FanFic.nl

healing in the past,

promise

'Hoe lossen we dit dan op? God zeg alsjeblieft dat je het kan oplossen?'
En ja hoor. Nu lag plots alles in haar handen. Hoe los je in godsnaam zo iets op?
Ze had slechts een keer eerder een obstructieve shock gezien tijdens een missie. Het was een wat oudere man die een embolie had gekregen. Maar daar was een medisch team aanwezig geweest. Toen werd ze overvallen door een gevoel van onzekerheid. Kon zo een klein voorwerp als een mespunt zoveel schade aanrichten? Wat als het geen obstructie was, maar een septische shock? Die werd dan weer veroorzaakt door bacteriën en schimmels die in het bloed waren gekomen, en nu ze er over nadacht hadden beide gevallen zo goed als de zelfde symptomen.
'Verdomme, laat het geen septische zijn.' Mompelde ze tegen niemand in het bijzonder. Want dan zou Hadley alleen maar te redden zijn met zware antibiotica. Die hier natuurlijk niemand in zijn bezit had.
'We moeten dat stuk verwijderen. Maar ik heb geen idee hoe je dat doet.'
'O nee? Dan doe ik het wel.'
Ze gilde het net niet uit toen hij een mes trok en op het punt stond die in de wonde te steken.
'Ben je nu helemaal gestoord? Zo maak je het alleen maar erger.'
'Maar je zei...'
'Ten eerste heeft geen van ons beide anatomische kennis. Dus de kans dat je een belangrijke ader doorsnijd is veel groter dan dat je ooit dat ding vind. En ten tweede. Als we hem opereren, dan doen we dat met materiaal dat toch op zijn minst gekookt is in water.'
Hij leek haar te willen vragen waar dat goed voor was, maar bedacht zich uiteindelijk.
'Wat moeten we dan doen?'
'Er moet toch iemand zijn die jullie vertrouwen? Iemand die de mensen hier verzorgt, en zijn mond kan houden.'
'Mhairi heeft wel wat verstand van kruiden, maar operatie 's heb ik haar nog nooit eerder zien uitvoeren. Maar wacht eens, zei Dougal niet dat die Claire een bijna bovennatuurlijke kennis over geneeskunde had?'
'En?'
'Ik heb Dougal met mijn oom horen praten. Blijkbaar zijn ze op weg naar hier. Ze zouden hier tegen de ochtend zijn.'
Cat zoog bedenkelijk op haar lip. Dat zijn nog enkele uren, en wie verzekerde haar dat Claire zou weten wat ze moest doen? In deze tijd was je al bijna magisch als je iemand zijn wratten kon verwijderen. Maar aan de andere kant had ze weinig keuze.
'Goed. Maar wat we wel kunnen doen is die wonde zo goed mogelijk verzorgen.
Ik heb vers verband nodig. En dat ga je eerst koken, zodat het proper is. En alcohol. Ik heb veel alcohol nodig.'
Hij volgde zowaar haar orders op. Eerst legde hij haastig een vuurtje aan in de open haard. En liep toen naar buiten om het nodige materiaal te halen.
'Rob? Rob waar ga je heen?'
Hadley begon zo hevig te draaien dat Cat al haar macht nodig had om hem rustig te houden.
'Hij is zo terug. Hij haalt spullen om je te helpen.'
'Nee. Rob. Ik wil mijn broer.'
'Hou je stil. Alsjeblieft, bewegen maakt het alleen maar erger.'
Omdat zachte dwang niet leek te helpen ging ze maar over op een hardere aanpak. Ze duwde zijn schouders tegen het bed en plantte haar knie tegen zijn borst.
'Dit is niet de manier hoe ik het wil aanpakken, maar je laat me echt geen andere keus.'
Hoe ironisch. De man die haar zo veel problemen had bezorgd. De man, aan wie ze het feit te danken had dat ze niet meer dan een gevangene was lag nu onder haar, compleet aan haar genade overgeleverd. En toch kon ze geen haat voor hem voelen. Alleen maar medelijden.
'Wat is het toch? Dat je niet eerder hulp gezocht hebt?'
Voor een ogenblik keken de hazelnootbruine ogen haar strak aan, dit kleine moment van helderheid gebruikte ze om haar belofte uit te spreken.
'Wat er ook tussen ons mag zijn voorgevallen. Weet dat ik er alles aan zal doen om je te redden.'

Reacties: