FanFic.nl

Theepartijtje

2: Gezellig

Zuchtend keek ik weer naar Michael Scofield die zich voordeed als Jeff. Waarom overkwamen dit soort dingen mij altijd? Ik zag het vanmorgen nog op het nieuws: ontsnapt uit de gevangenis! En nu stonden drie van deze criminelen bij mij op de stoep.

"Natuurlijk," zei ik. Om nu te zeggen dat ze weg moesten gaan omdat ik wist dat ze criminelen waren, zou me alleen maar in de problemen hebben gebracht. En vermoord worden leek me niet zo heel leuk.

Ik deed de deur open en gaf 'Jeff' een hand.

"Mijn naam is Grace," zei ik. "Kom binnen."

Scofield seinde naar de andere twee en ze liepen ook door de voordeur naar binnen. Burrows keek weg toen ik hem een hand wilde geven. Bagwell, daarentegen, nam mijn hand ongelooflijk vriendelijk aan en grijnsde op een verschrikkelijk enge manier.

"Een hele goedemiddag," zei hij.

Ik glimlachte zo vriendelijk mogelijk en begon te beseffen wie van deze criminelen de moordenaar was.

"Hetzelfde," zei ik droog.

Ik liet de mensen binnen en zag dat Scofield geïrriteerd naar Bagwell keek. Burrows liep alleen maar snel door. Ik wreef door mijn gezicht. Wat een vervelende wending van gebeurtenissen.

De garage was niet super groot. Ik wist niet wat deze criminelen van plan waren met mijn schuur, maar ik besloot dat het beter was dat ik het niet wist. Sterven leek me nog steeds vervelend. Burrows pakte een boormachine en Scofield pakte een hamer.

"We moeten de vloer openbreken om bij de waterleidingen te komen," zei hij.

"Dat zal best wat lawaai opleveren," mompelde ik.

Scofield knikte.

"Waarschijnlijk."

Zuchtend haalde ik mijn schouders op. "Nou goed dan... Willen jullie iets drinken?"

Bagwell was tegen de muur gaan staan en had geen werktuig opgepakt. Ik zag dat zijn linkerhand in het verband zat.

"Nee, bedankt," zei Scofield.

Ik knikte en besloot de drie maar alleen te laten. Voor even. Het was niet bepaald de bedoeling dat ze dingen gingen stelen, al viel er niet bepaald veel te halen in de garage. Ik begreep weinig van de situatie maar verliet de ruimte toch maar.

Zodra ik de deur achter me dicht had gedaan, hoorde ik het verschrikkelijke kabaal van de boormachine die dwars door de vloer heen boorde. Het duurde niet zo lang. Blijkbaar was het simpel genoeg om al het beton te vernietigen. Ik legde mijn oor even op de garagedeur om te horen wat ze te zeggen hadden.

"We zijn hier in ieder geval al doorheen," hoorde ik Scofield zeggen.

"Yep," zei Burrows. "Nu alleen nog het graven."

Het was even stil.

"Blijf jij daar je hele tijd staan, Theodore?" zei Scofield toen.

"Hé, hé, ik kan niet graven dankzij jullie, weet je nog?" reageerde Bagwell. "Hm. Misschien moet ik onze Grace gezelschap gaan houden terwijl jullie bezig zijn."

Ik slikte en zette alvast een stap achteruit.

"Jij raakt haar met geen vinger aan," hoorde ik Scofield nog fluisteren voordat de deur opengedaan werd.

Snel liep ik de keuken in. De crimineel strompelde de gang op.

"Ik ben in de keuken als jullie iets nodig hebben," riep ik.

"Ah, wat een gastvrijheid," zei Bagwell terwijl hij de keuken instapte. "Je bent erg vriendelijk, Grace."

"..ik doe wat ik kan," reageerde ik. "Uh, thee?"

"Graag."

Ik zette de waterkoker aan en pakte twee kopjes uit de kast.

"Ga zitten," zei ik, wijzend naar de keukentafel.

Geduldig keek Bagwell toe hoe ik het theewater voor hem inschonk en verschillende smaken neerzette waar hij uit mocht kiezen. Ik pakte de krant van afgelopen week en legde het naast hem neer.

"Je kan het theezakje hier op leggen wanneer de thee sterk genoeg is," zei ik.

Bagwell keek me aan alsof ik hem zojuist verteld had dat de aarde over twee seconden zou gaan exploderen. Ik krabde op mijn hoofd.

"Uhm, is er iets mis?" vroeg ik langzaam.

Bagwell schudde zijn hoofd en keek naar het theezakje dat hij inmiddels had uitgekozen.

"Nee... Zeker niet," zei hij toen met een lichte grijns.

Ik ging snel aan de andere kant van de tafel zitten.

"Zeg, Grace," zei Bagwell toen zijn thee klaar was, "wat doet een jongedame zoals jijzelf helemaal alleen thuis?"

"Het is vakantie," zei ik. "Ik heb geen zin om naar buiten te gaan."

"Ik had het eigenlijk over het 'helemaal alleen' gedeelte..."

"Oh."

Ik keek om me heen alsof ik me nu pas realiseerde dat ik alleen thuis was.

"Nou, het is vakantie. Iedereen is naar buiten gegaan," zei ik toen.

Bagwell knikte langzaam. "Mm hmm... Dat is interessant om te horen. De meeste vrouwen van jouw leeftijd hangen in de kroeg en doen bepaalde dingen in hun vrije tijd."

"Zie ik er uit als iemand die dat doet?" vroeg ik.

Hij bekeek me even en grijnsde toen weer. "Niet echt."

Ik nam een slok van de thee.

"Er is veel meer in het leven dan 'bepaalde dingen doen'. Maar waarom hebben we het niet gewoon over het weer?"

Bagwell keek uit het raam.

"Ja... Laten we het nou eens over het weer hebben. Het is warm weer, vind je niet?"

"Het is erg warm weer."

"Mm hm."

"Yep."

De gênante stilte was ontstaan. Plotseling schoot het me weer te binnen.

"Ik heb taart."

"Heb je taart?"

Ik knikte hevig, stond op en liep naar de koelkast. De taarten had ik gisteren gebakken. Taarten bakken deed ik maar al te graag wanneer ik vakantie had. Ik had alleen niet verwacht dat ik ze de volgende dag met een moordenaar op zou eten.

"Chocolade- of aardbeientaart?"

"Chocolade graag," zei hij. Even staarde hij voor zich uit. "Dat is alweer een tijdje geleden."

"Komt voor elkaar."

Voorzichtig haalde ik de taart uit de koelkast en zette hem op het aanrecht. Ik keek even naar Bagwell en toen weer naar de nog niet aangesneden taart. Even twijfelde ik.

"Zeg," begon ik. "Kan je goed omgaan met messen?"

Nu keek hij verbaasd op. "Wat zeg je?"

Ik schoot bijna in de lach door de verbaasde, bijna geschrokken blik op zijn gezicht. Maar ik wist me in te houden en pakte een vlijmscherp mes uit de keukenlade.

"Of u goed kan omgaan met messen," herhaalde ik. "Ziet u, deze taart is nog niet aangesneden en ik maak er vaak een puinhoop van. Ongelijke stukken, je kent het wel. Ik hoopte dat u me een handje kon helpen."

Nu verscheen er een grijns op zijn gezicht. "Oh... met messen kan ik ZEER goed omgaan," zei hij.

Hij stond op en liep naar het aanrecht. Ik slikte een keer. Hij keek niet alsof hij van plan de taart in stukken te snijden, maar mij. Hij stak zijn hand uit om het mes aan te pakken.

Op hoop van zegen dan maar.

Ik gaf het mes aan Bagwell.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.