FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 47

“Bij Merlijns- Remus!-” Christina kreeg niet eens de kans om te protesteren toen Remus haar bijna letterlijk de kamer van Severus uit sleurde na een paar dagen. Ze had zijn kamer niet verlaten behalve dan om te eten en naar de wc te gaan net als Luthien, maar Remus was duidelijk niet van plan haar nog langer bij haar man te laten blijven toen hij haar rustig over zijn schouder gooide en met haar de kamer uit liep. Severus keek hen na met een verwarde blik op zijn gezicht die nog erger werd toen ook Sirius, Luthien met alle geweld van dien meenam. Luthien liep echter met een chagrijnig gezicht achter hem aan nadat ze had moeten luisteren naar een preek van Sirius over slaap, voedsel, een warme douche, en eruit zien als een necroot met een jetlag. Christina was niet zo meegaand geweest en had gewoonweg geweigerd ergens heen te gaan, Remus had geen nee als antwoord geaccepteerd en had voor de makkelijke weg gekozen, haar gewoon optillen en meenemen. “Wat voor Luthien geldt, geldt ook voor jou Chris. Je moet douchen...en slapen.” Christina gromde iets onverstaanbaars maar Remus had het vermoeden dat het een aantal verwensingen waren die niet zo vriendelijk waren. Pas toen ze buiten de gesloten afdeling waren van Severus liet Remus Christina weer zakken die vervolgens langs hem heen beende en hen voor ging. Remus en Sirius wisselde even een blik uit en Sirius haalde zijn schouders op alsof hij wilde zeggen dat hij geen idee had wat er met zijn zus aan de hand was. Luthien liep snel achter haar moeder aan, hoe eerder ze op Zweinstein was, hoe eerder ze had gedouched, kon gaan slapen en dan weer terug kon. Ze wilde niet langer dan nodig wegblijven bij haar vader en Christina was duidelijk niet van plan om op Zweinstein te slapen maar dat zouden ze later wel zien. Remus en Sirius volgde hen op de voet voor het geval ze besloten toch maar niet naar Zweinstein te gaan en om te draaien. Severus bleef alleen achter in zijn kamer, iets wat nog niet gebeurd was sinds het moment dat hij was bijgekomen hier. Er hing nu een akelige stilte in de kamer, het enige geluid wat hij normaal hoorde waren de trage ademhalingen van Luthien en Christina als ze lagen te slapen of de gesprekken die de twee altijd met hem probeerde te voeren om zijn geheugen een zetje te geven, iets wat ze hadden geprobeerd en wat had gefaald. Severus wist niet of hij ooit nog zijn geheugen terug zou krijgen, hij wist überhaupt niet eens wat hij precies was vergeten... Hij schudde even zijn hoofd toen de stemmen van Sirius, Remus, Luthien en Christina waren weggevallen en hij alleen nog maar het gekreun en vaag gewauwel van de patiënten in de andere kamers hoorde waar hij geen touw aan vast kon knopen. Het kwam nog wel eens voor dat er iemand langs zijn kamer liep, kwijlend, in zichzelf mompelend over dat de wereld naar de haaien ging en dat zijn vis gevoerd moest worden, waarna die persoon tegen een muur op botste en weer werd terug geloodst naar zijn eigen kamer. Iets wat Luthien de eerste keer dat het gebeurde hilarisch had gevonden en samen met Sirius in een deuk had gelegen maar naarmate deze persoon vaker langs was komen slenteren en de helers elke keer gefrustreerder raakte werd het ook minder grappig maar gewoon sneu. Nu was hij alleen en kon hij nadenken over wat hij precies moest doen.

Christina was nog steeds boos op Remus omdat hij haar over zijn schouder had gegooid en was zodra ze op Zweinstein waren aangekomen doorgelopen naar de kamer van haar en Severus, had de deur met een klap, die zelfs in de astronomietoren te horen was, dichtgegooid en was de douche ingedoken. Ze moest toegeven, een warme douche was wel even fijn ook al wilde ze zo snel mogelijk weer terug toch zonken haar gedachten weg terwijl ze onder de warme straal stond. Het deed haar geestelijk niet veel goeds om haar man zo te zien, en al helemaal niet om aan te horen dat hij haar af en toe nog steeds Lily noemde, ook al was het ondertussen doorgedrongen dat zij Lily niet was en dat Lily al jaren dood was. Niet dat, dat een gezellig gesprek was geweest of dat de reactie van Severus na dat Christina en Sirius hadden uitgelegd dat Lily was vermoord door Voldemort zo leuk was geweest om te zien... Het was alsof hij Lily opnieuw had verloren omdat hij niet wist dat ze al dood was , of nou ja hij was vergeten dat ze jaren geleden het loodje had gelegd maar Christina had geen medelijden kunnen opbrengen voor Severus op dat moment. Ze was bang dat Severus nooit meer zijn geheugen terug zou krijgen en voor altijd in het St. Holisto moest blijven of dat hij weg mocht en dan een hele andere kant op ging met zijn leven en niet meer bij haar bleef. Terwijl ze onder de douche stond en al haar negatieve gedachten die ze had weten terug te dringen terwijl ze in het St. Holisto was, de vrije loop had gegeven, besefte ze dat ze meer hun best moesten gaan doen om Severus zijn herinneringen weer terug te laten komen. Alles wat er door haar hoofd spookte resulteerde in een hysterische maar geluidloze huilbui zodat niemand die toevallig eventueel het kantoor in zou lopen, haar zou kunnen horen. Ze wilde niet dat Sirius of Remus haar zo zouden aantreffen.


Severus was net gewend aan de rust en stilte die was ontstaan door het vertrek van Christina en Luthien toen de deur van zijn kamer weer langzaam open gleed en een blond hoofd de hoek om keek. Severus had direct weer wurgneigingen en keek Gladianus Smalhart met een dodelijke blik aan. Smalhart echter had een kinderlijke glimlach op zijn gezicht en kwam vrolijk de kamer binnen gewandeld alsof Severus hem niet een dag eerder had proberen te wurgen. Iets wat Severus met alle liefde van de wereld nog eens wilde doen maar dan zou hij niet zo makkelijk te stoppen zijn. Waarschijnlijk had Smalhart door dat het beter was dat hij op een veilige afstand bleef staan zodat hij niet in het bereik van Severus zijn wurggrage handen was en bleef hem even aankijken. Severus had een wenkbrauw opgetrokken “Wat moet je?” vroeg hij nogal onvriendelijk, iets wat Smalhart niets scheen te doen omdat die nog steeds met die domme glimlach op zijn gezicht naar Severus stond te kijken. “Ik kom je helpen ontsnappen!” zei Smalhart alsof het zo klaar als een klontje was en Severus trok een wenkbrauw op.
Eigenlijk wilde Severus hem opnieuw wurgen met zijn eigen vreselijke lila gewaad en die vrolijke onnozele grijns van het gezicht van Smalhart vegen maar hij hield zich in en probeerde te bedenken wat de voordelen van deze korte samenwerking waren. Hij kon Smalhart altijd nog omleggen als de beste man hem even had vertelt hoe hij uit dit verdraaide ziekenhuis kwam zonder dat de helers hem weer terug naar bed sleepte en hem zouden vastbinden aan het bed. Smalhart was veel te vrolijk en Severus irriteerde zich nu al weer maar hij wilde toch echt weg uit deze kamer en uit het ziekenhuis. Hij had besloten, in die paar minuten dat hij de kans had gehad om alleen te zijn en te kunnen nadenken (momenten waarin Christina even weg was om naar de wc te gaan en Sirius hem in de gaten moest houden) om gewoon met dit hele leven te stoppen. Het was duidelijk dat hij iedereen om hem heen een rotgevoel gaf en het was al helemaal duidelijk dat Christina zich diep ongelukkig voelde. Hij vroeg zich nog steeds af waarom hij de vrouw had aangezien voor Lily. Hoewel ze knap was had ze niet het rode haar van Lily, of de felgroene ogen. Hij was gewoon in de war geweest maar hij wist wel dat hij zonder Lily niet verder wilde leven. Het meisje wat er altijd bij was, Luthien … zogezegd zijn ‘dochter’ leek ook ongelukkig en dus was de keuze vrij makkelijk geweest. Gewoon ermee kappen. Smalhart werd ongeduldig van Severus zijn stilte en klakte even afkeurend met zijn tong “Ga je nog mee of blijf je in dat bed mopperen?” Severus keek even om zich heen en merkte op dat er een schoon zwart gewaad voor hem lag op de stoel die Christina eerder bezet had gehouden. Hij keek Smalhart dodelijk aan die grinnikte en weer buiten ging staan. Severus wist dat Smalhart vlak voor de deur stond gezien hij hem vrolijk hoorde neuriën en het Severus irriteerde. Hij kleedde zich snel om en trok de deur weer met een ruk open waardoor Smalhart achteruit in de kamer viel gezien hij tegen de deur aan had staan leunen. Severus rolde met zijn ogen terwijl de man in het lila gewaad overeind krabbelde en vrolijk een toverstok tevoorschijn haalde “van mijn heler gepakt, de lieve schat had niets door. Ik geef hem later wel terug.” Severus wist nu dat hij zijn laatste uren met een permanent opgetrokken wenkbrauw zou doorbrengen.

Severus liep de hele tijd braafjes achter dat foeilelijke gewaad aan en probeerde zo min mogelijk zelf op te vallen, maar gezien hij in de blijde aanwezigheid van Gladianus Smalhart verkeerde was niet opvallen onmogelijk gezien de man vrolijk iedereen begroette wie hun pad kruiste. Severus begon met de minuut zich meer en meer te irriteren en wist heel subtiel de toverstok van een heler uit haar gewaad te halen zonder dat ze het merkte. Hij was nog goed in zakkenrollen ook. Na een aantal hoekjes, bochtjes en verdiepingen te hebben afgelopen stopte Smalhart ineens vlak voor Severus zijn neus die niet op had staan letten en dus bijna tegen dat vreselijke gewaad aan botste met zijn neus en hij gromde even geïrriteerd. “Waarom stoppen we?” vroeg hij gladjes en doende alsof hij niet elk moment van plan was Smalhart ergens te dumpen of op te sluiten… of iets anders. Smalhart draaide zich om met die vreselijk irritante brede grijns en zwaaide vrolijk met de toverstok die hij had en Severus keek behoedzaam en hield de toverstok die hij zelf had gejat van een heler vast in de zak van zijn gewaad. Er was vast een bijzonder goede reden waarom de helers de toverstok van Smalhart hadden gebroken. Hij zou het Holisto nooit verlaten en hem met een toverstok rond laten lopen was sowieso al niet een erg intelligente zet gezien hij of zichzelf zou vermoorden of iemand anders, geheel per ongeluk natuurlijk. Severus daarentegen had zijn toverstok waarschijnlijk niet omdat de helers bang waren dat hij Smalhart zou vermoorden…en dat zou dan niet per ongeluk gaan. Smalhart was veel te erg in zijn nopjes en het beangstigde Severus. De gang was verlaten waardoor Severus het idee had dat dit een afgesloten deel van het Holisto was en hier sowieso niemand kwam. Ergens begon Severus het vermoeden te krijgen dat Smalhart heel bewust hem ergens naartoe had gesleept waar niemand was. Hij kon alleen niet echt een reden bedenken waarom Smalhart dat zou doen behalve met de intentie hem te vermoorden. Severus betwijfelde echter of Smalhart slim genoeg was dat voor elkaar te krijgen. Severus mocht dan grotendeels zijn geheugen kwijt zijn maar hij wist nog heel goed dat Smalhart ooit eens bekend stond om zijn geweldige avonturen … en zijn vreselijk charmante glimlach. Echter had iemand de waarheid ontdekt en was erachter gekomen dat Smalhart die avonturen had gejat en de mensen die, die dingen allemaal hadden gedaan, hun geheugens had gewist, de enige spreuk waar Smalhart schijnbaar goed in was. Alleen zou dat bij Severus nu erg weinig effect hebben gezien hij het grootste deel van zijn geheugen al kwijt was en dus zou er niet veel veranderen. Smalhart draaide zich met die verdraaide grijns op zijn gezicht naar hem om en de toverstok had hij losjes in zijn hand. Severus had die hij had gepikt van een heler echter stevig vast in de zak van zijn gewaad en kneep zijn ogen even samen tot spleetjes “Wat ben je van plan Smalhart?” vroeg hij zacht en stekelig. Altijd een slecht teken, geheugen of niet. “Ik ga je bevrijden.” Meldde Smalhart alsof hij iets aan het uitleggen was aan een kind van 3. “Je wilde hier weg en ik breng je weg.” Nu wist Severus 100% zeker dat Smalhart niet alleen knettergek was, maar ook nog eens volledig spectaculair gestoord. Severus deed heel even alsof hij ook het IQ had van een flubberwurm “Nou, waarom zijn we hier dan? Dit ziet er niet bepaald uit als de uitgang van het Holisto.” Smalhart keek hem voor een moment niet-begrijpend aan en schudde toen zijn hoofd “Nee, dat klopt. Dat komt omdat we niet bij de uitgang zijn.” Zei hij vrolijk heen en weer wiegend. ‘joh’ dacht Severus sarcastisch en hij weerhield de neiging om met zijn ogen te gaan rollen. Severus haalde heel subtiel de toverstok uit zijn zak en hield die droogjes achter zijn rug. Smalhart was zo druk bezig met bedenken wat hij ging doen dat hij niet eens doorhad dat Severus zelf op het punt stond om Smalhart eens even goed te vervloeken. Smalhart had schijnbaar bedacht wat hij wilde doen, hij richtte de toverstok op Severus die zijn wenkbrauw optrok “Wat? Ga je me de uitgang uit schieten?” vroeg hij droogjes alsof hij het nog steeds niet doorhad. “Nee joh! Raar ben je..” mompelde Smalhart meer tegen zichzelf dan tegen Severus die nog steeds een beetje verveeld stond toe te kijken “Ik ga je vermoorden.” Ah dat had Severus nog helemaal niet doorgehad. Severus rolde dit keer wel met zijn ogen “Jij en welk leger?” vroeg hij gladjes. Smalhart keek een beetje beledigd maar schudde het van zich af en keek triomfantelijk naar Severus “Melofors!” riep Smalhart blij en hij zwiepte met de toverstok. Severus had half in lachen uit willen barsten en pareerde de vloek die terug schoot naar Smalhart die nu een enorme pompoen op zijn hoofd had en heen en weer wankelde. “Als je iemand wilt vermoorden…” zei Severus zacht en stekelig “Stel ik je voor dat je een andere spreuk gebruikt dan de spreuken die de leerlingen gebruiken om elkaar te plagen op Zweinstein.” Severus was nooit echt onder de indruk geweest van Smalhart, al vanaf het moment dat hij hem voor het eerst had gezien, nu walgde hij gewoon van de man en wilde hij het liefste omdraaien en weglopen maar iets hield hem tegen. Hij keek toe hoe Smalhart met alle macht probeerde de pompoen van zijn hoofd te verwijderen door met zijn toverstok erop te tikken, de pompoen werd echter alleen maar groter en Smalhart had steeds meer moeite om te blijven staan door het gewicht wat erop rustte. Het kwam tot het punt waar Smalhart inderdaad omviel en Severus hoog boven hem uit torende. Smalhart kon hem niet zien maar hij moest weten dat Severus vlak bij stond en dat er een toverstok op hem gericht was. Severus was echter aan het twijfelen. Moest hij de man gewoon ombrengen of in iets nog onnatuurlijkers vervloeken? Ineens schoot hem iets te binnen, als hij Smalhart zou omleggen, zou hij Lily, en Christina, die blijkbaar zijn vrouw was, nog meer pijn doen. Moorden was niet bepaald een goede hobby. Severus zwaaide even met zijn toverstok en op de plek waar Smalhart zojuist had gelegen met een mega groot pompoen hoofd, kroop nu een kleine kever rond. Severus leunde tegen de muur aan en liet zich op de grond zakken terwijl hij even toekeek hoe de kever in paniek rond rende maar niet ver bij hem vandaan ging. Waarschijnlijk wist Smalhart dat hij de enige was die hem weer terug naar zijn normale gedaante kon brengen. Severus zat daar tegen de muur in het verlaten gedeelte van het St. Holisto te bedenken wat hij nu moest doen, nou, hij wist wat hij moest doen hij wist alleen niet hoe hij het nu zou doen. Hij twijfelde er geen seconden over dat hij het zou gaan doen maar hij wilde niet dat iemand hem snel zou vinden en kon redden. In dat opzicht had Smalhart hem een dienst bewezen, hem naar het verlaten deel van het ziekenhuis leiden waar niemand ooit kwam, zodat niemand hem snel zou vinden tenzij ze eraan dachten hier te zoeken.

Hoewel Christina het niet wilde toegeven, toch was een douche en een goede maaltijd fijn geweest. Ze voelde zich weer fris en wakker en wat minder depressief. Ze moest er hoop in houden dat Severus zijn geheugen snel terug zou komen en dat hij zich alles zou herinneren en weer de oude Severus werd die hij was voor Bellatrix hem stuk maakte. Christina was niet van plan geweest om te gaan slapen, maar in een ziekenhuis stoel naast het bed van Severus slapen was ook niet bepaald ideaal geweest en haar lichaam verlangde naar een bed… en naar haar man, maar dat moest nog even wachten. Christina hoopte wel dat Severus snel weg mocht, het Holisto deed niet veel goeds voor zijn humeur en ook niet die van haar. Niemand was erg vrolijk eigenlijk en het was maar goed dat iedereen in een rot humeur was anders zou het bijzonder vervelend zijn geworden voor degene die vrolijk tegen Christina was komen doen. De leerlingen bleven grotendeels uit haar buurt, iedereen had ondertussen wel gehoord wat er allemaal was gebeurd en de wildste geruchten gingen de ronde. De meest hilarische was naar Chris haar mening toch wel degene waarin Severus de held was en zich uit de dooddoeners hun greep had gevochten en dat hij toen was gepakt door Bellatrix uiteindelijk. Of een van de wildere verhalen dat Severus stiekem een vampier was en dat hij daarom niet dood was gegaan door alle martelpraktijken van Bellatrix maar gek was geworden doordat hij een lange tijd geen bloed heeft kunnen drinken. Elke keer als Christina die hoorde schoot ze in de lach, hoewel er een leeg en hol gevoel in haar maag overbleef wetende dat ergens, de leerlingen gelijk hadden. Severus was bij lange na zichzelf niet en dat baarde haar wel zorgen. Remus had haar ervan proberen te overtuigen dat het allemaal wel goed zou komen en dat Severus gewoon tijd nodig had. Anderling had alle leerlingen streng toegesproken over Severus zijn situatie en dat niemand maar dan ook niemand in zijn buurt mocht komen zolang hij niet hersteld was. Niemand had daar erg veel bezwaar tegen wat voor Christina duidelijk maakte dat de meeste leerlingen nog steeds doodsbang waren voor Severus, wat haar weer een gevoel van voldoening gaf. Christina haar boosheid naar Remus was ook al een stuk afgezwakt en ze begreep waarom hij haar het Holisto uit had gesleept. Remus had overduidelijk doorgehad dat zoveel bij Severus zijn die zich niets herinnerde een regelrechte marteling voor haar was geweest en dat ze afstand nodig had om alles weer even in een nieuw licht te zien en bij te komen van de emotionele achtbaan waar ze de afgelopen dagen in hadden gezeten. Christina had ook niet het idee dat ze nog de kracht had om te huilen, ze had alles er in de douche uitgegooid en was daarna wat gaan eten, en nu was ze terug in de prive vertrekken van haar en Severus en er gleden allerlei herinneringen door haar hoofd. Ze zakte neer op de rand van het bed en liet haar herinneringen de vrije loop in haar hoofd en glimlachte licht. Ineens werd er op de deur geklopt en hoorde Christina de stem van Remus die vroeg of hij binnen kon komen. “Kom maar.” Zei ze zacht, wetende dat Remus haar prima kon horen. Het was net volle maan geweest en het feit dat Remus de kracht nog had gehad om een tegenstribbelende Christina mee te slepen was bewijs dat de transformaties zoveel makkelijker gingen sinds Kyle een vormveranderaar bleek te zijn en mee ging met zijn vader tijdens de volle maan. Sirius was deze keer niet mee gegaan omdat hij een oogje op Luthien wilde houden, hij vertrouwde er namelijk niet op dat Luthien geen breakdown zou krijgen of iets. Hoewel Luthien af en toe terug was gekomen op Zweinstein door de afgelopen dagen heen om een uurtje studeren te pakken –waar ze toch de concentratie niet voor had gehad en het dus heel snel had opgegeven- was ze meer bij Severus geweest dan ergens anders en Sirius was zich zorgen gaan maken om zijn verloofde haar slaapgebrek en emotionele staat. Iets waar Remus zich ook zorgen over maakte maar dan bij Christina en Melian. Remus kwam naar binnen en Christina bekeek haar beste vriend even goed, hij zag er gezond genoeg uit, misschien een beetje moe maar als je drie nachten als wolf met je zoon door het bos rent kon dat best kloppen. “Voel je je beter?” vroeg Remus droogjes. “Ja, lichamelijk in elk geval. Een douche heeft me goed gedaan.” Zei ze met een verontschuldigende glimlach en Remus trok een wenkbrauw op “Dus we gaan niet meer schelden en slaan en allerlei onvriendelijke verwensingen naar mijn hoofd gooien?” vroeg hij voor de zekerheid en Christina rolde met haar ogen “Grappig.” Mompelde ze en ze liet zichzelf achterover op het bed vallen. Remus plofte naast haar neer en keek haar aan “Wat ga je doen? Ga je terug naar het Holisto of blijf je vanavond op Zweinstein?” Christina dacht daar even over na en liet toen een zucht ontsnappen “Ik denk dat ik even een paar uurtjes slaap probeer te pakken hier en daarna terug ga naar het Holisto. Hoewel het inderdaad beter is als ik even afstand neem en alles tot rust laat komen kan ik hem niet te lang alleen laten nu hij zo kwetsbaar is… hij herinnert zich niets Remus.” Remus keek haar medelevend aan “Ik weet het. Maar we weten niet precies wat Bellatrix heeft gedaan en dus kunnen we ook niet precies de oorzaak uitvinden van het geheugenverlies. Misschien was het wel een spreuk die Bellatrix op het laatste moment heeft uitgesproken of is het een zelfverdediging mechanisme die hij heeft opgetrokken tegen het trauma.” Christina knikte slapjes “Wat het ook is, ik hoop dat het snel over is.” Daar kon Remus enkel mee instemmen. “Ik laat je wel slapen. Stuur me een bericht als je me nodig heb.” Christina glimlachte dankbaar naar Remus die opstond “Dankje Remus.” Remus wuifde het weg en verdween weer naar buiten, Christina achterlatend met haar nu een stuk rustigere gedachten. Maar nog steeds vastbesloten Bellatrix hetzelfde aan te doen wat ze Severus had aangedaan. Bellatrix was toch al krankzinnig, erger kon het niet worden. Christina kroop verder het bed op en ging wat gemakkelijker liggen. Nu ze niet opgerold in een ziekenhuis stoel hoefde te slapen en al snel een fijne houding had gevonden was ze in no-time weg.

“Malfidus.” Zei Amber koeltjes toen ze naar het besmuikte gezicht keek van de zwadderaar die voor haar stond en haar de weg versperde. “Lupos. Ik geloof dat ik de vorige keer al zei dat we moesten stoppen met elkaar zo te ontmoeten.” Amber trok een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar “Ik krijg het idee dat je me expres op deze manier wilt ontmoeten. Moet je een nieuwe hobby zoeken nu dooddoenertje spelen niet meer kan en je verbannen bent uit het Zwerkbal team van Zwaderich?” vroeg Amber met een snauwende toon. Draco’s grijns verdween even maar hij wist een lome glimlach tevoorschijn te toveren “Ach, we hebben allemaal zo onze hobby’s. Die van jou is schijnbaar Zwadderaars uitschelden die in je weg lopen.” “Fijn dat je zelf door heb dat je in de weg loopt. Kan je nu opzij gaan ik heb meer dingen te doen.” “Je laat het klinken alsof je zo’n belangrijk leven heb.” Amber klemde haar kaken strak op elkaar “Weet je Malfidus. Ik dacht eerst altijd dat mensen overdreven als ze het over je hadden. Arrogant, egoïstisch, een regelrechte kwal. Maar nu zie ik in dat ze zelfs nog aardig over je waren.” De glimlach verdween nu helemaal van Draco’s gezicht en Amber glimlachte gemeen “Misschien moet je wat beter je best doen om indruk te maken in plaats van de hele tijd om de hoek te gaan staan wachten op me tot ik weer tegen je aan loop.” En ze liep wederom langs hem heen. Amber was op weg naar haar vader. Ze had al een tijdje met hem willen praten maar omdat door alles wat er was gebeurd met Malfidus, en Severus en dan ook nog eens de volle maan had Amber niet echt de tijd of gelegenheid gehad om haar vader te zoeken. Dit keer had ze hem echter een berichtje gestuurd of het goed was als ze even langs kwam voor hun vader/dochter momentje en omdat Amber wilde klagen over Malfidus. Ze moest toch aan iemand haar ei kwijt die niet direct op Draco af zou lopen en hem zou vervloeken naar volgende week? Althans…ze ging ervan uit dat haar vader dat niet zou doen. Amber had zeer bewust ervoor gekozen haar broers niets te vertellen over hoe vaak ze Draco wel niet tegen het lijf was gelopen de afgelopen paar dagen al had Kyle wel een…best verontrustende opmerking gemaakt, over dat de geur van Draco rond haar hing en Amber had hem vuil aangekeken en was boos weggelopen. Dat wolf gedoe begon vervelend te worden, Kyle had een scherper gehoor, zijn zicht was beter en dan was daar zijn reukvermogen. Hij had ondertussen geleerd dat iedereen een eigen geur had en hij had lopen klagen dat die van Stoker de geur van Rotte eieren was die te lang samen in een kamer hadden gelegen met vieze Zwerkbalkleding. Iets waardoor Stoker woest was geworden maar hij had niets durven zeggen of doen tegen Kyle die hem al een keer had vervloekt en het zonder enige aarzeling nog eens zou doen, en Dane had op de grond gerold van het lachen. Selene had zichzelf achter Kyle verborgen en niets gezegd en Kyle was erg beschermend geworden het moment dat Stoker binnen was gekomen. Amber begreep het wel, wat er was gebeurd tussen hun drie was reden genoeg voor Kyle om Stoker intens te haten en beschermend te zijn, alleen was Amber ook jaloers. Haar broers hadden allebei een goede relatie. Althans, ze hadden iemand waarmee ze alles konden delen, waarmee ze regelmatig s’ochtends wakker werden –gezien haar broers niet altijd in hun slaapzaal sliepen-. Iemand waarmee ze zichzelf oud zagen worden. Remus had haar ervan verzekerd dat dat ooit wel bij haar ook zou gebeuren, ze was net 15 en ze had nog alle tijd van de wereld om iemand te vinden waar ze verliefd op kon worden en iemand die datzelfde dan ook voor haar voelde maar als ze dan naar haar broers keek, naar haar ouders, die ondanks alles toch nog bij elkaar waren, en dan naar Christina en Severus, en zelfs Luthien en Sirius… ze voelde zich een buitenstaander in al die liefdes stelletjes. Misschien dat ze daarom zich aangetrokken voelde tot Draco? Was het wellicht om haar ouders een hak te zetten of was het omdat ze zo wanhopig verlangde naar iemand dat ze maar Draco had uitgekozen? Draco was mysterieus en hoewel Amber hem voor geen meter vertrouwde was er iets aan hem waardoor ze dacht dat ze hem wel ooit zou kunnen vertrouwen. Amber zuchtte diep, zo in gedachten verzonken terwijl ze naar het kantoor van Remus liep dat ze niet eens merkte dat er iemand achter haar aan was gekomen. Ze merkte het ook pas toen diegene een hand op haar schouder legde. Amber draaide zich met een ruk om en keek recht in de grijze ogen van Draco. “Waar ben jij mee bezig?” vroeg Amber nijdig die haar hand op haar hart legde om aan te tonen dat ze zich zo ongeveer een rolberoerte was geschrokken. “Het spijt me.” Zei Draco die zijn handen omhoog hield en een stap achteruit zette. Amber keek hem even verbaasd aan. Ze had niet gedacht dat Draco zich ooit ergens voor zou verontschuldigen, en al helemaal niet tegenover haar. “Waarom volg je me Malfidus?” vroeg ze toen maar langzaam en enigszins vermoeid. Draco gaf haar nog eens een whiplash, ze had al genoeg aan haar hoofd. “Je had gelijk.” “Ik heb altijd gelijk, je moet even wat specifieker zijn.” Meldde Amber droogjes en Draco glimlachte een echte eerlijke glimlach die Amber heel even de adem benam omdat ze dat nog nooit gezien had. Normaal had Draco altijd die besmuikte grijns op zijn gezicht geplakt die de meeste altijd met liefde er weer vanaf wilde rammen, of een spottende glimlach die je vertelde dat Draco dacht dat hij beter was dan jou. Maar nu… “Je had gelijk over dat ik meer mijn best moet doen om indruk te maken.” Amber trok haar wenkbrauwen zo ver op dat ze bijna verdwenen achter haar haar “Pardon?” Draco zuchtte even ongeduldig “Kijk, ik weet dat niemand me vertrouwd. Daar zijn mijn ouders en ik ons pijnlijk van bewust. We snappen ook heel goed waarom. Maar dat betekend niet dat ik mezelf niet wil bewijzen.” Begon hij en Amber luisterde aandachtig, ze was erg benieuwd waar dit naartoe ging. “Maar als ik de kans niet krijg om te laten zien dat ik het goed bedoel…waarom zou ik er dan moeite in steken?” oh… Amber ontspande direct en keek hem lang aan voor ze antwoord gaf “Waarom kom je dan naar mij? Waarom niet naar Christina? Of naar mijn vader?” dit keer was het Draco die zijn wenkbrauwen op trok “Naar je vader? Ben je serieus?” vroeg hij half spottend en Amber kneep haar ogen samen “Waarom niet? Mijn pa doet je niets. Hij begrijpt het maar al te goed en is bereid te luisteren als je maar niet zo’n arrogante kop op zet en beledigingen gaat rondstrooien. Dat is de grootste reden dat mensen je niet mogen weet je.” Draco was even stil daarna en knikte toen “Oke dat kan ik begrijpen. Dus wat? Ik moet stoppen met mensen beledigen en ineens het voorbeeld van een perfecte student zijn en meneer aardig worden?” vroeg hij niet heel erg blij met dat vooruitzicht. “Wat dacht je ervan om te beginnen met jezelf zijn ?” Draco keek haar even belazerd aan “Je kan me namelijk niet vertellen dat jij het echt erg leuk vind om mensen te beledigen. Dat je er een kick van krijgt als mensen bang van je zijn en je haten. Of wel?” “Ik ben wie ik ben.” Draco schoot in de verdediging en Amber zuchtte even “Als je niet eens eerlijk tegen jezelf kan zijn waarom zou ik dan naar je luisteren?” vroeg ze koeltjes en Draco zweeg nog steeds “Precies. Zie eerst maar eens uit te vogelen wat je nou precies wilt en kom dan maar een keer terug. Ik heb een afspraak en ik ben al laat. Tot ziens Draco.” Amber draaide zich om op haar hielen en begon weer verder te lopen zich er goed van bewust dat ze voor het eerst zijn voornaam had uitgesproken en naar hem had gekeken zonder de neiging te hebben hem grondig te vervloeken. Die neiging was omgeruild voor iets anders. Iets waar haar broers en ouders niet bijster blij van zouden worden, dat wist ze wel.

Amber liep snel door naar het kantoor van Remus voor ze weer werd tegengehouden door Draco. Maar dit keer leek het erop dat hij haar niet volgde en dus begon ze langzamer te lopen. Draco wilde dus geaccepteerd worden, alleen moest hij dat dan toch echt op een hele andere manier gaan doen dan wat hij nu deed, of ooit had gedaan. Hetgeen wat haar het meeste dwars zat ,was dat Draco naar haar toe was gekomen. Hij had geen antwoord gegeven op die vraag en had ontwijkend gedaan toen het over Remus was gegaan en over Christina had hij helemaal niets gezegd. Amber was er wel nieuwsgierig naar waarom Draco haar had gekozen om te gaan vervelen. Niet dat Amber het heel erg vervelend vond. Ook al zou ze wel willen dat ze dat vond… Het was niet gezond om je aangetrokken te voelen tot een dooddoener die ook nog eens de grootste pestkop van Zweinstein was en niet echt een erg aardig persoon. Sterker nog, niemand had geloof ik ooit iets aardigs over Draco gezegd behalve Patty Park dan, maar die was geobserdeerd door Draco en zijn status en geld. Niet om Draco zelf. Amber betwijfelde zelfs of ze Draco nu nog zo interessant vond nu zijn naam niets meer waard was en niemand nog het geld van de Malfidussen wilde aannemen. Het was ondertussen ineens vervloekt geld geworden, raak het fortuin van de Malfidussen aan en je hebt de rest van je leven ongeluk ofzo. Zo werd ermee omgegaan. Dat was blijkbaar de enige manier waarop mensen ermee om konden gaan. Niemand keek verder dan Draco’s geld en naam en nu dat niets meer waard was, was in hun ogen Draco dat ook niet meer. Misschien dat Draco daarom naar haar toe was gekomen? Omdat hij wist dat haar familie niet zo bevooroordeeld was als de rest van de school ? behalve dan misschien haar broers maar die zouden wel bijdraaien als Draco eindelijk kon bewijzen dat hij echt wilde veranderen. Dat ging natuurlijk niet van de een op de andere dag gebeuren, daar ging tijd en hard werk in zitten en als Draco dat daadwerkelijk wilde zou Amber hem daarmee helpen, en ze zou zelfs proberen haar vader over te halen om te helpen. Amber hoefde enkel maar lief te kijken en Remus ging vaak al overstag. Nu snapte Amber ook waarom Luthien altijd haar zin overal in kreeg met Severus. Als jongste kind en enigste dochter had Amber een voordeel, ze was het lievelingetje van papa. Zelfs Kyle kon daar niet aan komen. Amber klopte op de deur van het kantoor van Remus en ze hoorde hoe haar vader zei dat ze binnen kon komen. Ze duwde de deur open en liep naar binnen waar ze haar vader achter zijn bureau aantrof met een diepe frons in zijn voorhoofd en een stuk perkament voor zijn neus waar een hele tekst op gekladderd was. “Hee.” Amber liep enigszins voorzichtig naar haar vader toe en ging zitten op de stoel aan de andere kant van het bureau tegenover haar vader. Remus keek op en glimlachte warm naar haar en schoof het perkament opzij “Wat was je aan het lezen?” vroeg ze nieuwsgierig en Remus trok even een wenkbrauw op “Iets voor de orde. Professor Anderling en ik hebben het een en ander besproken wat betreft de familie Malfidus en Severus.” Amber boog naar voren en legde haar armen op het bureau “Hoe gaat het met oom Severus?” vroeg Amber die zelf pas 1 keer bij haar oom op bezoek was geweest en zo overstuur was geweest dat ze daarna niet meer terug had willen komen. “Nog steeds hetzelfde. Hij herinnert zich niets maar begrijpt ondertussen dat Christina, Lily niet is en dat Lily dood is.” Zei Remus langzaam terwijl hij achterover in zijn stoel leunde. “Hij haat Sirius nog steeds intens daar is niets aan veranderd.” Amber lachte even maar schudde toen haar hoofd “Denk je dat het goed gaat komen met hem pap?” vroeg ze bezorgd en Remus zijn flauwe glimlach verdween “Geen idee, voor Christina en Luthien hoop ik van wel. En voor ons trouwens ook. Severus is de enige die echt kennis heeft van de duistere magie die Voldemort gebruikt en die weet hoe Voldemort te werk gaat, hij is ook nog eens een ontzettend bedreven tovenaar en daar hebben we er nu al te weinig van.” “Jij bent ook een ontzettend bedreven tovenaar pap.” Meldde Amber gladjes, die zich eraan irriteerde dat iedereen zo erg op Severus rekende terwijl Remus, Anderling, Christina en Melian ook verdomd goede tovenaars waren. Remus glimlachte en keek haar net zo kalm aan als dat hij altijd deed “Dat klopt misschien wel maar dan nog hebben we hem nodig Amber. Het is nog steeds familie.” Amber voelde zich direct schuldig “Ik weet het.” Mompelde ze. Severus had haar altijd voorgetrokken op de rest van haar familie. Dane had hij een hekel aan gehad, nog steeds waarschijnlijk als hij zijn geheugen weer terug kreeg, Kyle wat minder gezien Kyle niet diepdroevig in toverdranken was en ook daadwerkelijk oplette en niet bang leek te zijn voor Severus, iets wat Dane duidelijk wel was, schijterd, en zij was altijd het lievelingetje geweest van de drie kinderen van Melian. Severus had haar in elk geval nog nooit strafwerk gegeven of laten nablijven of punten afgetrokken van haar afdeling OM haar. Bij Dane en Kyle was dat nog wel eens wat anders. “Goed, waar wilde je het over hebben? Je zei dat je al een tijdje wilde praten. Het spijt me als ik niet veel tijd heb gehad voor je.” Amber schudde haar hoofd snel “Geen probleem, ik weet dat het chaos is en dat Oom Severus ook prioriteit heeft en dat Tante Chris je nodig heeft.” Bij de naam Chris gleed er een flauwe glimlach over Remus zijn gezicht “Chris heeft het niet makkelijk nee maar ik denk dat ze nu wel even zonder me kan.” Daarbij was Remus van mening dat zijn kinderen toch net wat belangrijker waren dan zijn beste vriendin, hoewel hij zielsveel van Chris hield, Chris had ook Sirius nog en Melian kon ook altijd bijspringen en daarbij, Chris kon prima voor zichzelf zorgen als ze dat wilde. Het feit dat ze zich zo druk had gemaakt had er inderdaad voor gezorgd dat ze zichzelf een beetje had verwaarloosd, maar nu ze doorhad dat een paar uur goed slapen en goed eten wonderen deden had Remus wel het idee dat Chris wat beter op zichzelf zou gaan letten. “Nou, ik wilde het eigenlijk hebben over Draco Malfidus.” Amber keek haar vader strak aan om zijn reactie te pijlen, maar Remus zijn gezicht was ondoorgrondelijk. “En waarom wilde je het hebben over Draco Malfidus?” vroeg Remus zijn ellebogen op het bureau steunde en zijn hoofd in zijn handen liet rusten en Amber ondertussen nieuwsgierig aankeek. “Ik ben hem een paar keer tegen het lijf gelopen. Letterlijk.” Remus trok een wenkbrauw op en Amber vertelde over de eerste ontmoeting voor het kantoor van Professor Anderling, daarna de tweede ontmoeting waarin ze BIJNA tegen hem was opgebotst, de keren ertussen dat Draco haar eigenlijk alleen maar schamper had aangekeken en toen grijnzend was weggelopen, en de laatste keer. Ofwel nog geen kwartier geleden. Remus hoorde alles kalm aan en onderbrak Amber niet terwijl ze raasde en tierde over wat Draco zijn probleem wel niet was en waarom hij haar precies moest hebben en er gleed een droge grijns over zijn gezicht waardoor Amber abrupt stopte met praten en haar vader wantrouwend aankeek. “Waarom grijns je zo?” vroeg ze met samengeknepen ogen. “Zie je het niet?” vroeg Remus die rechtop ging zitten. Hij had zijn houding niet veranderd terwijl Amber sprak maar nu ging hij weer achterover zitten en sloeg zijn armen over elkaar heen. “Zie wat niet?” Amber snapte er de ballen meer van en keek haar vader verward aan “Pap waar heb je het in Merlijns naam over?” Remus lachte en begon toen uit te leggen, dat Draco, Amber had gekozen om te gaan stalken, omdat Amber de enige was die hem niet per direct zou vervloeken. Kyle had al duidelijk gemaakt dat Draco niet in de buurt moest komen van hem, hij mocht dan bij Draco in het krijt staan maar dat betekende niet dat ze beste maatjes zouden worden en dat Kyle zou vergeten en vergeven wat er allemaal tijdens hun schooljaren was gebeurd. Dane was onverschillig richting Draco maar wilde ook niet bepaald zwerkbal maatjes worden en samen gezellig wat gaan drinken, Draco was bang voor Remus en Melian, maar Amber was een ander verhaal. Amber was niet bang voor Draco en gaf een grote mond terug en Draco was ook niet bepaald bang voor Amber. Volgens Remus, was Draco meer onder de indruk van Amber haar lef en grote mond en misschien zelfs een beetje nieuwsgierig. Amber staarde met open mond haar vader aan “oh nee.” Ze schudde haar hoofd. Remus keek zijn dochter even aan en fronste toen “Amber.” Amber keek hem weer recht aan en hij trok een wenkbrauw op “Wat is er aan de hand?” vroeg hij direct “Oh.. nou.. uh…niets.” Remus zweeg maar bleef haar aankijken met die doordringende blik die dwars door Amber heen scheen te gaan en Amber bezweek, hoewel het heel raar voelde om haar vader te vertellen over de aantrekkingskracht die ze voelde naar Draco toe, voelde het toch ook als een opluchting om het uit haar systeem te hebben. Remus was een lange tijd na haar verklaring stil en scheen diep in gedachten te zijn verzonken, en een stille Remus was zelden een goed teken. De minuten die daarop volgde leken eeuwen te duren en Amber staarde haar vader benauwd aan, ten eerste was Draco en dooddoener en nog gemeen ook, hij was ook nog eens bijna 3 jaar ouder en hoewel dat verschil niet zo groot leek als je 16 was en met iemand van 19 had, was het van 14 naar 17 toch een eind. Vond Amber dan. Maar toen dacht ze aan Sirius en Luthien die een leeftijdsverschil hadden van ruim 20 jaar en ze voelde zich direct beter. “Je weet dat je een enorm risico neemt door uberhaupt bij hem in de buurt te komen toch?” vroeg Remus ineens kalm. Amber knikte kort “Ik weet het. Maar het lijkt wel alsof ik er gewoon naartoe getrokken word.” Mompelde ze en Remus knikte alsof hij het begreep. Natuurlijk begreep hij het, hij moest dat vast ook hebben gehad toen hij Melian ontmoette. “Misschien ben jij wel de enige die tot hem door kan dringen.” Zei Remus toen maar, hij leek het alleen niet erg leuk te vinden om te zeggen “Maar, als je dit doorzet wil ik dat je me op de hoogte houd. Ik vertrouw hem niet, en de rest van de orde is het met me eens dat we hem goed in de gaten moeten houden, dus niet raar opkijken als Alastor hem de hele tijd schaduwt.” Amber knikte “Ik denk dat ik wel een kans maak om tot hem door te dringen. Ik weet niet wat er meer van komt en daar ga ik nu niet over nadenken maar misschien krijg ik het wel voor elkaar om te zorgen dat hij die verdraaide pestkop reputatie laat varen.” Remus haalde zijn schouders op “Ik hoop het voor hem.”

Christina werd wakker na een paar uur goed te hebben geslapen. Ze voelde zich weer uitgerust en begon zich klaar te maken om terug te gaan naar het Holisto. Ergens had ze het gevoel dat er iets niet helemaal klopte en dus maakte ze er zaak van dat ze een beetje opschoot. Ze wilde niet al te halsoverkop naar het Holisto rennen gezien ze niet zeker wist of er wel daadwerkelijk iets mis was, maar juist toen ze op het punt stond om te vertrekken werd er op de deur geklopt. Ze opende hem en Anderling stond voor haar neus met een brief in haar handen “Deze kwam een paar minuten geleden aan. Ik denk dat je hem even moet lezen.” Anderling gaf haar de brief en wachtte tot Christina hem had gelezen “Ik moet gaan.” Anderling knikte “ik breng Remus op de hoogte.” Christina wist niet eens of ze nou knikte of een bevestiging gaf dat ze Anderling gehoord had, het enige wat ze hoorde was het ruisen van haar eigen hart die hard tekeer ging. Severus was niet in zijn kamer, hij was nergens in het ziekenhuis te bekennen en de helers wisten niet meer waar ze moesten zoeken. Christina wist niet hoe snel ze het kasteel uit moest zijn en rende zo ongeveer de hele weg naar Zweinsveld. Ze verschijnselde naar het Holisto en denderde naar binnen. De helers stonden al op haar te wachten en ze werd meteen op de hoogte gebracht. Severus was voor het laatst gezien door een van de patienten toen die met Smalhart door de gang liep. Daarna waren ze spoorloos verdwenen. Wat vreemd was gezien er normaal gesproken altijd iemand door de gangen heen liep om de boel in de gaten te houden. “Waarschijnlijk was het net tijdens de wisseling van de dienst.” Mompelde een heler verontschuldigend maar Christina luisterde al niet eens. In haar hoofd probeerde ze uit te vinden waar Severus naar toe zou kunnen gaan maar was al snel tot de conclusie gekomen dat Severus bij lange na niet sterk genoeg zou zijn geweest om te verschijnselen, anders was de eerste plek waarschijnlijk Goderics eind geweest waar Lily, James en kleine Baby Harry waren vermoord door Voldemort. Hij moest nog in de buurt zijn. Het leek Christina niet logisch dat hij door de stad zwierf, iemand zou hem vast herkend hebben er liepen genoeg tovenaars en heksen rond in Londen die hem kende van Zweinstein of via haar. Christina keek de heler even dodelijk aan toen die voor de duizendste keer haar excuses aan het aanbieden was “Waar hebben jullie gezocht.” “Overal mevrouw Sneep…” “Dat betwijfel ik. Severus is intelligent, zelfs zonder zijn geheugen is hij nog verdraaide slim. Hij moet een plek hebben gevonden waar hij alleen kon zijn zonder continue helers of andere patienten om hem heen.” Christina wist dat Severus het vreselijk vond om omringt te zijn door mensen, tenzij het zijn familie was. Maar gezien hij zich niets kon herinneren van zijn gezin… Christina keek de heler toen weer scherp aan die slikte “We hebben een vleugel hier in het Holisto die niet meer word gebruikt. Het word binnenkort gerenoveerd maar er komt verder nooit iemand tot de plannen door zijn.” Zei ze, duidelijk doodsbenauwd voor Chris. Christina knikte even, vroeg waar die verlaten vleugel precies was, en verdween toen die kant op. Haar hakken klikten op de vloer terwijl ze dor het Holisto heen schoot op zoek naar haar man. Ze keek even om zich heen toen het ineens erg stil werd en ze wist dat ze op de juiste plek was. Er was geen enkel geluid en Chris voelde de rillingen over haar lijf lopen toen ze verder liep. Haar hart bonkte bijna uit haar borst zo bang was ze voor wat ze zou aantreffen of dat ze überhaupt Severus zou vinden. Precies op het moment dat ze dat dacht ging ze een hoek om en bleef ze als verstijfd staan. Het tafereel wat voor haar afspeelde was te gruwelijk om te bevatten. Severus zat onderuitgezakt tegen de muur op de grond in een plas bloed, zijn eigen bloed. Zijn armen hingen slap naast zijn lichaam en Christina merkte direct dat dat de bron van het bloedverlies was. Severus zijn polsen waren verticaal open gesneden… Christina rende naar hem toe en viel op haar knieen naast hem neer, in zijn bloed. Ze had wat onder haar hak horen kraken maar ze besteedde daar nu geen aandacht aan en legde haar vingers op de slagader in Severus zijn hals en haalde toen opgelucht adem, hij leefde nog. Zijn hartslag was zwak maar het was er wel. Christina pakte snel haar toverstok uit haar zak en mompelde een paar bezweringen om het bloeden te stoppen en de wonden te dichten, maar Severus was lijkbleek en bleef buiten bewustzijn. Christina haalde een paar keer diep adem en probeerde zo kalm mogelijk te blijven wat nog een behoorlijke opgave was gezien haar man niet wakker werd.

Pas na enkele minuten kwam Severus bij door Christina die Accio had gebruikt om medicijnen vanuit het Holisto naar haar toe te laten komen en aan hem toe te dienen. Severus opende langzaam zijn ogen maar bewoog niet en zag er nog steeds als een lijk uit. Het bloed om hen heen was indrukwekkend veel, zoveel dat Christina eigenlijk nog verbaasd was dat Severus überhaupt nog leefde. Severus knipperde een paar keer met zijn ogen en leek een beetje wazig, zijn blik focuste op Christina en hij staarde haar even aan “Chris..” mompelde hij enigszins verbaasd en Christina keek hem opgelucht aan. Severus zijn blik gleed verder naar wat er precies aan de hand was “Je hebt Smalhart vermoord.” Mompelde hij uit het niets. Christina keek hem niet begrijpend aan en Severus knikte zwakjes met zijn hoofd naar het slijmerig hoopje wat op de grond lag. Dus daar was Christina op gaan staan… Chris keek met een verbijsterd gezicht naar wat er was overgebleven van Smalhart en schoot toen in de lach. Severus trok licht een wenkbrauw op “Fijn dat je het leuk vind.” Mompelde hij en toen begon Christina te huilen en gaf ze hem een tik op zijn borst “Ben je helemaal gek geworden!” vloog ze woest uit naar hem en hij staarde haar even verbijsterd aan “Wat dacht je wel niet!? Je eigen leven zo beëindigen!? Heb je dan serieus geen idee wat je ermee zou hebben aangericht als het je nog was gelukt ook?” tierde ze verder en Severus bleef haar zwijgend aanstaren alsof hij haar voor de eerste keer zag. “Denk je nu serieus dat je zo weinig waard ben dat je het maar beter kan stoppen? Heb je wel aan mij of Luthien gedacht? Je dochter zou kapot zijn! Dat is ze al door alles wat er is gebeurd!” Christina ging zo door met razen en tieren dat ze niet doorhad dat er een lampje ging branden bij Severus nadat de naam van Luthien was gevallen. “Chris.” Brak Severus haar ineens af en Christina zweeg abrupt. Hoe hij haar naam zei klonk zo erg als hoe hij het altijd had gezegd, als zichzelf, dat ze even vergeten was dat ze woedend was, maar voor Severus nog iets anders kon zeggen glipte hij weer buiten bewustzijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.