad, tegen hem zeg je niet rap neen.’ Tom antwoord niet direct, kijkt even naar zijn handen en dan naar mijn.
‘Meen je dat nu?’ Oh nee, zijn bruine ogen. Ik kan dit niet doen, wat maak ik mezelf wijs. Zo ben ik niet. Ik speel geen spelletjes, ik speel meestal open kaart. Maar hoe vertel je aan iemand die een vriendin heeft dat je hem graag ziet?
Ik besluit om te doen waar ik het beste in ben, alles weglachen, want de realiteit is even te pijnlijk.
‘Ma neer Tom, ik ben maar aan het lachen. Jij blijft mijn favoriet! Kom gaan wij nu nog iets doen of blijven wij hier zitten?’ Hij glimlacht maar zijn ogen lachen niet mee.
‘Kom ik laat je LA zien.’ Hij pakt mijn hand en trekt mij uit de zetel.

Ik voel miljoenen vlinders in mijn buik en ik slik. Waar ben ik beland?


I was happy to be free
Didn't think I'd give myself so easily.

Guilty feelings in the night
As I wonder is it wrong to feel so right.

Now that it's gone too far to call for a halt,
I'll blame it on the moon

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.