FanFic.nl

Theepartijtje

4: Theepartijtje

"Als ik zo vrij mag zijn," vroeg ik, "waarom was jij eigenlijk in de gevangenis beland?"

Apolskis keek niet bepaald vrolijk, maar hij leek blij te zijn met de thee die hij gekregen had.

"Ik heb een basketbalkaartje gestolen," mompelde hij. "En daarvoor moest ik naar Fox River bij al die gekken gaan lopen. Da's toch niet menselijk, yo?"

Ik zag dat hij naar T-Bag keek wie erg aan het genieten was van het theekransje.

"Ik begrijp wat je bedoelt," zei ik tegen het jochie.

"Ik vraag me toch af," zei Franklin, "waarom jij de politie niet gebeld hebt terwijl je wist dat wij uit Fox River kwamen."

"Wees blij dat ze dat niet gedaan heeft," zei Sucre. "Anders waren wij nu al veel verder van huis."

Burrows zei niets. Hij nam een slok van de zwarte thee die hij had uitgekozen en leek verder niet geïnteresseerd te zijn in wat er gebeurde.

"Kijk nou, jongens," zei Bagwell vrolijk. "Zo kan het dus ook! Waarom moeten we elkaar altijd dwars zitten als we ook gewoon een gezellig theekransje kunnen houden?"

"Jij bent degene die onze kaart heeft opgegeten, T-Bag," gromde Scofield.

Bagwell lachte in zichzelf toen hij het zich weer herinnerde.

"En," begon Franklin nijdig, "jij bent hier degene die continu racistische opmerkingen maakt."

"Weet je," zei Bagwell terwijl met zijn vork in de chocoladetaart begon te steken, "deze taart--"

Op dat moment stootte ik expres mijn knie tegen de onderkant van de tafel waardoor iedereen verschrikt opkeek en stopte met praten. Ik greep naar mijn knie.

"AU WAT EEN PIJN," zei ik dramatisch. "Uh, sorry. Hadden jullie het ergens over?"

Bagwell keek me beledigd aan omdat ik zijn racistische opmerking had onderbroken, maar de andere criminelen glimlachten hoofdschuddend.

"Graciosísimo," grinnikte Sucre.

Ik keek naar Burrows.

"Meneer Burrows," zei ik, "ik hoorde een tijdje geleden dat u... wellicht vals veroordeeld bent. Dat u onschuldig bent."

Nu maakte Burrows voor de eerste keer oogcontact.

"Dat klopt."

Ik zuchtte. "Het spijt me. Ik eh, kan me voorstellen dat je dan zin hebt om te ontsnappen."

Burrows zuchtte ook. "Yep."

Scofield legde zijn handen op tafel.

"We zullen weer aan het werk moeten," zei hij. "En T-Bag, jij gaat ook mee."

"Ah, kom op, knapperd. Ik heb m'n thee nog niet eens op!"

"T-Bag..."

Bagwell mompelde wat. Hij keek mijn kant op. "Sorry, Grace. We zullen dit theepartijtje een andere keer afmaken. Okidoki?"

Ik slikte.

"Nou... Misschien is het een leuker idee als jullie, je weet wel... Hier nooit meer terugkomen."

"Ahw... Dat breekt mijn hart," zuchtte Bagwell. "Oh, ik heb eigenlijk nieuw verband nodig voor mijn hand. Kun je..."

"Nee," zei ik meteen. "Dat kan ik niet."

Bagwell lachte alleen en Scofield stond op.

"Kom, we moeten aan de slag. En Grace..."

Ik keek op. Scofield glimlachte.

"Bedankt dat je ons niet verraden hebt."

Ik knikte. "Geen probleem. Ik uh, hoop dat jij en Burrows weten de politie te ontlopen. Ik heb het namelijk niet zo op mensen die vermoord worden terwijl ze onschuldig zijn."

"Heyy, betekent dat dat je er geen moeite mee zou hebben als ik vermoord werd?!" riep Bagwell uit.

Ik gaf geen antwoord.

"Jammer, T-Bag," grinnikte Franklin. "Weer iemand die jou liever dood heeft."

Ik keek hem even aan.

"Ik wil niet dat hij doodgaat," zei ik. "Anders had ik hem al lang neergestoken."

"Ja, maar dat mes gaf ze aan mij," zei Bagwell.

Apolskis keek verschrikt op. "Yo... Waarom zou je dat doen?"

Ik haalde mijn schouders op. "Ik denk dat ik gewoon wilde zien of hij me zou vermoorden of niet."

"Ze zegt dat ze best graag dood wil," zei Bagwell. "Maar vreemd genoeg krijg ik daardoor juist geen zin om haar te vermoorden."

Het lijkt erop dat het gewerkt heeft, dacht ik bij mezelf.

"Interessant," zei Scofield terwijl hij Bagwell even aankeek. "Tijd om verder te gaan."

We stonden allemaal op. Scofield en de rest keerden terug naar de garage om verder te gaan met wat ze ook aan het doen waren. Ik wreef opgelucht door mijn gezicht toen de criminelen de deur achter zich sloten.

"In leven," mompelde ik. "Nog steeds in leven."

Ik keek naar de krant die nog op de tafel lag. De meeste voortvluchtigen zagen er vrij normaal uit op de foto's. Behalve dan uh, de foto van Bagwell.

Het was tijd om weg te gaan.

Ik verliet mijn huis, iets wat ik normaal gesproken nooit deed in de vakantie. Maar... met die mensen in mijn huis was het misschien toch beter om later terug te komen. Wanneer ze allemaal weg waren.

Blijkbaar neemt de dagelijkse gang van zaken dan toch zo af en toe een onverwachte wending, dacht ik bij mezelf terwijl ik naar het ziekenhuis liep.

Einde

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.