FanFic.nl

Eyecatcher

\5./

Of hoe de paniek nu pas echt toeslaat en Bill van de kaart geveegd wordt

Tom

Plots zakte Clara - of Sofie?! - in elkaar. Verdomme zeg, wat had Bill gedí í n? En toen begon het. Chaos. Iedereen sprong op, holde rond, botste tegen elkaar, tilde Sofie - of Clara?! - op, rende van hot naar her en weer terug.
David nam zijn vers verkoelend kompres dat even technisch werkloos op de tafel had gelegen en legde het op haar hoofd. Gustav legde haar benen op een stuk of drie kussens, Georg vulde een glas water als een barman in spitsuur. Ik hoor je denken: *En wie is de enige die geen poot uitsteekt? Tom natuurlijk.* Maar die gedachte zou ik maar snel zo vlug mogelijk van de baan schuiven want ik stak geen poot uit naar ClaSo, maar naar Bill. Nadat ze in elkaar zakte, en al de chaos die erop volgde, was hij, temidden van alle tumult, op zijn knieën gaan zitten, verweesd voor zich uitstarend.
‘Broer?’ fluisterde ik.
‘-tje.’ zei Bill, maar zijn houding veranderde geen spat. Ik legde mijn handen op zijn schouders en keek hem verwachtend aan. Praat.
‘Haar ogen zijn nog open.’ fluisterde hij.
‘Heh?’ fluisterde ik van de weeromstuit nu ook. En aan Gustav, die het dichtst bij ons stond vroeg ik: ‘Bill zegt dat haar ogen nog open zijn. Echt?’
Hij boog zich over de woelende ClaSo en veerde verschrikt weer op. Hij knikte.
Als je bewusteloos bent, zijn je ogen toch gesloten? Als ik í­éts had opgestoken van natuurwetenschappen dan was dat wel dat als je bewusteloos bent je ogen gesloten zijn. Maar dan was ClaSo… Mijn gedachtestroom werd ruw onderbroken door Bill, die opeens rechtsprong en woest mijn handen van zijn schouders schudde. Mismoedig boog ik mijn hoofd en stond dan ook maar op. Het praten was zeker nog niet voor nu.
‘Ze… ijlt.’ zei David toen we allemaal rond de zetel stonden. Je kon haar zachtjes vanalles horen murmelen, heel stil maar toch hoorbaar. Wat is dit in godsnaam?
ClaSo’s ogen schoten van links naar rechts, haar nagels klauwden in de zetel en ze woelde over en weer terwijl ze steeds opnieuw ‘Maarten… Maarten… Maarten’ mompelde. Wie of wat dat is blijft gevaarlijk giswerk.
‘Misschien.. Zal ik de 112 bellen?’ stelde Georg aarzelend voor. Bill keek met een ruk op, en net op dat moment werd ClaSo’s bovenlichaam de lucht in gekatapulteerd.
‘MAARTEN!!! Nee!!’ schreeuwde ze bijna de longen uit haar lijf. En je kan er donder op zeggen dat we ons allemaal kapot schrokken. Vermoeid viel ze weer achterover en terwijl wij ons herstelden van de plotse herrijzenis ging ze weer rechtop zitten. ‘Wat is er gebeurd? En waarom ligt dat op mijn hoofd? En wat zijn die kussens? He?’ vroeg ze engelachtig.
Het kon niet anders of ze was alles al vergeten. Nu moest ik toch even zitten. Bestaan er voorvallen in de geschiedenis waar mensen een goeie 10 í  15 min. compleet van de wereld zijn en er zich daarna niets meer van herinneren? Alleszins, nu wel dus. En dat voorval zat hier, recht voor mij, in de zetel, denkend voor zich uit te kijken. Ik hoorde bijna haar radertjes tot hier draaien, want ‘Waarom keek iedereen zo bezorgd?’ en ‘Wat had ik in vredesnaam toch gedaan?’ waren nu niet echt simpele vragen als je van niets meer weet.
Jup, ook het denken van de vrouw was een eitje voor me.

Short, I know...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.