FanFic.nl

Lotus, Een Donna Hart trilogie

2

In mijn kamer wordt ik overspoelt door de geur van mijn moeders parfum vermengd met de geur van schoonmaakmiddel. De zon is inmiddels verder naar het westen gedraaid en schijnt nu fel door de hoge ramen naar binnen. Ik trek de zorgvuldig door mijn moeder op de plooi gestreken gordijnen bijna helemaal dicht om het licht wat minder vrijspel te geven en staar tussen de overgebleven opening door naar buiten. Ik twijfel over wat ik zal gaan doen. Ik kan op mijn kamer blijven en me verder instaleren, of ik kan even naar beneden lopen naar de gemeenschappelijke keuken om te kijken of er inmiddels iemand van mijn medebewoners thuis is gekomen.
Dan klinkt er gebonk. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat het geluid bij mijn eigen kamerdeur vandaan komt en dat er iemand staat te kloppen.
In de hal staat Lisa. Lisa is degene geweest die me tijdens mijn eerste bezoek hier heeft ontvangen en rondgeleid. Ze studeert Psychologie, heeft een vriendelijk gezicht met grote blauwe ogen en een volupueus figuur.
‘Hey Donna, leuk je weer te zien,’ zegt ze. Haar bleke, witte huid van de vorige keer is door de genadeloze zon inmiddels veranderd in kreeftroze. Er parelen kleine zweetdruppeltjes op haar voorhoofd. ‘Heb je je kamer al een beetje op orde?’
Ik knik. ‘Zo goed als.’
Over mijn schouder spiekt ze even nieuwsgierig naar binnen. ‘Dat komt mooi uit, want dan heb je vast wel tijd om zo een hapje mee te gaan eten.’ Ze draait zich alweer om richting de gang. ‘Over een half uurtje kom ik je halen.’
Overdonderd knipper ik met mijn ogen. ‘Prima. Gezellig.’
Lisa glimlacht. ‘Catarina gaat ook mee.’
Ik heb geen idee wie Catarina is.
‘Ze is ook nieuw. En o ja…’ Lisa blijft weer even staan. ‘…er is later vanavond ook nog een feestje bij een vriendin van me. Ik neem jullie mee, dan leren jullie meteen al wat mensen kennen.’
Zonder mijn antwoord hierop af te wachten verdwijnt ze nu het trappenhuis in.
Het nerveuse gevoel in mijn maag komt als een golf weer naar boven. Een etentje met Lisa en het onbekende meisje vind ik prima. Maar de gedachte aan een of ander feestje vol met onbekenden maakt me zenuwachtig. Op feestjes ben ik volkomen uit mijn comfort zone. Het leggen van nieuwe contacten is niet bepaald mijn sterkste punt.

Toch wil ik beslist gaan. Feestjes zijn de ultieme gelegenheid om nieuwe mensen te ontmoeten. En dat is juist wat ik zo graag wil. Een nieuw sociaal leven opbouwen. Vrienden maken.
In Saltford heb ik me de laatste jaren erg eenzaam gevoeld. Ik wil een nieuwe start maken en het helemaal anders gaan aanpakken.
Gelukkig weet ik meteen wat ik zal aantrekken. Mijn lieveling jurkje. Een rood, klassiek model tot net boven op de knie. Als ik hem draag krijg ik er vaak complimentjes over, en wat nog belangrijker is: ik voel me er fijn in.
Snel spring ik onder de douche, trek mijn jurkje aan en doe vlug nog wat make-up op.

Catarina steekt haar hand uit en stelt zich aan me voor als Cat. Ze ziet er uit alsof ze zo uit een jaren ’50 film is weggelopen. Haar zorgvuldig geblondeerde kapsel zorgt er voor dat ik niet meteen haar Zuid Europese afkomst opmerk, maar haar melodieuze accent laat daar al snel geen twijfel meer over bestaan. Ze is van origine Italiaans.
We lopen met z’n drieën, zoveel mogelijk in de schaduw van de gebouwen blijvend, het campusterrein af richting de stad. Cat babbelt aan één stuk door. Ik kan er niet direct de vinger op leggen waardoor het komt, maar bij Catarina voel ik me meteen vertrouwd. Al het ongemak waar ik normaal gesproken mee worstel bij vreemden is bij haar niet van toepassing. Daarnaast vind ik haar direct ongelooflijk sympathiek en sprankelend. Ze heeft iets aparts, iets eigens. Met haar zangerige stem vertelt ze over haar ouders die een restaurantketen bezitten, over haar broers en zussen, en over haar liefde voor vintage jurken. En dat ze net als ik Geneeskunde gaat studeren.
‘Hier is het,’ onderbreekt Lisa Catarina uiteindelijk en houdt halt bij een gevel die voor een groot deel is opgetrokken uit glas. Hemels staat in grote, krullende letters boven de pui geschreven.
Binnen is het behoorlijk druk, allemaal studenten, maar ondanks de drukte en al het glas is het er gelukkig toch nog redelijk koel. Er hangen grote ventilators aan de plafonds die driftig zoemen.
‘Je kunt hier op vertoon van je studentenpas snel en goedkoop een lekkere maaltijd krijgen,’ legt Lisa uit terwijl we tussen de bezette tafels door doorlopen naar achteren. ‘Er is een beperkt menu dat wel, maar zoals jullie kunnen zien is het vanwege de prijs en kwaliteit populair bij studenten.’
We lopen voorbij de bar, naar een soort zijkamer die mij nog niet eerder is opgevallen. Daar is het wat rustiger en zijn nog een paar tafels vrij. Aan een bruin, rond tafeltje achterin strijken we neer. We bestellen het dagmenu en niet veel later staan de borden al voor onze neus.
‘Donna,’ zegt Lisa terwijl ze een eerste hap aan haar vork prikt. ‘Over Catarina weet ik inmiddels nu al aardig wat. Maar vertel jij nu ook eens wat meer over jezelf.’
‘Nou, ik ga dus Geneeskunde studeren,’ begin ik.
Ze maakt een wuifend gebaar. ‘Ja, dat weten we natuurlijk al. Ik bedoel meer je passies, je hobby’s, dat soort dingen. ‘Heb je een vriendje bijvoorbeeld?’
‘Een vriendje, euh nee. Die heb ik niet.’
‘Ook nooit gehad?’
‘Euhm.’ Ik wordt een beetje overvallen door de directe vraag.
‘Jawel één keer,’ antwoord ik twijfelend. Van ongemak friemel ik ondertussen aan de papieren placemat onder mijn bord. Ik wil zo graag een goede indruk maken en niet als een saaie trien overkomen. En technisch gezien lieg ik ook niet. Ik heb ooit een vriendje gehad. Tijdens de eerste twee jaar van de middelbare school. Jonathan. En ondanks dat ik toen pas veertien jaar oud was, weet ik zeker dat er weinig mensen op deze wereld rondlopen die ooit zo’n liefde voor iemand hebben gevoeld als ik voor hem. Jonathan was mijn alles, zelfs nu vijf jaar later doet het nog pijn in het diepste van mijn binnenste als ik aan hem denk. En nog meer als ik over hem praat.
Ik bijt op mijn lip en kijk weer op naar Lisa. ‘Maar die liefde bleek achteraf niet veel voor te stellen.’
Lisa knikt meelevend. ‘Maar je maar geen zorgen. Hier in Oxford vergeet je hem wel. Er lopen hier zoveel leuke jongens rond.’ Ze buigt zich wat verder over de tafel naar me toe. ‘Als je wilt kan ik zo een leuke date voor je regelen.’
‘O,’ zeg ik nu geschrokken en schud direct mijn hoofd. Als er iets is waar ik niet op zit te wachten is het wel een date. Eerst maar eens wat vrienden maken en mijn studie op gang krijgen. ‘Nee, dank je. Daar ben ik geloof ik nog niet aan toe.’
‘Weet je het zeker?’ Lisa klinkt teleurgesteld. ‘Ik sta namelijk bekend als hele goede koppelaarster. Ik heb er een soort zesde zintuig voor durf ik zelfs te beweren. Ik voel heel goed aan wie er bij elkaar passen. Er lopen al heel wat stelletjes rond dankzij mij.’
Ik schud opnieuw mijn hoofd. ‘Nee, echt niet Lisa. Bedankt.’
Lisa is nog niet uit het veld geslagen want ze vestigt haar aandacht nu op Cat. ‘En jij dan? Jij hebt ook geen vriendje. Zal ik jou aan een leuke date helpen?’
Cat maakt een afwijzend gebaar en trekt zo’n vies gezicht dat ik hard moet lachen. ‘Als je het maar laat,’ reageert ze. ‘Dat vind ik dus écht verschrikkelijk, een blind date. Als het mijn tijd is om iemand tegen te komen gebeurt dat vanzelf wel, dat ga ik niet forceren.’
‘Maar dan duurt het misschien nog een eeuwigheid voordat je aan de man bent, terwijl ik-’
‘Nee, nee echt niet,’ onderbreekt Cat haar nu dringend. ‘Je zoekt maar een ander slachtoffer voor je koppelpraktijken. Donna en ik zijn niet geïnteresseerd.’ Ze glimlacht even. ‘Misschien is het een goed idee om eerst eens voor jezelf te gaan zoeken. Jij heb toch ook geen vriendje?’
Lisa schud haar hoofd en neemt mokkend haar verlies, terwijl Cat me samenzweerderig een knipoog over tafel geeft.
En ergens krijg ik het gevoel dat ik al twee vriendinnen heb gevonden. Het voelt zo goed met z’n drieën. Alsof het nooit anders is geweest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.