FanFic.nl

Siënna

Afscheid

Afscheid nemen valt mij zwaar. Tom probeert om mannelijk en stoer te blijven maar zijn ogen liegen niet. Wij proberen om zo veel mogelijk samen te zijn nu wij nog kunnen. Maar de tijd staat niet stil en ik weet dat ik binnen 3 uur op de luchthaven moet zijn.
De laatste week van mijn verblijf in LA is Tom helemaal niet naar de studio geweest. De jongens waren heel begripvol. Als ik weg ben kan hij dag en nacht in de studio zitten. Hij heeft mij zijn favoriete plaatsen in Californië laten zien. Wij zijn zo goed als overal geweest dat haalbaar was met de auto. Hoe meer ik tijd met Tom doorbreng hoe meer ik het gevoel heb dat dit echt kan werken. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen maar het klikt gewoon tussen ons. Hij maakt mijn zinnen af en als ik zijn twinkelende ogen zie dan weet ik onmiddellijk aan wat hij denkt. Hoe dichter dat de dag van mijn vertrek nadert, des te meer plakken Tom en ik aan elkaar. Maar de waarheid is dat het niet uitmaakt hoeveel tijd wij samen doorbrengen of hoeveel keer ik zijn lippen op de mijne voel. Het zal nooit genoeg zijn. Voor het eerst in mijn leven weet ik met 100% zekerheid dat ik onvoorwaardelijk van iemand hou. Ik accepteer hem zoals hij is. Pas op ik ga zeker niet akkoord met alles wat hij doet. Het feit dat hij rookt als een trein locomotief keur ik absoluut af. Maar bij Tom stoort het mij niet en ik probeer hem ook niet te veranderen.
‘Ik wil elke dag minstens één keer je stem horen.’
‘Minstens.’ Antwoord ik met overtuiging.
‘En ik kom naar jou zo snel als ik kan. Al is het maar voor een weekend.’
‘Tom, LA is 16 uur vliegen, je kunt niet voor een weekend afkomen.’
‘Het maakt mij niet uit.’
‘Ik ga je missen.’ Fluister ik voor ik mijn gezicht in zijn hals verstop. Zo wil ik blijven zitten. De tijd mag gerust stilstaan. Zijn geur opsnuiven, zijn vingers op mijn huid voelen en zijn zachte stem die mij gerust stelt. Maar om eerlijk te zijn heb ik het gevoel dat hij zichzelf ook probeert te overtuigen dat alles goed komt. Oh God ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven. En opeens begrijp ik waarom hij zo terughoudend was in het begin.
‘Dit meen je gewoon weg niet. Zitten jullie hier nog altijd depressief te wezen?’ Zegt Bill als hij tegen de deurpost leunt en zijn armen kruist.
‘Het is niet het einde, oké? Het is maar voor even.’
‘Bill? Je helpt absoluut niet.’ Zegt Tom.
‘Maar laten wij iets leuk gaan doen, in plaats van obsessief naar de klok te staren. Zo heb je nog een leuke herinnering voor als zij weg is.’
‘Bill…’ Tom wil hem afschepen als ik hem onderbreek.
‘Neen, hij heeft gelijk. Zo blijven zitten helpt niet.’
‘Dank u, iemand met verstand.’ Hoor ik Bill nog mompelen op de achtergrond maar wij letten al niet meer op hem. Tom kijkt mij aan en zijn bruine ogen staan dof. Ik heb het gevoel dat hij iets wilt zeggen maar niet weet hoe.
‘Oké, laten we nog even met de honden gaan wandelen voor we vertrekken.’ Hij knikt en ik geef hem nog een kus en sta recht. Hier gaan we dan.



3 uur later

Ik probeer me sterk te houden en hij doet het zelfde. Nog een kus en nog één en nog één en nog één, tot ze mijn vlucht afroepen. Achteruit kijkend stap ik op de roltrap en ik probeer hem in mij op te nemen. Als ze mijn papieren controleren voel ik een gevoel van paniek door mijn lichaam gaan. Ik dacht echt dat ik sterker in mijn schoenen stond maar zie mij hier nu staan. Mijn handen bibberen en liefst van al wil ik terug de roltrap aflopen en Tom in de armen vliegen. Op dit moment wil ik mijn job opzeggen, mij appartement verkopen, mijn leven in België on hold zetten en bij hem zijn.
Als ik mijn papieren terug krijg, wenst een vriendelijke man mij een goede reis naar huis. Niets is goed aan deze reis en mijn huis voelt nu al niet meer aan als thuis. Ik lag zwakjes en probeer nog over de reling te kijken. Zou hij daar nog staat of is hij al weg? Ik besluit om toch niet te kijken en zet een stap terug. Het heeft geen zin om hem en mezelf zo te martelen. Korte pijn. Komaan, wij kunnen dit.

1 dag later

Totaal uitgeput doe ik na meer dan 20 uur onderweg te zijn de deur van mij appartement open. Hier zijn we dan, terug thuis. Ik laat mijn tas op de grond vallen en sta onwennig in de gang. Wat nu? Ik neem mijn gsm en stuur rap een sms naar Tom dat ik thuis ben en dat alles goed is. Ik kan nog niet bellen naar hem. Zijn stem horen zou te pijnlijk zijn.
Nog geen minuut later krijg ik een sms terug. Hij is blij dat ik goed aangekomen ben en hij mist mij al. Het huis voet leeg aan zonder mij. Ja, dat gevoel komt mij nu heel bekend voor. Ik zucht en loop richting de badkamer.

1 week later

Ik wit niet dat je zoveel last kunt hebben van Jetlag. Mijn slaapritme is nog niet hersteld, ik dwaal ‘s nachts rond als een halve gare. Overdag ben ik slaperig en kan ik mij niet concentreren op mijn job. En aangezien ik een boekhouder ben, geloof mij als ik zegt dat concentratie absoluut noodzakelijk is.
Ik hoor Tom zoals afgesproken dagelijks, meestal ’s nachts als ik niet kan slapen. Het feit dat elke vezel in mijn lichaam Tom mist helpt de situatie op mijn job ook niet. Ik loop de hele dag rond al piekerend. Mijn vrienden merken op dat ik wat afwezig ben en stellen vragen over LA waar ik maar vage antwoorden op geef. Ik heb nog niets gezegd over Tom. De reden is dat ik niet goed weet hoe zij gaan reageren. En als ik heel eerlijk mag zijn, ik weet gewoon niet hoe het gaat aflopen tussen ons.
Mijn ouders heb ik proberen te ontwijken. Echt geen zin in een preek van mijn moeder.
Twee dagen na mijn aankomt, ontvang ik een pakje van Tom. Hij moet het gestuurd hebben voor mijn vertrek. Het is een kader met een foto van ons twee op het strand. Ik die een gekke bek trek en Tom drukt een kus op mijn wang. Op de achterkant zie ik een tekst in zijn handschrift.

I have looked at you in millions of ways and I love you in each. T


2 weken later


Jetlag is over maar ik voel mij nog altijd even miserabel als daarvoor. Het gemis gaat niet over, in tegendeel het wordt alleen maar erger en erger. En ik ben er meer en meer zeker van dat hij is met wie ik de rest van mijn leven wil doorbrengen. Het enige waar ik nog naar uitkijk zijn de gesprekken. Wij die uren aan een stuk praten en precies nooit uitgepraat geraken. In die momenten ben ik gelukkig. Maar als hij ophangt komt het gevoel van leegte en gemis terug.
Ik zie zijn ogen en ik weet dat hij mij minstens even hard mist als ik hem. Hij weet nog niet wanner hij tijd vrij kan nemen. Dus blijven we bellen en wachten tot hij paar dagen vrij krijgt. Hoop doet leven, zeggen ze wel is.
Vandaag heb ik weer een pakje van hem gekregen. Terug een kader met een foto van ons. Ik weet niet goed wanneer de foto genomen is maar Bill zal het wel gedaan hebben. Wij zitten op de bank, hij heeft zijn arm rond mij geslagen en het is net voor hij zijn lippen op de mijne drukt. Zoals bij de vorige foto, heeft hij ook hier iets geschreven.

My heart is, and always will be, yours. T

3 weken Later

Ik begin te beseffen dat het gevoel van ik-mis-Tom nooit zal over gaan. Zelf als ik terug bij hem ben denk ik dat ik hem nog ga missen. Hoe kan drie weken samen zijn met iemand zo’n grote impact op je leven laten?
Er is nog een foto aangekomen. Ik vraag mij af van waar hij al die foto’s blijft halen. Bij mijn weten hebben wij amper foto’s gemaakt.
Op deze foto sta ik met de hond in de keuken. Ik heb een koekje in mijn hand om aan hem te geven. Ik weet wanneer die foto getrokken is. Ik had met Bill gewed dat ik Pumba high five zou kunnen leren in 2 weken. Het is mij niet gelukt. Nochtans dacht ik dat Pumba alles zou doen voor eten. Niet dus.
Als ik de foto omdraai zie ik terug een boodschap van Tom.

The best love is the kind that awakens the soul; that makes us reach for more, that plants the fire in our hearts and brings peace to our minds. That’s what I hope to give you forever. T

4 weken later

Het is vrijdag en ik wacht vol ongeduld op mij foto. Ik ben het nu gewoon dus het kan beter maar rap arriveren. Net als ik besluit dat ik mij ga douche want ik het beu om naar mij deur te staren, hoor ik mijn gsm afgaan. Het is Tom. In LA is het nu 3 uur ’s nachts dus ik kijk raar op als ik zijn naam op het scherm zie.
‘Hey lief, dit is een leuke verrassing.’ Mijn lach vervaagt als ik zijn gezicht zie, puur paniek.
‘Siënna! Geloof het niet asjeblieft. Het is echt niet waar. Ik weet hoe het eruit ziet maar ik beloof je, ik zweer het, het is niet waar. Zij heeft mij…’
‘Tom! Kalm! Wat is er aan de hand? Wat moet ik niet geloven?’
‘Die foto’s, het is echt niet waar. Je moet mij geloven. Asjeblieft Si, ik smeek je. Ik zou nooit iets doen om je te kwetsen. Zeg asjeblieft dat je mij geloofd. Ik kan niet zonder jou…’
‘Welke foto’s?’ En paniek borrelt in mij op. Wat is er in godsnaam gebeurt? Het kan niet goed zijn als hij zo overstuur is. Ik kan het niet laten om naar mijn Ipad te lopen en terwijl Tom nog iets aan het ratelen is, begin ik te zoeken. En het duurt niet lang voor ik de foto’s vind.
Ik besef dat er deze week geen foto gaat komen, dat er nooit meer foto’s gaan komen. De grond zakt onder mijn voeten weg en de kamer is aan het draaien. Ik laat mijn gsm uit mijn hand vallen. Ik hoor Tom zijn stem mijn naam roepen. En even wordt alles zwart voor mijn ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.