FanFic.nl

Vertrouwen

Tranen

Koude wind blies langs haar huid, het was koud buiten, maar de zon scheen. Waardoor het voor de neervallende sneeuw onmogelijk werd gemaakt te blijven liggen. Sneeuwvlokken dwarrelden sierlijk op de grond, en smolten zo snel ze zijn gekomen weer weg. Het was koud, zeker als die sneeuw smolt in je nek. Eleanor strompelde over straat, huiverend van de winterse kou, en de smeltende sneeuwvlokken. Haar ogen waren rood, niet van de kou, maar van de zoute tranen die langs haar wangen stroomden. Sommige tranen druppelen op de grond, anderen stroomden verder naar beneden. Normaal zou er nu een hand verstrengelt zijn in de hare, en zou haar schouder rustten op die van hem. Ze zuchtte, zag zijn gezicht voor zich. Zijn wilde, bruine krullen, die nonchalant over zijn schouders vielen. Harry Styles, bekend van de boyband One Direction, haar vriendje. Maar hij was hier niet. Hij zat thuis. Waarschijnlijk warm bij de kachel, met een kop thee die zij voor hem gezet had. Hij was hier niet, want ze hadden ruzie. Alweer. Tellen deed ze al lang niet meer, dat was te moeilijk geworden. En saai. De meeste ruzies gingen nergens over. Tenminste, alleen over onbelangrijke dingen. Dat was misschien nog wel het ergste. Als ze al ruzie maakten over hoe koud het was, hoe erg zou het dan zijn als het over vertrouwen ging. Misschien zal hij haar dan wel slaan. Niet dat hij dat eerder had gedaan. Ze wist het gewoon niet meer. Daarom dwaalde ze nu over straat, zonder Harry, en zonder een jas. Om hem te bewijzen dat zij gelijk had. Dat het nog warm genoeg was om zonder jas naar buiten te gaan. Want daar ging de ruzie over, of ze wel of geen jas aan moest doen. Het was ontzettend onbelangrijk, maar toch een onderwerp om ruzie over te maken. Blijkbaar. Ze schrok op uit haar gedachtes door een hard geluid, vergezeld door een korte trilling, afkomstig van haar telefoon. Zuchtend had ze haar telefoon uit haar zak gehaald. Had ze het berichtje gelezen. 'Het spijt me, kom alsjeblieft terug naar huis? Ik heb warme chocolademelk gemaakt. xhaz' ze had lichtjes geglimlacht. Zich omgedraaid, en terug naar huis gelopen. De sneeuwvlokken waren verdwenen, net als de laatste wolken. De zon scheen nu volop. Warme zonnestralen ontmoetten haar huid. Ze was bijna thuis, thuis bij haar vriendje, en een warme kop chocolade melk. Automatisch werden haar passen versneld. Tot ze thuis was. Ze opende de deur, die altijd open stond aangezien het afgelegen lag. Ze glimlachte bij het zien van de wilde, bruine krullen. Ze trapte haar schoenen uit, en liep naar hem toe. Ze sloot haar armen om zijn nek, liet haar hoofd rustten op zijn hoofd. De krullebol draaide zich om, en haar ogen kwamen de zijne tegemoet. Ze glinsterden, waarschijnlijk van de tranen. Hij glimlachtte. "Eleanor, het spijt me zo." Begon hij. Eleanor glimlachte hem toe. Met haar vinger tilde ze zijn kin op. "Zeg maar niks. Ik weet wat je gaat zeggen, maar laat mij het eerst doen." De ogen van de jongen ontspanden. De glinstering verdween. "Het is belachelijk van ons dat we zoveel onzinnige ruzie maken." Eleanor beet op haar lip. "En ik weet ook dat het niet zo verder kan." De glinstering in de ogen van de jongen waren terug, ze vormden zich langzaam tot een traan. Hij knikte begrijpend. Eleanor pinkte de traan uit zijn oog weg."Ik hou van je Harry. Maar misschien is het beter als we wat ruimte nemen." Meer tranen, teveel om weg te pinken. Ook bij haar, de tranen voelden klef aan op haar wangen. Hij stond op, sloot zijn handen om de hare. Keek haar aan met vochtige ogen. "Eleanor ik wil je niet kwijt." Zijn stem was gebroken. Klonk anders dan normaal. Anders dan toen hij eerder vandaag naar haar geschreeuwd had. Eleanor slikte een brok in. "Harry je raakt me niet kwijt. Het is tijdelijk." Harry beet op ze lip. "Ja." Was het enige wat hij nog wist te zeggen. Eleanor maakte haar handen los uit die van hem. "Ik heb mijn spullen al gepakt."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.