FanFic.nl

Theepartijtje

3: Hand

De taart was in stukken gesneden. Het mes lag weer op het aanrecht. En het leukste: ik leefde nog!

"Die hand," zei ik, "wat is daarmee gebeurd?"

Bagwell legde zijn vork aan de kant en hief zijn linkerarm. Hij schoof een gedeelte van het verband opzij en ik zag de hechtingen die om zijn hele pols zaten. Het maakte me een beetje misselijk.

"Mijn hand is er af gehakt," zei hij droog. "En het lijkt erop dat hij nu aan het verrotten is."

Ik zag de zwarte vlekken op zijn hand en had het gevoel dat ik moest overgeven. Subtiel schoof ik de taart opzij en Bagwell grinnikte.

"Maar ik ben van plan een andere hand uit te gaan kiezen wanneer ik de tijd heb," zei hij. "Zo kan het niet langer."

Hij liet zijn arm weer zakken. Ik keek met een bleek gezicht voor me uit.

"Mijn excuses," zei Bagwell. "Heb je een gevoelige maag?"

Ik kreeg een spastisch trekje aan mijn oog.

"Nee hoor, ik vind rotte handen hartstikke lekker om naar te kijken."

"Gaat alles goed hier?"

In de deuropening van de keuken stond Scofield. Hij keek met zijn ogen tot spleetjes geknepen naar Bagwell.

"Het gaat goed," zei ik. Ik hield mijn stuk taart omhoog. "Ook taart?"

Scofield schudde zijn hoofd. "Nee, bedankt. Wij uh, zijn over ongeveer een half uur klaar in de garage."

"Dat is fijn om te horen," zei ik. "Ga vooral zo door. Oh, en als jullie toch nog iets te drinken willen, laat het weten."

"Dat doen we. Bedankt."

Scofield verliet de kamer weer nadat hij nog een laatste waarschuwende blik op Bagwell richtte. Ik haalde mijn schouders op. Bagwell keek naar de krant waar hij het theezakje opgelegd had. Toen keek hij weer naar mij.

"Grace."

"Ja?"

"Zou je me even kunnen helpen?"

"Uh... Waarmee?"

Hij legde zijn bedorven hand weer op tafel en ik slikte.

"Zou je misschien een knoop in het verband kunnen leggen? Momenteel ben ik niet in staat knopen te leggen, maar zoals je ziet is het erg los gaan zitten. Ik heb liever niet dat het eraf valt."

Er liep een rilling over mijn rug. Bagwell glimlachte op een vreselijke manier. Ik pakte met trillende handen het verband vast. Voorzichtig begon ik de knoop te leggen boven de hechtingen.

Plotseling greep hij met zijn rechterhand mijn arm vast. Ik schrok me dood en probeerde hem terug te trekken.

"Nee, nee, nee," fluisterde Bagwell. "Ik wil je alleen maar iets vragen, Grace."

Ik keek angstig. "Laat me los!"

Bagwell keek me recht aan.

"Weet je wie ik ben?"

Ik slikte een keer. "Uh... Iemand die lid is van een waterleidingen bedrijf? Volgens mij heb je je nog niet voorgesteld."

"Volgens mij was dat ook niet nodig," siste hij. "Heb jij die krant gelezen?"

Ik keek naar de krant naast hem. "Ja, hoezo?"

Hij greep de krant vast, gooide het theezakje er af en vouwde hem open. Met een ruwe beweging legde hij de krant recht voor me op tafel. Ik staarde er even naar. Het waren de foto's. De foto's die ik inderdaad gezien had, en het bewijs dat ik inderdaad wist dat de persoon die voor me zat Theodore Bagwell heette.

"Dacht je nou echt dat ik zo stom was?" zei hij met een duistere blik in zijn ogen.

Hij tikte met zijn vingers op de krant en bekeek zijn eigen foto.

"Al moet ik zeggen... Op deze foto zie ik eruit als een sociopaat!"

Ik wist nog steeds niets te zeggen. Bagwell zuchtte.

"Er is alleen één ding dat ik gewoon niet kan begrijpen."

Hij keek naar het aanrecht waar het scherpe mes nog lag te glimmen.

"Waarom geef je me een mes," begon hij, "als je weet dat ik een moordenaar ben?"

Ik keek even om me heen. Dat was een goede vraag. Maar gelukkig had ik een goed antwoord.

"Uh... Interesse."

"Dat slaat helemaal nergens op," mompelde Bagwell. "Wil je soms dood?"

Ik dacht na.

"Soort van."

Er heerste even een stilte.

"Soort van," herhaalde Bagwell verward. "Dit heb ik nog nooit meegemaakt."

"Nou, ik ook niet," zei ik.

Scofield had blijkbaar het rumoer gehoord en hij rende de keuken in. Toen hij zag dat Bagwell mijn arm vasthield, stapte hij kwaad op hem af.

"Laat haar los!" schreeuwde hij.

"Ze weet wie we zijn," reageerde Bagwell kalm. "Is dat niet zo, Grace?"

"Dat is zeker zo, Bagwell."

Scofield staarde ons even aan.

"Hoe... Hoe lang wist je dat al?"

"Vanaf het moment dat ik de deur opendeed," zei ik.

"Heb je de politie gebeld?"

"Nah."

"Weet je dat zeker?"

Ik rolde met mijn ogen. "Ik weet dat ik dom ben, maar ik ben niet zó dom."

Bagwell gromde even en liet toen mijn arm los. Snel trok ik hem terug en ik keek nog een keer naar zijn andere, bedorven hand.

"We kunnen haar niet laten leven," zei Bagwell toen. "Hey, wat dacht je ervan als we een mes--"

"Genoeg!" riep Scofield. "T-Bag, ga terug naar de garage!"

Met tegenzin stond Bagwell op. Ik hief snel mijn hand.

"Maar... zijn thee is nog niet op," zei ik.

Nu keken ze me allebei raar aan.

"Meneer Scofield," zei ik, "ik zal voor u ook wat thee zetten. En uw broer heeft waarschijnlijk ook wel zin."

De criminelen keken nog steeds met verwarde gezichten, en ik liep naar de garage. Maar zodra ik de deur opendeed, zag ik dat er nog een aantal mensen bij waren gekomen. Ze keken allemaal verbaasd op toen ik plotseling de deur opendeed.

"Euh..."

Ik keek naar Burrows, Sucre, Franklin en Apolskis. Er waren nog drie ontsnapten uit Fox River de garage in komen stappen zonder het te zeggen. Ik glimlachte onschuldig.

"Willen jullie... thee?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.