FanFic.nl

De Hongerspelen: De jongen met het brood

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10
Het is gezegd. En het ik kan heel goed merken dat ik op dit moment de aandacht van het publiek heb. De camera’s richten zich nu op Katniss. Zij kijkt direct naar de grond wanneer ze merkt dat ze wordt gefilmd. Met een beetje geluk zal het publiek het zien als een verlegen reactie. ‘O, dat is wel echt pech,’ hoor ik Caeser zeggen. Ze stem klinkt van ver weg te komen. Ik hoor instemmende geluiden vanuit het publiek. Een aantal mensen lijken oprecht geschokt te zijn door deze mededeling. ‘Het is niet zo leuk, nee,’ antwoord ik. ‘Nou, volgens mij kan niemand het je kwalijk nemen. Het zou moeilijk zijn om niet voor die jongedame te vallen,’ zegt Caeser. Hij probeert zijn rol als interviewer weer professioneel op te pakken. ‘Wist ze het niet?’ vraagt hij nieuwsgierig. Ik schud mijn hoofd. ‘Tot nu toe niet,’ zeg ik eerlijk. ‘Nu zou je haar toch dolgraag terughalen om te vragen wat ze ervan vindt, of niet soms?’ vraagt Ceaser aan het publiek. Een oorverdovend gejoel is het antwoord. ‘Helaas,’ zegt Ceaser op een toon van een vader die zijn kinderen iets afwijst. ‘Regels zijn regels, en de tijd van Katniiss Everdeen is om. Nou, heel veel succes, Peeta Mellark, en ik denk dat ik voor heel Panem spreek als ik zeg dat onze harten naar je uitgaan. Weer komt er een oorverdovend gejuich vanuit het publiek. Wanneer ik weer te verstaan ben bedank ik Caesar en loop ik terug naar mijn stoel. Daar staan alle tributen op terwijl het volkslied gespeeld wordt. Terwijl het volkslied speelt zijn de camera’s vrijwel geheel op Katniss en mij gericht. Om het publiek nog eens goed in te prenten wie we zijn en wat ons verhaal is. Haymitch plan heeft overduidelijk gewerkt. Niemand zal ons vergeten en misschien zijn er wel mensen die nu overgehaald worden om District 12 te sponsoren. Na het volkslied lopen ik met de andere tributen in een rij door de lobby naar de liften. Ik kom in de lift met de twee tributen uit District 3. Dus het grootste deel van de reis naar boven leg ik alleen af. Ik pieker over hoe ik dit aan Katniss moet uitleggen. Ze zal op z’n minst zeer verbaasd zijn en boven op me wachten en een uitleg eisen. Wanneer ik met de lift op onze verdieping aankom en door de deuren naar buiten stap kom ik er snel achter dat ik gelijk heb over dat Katniss op me wacht. Maar voor ik haar zie staan slaat ze met alle kracht die ze heeft met haar vlakke handen tegen mijn borst aan. Hierdoor val ik op de grond, maar niet voordat ik een vaas omstoot die op de grond in kleine scherven uitéén spat. Mijn handen komen in de scherven terecht en omdat de vaas erg dun was zijn de scherven behoorlijk scherp. Vele scherven van de vaas boren zich genadeloos in mijn handen. ‘Waar slaat dat nou op?’ vraag ik één en al verbaast. Snapt ze nu echt niet wat voor een invloed dit heeft gehad en dat deze gevoelens echt zijn? ‘Je had het recht niet! Je had het recht niet om zomaar die dingen over mij te zeggen!’ ze schreeuwt de woorden uit. Gelijk hierna gaan de liftdeuren weer open. Haymitch, Effie, Cinna en Portia kijken allemaal verbaast de kamer in. ‘Wat is hier aan de hand?’ Effie lijkt de woorden uit te gillen. ‘Ben je gevallen?’ ‘Nadat zij me duwde,’ zeg ik nog steeds verontwaardigt door de reactie van Katniss. Effie en Cinna lopen naar me toe om me overeind te helpen. Haymitch kijkt Katniss aan. ‘Duwde?’ vraagt hij aan katniss. Zijn toon klinkt niet al te vriendelijk. Maar Katniss is zelf ook nog steeds boos. ‘Dit was jouw idee, hè? Om mij voor het oog van het hele land als een of ander dom wicht neer te zetten?’ vraagt Katniss aan Haymitch. ‘Het was mijn idee,’ zeg ik. Ik probeer de scherven uit mijn handen te verwijderen. Het doet behoorlijk pijn. ‘Haymitch heeft me alleen maar geholpen.’ ‘Ja, Haymitch is er behulpzaam. Voor jou!’ Katniss heeft duidelijk het idee dat ze flink benadeeld is door mijn bekentenis. ‘Je bént een dom wicht,’ zegt Haytmitch. ‘Denk je dat hij je benadeeld heeft? Die jongen heeft je nets iets gegeven wat je in je eentje nooit voor elkaar had kunnen krijgen.’ ‘Door hem lijk ik nu zwak!’ zegt Katniss beschuldigend. ‘Door hem lijk je nu begeerlijk!’ zegt Haymitch met een stem waar ingehouden woede in doorklinkt. ‘En laten we wel wezen, je kunt alle hulp gebruiken die je kunt krijgen op dat gebied. Je was ongeveer net zo romantisch als een plas modder tot hij zei dat hij van je hield. En nu houden ze allemaal van je. Ze praten alleen nog maar over jullie. De gedoemde geliefden uit District 12!’ ‘Maar we zijn geen gedoemde geliefden!’ houd Katniss vol. Haymitch lijkt het zat te worden. Hij pakt Katniss bij de schouders en drukt haar met de rug tegen de muur,. ‘Nou en? Het is allemaal één grote show. Het draait allemaal om hoe men je ziet. Het beste wat ik over jou kon zeggen na je interview was dat je best leuuk was, hoewel dat op zich al een klein wonder genoemd mag worden. Nu kan ik zeggen dat je een hartenbreekster bent. O, o, o wat vallen de jongens thuis smachtend aan je voeten. Wat levert meer sponsors op, denk je?’ Katniss lijkt nu voor het eerst goed over de woorden van Haymitch na te denken, ookal duwt ze zijn handen van haar schouders af. Cinaa loopt naar haar toe en slaat een arm om haar heen. ‘Hij heeft gelijk, Katniss.’ Katniss twijfelt nog zie ik. ‘Jullie hadden het moeten zeggen, dan was ik niet zo stom overgekomen.’ Ik zelf vond haar reactie juist perfect. En Portia blijkbaar ook. ‘Nee, je reactie was juist perfect. Als je het had geweten, had het er niet zo echt uitgezien,’ zegt ze. ‘Ze maakt zich gewoon zorgen om haar vriendje’. Op het moment dat ik het zeg besef ik dat ik nu onredelijk aan het doen ben. Natuurlijk is het jammer voor mij dat ze zo’n beetje elke dag met Gale optrekt, maar het zijn mijn zaken niet. Katniss word rood nadat ik het heb gezegd. ‘Ik heb geen vriendje.’ Maar dat geloof ik eigenlijk niet. ‘Wat jij wilt, joh. Maar ik durf te wedden dat hij slim genoeg is om te weten wanneer hij naar een toneelstukje zit te kijken. En trouwens, jij hebt niet gezegd dat je van mij hield. Dus wat maakt het uit?’ vraag ik aan haar. En nu ik haar gerust heb gesteld over Gale lijkt de woede nu eindelijk weg te zijn. Ze denkt even na. Nadat huj had gezegd dat hij verliefd op me was, dacht je toen dat ik misschien ook op hem verliefd was?’ vraagt ze aan niemand in net bijzonder. ‘Ik wel,’ antwoord Portia meteen. ‘Door de manier waarop je de camera’s ontweek, en die blos op je wangen.’ Ook Effie en Cinna zeggen dat het erg goed overkwam. ‘Je was fantastisch, schat. De sponsors zullen tot om de hoek van de straat voor je in de rij staan,’ zegt Haymitch als laatste. Nu richt Katniss zich op mij. ‘Sorry dat ik je geduwd heb.’ Ik doe alsof het me niet al te veel deert. ‘Maakt niet uit,’ zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. ‘Hoewel het officieel verboden is.’ ‘Gaat het een beetje met je handen?’ vraagt Katniss nog. ‘Komt wel goed, verzeker ik haar. Het bloed dat uit mijn handen blijft stromen getuigt van iets anders. Er volgt een korte stilte. ‘Kom, we gaan eten,’ zegt haymitch en hij loopt met de anderen naar de eetzaal. Ik wil achter hem aanlopen, maar Portia wijst me op het bloed uit mijn handen dat nu op de grond drupt en neemt me mee naar een soort EHBO-kamer. Ze pakt een doek en haalt zoveel mogelijk bloed van mijn handen en strooit er dan een poeder op dat vreselijk prikt. Ze ziet hoe mijn gezicht vertrekt. ‘Ik weet dat het pijn doet, maar deze poeder zal de genezing enorm versnellen. Waarschijnlijk kan het verband dan net voor je de arena in gaat van je handen af,’ zegt ze terwijl ze het verband om mijn handen wikkelt. Ik ben daar blij mee, want met verband de arena in gaan zal wat vragen oproepen bij de mensen in het Capitool die mij nog hebben gezien tijdens het interview waar ik nog geen verband om mijn handen had.
Wanneer Portia en ik weer terug zijn in de eetzaal wordt het hoofdgerecht net opgediend. Ik schuif bij de rest aan tafel en begin nu ook te eten. Er wordt tijdens de maaltijd maar weinig gezegd. Wanneer we klaar zijn gaan we naar de zitkamer om de herhalingen van de interviews te kijken. Katniss lijkt een beetje onzeker te zijn over haar voorkomen op de tv. Maar ik en de anderen vertellen dat ze het perfect gedaan heeft wat ook zo is. Wanneer ik mijn eigen liefdesverklaring zie voelt het raar aan. Iets wat ik zolang geheim heb gehouden is nu iets wat het hele land weet. Maar wat gebeurd is, is gebeurd. Ik hoop maar dat het niet voor niets is geweest. Ik bedenk dat ik diep van binnen gehoopt had dat Katniss zou weten dat mijn bekentenis oprecht was. Maar dat is niet zo. Maar ze is nu onvergetelijk en dat was de bedoeling. Wanneer de herhalingen klaar is en het volklied is gespeeld wordt het scherm zwart. Buiten begint het al te schemeren. Morgen is het zover. Dan worden Katniss en ik in de arena gezet. Effie en Haymitch zullen druk zijn met het promoten van District 12 en het vergaren van sponsors en zij zullen dus niet met ons meegaan. Onze stylisten zullen wel met ons meegaan. Van hen kunnen we dus morgen afscheid nemen. Maar voor nu scheidden onze wegen van die van Haymitch en Effie. Effie wordt emotioneel wanner ze afscheid neemt. Ze zegt dat wij haar beste tributen ooit waren. En dat het een eer voor haar was om ons te begeleiden. Nadat ze dat allemaal heeft gezegd voegt ze er nog een laatste zin aan toe. ‘Het zou me helemaal niet verbazen als ik volgend jaar eindelijk naar een fatsoenlijk district wordt bevorderd.!’ Dan kust ze ons beide op de wang en loopt snel de kamer uit terwijl ik nog steeds verbaasd over hoe ze neerkijkt op District 12. Haymitch slaat zijn armen over elkaar en kijkt ons aan zonder iets te zeggen. ‘Nog een laatse raad?’ vraag ik dus maar. ‘Als de gong gaat, ga je er zo snel mogelijk vandoor. Jullie zijn allebei geen partij voor het bloedbad bij de Hoorn des Overvloeds. Wegwezen daar creëer zoveel mogelijk afstand tussen jou en de anderen en zoek een waterbron,’ zegt hij. ‘Begrepen?’ Ik heb het gevoel dat deze raad vooral voor Katniss bedoeld is. Ik moet me immers bij de Beroeps aansluiten en dus een goede indruk maken tijdens het bloedbad. ‘En daarna?’ vraagt Katniss. ‘Blijf leven,’ zegt Haymitch. We knikken allebei. Verder is alles al besproken. Nu moet het besprokene in praktijk worden gebracht. Katniss verdwijnt nu ook uit de kamer. Ik blijf nog even met Portia praten. Er zijn nog een aantal dingen die ik wil bespreken. Ik vraag haar wanneer ik wakker moet zijn. Portia verzekert me ervan dat ze me tegen zonsopgang wekt en ik me dus geen zorgen hoef te maken over wanneer ik opsta. Dan vraag ik iets waar Portia verbaasd van opkijkt. ‘Portia. De sneden in mijn handen. Zou het geloofwaardig overkomen wanneer ik vertel dat de sneden van een mes komen in plaats van scherven van een omgevallen vaas?’ Portia kijkt me achterdochtig aan. ‘Ik denk het wel,’ antwoord ze dan. ‘Maar waarom wil je dat weten?’ ‘Als je me goed blijft volgen op de tv wanneer ik in de arena ben kom je daar vanzelf achter,’ is mijn antwoord. En dan wens ik haar een goede nachtrust en verdwijn naar mijn kamer. Ik ga gelijk onder de douche staan wanneer ik in mijn kamer ben. Wanneer ik gedoucht en aangekleed ben sta ik in mijn kamer en kijk naar mijn bed. Hoewel ik weet dat ik mijn slaap hard nodig heb om morgen zo goed mogelijk te presteren in de arena, heb ik geen zin om mijn laatste nacht buiten de arena in bed door te brengen. Waarschijnlijk leef ik over een aantal dagen niet meer. Ik besluit naar het dakterras te gaan. Dit zal mijn laatste nacht in de buitenlucht zijn zonder de kans dat iemand mij probeert te vermoorden. Wanneer ik het dakterras ben ga ik bij de rand staan om zo een goed uitzicht te hebben op het Capitool. Ik zie overal lichten. De mensen in het Capitool zullen vannacht pas laat gaan slapen of helemaal niet gaan slapen. Overal rijden auto’s rond en voor een aantal gebouwen staan lange rijen mensen. Misschien worden daar de weddenschappen afgesloten voor morgen. Terwijl ik hier sta zijn daar beneden mensen aan het wedden of ik morgen nog leef of niet. Een vreemde en lugubere gedachten. Terwijl ik uitkijk over de grote stad dwalen mijn gedachte af naar een kleine bakkerij in District 12. En de mensen die daar wonen. In mijn gedachte ga ik iedereen langs. Ik begin bij mijn vader. Mijn vader is zo’n beetje de aardigste man die ik ken. Een fijne eigenschap, maar deze eigenschap betekent ook dat hij nooit tegen mijn moeder inging wanneer Mitchell, Karl of ik geslagen werden wanneer we ons werk niet goed deden of iets hadden gedaan wat van haar niet mocht. Hoewel ik me één geval kan herinneren waarbij mijn vader erg boos werd op haar. Het is al bijna 1 jaar geleden. Het was avond en het werk in de bakkerij was gedaan. We zaten allemaal aan tafel om te eten. Op een gegeven moment tijdens het eten zei Mitchell dat hij een bijzondere mededeling had. Hij had een meisje gevonden waar hij de rest van zijn leven mee wilde delen. Nadat mijn vader, Karl en ik hem uitgebreid hadden gefeliciteerd en mijn moeder liet blijken dat het fijn was dat ze een mond minder te voeden had wanneer hij zou trouwen, vroeg mijn moeder wie het meisje was. Toen Mitchell zei dat het meisje Lyana was, een meisje uit de Laag, werd mijn moeder furieus. Ze begon tegen Mitchell uit te varen over hoe dom het was om iemand uit de Laag als vriendin te nemen. Hoe deze mensen beneden onze stand waren en hoe barbaars ze leefden. Toen mijn vader tegen haar zei dat ze rustiger moest worden en juist blij zou moeten zijn voor Mitchell wierp ze hem een giftige blik toe. ‘Wil je soms dat hij in De Laag komt te wonen? Net zoals die meid waar jij een oogje op had voordat ze liet blijken dat ze liever met een mijnwerker wilde trouwen dan met jou?’ Ik besefte dat ze het over de moeder van Katniss had. Ik keek naar mijn vader en zag dat hij rood werd. Niet van schaamte, maar van woede. Hij stond zonder iets te zeggen op van zijn stoel, pakte mijn moeder bij haar arm en trok haar mee naar de bakkerij. Mitchell, Karl en ik bleven achter. We hoorden heel veel geschreeuw en het geluid van klappen die werden uitgedeeld. Na vijf minuten kwamen mijn ouders de kamer weer in. Mijn vader nog steeds rood aangelopen en mijn moeder met een rode huid rond haar linkeroog. Ze feliciteerde Mitchell met zijn verkering en zei dat ze blij voor hem was. Aan haar stem was te horen dat ze het niet meende, maar deze gebeurtenis liet wel zien dat mijn vader niet alles zomaar liet gebeuren en daarom heb ik bewondering voor hem. Ik denk ook aan Mitchell en Karl. Mitchell die qua lichaamsbouw totaal niet op Karl en mij lijkt. Hij is en slungelig en niet bepaald stekr. Qua karakter lijkt hij erg op mijn vader. Hij zou nog geen vlieg kwaad doen en ziet het goede in iedereen. Karl is een indrukwekkende verschijning. Hij heeft mijn lichaamsbouw, maar is veel langer dan ik en veel meiden vinden hem erg leuk. Hij heeft het goedaardige karkater van mijn vader en het felle karakter van mijn moeder. Ik oefende altijd samen met hem voor de worstelwedstrijden op school. Hij won bijna altijd van mij. Ook bij de laatste worstelwedstrijd op school. Karl en Mitchell. Heel verschillend, maar ik hou van hen allebei. Mitchell nam wel op een hele andere manier afscheid dan Karl. Karl vroeg me om te winnen en terug te komen naar District 12. Mitchell heeft me helemaal niet gevraagd terug te komen. Hij heeft alleen maar gezegd dat ik mezelf moest verdedigen en… dat ik mezelf moest blijven. Wie ben ik? Ik hou ervan om te worstelen. Mijn kracht en behendigheid te meten met die van anderen. Maar doden is iets heel anders. Maar dat is iets wat elk jaar weer gebeurd in de hongerspelen. Maar er zit verschil tussen doden en moorden. Doden doe je om jezelf te verdedigen of in een vlaag van woede. Maar iemand moedwillig tegen de grond werken en zijn hals opensnijden is iets heel anders. Terwijl ik zo nadenk besef ik wie ik wil zijn. Ik wil niet de jongen zijn die de hongerspelen overleefde door meedogenloos en bruut te zijn. Ik wil de jongen zijn die de hongerspelen niet speelt volgens de regels van het Capitool waarbij iedereen alleen aan zichzelf denkt. Ik wil de jongen zijn die niet vergat waar hij vandaan kwam. Ik besef me wel dat dit betekent dat ik over een aantal weken niet meer leef. Een beangstigende gedachte.
‘Je zou beter wat kunnen slapen.’ Ik schrik van de stem, die overduidelijk van Katniss is. Ik was zo diep in mijn gedachten dat ik haar niet hoorde aankomen. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik wilde het feest niet missen. Het is tenslotte voor ons,’ zeg ik enigszins spottend. Ik weet niet goed hoe ik op Katniss’ onverwachte komst moet reageren. Ze vertrouwd me niet en morgen staan we allebei in de arena. Geen bodem voor een goed gesprek. Katniss komt naast me staan en kijkt naar beneden waar het op straat nog krioelt van de mensen. ‘Zijn ze verkleed?’ vraagt ze. Een vraag waarvan ik het antwoord niet weet en waarvan het antwoord me ook totaal niet interesseert. ‘Wie zal het zeggen?’ antwoord ik toch maar. ‘Met al die bizarre kleren die ze hier dragen. Kon jij ook niet slapen?’ ‘Ik kon mijn gedachten niet uitzetten,’ antwoord ze. Ik bedenk dat ze vast aan haar familie dacht net zoals ik. ‘Met je hoofd bij je familie?’ vraag ik dus. ‘Nee. Ik kan alleen maar over morgen nadenken. Wat natuurlijk asoluut geen nut heeft,’ zegt Katniss. Ik zie dat ze naar mijn handen kijkt. ‘Het spijt me echt van je handen,’ zegt ze. Ze klinkt ook echt schuldbewust. ‘Het maakt niet uit Katniss,’ antwoord ik. ‘Ik heb toch nooit een kans gemaakt om deze spelen te winnen.’ “Niet als ik wil blijven wie ik ben,” denk ik erbij. ‘Zo moet je niet denken,’ zegt Katniss enigszins verbaasd. ‘Waarom niet? Het is waar. Ik kan alleen maar hopen dat ik mezelf niet te schande maak en dat…’ Mij stem stokt, omdat ik niet weet of ik Katniss kan vertellen over mijn voornemens en of zij het zal begrijpen. ‘En wat?’ vraagt Katniss. Ze klinkt geïrriteerd. Ik besluit haar alleen te vertellen dat ik mezelf wil blijven en niets te vertellen over mijn strategie. Die werkt het beste als zij van niks weet. ‘Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen. Maar… ik wil sterven als mezelf. Begrijp je wat ik bedoel?’ vraag ik aan haar. Katniss schud haar hoofd. ‘Ik wil niet dat ze me veranderen daarbinnen. Een soort monster van me maken dat ik niet ben,’ probeer ik uit te leggen. ‘Bedoel je dat je niemand gaat vermoorden?’ vraagt Katniss. Ik denk kort na. Katniss moet wel weten dat ze wat aan mij heeft mocht ze me ooit gaan vertrouwen in de arena. ‘Nee,’ antwoord ik dus. Als het zover is, weet ik zeker dat ik net als de rest zal doden. Ik kan niet zomaar zonder slag of stoot opgeven. Maar ik zou zo graag willen dat ik een manier kon bedenken om.. om het Capitool te laten zien dat ze me niet bezitten. Dat ik meer ben dan een pion in hun Spelen,’ zeg ik. ‘Maar dat ben je niet,’ antwoord Katniss abrupt. ‘Wij allemaal niet. Zo werken de Spelen.’ Ze begrijpt niet wat ik bedoel. ‘Oké, maar binnen dat kader ben jij nog steeds jij, ben ik nog steeds ik. Snap je dat niet?’ ‘Een beetje. Maar… niet lullig bedoeld hoor, maar wie maakt zich daar nou druk om, Peeta?’ vraagt ze. Ik vraag me af of zij zich alleen maar richt op het overleven en niets anders. ‘Ik,’ antwoord ik. Ik begin boos te worden, omdat Katniss geen enkel begrip toont voor mijn standpunt. ‘Ik bedoel, waar mag ik me op dit moment anders nog druk om maken?’ Katniss doet een stap naar achter alsof ze bang is dat ik naar haar uit zal halen. ‘Je moet je druk maken om wat Haymitch zei. Over dat je moet blijven leven,’ is het antwoord dat ik krijg. Ze begrijpt het niet. Wil hert niet begrijpen en daarom zal ze het nooit begrijpen. ‘Prima. Bedankt voor de tip, schat,’ zeg ik. Ik besef dat het geen handige reactie is, maar Katniss was dan ook totaal niet begripvol naar mij toe. ‘Hoor eens, als jij de laatste uren van je leven wilt doorbrengen met het voorbereiden van een of andere edelmoedige dood in de arena, dan moet je dat zelf weten. Ik wil de mijne doorbrengen in District 12,’ zegt Katniss met een vastberaden stem die aangeeft dat voor haar dit gesprek voor bij is. ‘Zou me niets verbazen als dat ook gebeurt. Doe mijn moeder de hartelijke groeten als je het haalt, goed?’ Ook mijn toon geeft aan dat het gesprek voorbij is. ‘Dat zal ik doen,’ antwoord Katniss. Met een ruk draait ze zich om en beent weg naar de trap. Wanneer Katniss weg is voelt het dak onaangenaam leeg. De verkoelende wind voelt nu opeens kil aan. Ik begrijp niet waarom ik zo deed tegen Katniss. Zij was inderdad nu ook niet bepaald aardig tegen mij, maar ik had moeten weten dat dit niet gaat helpen met het winnen van haar vertrouwen. Ik besluit ook naar mijn kamer te gaan en misschien iets van mijn levensbelangrijke slaap te pakken te krijgen.
Wanneer ik in mijn bed lig blijf ik nog lang wakker. Daarna slaap ik alleen maar korte poosjes van hoogstens 10 minuten. De volgende ochtend worden de tributen één voor één door een hovercraft opgehaald vanaf het dak van het trainingscentrum. Ik zal als laatste worden opgehaald. Ik ben dan ook klaarwakker wanneer Portia op mijn deur klopt. Ze geeft me een broek en een shirt om aan te trekken en dan lopen we samen naar het dak. Het duurt een paar seconden voordat de hovercraft verschijnt. Portia zegt dat ik als eerste naar boven moet. Ik zet mijn handen en voeten op de sporten van de ladder die vanuit de hovercraft naar beneden is gezakt. Wanneer ik dit doet voel ik hoe ik strak tegen de ladder wordt geplakt en als het ware omhoog gezogen wordt. Wanneer ik in de hovercraft ben zit ik nog steeds strak tegen de ladder geplakt. Naast me staat een man in een witte jas. Hij houdt een injectiespuit in de lucht. ‘Niet bewegen,’ is het enige wat hij zegt. Dan zet hij de spuit tegen mijn arm en haalt hij de trekker van de spuit over. Ik voel een behoorlijke pijn op de plek van de naald. ‘Je volgchip,’ zegt de man wanneer hij klaar is en loopt dan weg. En dan laat de ladder mij op. Na mij komen Portia en een avox nog mee naar boven. We lopen naar een andere kamer binnen de hovercraft waar een gedekte tafel klaarstaat. ‘Eet en drink zoveel als je kunt, Peeta,’ zegt Portia. ‘Wie weet wanneer je weer zult kunnen eten?’ Ik besef dat Portia een goed punt heeft en ik prop me vol met het eten en blijf daarna zoveel drinken als ik kan. Na een half uur zweven we een gebouw binnen. De hovercraft stopt met het bewegen en de ladder wordt weer naar beneden gelaten. Portia en ik gaan naar beneden. We komen in een kleien ruimte met niets anders dan een badkamer en de catacombe die me de arena in zal transporteren. Dit is de Startkamer. De laatste kamer van de tribuut voor hij de arena in zal gaan. Ik was mezelf nog in de badkamer en loop dan weer naar Portia die klaarstaat met mijn kleren. Ik bekijk alles voordat ik het aantrek. Een eenvoudige broek en blouse, een bruine riem en een dunne zwarte jas met capuchon. Wanneer ik het heb aangetrokken voelt Portia of alles goed zit en trekt de riem nog wat aan. Dan pakt ze de jas vast. ‘Ik heb al je kleren bekeken. Deze jas is speciaal gemaakt om je lichaamswarmte vast te houden. Het zou dus kunnen dat je in een ijzig gebied komt of juist in een woestijnachtig gebied waar de nachten koud zijn. Maar, omdat de jas niet goed is tegen de natheid van sneeuw of tegen schurend zand, denk ik dat je in een bebost gebied zult komen waar de nachten koud zijn,’ zegt Portia. Ik knik als teken dat ik het begrijp. Als laatst doe ik nog een paar sokken en laarzen aan die beide erg comfortabel zitten. ‘Nu moeten we wachten op het startsein,’ zegt Portia. ‘Wil je nog iets eten?’ Ik eet nog een klein broodje en drink bijna twee hele glazen water tot ik echt niet meer kan. Ik ben erg zenuwachtig. Straks sta ik bij de Hoorn en zal ik moeten vechten in plaats van vluchten. Zal ik winnen of één van de vele tributen zijn die het bloedbad niet overleeft? Portia zegt niets, maar pakt wel mijn hand vast. Dan wordt omgeroepen dat we ons klaar moeten maken voor de start. Ik stap de catacombe in zoals alle tributen dat zullen doen op dit moment. ‘Ik zal je missen, Peeta,’ zegt Portia met een benauwde stem. ‘Probeer alsjeblieft terug te komen.’ Ik knik maar weet dat ik lieg. Dan wordt ik omsloten door een glazen buis. Ik sluit mijn ogen om mijn concentratie weer te herpakken. Wanneer ik mijn ogen weer open voel ik me vastberaden en klaar voor wat er komen gaat. En dan gaat de buis omhoog en verdwijnt Portia uit mijn gezichtsveld. Het is even donker om me heen, maar dan voel ik hoe ik de buis wordt uitgeduwd en verblind wordt door het licht. Zonlicht. Ik kijk om me heen en zie gras, de gouden Hoorn en dennenbomen. En dan hoor ik de stem van Claudius Templesmith die al jaren het beginsein geeft van de Hongerspelen. ‘Dames en heren, de vierenzeventigste Hongerspelen zijn begonnen!’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.