FanFic.nl

Emo(tion)

Hoofdstuk 12.

"Hoi, jou ken ik volgens mij nog niet. Ik ben dokter Collins." de dokter geeft Scarlett een hand. "Ik heet Scarlett." zegt ze. "Ik kom elk half uur even kijken hoe hij er voor staat." Zegt de dokter terwijl hij naar Brad loopt. "Hmm.. alles lijkt in orde. Zijn ademhaling is nog niet super, maar het is beter dan vanochtend." zegt hij na een tijdje. "Weet een van jullie of hij misschien ooit eerder drugs heeft gebruikt?" hij kijkt de drie tieners een voor een aan. "Nou... Ik heb gisterenochtend een potje pillen in zijn zak gevonden.. toen ik hem ermee confronteerde werd hij boos en hadden we een soort van ruzie.. daarna is hij weggelopen en heb ik hem niet meer gezien.." Zegt Mike. Hij slaat z'n handen voor z'n ogen. Hij wilde helemaal geen ruzie met z'n beste vriend. "Hmm.. heb je dat potje misschien bewaard?" Vraagt de dokter. "Nee.. sorry. Maar er zat geen etiket op." "Oke, toch bedankt voor de nuttige informatie. Ik kom over een half uur weer terug." Dokter Collins verdwijnt weer uit de kamer. Mike slaat zijn handen weer voor zijn ogen. Myra legt een arm om hem heen en leunt met haar hoofd op zijn schouder. "Het komt goed Mike." fluistert ze. "Ik weet niet of het goed komt Myra.. Ik wou gewoon geen ruzie met hem maken. Maar nu ligt hij hier.. En ik weet niet of ik ooit nog de kans zal hebben om te zeggen dat het me spijt.." er loopt een traan over zijn wang. Myra geeft hem een knuffel. Het is een poosje stil en ze kijken alle drie somber voor zich uit. "Het is mijn schuld.. Ik had hem een kans moeten geven..." Zegt Scarlett, nog steeds somber voor zich uit starend. "Het is niemand's schuld Scarlett.. niemand zag dit aankomen." zegt Myra. "Hij deed zo z'n best om het goed te maken.. en ik.. ik kon het gewoon niet. Zijn drankprobleem werd me teveel.. maar ik had hem juist moeten steunen. Ik ben echt een egoïst.." er lopen tranen over Scarlett's gezicht. Myra slaat ook een arm rond Scarlett. "Het is niet te laat oke! Waarom geven jullie allemaal al op? Het is nog niet voorbij oke. Ik weet zeker dat Brad ons kan horen, en dat hij wakker zal worden.. maar we moeten hier nou niet gaan treuren en depressief gaan doen omdat we fouten willen recht zetten, terwijl onze vriend ligt te vechten voor z'n leven. Laten we aan de leuke dingen denken.. zodat er toch nog iets positiefs is. Ik heb het er ook hartstikke moeilijk mee.. maar ik weet zeker dat Brad niet wil dat zijn vrienden hier een beetje staan janken in een ziekenhuis.. laten we aan iets leuks denken.. alsjeblieft. Voor Brad." Zegt Myra. "Je hebt gelijk Mier.. we schieten hier niks mee op. We kunnen er maar beter iets leuks van maken." Zegt Mike. "Mee eens." Knikt Scarlett. Het is weer een tijdje stil. "Oh, ik weet iets grappigs! Weten jullie nog toen we vorig jaar naar dat feest van Tom gingen? Je weet wel, het trampoline verhaal." Lacht Myra. "Oh ja! Dat weet ik nog!" Zegt Scarlett. "Brad had toen de trampoline van Tom's broertje voor het raam geschoven en was toen naar beneden gesprongen. Maar de trampoline zakte door!" Lacht Myra. "Iedereen ging stuk van het lachen." lacht Mike. "Dat was een leuke tijd." Glimlacht Scarlett. Maar net toen iedereen weer een beetje vrolijk was.. ging er een apperaat naast Brad's bed piepen. "Wat is dat geluid??" Vraagt Scarlett angstig. "Geen idee maar we moeten iets doen!!" Zegt Myra. Mike rent de deur uit en kijkt op de gang of hij een arts ziet lopen. "Mevrouw mevrouw! Er begon opeens een apperaat te piepen.. en.. we weten niet wat het.. betekent." Hijgt Mike. "Welke kamer??" vraagt de zuster. "147!" Mike en de zuster rennen terug naar de kamer. Ze rent naar de apperaten en rent daarna gelijk terug naar de gang om meer artsen te halen. Even later staan ze met 3 zusters aan zijn bed. "Zijn hart is stil gevallen! We moeten reanimeren!" Roept een zuster tegen de andere. "Jullie moeten nu meteen de kamer uit." Zegt de derde zuster tegen Mike, Myra en Scarlett. De zuster brengt ze de kamer uit. "Wacht! Maar.. Komt het goed? Wat is er aan de hand??!" Roept Scarlett. "Hij heeft waarschijnlijk een hartstilstand gekregen." zegt de zuster. "Maar... hoe kan dat ineens??!" Vraagt Myra. "Dat kan om verschillende redenen, dat weten we nog niet. Maar het is belangrijk dat jullie hier blijven wachten en vertrouwen op ons, oke?" Zegt de zuster. De drie knikken. Ze zijn zich wezenloos geschrokken en trillen van angst. Er lopen tranen over hun wangen. De leuke sfeer van net is helemaal verdwenen. Na een kwartiertje komen de zusters weer terug naar buiten. Scarlett is misselijk van angst. Dit moment bepaald alles. Word het goed nieuws of slecht nieuws? Het liefst wou ze dat de zuster niks zei. Maar aan de andere kant wil ze natuurlijk weten of hij het gered heeft. "Maak jullie geen zorgen. We hebben zijn hart weer aan de praat gekregen. Hij is oke nu." Zegt een zuster. De drie zuchten van opluchting. Dit is het beste nieuws wat ze nu konden horen, maar er komt al gauw weer slecht nieuws achteraan.. Als Brad achteruit gaat, weten ze niet of hij nog wakker zal worden. "We kunnen verder niets doen dan afwachten en hem extra beademing geven. Hij moet dit écht zelf doen. Er moet een soort 'knopje' omgezet worden in zijn hersenen waardoor hij weer wakker zal worden. Maar dat is aan hem om het knopje weer om te zetten." Zegt de zuster weer. De tieners knikken. Ze trillen nog steeds van de schrik. "Het lijkt me beter als jullie naar huis gaan en rust nemen. Jullie zijn fantastische vrienden, maar Brad heeft ook rust nodig. Ga maar naar huis en laat hem maar een dagje rusten. We zullen jullie zeker bellen als er iets veranderd." Zegt de andere zuster. "Ze heeft gelijk jongens.. ik ben moe en het is beter voor Brad zonder al die drukte. Ik breng jullie naar huis oke?" Zegt Mike. De meiden knikken. Ze lopen terug naar buiten en Mike pakt de fiets uit de bosjes. Hij fietst, Myra zit vanvoor op het rekje en Scarlett vanachter. Het ziet er onmogelijk uit, maar het werkt. Nu maar hopen dat het beter zal gaan met Brad.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.