FanFic.nl

healing in the past,

confession of a tormented soul

Verbaast knipperde Cat met haar ogen. Half verwachtend dat hij uit vermoeidheid zich versproken had. Hij bleef haar echter strak aankijken, dit was duidelijk geen vergissing.
'Hij is geboren?' Vroeg ze, na een lange aarzeling.
'Klinkt idioot. Ik weet het. Als het allemaal niet zo vreselijk was zou ik er zelf mee lachen.'
Zuchtend liet hij zijn hoofd tegen de muur leunen.
'Je hebt het schilderij van mijn moeder gezien?'
'Op mijn kamer? Mooie dame. Jullie lijken op haar.'
'Heb ik wel vaker gehoord. Janet Fraser. Mhairi vertelde heeft me vaak over haar verteld. Over haar vrolijke karakter en onmiskenbare schoonheid. Mijn vader was dol op haar.'
'Ze hebben over haar verteld? Bedoel je dan dat je haar niet gekend hebt?'
'Nee, ze is jammer genoeg gestorven in het kraambed. En daar licht nu net het probleem van alles.'
En weer een stilte, Cat begon te begrijpen dat dit erg moeilijk was om te delen. Daarom dwong ze niet aan, ondanks haar groeiende nieuwsgierigheid.
'De bevalling was onmenselijk zwaar voor haar. Uren had ze liggen persen, zonder dat er ook maar iets van beweging in kwam. Het was blijkbaar pas na zes uur dat ik eindelijk mijn hoofd naar buiten stak.'
'Hopelijk ben je als volwassen man iets stipter.'
Het was een flauwe poging om grappig te zijn, die bestraft werd met een vuile blik.
'Het moment dat ik eindelijk geboren werd, was mijn moeder aan het einde van haar krachten. Maar toen ze dachten dat het ergste achter de rug was, kregen ze een verassing van formaat.'
Het begon Cat te dagen waar dit verhaal naar toe zou gaan. Even gleed haar blik naar de 'grote verassing' die bijna vredig in haar schoot lag te slapen.
'Niemand had op een tweeling gerekend?'
'Hoe raad je het? Net op het moment dat ze dachten dat alles achter de rug was kwamen ze tot de conclusie dat de weeën verder gingen. Dus ondanks het feit dat ze aan het einde van haar krachten was moest ze alles van voor af aan doen.'
'Maar bij Hadley deed ze er geen zes uur over? Je zei tegen je vader dat jullie niet meer dan tien minuten verschillen.'
'Tien minuten die er blijkbaar te veel aan waren. Hadley was nog niet goed en wel geboren of ze begon te bloeden. En als dat eenmaal gebeurt. Wel...'
Hij haalde zijn schouders op, een simpel gebaar dat al zijn verdriet uitdrukte.
'Wel, dan is er niets meer aan te doen.'
Verbijsterd liet Cat de woorden tot haar doordringen. Als een kind uit de moderne tijd had ze er nooit eerder bij stilgestaan dat een kind krijgen wel eens een gevaarlijke onderneming kon zijn. Een vrouw uit de eenentwintigste eeuw had de meest gesofistikeerde geneeskunde tot haar beschikking. De hoop van een vrouw uit de achttiende eeuw was gericht op de bescherming van bovennatuurlijke krachten, en een vroedvrouw die zich niet eens bewust was van het belang van een goede hygiëne. De kans op overlijden was schrikwekkend hoog.
Wat natuurlijk een erg spijtig feit was, maar eentje waar niemand schuld aan had. Zeker niet een pasgeboren baby die amper besefte dat hij leefde.
Rob leek haar gedachte bijna te horen.
'Wees maar zeker, in de ogen van mijn vader was Hadley een moordenaar. Een moordenaar die hem zijn grote liefde heeft ontnomen. En hij heeft er zijn levenswerk van gemaakt hem dit elke dag duidelijk te maken.'
'Dit meen je niet.'
'Hadley moest maar een stap verkeerd zetten, en daar had je het. Jij vuile rat. Waarom haat God me zo dat hij mijn lieve Jenny van mij afneemt, en inplaats daarvan scheept hij me op met haar moordenaar?'
Cat 's mond viel bijna tot op de grond. Deze kleine verklaring verklaarde zoveel. De sarcastische en nonchalante houding. Allemaal een façade, om zijn pijn te verstoppen.
'Toen we een jaar of acht waren besloot Coll dat hij genoeg had van Hadley. Dus wou hij hem wegsturen naar de broer van mijn moeder. Ik moest natuurlijk hier blijven. Want ik was de gewenste zoon die alle kansen moest krijgen. Niet een keer dacht hij er aan dat het omgekeerd had kunnen zijn. Dat Hadley de eerste geweest had kunnen zijn, en ik de gene die mijn moeder zou vermoord hebben.'
'Heb je hem tegen kunnen houden? Hadley is uiteindelijk toch hier gebleven?'
'Nee hoor. Op een bijna mooie zomeravond stond oom Brian hier. Hadley kreeg een rugzak met wat persoonlijke spullen en werd door Coll zelf op de bok van zijn wagen gezet. Hij keek niet een keer naar hem om.'
Cat had zonder het zelf te beseffen Hadley zijn hand vastgenomen, en kneep er zo hard in dat hij zacht begon te kreunen.
'Dus jullie zijn apart opgegroeid?'
'Nee hoor. Op een moment dat niemand me in de gaten hield, klom ik op de wagen en verstopte me onder het zeildoek. Oom Brian had het pas door toen we al bijna bij zijn huis waren. In tegenstelling tot Coll was mijn oom een erg aardige en begripvolle man. Hij begreep dat we niet van elkaar gescheiden wouden worden, dus onderhandelde hij met Coll en oom Rob zodat ik ook mocht blijven.'
Bij deze herinnering liet hij zijn hoofd tegen de muur leunen en sloot bijna genietend zijn ogen.
'Ik moet je zeggen. Dat waren zonder twijfel de beste jaren van mijn leven.'
'Maar toch zijn jullie terug gekomen?'
'Ja. Geloof het of niet, het was Hadley zijn idee. Je zou het niet zeggen als je hem bezig ziet. Maar hij lijd vreselijk onder alles. En hij zou er alles aan doen om hem tevreden te stellen. Toen hij ons riep om hem te helpen bij een bepaalde zaak, was hij het die mij aanspoorde om hem te gaan helpen. Toegeven dat hij gewond is, is een reden voor Coll om hem af te straffen, dus hij verbijt de pijn nog liever tot op het moment dat hij instort.'
'En toen hij een bepaalde Sassenach vond die wel eens een bedreiging kon vormen, nam hij haar zonder nadenken gevangen.' Voegde Cat er aan toe.
Rob lachte sarcastisch.
'Zo kun je het ook zien.'
Dit was het dus. Al haar problemen, met als oorzaak een doodongelukkige man die er alles aan zou doen voor een schouderklopje van zijn vader.
'Je maakt het me verdomd moeilijk om hem nog langer te haten.'
'Heb je dat dan ooit gedaan?'
Toen ze er verder over nadacht moest ze toegeven dat ze deze gevoelens nooit gevoeld had.

Reacties: