FanFic.nl

healing in the past,

from patient to confessor

Rob had er nooit bij stil gestaan hoe lang een nacht wel niet kon duren. Uitgeput staarde hij naar het plafond. Terwijl hij iedere seconde telde. Hadley zijn toestand ging er niet op vooruit. Maar hij ging er ook niet op achteruit, en het was dit kleine sprankeltje hoop waar hij zich wanhopig aan vast greep.
En ook al wou hij dit niet luidop toegeven, dit was vooral te danken aan de daden van die vrouw. Die vrouw die beweerde niets van anatomie te kennen maar desondanks een opvallend grote kennis had. Eerst had hij er niets van begrepen van haar daden. Toen hij Hadley wou laten drinken van de whisky die hij had mee gesmokkeld had ze hem prompt tegen gehouden.
'Waarom moest ik dan alcohol mee brengen?' Had hij geërgerd gevraagd.
'Zal je zo zien,' Had ze geantwoord. 'Grijp zijn schouders beet.
En toen had ze de whisky uit zijn handen getrokken en die zonder genade op de wond gegoten.
Hadley had het uitgeschreeuwd van de pijn. Rob had zich moeten beheersen om de vrouw geen mep te verkopen. Rustig had ze uitgelegd dat ze dit deed om de wonde te reinigen.
'Met alcohol? Als je het slechte bloed wil verwijderen dan snij je toch zijn aders open?'
'Waarom zou je dat doen? Had ze verbijsterd geantwoord.
'Nou. Om de slechte sappen te verwijderen?'
Ondanks het moment was ze bijna vertikt in de lachbui die plots was los gebarsten.
'Geen idee wie jou dit verteld heeft, maar iemand die deze praktijken toepast is het niet waard zichzelf een dokter te worden.'
'Maar bijna iedere dokter doet.'
'Luister eens even goed. Als er nu iets is dat zijn lichaam nodig heeft dan is het wel zijn bloed, en wel waar het nu zit. in zijn aderen.'
Toen ze zag dat hij er niets van begreep had ze even bedenkelijk naar het plafond gekeken, om dan met een eenvoudigere verklaring te komen.
'Stel je voor. Als zijn hart een molen is, dat aangestuurd word met een waterrad. Dan zijn aderen de rivieren die het water aansturen, om het rad te laten werken. Volg je me?'
Hij had aarzelend ja geschud.
'Stel je dan voor dat die rivier plots zonder water zit om te vervoeren, wat gebeurt er dan met het waterrad?'
'Het stopt?' Had hij een beetje idioot geantwoord.
'Inderdaad ja, en dat willen we natuurlijk niet.'
Hoe kwam ze toch aan al deze kennis? En waarom geloofde hij toch ieder woord van wat ze zei? Het ging tegen alles wat hij ooit geleerd had.
Er was natuurlijk het feit dat ze nooit beweerd heeft dat ze Hadley kon genezen. Met haar actie 's kon ze hem hoogstens wat extra tijd schenken, tot Jamie zijn vrouw gearriveerd was. En dan had je nog de grootste en meest belangrijke reden: Hij was wanhopig. Zijn broer verliezen was het ergste wat hem ooit zou kunnen overkomen. En om dat te vermijden was hij bereid tot alles. Zelf luisteren naar een Sassenach die beweert niets van geneeskunde af te weten en bovendien verdacht word van spionage.
Een zacht gekreun trok zijn aandacht. Hadley stond op het punt om nieuwe paniekaanval te krijgen, en instinctief wou hij recht springen.
'Stil maar.' Klonk een bekende stem. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd en zag tot zijn verbazing die vrouw, geknield naast zijn broer, terwijl ze hem troostend door de haren streelde.
'Rob...' Fluisterde Hadley, zo zacht dat hij het amper kon horen.
'Rob slaapt. Hij heeft je al de hele nacht verzorgd dus moeten we hem wat rust gunnen.'
'Ik heb dorst. Alsjeblieft ik heb zo een dorst.'
Dit was weer een van de dingen die Rob niet begreep. Het leek bijna wreed om een lijdende man geen slok water te gunnen. Maar ze had dit tegen gehouden.
'Hij kan zich verslikken, en uiteindelijk stikken.'
Het klonk zo idioot. Een slok water is toch niet gevaarlijk? En toch had ze er op gestaan dat Hadley niet meer kreeg dan wat vocht op zijn lippen.
'Je houd van je broer? Is het niet?'
Even dacht Rob dat ze het tegen hem had, maar besefte toen dat ze het tegen Hadley had.
'Hij houd ook zielsveel van jou. Je hebt mij waarschijnlijk niet nodig om dit te weten, maar zelf een blinde kan dit zien. De manier waarop jullie met elkaar omgaan. Het doet me denken aan de band met mijn zus. Heb ik al over haar verteld? Haar naam is Lauren.'
Verast hoorde Rob hoe het bed naast hem kraakte toen de vrouw er op ging zitten. Toen hij voorzichtig opkeek zag hij tot zijn verbijstering dat het hoofd van zijn broer in haar schoot lag, terwijl ze hem troostend door de haren bleef strelen. Als je niet beter zou weten, je zou denken dat ze geliefden waren.
'We hadden ruzie. De laatste keer dat ik haar zag. Om een reden die eigenlijk te idioot is om te vermelden. Ik zou haar graag willen vertellen hoe zeer het me wel niet spijt. Een goede raad. Laat ruzie 's nooit aanslepen. Voor je het weet kan je je niet meer verontschuldigen.'
Was dit nog bedoeld om Hadley te kalmeren? Of dacht ze dat ze zijn broer kon gebruiken als een biechtvader? Maar vreemd genoeg leek het te werken. Hadley 's ademhaling werd rustiger en leek bijna in slaap te zijn gevallen. Het leek er niet toe te doen wat de vrouw tegen hem vertelde, het horen van een geruststellende stem wist hem al gerust te stellen.
'En weet je? Jullie lijken me de slechtste nog niet. Als je het vuile spion, naar de brandstapel met jou gedeelte even weg laat, hebben jullie eigenlijk iets Fred en George Wemel achtig. Niet dat die namen je iets zullen zeggen. Het zijn personage 's uit een verhaal dat ik ooit eens gehoord heb. De vrolijke tweeling die iedereen gek maakt met hun grappen, maar als het er op aan komt kan niemand ooit kwaad op hen blijven. Jammer dat we elkaar niet op een andere manier hebben leren kennen.'
'Hij had er spijt van.'
Rob flapte het er uit voor hij er zelf erg in had, de stroom aan woorden viel meteen stil, en hij begreep dat hij nu wel verder moest gaan.
'Wat er tussen jullie gebeurt was. Hij had er spijt van. Het feit dat je hem had kunnen vermoorden maar dit niet gedaan hebt deed hem nadenken, en hij kwam steeds meer tot de conclusie dat hij zich zwaar in jou heeft vergist.'
De stilte die er op volgde was bijna te snijden. Hij gooide zijn benen over de rand en ging recht zitten, zodat hij ten volle kon zien dat de vrouw geen krimp bewogen was. Haar gezicht bleef op dat van Hadley gericht, haar blik was die van een vrouw die een voorwerp in een nieuw licht zag.
'Waarom ben ik hier dan?' Vroeg ze uiteindelijk.
Hij zuchtte. Hij kon zeggen dat het haar niets aanging en dat ze haar mond moest houden. Maar er was iets. Iets dat hem vertelde dat deze vreemde de recht had op de waarheid.
'Door het vangen van een spionne wou hij iets goed maken met mijn vader.'
'Dan moet hij wel iets heel erg gedaan hebben als hij tot zulke actie 's moest overgaan.'
'O Hij heeft zeker iets verkeerd gedaan. Iets dat in de ogen van mijn vader onvergefelijk is.'
Benieuwd keek ze op, haar groene ogen weerspiegelden haar ongeduld voor een antwoord.
'Hij is geboren.'

Reacties: