FanFic.nl

healing in the past,

a white lie

'Arme kerel.' Mompelde Robert Senior, terwijl Coll de deur met een harde klap dichtsloeg. 'Vergeef hem zijn gedrag, alstublieft. Hij is gewoon erg nerveus, en dan durft hij zijn geduld wel eens te verliezen.'
'Ik zal het maar een familie trekje noemen.' Antwoorde Cat, terwijl haar blik over de tweeling gleed. Ze had het zich echt niet ingebeeld toen ze tegen Hadley aanliep. Een waas van zweet glom in het licht van de kaarsen, zijn wangen werden ontsiert door twee koortsige blosjes. Ziet nu echt niemand dat die kerel ziek is? En waarom wil hij het zelf niet toegeven? Schotse koppigheid is toch geen synoniem voor zelfmoord?
'Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.' lachte haar ondervrager. 'Maar dit doet er niet toe. Coll geeft dan misschien een kort lontje, maar hij geeft wel een punt. We weten dat je tegen ons liegt. Maar wat we niet weten is waarom en wat jouw ware verhaal is.'
Hij zei dit alles met een bijna vaderlijke glimlach, maar de toon was duidelijk.
De ene broer was bereid geweld te gebruiken voor informatie, de andere had een subtielere manier om zijn doel te gebruiken. Good Cop en bad cop. Wie had kunnen denken dat ze deze techniek in de achttiende eeuw zou tegen komen.
'Je ziet er een fijne jongedame uit. Zou het geen opluchting zijn om voor een keer je hart te kunnen luchten?'
Ja hoor, hij is duidelijk de good cop.
En toen nam ze een nieuwe houding aan, de houding van een doodsbang meisje dat niet wist wat ze moest doen.
'Ik weet het niet, meneer. Wie zegt me dat ik kan vertrouwen?'
'Vertrouwen?'
'Ja meneer. Ik dacht dat ik Jonathan Randall wel kon vertrouwen. Als een landgenoot, en officier in het leger van hare majesteit...'
'Hare majesteit?' Vroeg Hadley, met opgetrokken wenkbrauw.
'Eeuh...Ik bedoel Zijne majesteit natuurlijk. Jonathan Randall, officier in het leger van Zijne majesteit.' Antwoorde ze snel, terwijl ze zichzelf aanmaande haar hoofd er bij te houden.
'Ik dacht dat ik veilig was bij hem. Maar inplaats daarvan begon hij me eerst de meest vuile dingen naar mijn hoofd. Het feit dat ik een hoer zou zijn was nog eens van de meer beschaafdere benamingen.'
Ze hield een kleine pauze, om de reactie van Robert te peilen. Diens gezicht vertrok geen spier.
'En toen besloot dat monster, dat als ik toch niet meer zou zijn dan een hoer, ik hem maar de diensten van een hoer moest aanbieden.'
Zijn wenkbrauw schoot omhoog.
'Wilt u nu beweren dat hij u heeft...?'
Hij leek het woord niet te willen uitspreken.
'Hij heeft inderdaad geprobeerd om mij te verkrachten.'
Het bloed van de drie mannen schoot naar hun gezicht. Omdat ze niet konden begrijpen dat een man zoiets kon doen? Of hadden ze niet verwacht dat een meisje dat woord luidop zou uitspreken?
'Geprobeerd?' Vroeg hij uiteindelijk.
'Jack Randall heeft me een beetje onderschat. Ik heb hem uiteindelijk weten te overmeesteren.'
'En hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' Vroeg jonge Rob duidelijk sceptisch.
Hier kon ze haar scherpe tong even niet onder controle houden.
'Op net de zelfde manier als ik jouw broer heb te weten overmeesteren.'
Hadley 's gezicht werd zo rood als een tomaat. Zijn oom leek dit amusant te vinden.
'En waar heeft zo een welopgevoede jongedame als u zo leren vechten? Zelf heb ik deze stijl nog nooit eerder gezien.'
'Het heet blijkbaar karate.' Viel Hadley hem bij.
'Karate, inderdaad. Het is afkomstig uit het verre Japan. Mijn vader voert er al jaren handel.'
'En besloot maar dat zijn dochter dit moest leren?'
'Ik weet niet hoe het er hier in Schotland aan toe gaat. Maar in mijn thuisland heerst continu het gevaar van aanvallen door plaatselijke indianen stammen. Mijn vader besloot dat hij mij en mijn zus niet altijd kan beschermen. Daarom huurde hij een leraar in.'
Om het drama van haar verhaal compleet te maken slaakte ze een diepe zucht.
'Niet dat dit mij uiteindelijk veel heeft opgeleverd.'
'O nee?'
Dit was het dan. Alles ging er van af of ze haar al dan niet zouden geloven.
'U moet weten dat mijn vader vele vijanden heeft. En een van hen heeft enkele mannen ingehuurd om mij te ontvoeren.'
Voor het eerst bewoog de man, hij liet zijn wang tegen zijn hand rusten en sloeg zijn benen over elkaar.
'Ontvoert?'
'Inderdaad ja. Ik heb altijd al de gewoonte gehad om elke dag een lange wandeling te maken. En daar hebben ze gebruik van gemaakt. Ze waren met tien man. Ze omsingelden me, wisten me te overmeesteren en bonden me uiteindelijk vast.'
Diepe zucht, even extra benadrukken dat dit een erg moeilijk onderwerp was om over te praten.
'Ik kan begrijpen dat ze losgeld voor je zouden vragen. Maar waarom sleuren ze je de grote plas over?'
'Dat weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat ze geen losgeld willen. Ze willen hem onder druk zetten. Zodat hij de Jacobijnen opstand niet langer zou steunen.'

Reacties: