FanFic.nl

Siënna

Dispuut

Ik ben nog maar 4 dagen hier maar één ding is duidelijk. In LA is het altijd schitterend weer. De zon schijnt en mijn lichaam probeert alle vitamine D in zich op te nemen. Ik zit buiten in een ligstoel met een boek in mijn handen. Niet dat er veel van lezen in huis komt maar ik probeer. Dag twee en ik heb nog altijd koppijn. Hoe is dit nu mogelijk. Wat heb ik mezelf aangedaan? Bill is gisteren pas om 14 uur uit zijn bed gekropen en voelde zich minstens even miserabel als ik. Hij was ook van mening dat wij de gebeurtenissen van die avond beter zo snel mogelijk kunnen vergeten.
Vandaag zijn de jongen heel de dag in de studio. Elle is gisteren nog langs geweest. Zij en Tom hebben uren ruzie zitten maken op zijn kamer. Bill en ik deden serieus ons best om niet mee te luisteren en ons te concentreren op de film. Volgens Bill de beste film die in 2016 al uitgekomen is. Hij had het al 5 keer gezien, ik heb niets kunnen onthouden en zelfs de titel is mij niet bijgebleven. Hoe kan ik opletten als ik mijn naam paar keer hoor vallen. Niet dat ik duidelijk kan horen wat er gezegd wordt maar het is geen goed teken als ik er bij betrokken ben.

Elle stormde het huis uit net als een boze heks in de Tovenaar van Oz. Maar komt Tom niet naar beneden. Bill besluit om te gaan horen of alles goed is met hem. Ik wist niet goed wat doen dus ben ik maar blijven zitten. Bill staat heel snel terug in de woonkamer. Tom wilde even alleen zijn. Vervolgens zijn we dan met de honden gaan wandelen. Allebei wat onwennig niet weten wat zeggen. Ik heb Tom niet meer gezien, hij is heel de dag op zijn kamer gebleven. Deze morgen zijn ze heel vroeg vertrokken naar de studio.
Ik verschiet al ik de deur hoor dichtvallen achter mij. Vliegensvlug draai ik mij om en tot mijn verbazing zie ik Elle voor mij staan.
‘Ik wil u preken.’ Zegt ze bits. Ik slik even, ai dit is echt geen goed teken.
‘Um, de jongen zijn niet thuis en..’ Abrupt word ik onderbroken.
‘Hoor je misschien niet goed. Ik wil u spreken.’ Oké dan, ik hoop vurig dat zij hier geen scènes begin te maken. Ik sta op en loop richting Elle.
‘Laten we naar binnen gaan, dan kunnen we praten.’ Zij knikt en volgt mij naar binnen. Als ik mij neerzet in de zetel, kijk ik haar met een vragende blik aan.
‘Ja, vertel maar, wat kan ik voor u doen?’
‘Ik wil dat je Tom met rust laat. Gaat terug naar Duitsland of België of waar dat je ook vandaan komt en laat ons met rust.’ Zegt Elle kwaad. Ik zie dat zij het meent want haar gezicht en hals is helemaal rood geworden en haar vriendelijke blik van paar dagen terug is ook ver te zoek. Ik besluit om te doen alsof ik van niets weet.
‘Elle, wat is er aan de hand? Tom en ik zijn vrienden.’ Opeens uit het niets begint Elle te roepen.
‘Neen, jij wilt hem van mij afpakken. Het is allemaal uw schuld.’ Ik probeer rustig te blijven, iemand moet zich volwassen gedragen.
‘Ik wil Tom niet afpakken, jij ziet spoken Elle, wij zijn gewoon vrienden.’
‘Neen, stop met liegen. Hij heeft het mij zelf vertel.’
‘Wat dat ik hem van u wil afpakken? Komaan hé, even serieus.’ Met veel moeite hou ik mezelf in bedwang.
‘Neen, dat niet maar dat hij gevoelens heeft voor u en dat hij mij niet graag ziet.’ Ik voel mijn lichaam verstijven in de zetel. Tom heeft gevoelens voor mij. Mijn mond valt letterlijk open. Om eerlijk te zijn ik hoopte daar wel op. Maar toen liet Tom een bom vallen dat hij een vriendin had. Hoe kon ik dan nog denken dat hij iets of wat voor mij zou voelen? Helemaal het noorden kwijt. Waar ben ik in beland? Als Elle ziet dat ik niet reageer, gaat zij gewoon verder.
‘Iedereen denkt dat ik dom ben hé, maar ik zie hoe hij veranderd is sinds jij in zijn leven bent. Hij raakt mij niet meer aan, zegt geen lieve dingen meer en nu dit! Hij wil stoppen met de relatie. Het voelt allemaal niet meer goed aan. En dit alles komt door u! En ik…’
‘Elle? Wacht even. How how…’ ik slik, ‘heeft Tom echt gezegd dat hij gevoelens heeft voor mij?’
‘Kom doe nu niet alsof jij van niets weet. Voor dat hij u leerde kennen was alles goed, jij die altijd met hem flirt en sms’t en belt. Jij hebt hem van mij afgepakt en ik ga het aan iedereen vertellen.’ Ik voel mij stilaan kwaad worden. Klein, blond, walgelijk, schepsel dat zij is. Oké, klein is zij misschien niet maar toch.
‘Ik weet van niets.’ Zeg ik een toon hoger.
‘Ik heb ook niets uitgelokt of ik heb hem niet verleid of wat jij in je domme blonde kop haalt. Ik heb altijd respect getoond voor jullie relatie. Maar mensen veranderen en als hij iets voelt voor mij dan kan hij daar niet aan doen. Ik weet niet of jij een knop hebt om je gevoelens aan en uit te zetten maar wij niet.’ Ik heb er spijt van dat ik ze dom heb genoemd maar, in mijn verdediging, met haar valt er niet te praten. Elle heeft nog niet eens door dat ik ze beledigd heb. Zij staat recht en wijst met haar vinger naar mij.
‘Als jij denkt dat je hem zomaar van mij kunt afpakken, dan heb jij het mis. Ik heb er heel hard voor gewerkte hij is mijn ticket naar de top…’ Zij heeft het door dat zij iets gezegd heeft dat ik niet mocht horen en legt haar hand op haar mond.
‘Oké, ik zie het al. Wel je hebt wel één chance Elle, je woont in LA en als jij je cup maat nog vergroot en je haar nog wat blondeert dan vind je al rap een ander ticket naar de top. En nu wil ik dat je vertrekt.’
‘Maar… neen, zo bedoel ik het niet… het is gewoon dat…’
‘Ik heb genoeg gehoord, jij vertrekt nu of ik ben de politie.’ Elle trappelt nog met haar voeten op de grond net als een verwend kind dat haar zin niet krijgt. Ik wijs nog is naar de deur en stampvoetend loopt zij weg. Ongelofelijk wat een kreng! Hoe is Tom daar ooit ingetrapt? Waarom trappen mannen daar altijd in? Gefrustreerd loop ik rond in het huis, ik moet iets doen om mijn zinnen te verzetten. Ik weet wat ik kan doen, ik ga met de honden wandelen. Aangezien ik toch de hele dag thuis bleef hebben de jongen de honden niet mee naar de studio genomen.

Om iets na 7 komen de jongen thuis. Na het wandelen ben ik nog naar de winkel geweest en ben nu aan het koken. Tom en Bill steken hun hoofd om de deur.
‘Wat ruik hier zo lekker?’ Vraagt Bill enthousiast.
‘Ik dacht elke avond uiteten of afhalen, ik zal is mijn kookkunsten tonen.’
‘Hmmm… heerlijk, wat eten wij?’ Gaat hij verder.
‘Wel aangezien jullie geen vlees of vis eten heb ik vegetarische moussaka gemaakt.’ Dat ze vegetariërs zijn weet ik van Bill, tijdens het etentje kreeg hij altijd net iets anders voorgeschoteld. Toen heeft hij verteld dat ze al jaren geen vlees en vis meer eten.
‘Oh zalig, ik ga even douchen. Tot zo.’ Vrolijk loopt hij de keuken uit. Tom leunt tegen de kast en prutst wat aan het handvat. Hij heeft nog niets gezegd. Oké, hier gaan wij dan.
‘Tom?’ Haj kijkt op en mijn hart breekt als ik zijn waterige ogen zie.
‘Elle is hier geweest.’ Ik zie zijn blik veranderen.
‘Wat heeft zij gezegd?’ Vraagt hij met een bange stem. Ik weet niet goed wat doen. Moet ik liegen of vertel ik de waarheid? Ik besluit om deels te liegen. Als hij gevoelens voor mij heeft dan moet hij dat maar zelf vertellen.
‘Niet veel want ik heb snel gevraagd om weg te gaan. Maar Tom, zij was kwaad en zei iets van dat zij haar mond niet gaat houden en … ik weet niet… ik denk dat zij naar de pers gaat stappen.’
‘Hm, ik vraag mij af hoe ik mij zo heb kunnen vergissen in haar? Heeft zij nog iets gezegd?’
‘Nee, dat was het.’ Ik weet dat ik lieg en ik ben daar niet goed in.
‘Sorry, Si ik wou u daar niet in betrekken. Echt sorry.’
‘Je moet geen sorry zeggen, soms zijn mensen niet wie wij denken dat zij zijn.’ Het stuk dat hij haar ticket naar de top was hou ik ook voor mij. Ik zie niet in waarom ik hem nog extra moet kwetsen.
‘Heel lief dat je gekookt hebt maar om eerlijk te zijn ik heb niet veel honger. Vind je het erg als ik niet mee eet?’ Het doet mij echt pijn om hem zo te zien. Ik kan mij niet bedwingen en voor ik het weet loop ik naar hem toe en geef ik hem een knuffel. Het voelt zo goed om hem zo dichtbij te voelen.
‘Zij is het echt niet waard Tom.’ Ik voel hoe zijn armen rond mij lichaam sluiten en hij legt zijn hoofd op mijn schouder.
‘Je hebt gelijk zij is het niet waard maar er zijn andere dingen waar ik over moet nadenken. Dingen waar ik zelf uit moet komen.’ Ik zeg niet meer en probeer nog een seconde langer te genieten voor ik hem los laat. Hij lacht zwakjes naar mij en loopt naar boven.
Ik ga terug aan tafel zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Waarom moet alles altijd zo ingewikkeld zijn?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.