FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Sun with tears

Een frisse mei-wind blies over het grasveld. Een grote groep mensen liep langzaam tussen rijen en nog eens rijen stenen door. Achter twaalf mannen die twee houten kisten droegen, beide licht van kleur. Beiden bedekt met een paarse doek. Bij een stuk waar ruim honderd stoelen stonden nam de groep plaats, geen stoel was meer vrij. De kisten werden zorgvuldig neergezet. Een vrouw met lang zwart haar, her en der een grijze ertussen liep naar voren. Haar stem was helder, gebroken en vol liefde.
"Dora werd geboren in een moeilijke tijd. Een tijd waarin ik geen familie meer had en Voldemort zijn macht steeds verder uitbreidde. Toch was ze vanaf het begin een vrolijk meisje. Ted en ik wilden haar naar een gewone basischool sturen, maar omdat ze haar transformagiër kwaliteiten nog niet onder de knie had was dat geen optie. Dus onderwezen we haar thuis." Een hapering in haar stem leek op het bloemetje van een boom dat omlaag dwarrelde.
"Nadat Nymphadora Hogwarts verliet besefte ik dat ze altijd al een volwassen persoon was geweest. Gek genoeg deed dat niets af aan het feit dat ze ongelooflijk onhandig was. Noch dat ze enorm populair was en een goed gevoel had voor humor." Een aantal mensen kregen een waterige glimlach aan een bepaald trollenbeen.
"Op het moment dat Dora's vader overleed had ze hem al kunnen laten weten dat ze in verwachting was van een kind. Ik weet dat ze, toen het kindje geboren was, dat ze tegen mij zei dat Remus had voorgesteld hem naar haar vader te vernoemen." Ze gebaarde naar de peetvader die een kindje in zijn armen hield dat klaarwakker was.
"Dora... mijn dochter. Schouwer worden was vanaf dat wist wie ze was haar droom. Ze wilde het taboe dat ik heb moeten dragen doorbreken. Wat haar gelukt is. Op het moment dat Voldemort terugkeerde was ze serieuzer, maar ook meer gemotiveerd dan ik me had kunnen voorstellen." Andromeda glimlachte beverig.
"Ik heb geen woorden voor het verlies van mijn kind. Ik heb geen kracht om jullie te vertellen wat haar laatste woorden waren. En toch weet ik dat ze hand in hand met haar geliefde is gestorven. Ik ben blij dat haar zoon nog leeft. Dat hij kan opgroeien in een wereld waar zijn ouders voor gestorven zijn. Ik zal hem opvoeden als mijn eigen zoon." Eén traan gleed over de bleke wang op de grond. De jongeman die het kindje vasthield liep naar haar toe en keerde zich naar de aanwezige mensen.
"Remus..." De naam dwarrelde trillend de zomerlucht in. "Remus was een vriend, een vader, een leraar, een echtgenoot, en nog veel veel meer. Ik heb hem leren kennen toen ik dertien was. Na dat jaar hebben we matig contact gehouden. Nu is hij weg."
De mensen stonden om hen heen toen de twee graven in de grond verdwenen. De grafsteen werd gedeeld, een ieder die niet beter wist zou er niets van begrijpen. Maar iedereen die op twee mei op de school was geweest wist wat er met de inscriptie bedoeld werd. En liet de tranen gaan.

Reacties: